Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 1 lutego 2000 r .
I PKN 508/99
Przepis art. 231
§ 1 KP jest bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym
trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa, co nie
jest uzależnione od jakichkolwiek czynności pracowników. Nie jest również
możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności praw-
nej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą.
Przewodniczący SSN Barbara Wagner, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera
(sprawozdawca), Józef Iwulski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2000 r. sprawy z powództwa
Marka M., Stanisława K., Andrzeja W. przeciwko Zakładowi Energetyki Cieplnej w K.
o nawiązanie stosunku pracy, na skutek kasacji Stanisława K. od wyroku Sądu Okrę-
gowego-Sądu Pacy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 12 kwietnia 1999
r. [...]
1. o d d a l i ł kasację;
2. nie obciążył powoda kosztami procesu.
U z a s a d n i e n i e
Powodowie Marek M., Stanisław K. i Andrzej W. wnieśli o zobowiązanie poz-
wanego Zakładu Energetyki Cieplnej w K. do nawiązania z nimi stosunku pracy.
Pozwany Zakład Energetyki Cieplnej w K. wniósł o oddalenie powództwa.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Końskich wyrokiem z 21 maja 1997 r. zobowiązał
stronę pozwaną do nawiązania stosunku pracy z powodami w terminie 1 tygodnia od
uprawomocnienia się orzeczenia.
Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie byli zatrudnieni na podstawie umowy o
pracę w charakterze elektromonterów w Zakładach Metalurgicznych “Z.” w K., które
zostały postawione w stan upadłości. W dniu 24 lipca 1996 r. syndyk masy upadłości
Zakładów Metalurgicznych “Z.” w K. zawarł z Miastem i Gminą K. przedwstępną
2
umowę sprzedaży budynków, budowli i urządzeń związanych z funkcjonowaniem
Elektrociepłowni. Umowa przedwstępna przewidywała w § 5, że “Zarząd Miasta i
Gminy K. deklaruje przejęcie w trybie art. 231
KP na czas nieokreślony wszystkich
pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony według stanu zatrudnienia w Elek-
trociepłowni na dzień 15 czerwca 1996 r.”. Sąd Rejonowy ustalił, że wprawdzie w
wykazie pracowników przejmowanych przez Urząd Miasta i Gminy w K. sporządzo-
nym według stanu na dzień 15 czerwca 1996 r. brak było nazwisk powodów, ale oko-
liczność ta nie świadczy o tym, że powodowie nie byli pracownikami Elektrociepłow-
ni. Pierwszy wykaz podlegał uzupełnieniu i w wykazie pracowników Zakładu Elektro-
ciepłowni sporządzonym 15 września 1996 r. powodowie zostali już wymienieni. Z
wykazu tego wynikało, że powodowie byli zatrudnieni w nastawni głównej, która
organizacyjnie wchodziła w skład Zakładu Elektrociepłowni. Powodowie pobrali, co
prawda, odprawy pieniężne na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 grudnia
1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z
przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990
r. Nr 4, poz. 19 ze zm.), ale nieprawidłowości dotyczące wypłaty odpraw pracowni-
kom przejmowanego zakładu pracy nie wpływają na ocenę, że pozwany powinien
zatrudnić powodów stosownie do treści § 5 umowy przedwstępnej, zwłaszcza, że
powodowie dopełnili obowiązku przewidzianego w § 6 tej umowy, zgodnie z którym
przejęcie miało objąć tych pracowników, którzy w określonym czasie wystąpili do
nowego właściciela o przyjęcie ich do pracy w Elektrociepłowni. Sąd Rejonowy uznał,
że umowa o pracę powodów uległa rozwiązaniu w dniu 30 września 1996 r. (w
związku z jej wypowiedzeniem przez syndyka masy upadłości Zakładów Metalur-
gicznych “Z.” w K.), ale mimo to powodowie podlegają przejęciu przez stronę pozwa-
ną na podstawie art. 231
KP.
Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach wyro-
kiem z 22 października 1997 r. oddalił apelację strony pozwanej od wyroku Sądu
Rejonowego.
Sąd Wojewódzki stwierdził, że na skutek przejęcia zakładu pracy powodów
nastąpiła zmiana podmiotowa po stronie pracodawcy (wejście nowego pracodawcy w
prawa i obowiązki dotychczasowego pracodawcy przy zachowaniu istniejących sto-
sunków pracy). Zmiana nastąpiła w sposób automatyczny i niezależny od woli do-
tychczasowego i nowego pracodawcy. Pozwany zobowiązał się zgodnie z § 5
umowy przedwstępnej do przejęcia w trybie art. 231
KP wszystkich pracowników za-
3
trudnionych na czas nieokreślony w Elektrociepłowni według stanu na dzień 15
czerwca 1996 r. Pozwany przejął na własność część majątku Zakładów Metalurgicz-
nych “Z.” w upadłości w K., a mianowicie Elektrociepłownię, w tym nastawnię główną,
w której pracowali powodowie. Przejęcie nastawni nastąpiło w październiku 1996 r.
Logiczny i zgodny z art. 231
KP jest wniosek, że nastąpiło skuteczne przejęcie powo-
dów przez nowego pracodawcę. Sąd Wojewódzki uznał, że pomimo błędnej redakcji
sentencji wyroku Sądu Rejonowego - zobowiązującej stronę pozwaną do zawarcia z
powodami umów o pracę w sytuacji, gdy na podstawie art. 231
KP są oni nadal pra-
cownikami strony pozwanej z mocy prawa - nie jest celowe dokonywanie zmian w
redakcji tej sentencji, skoro strona pozwana właściwie rozumie wskazany przepis.
W wyniku kasacji strony pozwanej Sąd Najwyższy wyrokiem z 13 maja 1998 r.
w sprawie I PKN 101/98 uchylił wyrok Sądu Wojewódzkiego i przekazał temu Sądowi
sprawę do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy stwierdził naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art.
231
§ 1 KP. Z ustaleń Sądu Rejonowego - przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia
przez Sąd Wojewódzki - wynikało bowiem, że przed datą przejścia zakładu pracy
powodów na innego pracodawcę, poprzedni pracodawca powodów (Zakłady Meta-
lurgiczne “Z.” w upadłości w K.) rozwiązał z nimi umowy o pracę po upływie trzymie-
sięcznego wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 30 września 1996 r. oraz że pozwa-
ny faktycznie przejął w październiku 1996 r. Elektrociepłownię wraz z nastawnią
główną, w której powodowie pracowali przed rozwiązaniem z nimi umowy o pracę. Z
prawnego mechanizmu działania art. 231
§ 1 i 3 KP wynika, że na skutek przejęcia
zakładu pracy lub jego części następuje zmiana podmiotu zatrudniającego w stosun-
kach pracy istniejących w chwili przejęcia i nie dotyczy to byłych pracowników, z któ-
rymi poprzedni pracodawca skutecznie rozwiązał umowy o pracę. Powodowie nie
kwestionowali rozwiązania z nimi umów o pracę i pobrali odprawy pieniężne. Przyj-
mując, że istotne znaczenie ma data nabycia aktem notarialnym części zakładu
pracy od poprzedniego pracodawcy, co nastąpiło w dniu 5 września 1996 r., nowy
pracodawca wstępując z mocy prawa w uprawnienia i obowiązki poprzedniego pra-
codawcy był związany wypowiedzeniem powodom umów o pracę, jeżeli nie dokonał
czynności zmierzających do cofnięcia wypowiedzenia przed datą rozwiązania sto-
sunku pracy. W sytuacji powodów nie ma więc zastosowania art. 231
§ 1 KP, skoro
rozwiązanie z powodami stosunku pracy jest ustaloną przez Sąd Rejonowy i bez-
sporną między stronami okolicznością w sprawie. Z tego względu powodowie doma-
4
gali się nawiązania z nimi stosunku pracy wskazując jako podstawę swoich roszczeń
§ 5 przedwstępnej umowy sprzedaży. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że roszczenia
powodów powinny być rozpoznane na przytoczonej w pozwie podstawie faktycznej,
która wymaga wyjaśnienia aspektów prawnych tak skonstruowanego powództwa
opartego prawdopodobnie na przepisach art. 389, art. 393 § 1 i art. 353 § 2 KC w
związku z art. 300 KP.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z 12 kwietnia 1999 r. Sąd Okrę-
gowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach zmienił wyrok Sądu Rejo-
nowego z 21 maja 1997 r. i oddalił powództwo wszystkich powodów.
Sąd Okręgowy podniósł, że powodowie byli w toku postępowania reprezento-
wani przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym oraz dodatkowo
przez przedstawiciela związków zawodowych. Pełnomocnicy nie sprecyzowali pods-
tawy roszczeń powodów. Umowa przedwstępna z 24 lipca 1996 r. przewidywała w §
5 przejęcie przez Zarząd Miasta i Gminy K. w trybie art. 231
KP wszystkich pracowni-
ków zatrudnionych na czas nieokreślony według stanu zatrudnienia w Elektrocie-
płowni na dzień 15 czerwca 1996 r. Jednakże § 6 tej umowy precyzował, że Urząd
Miasta i Gminy K. jest zwolniony z przejęcia tych pracowników, którzy w ciągu dwóch
tygodni od zatwierdzenia przez sędziego komisarza umowy nie wystąpią do nowego
właściciela o przyjęcie ich do pracy w Elektrociepłowni. Powodowie w sierpniu 1996
r. podpisali oświadczenia o treści: “Wyrażam zgodę na podjęcie pracy w trybie art.
231
Kodeksu pracy u nowego pracodawcy, którym będzie Urząd Miasta i Gminy K.”.
Sąd Okręgowy ocenił tę zgodę jako oświadczenie powodów, że nie chcą skorzystać
z art. 231
§ 4 KP. Powodowie byli już wówczas w okresie wypowiedzenia i ich umowy
o pracę rozwiązały się 30 września 1996 r. W dniu 26 września 1996 r. powodowie
zwrócili się do pracodawcy o wypłacenie im odprawy pieniężnej w związku z rozwią-
zaniem z nimi stosunku pracy z przyczyn ekonomicznych. Nie kwestionowali rozwią-
zania umów o pracę i pobrali odprawy pieniężne. Pracownicy, którzy chcieli podjąć
pracę w Zakładzie Energetyki Cieplnej w K. (po rozwiązaniu z nimi dotychczasowych
umów) podpisywali już w sierpniu 1996 r. odrębne deklaracje, których powodowie nie
złożyli, bo nie ma ich w aktach osobowych powodów. Powodowie zostali zwolnieni z
pracy z dniem 30 września 1996 r., pozwy zaś wnieśli dopiero w lutym 1997 r., co
dowodzi, że powodowie akceptowali rozwiązanie z nimi umów o pracę i nie starali się
podjąć pracy u nowego pracodawcy.
5
Od wyroku Sądu Okręgowego kasację wniósł powód Stanisław K., opierając ja
na obydwu podstawach wskazanych w art. 3931
KPC, a mianowicie:
1) naruszeniu prawa materialnego - art. 65 KC, art. 389 KC i art. 393 § 1 KC w
związku z art. 300 KP oraz art. 13 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowie-
ka i Podstawowych Wolności,
2) naruszeniu przepisów postępowania - art. 227 KPC i art. 328 § 2 KPC.
Wskazując na te podstawy powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i
“orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu” (co należy rozumieć jako wniosek o oddale-
nie apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego, który uwzględnił po-
wództwo) ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania sądowi drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. W pierwszej kolejności wymagają rozważenia zarzuty dotyczące naruszenia
przepisów postępowania jako rzutujące na możliwość oceny prawidłowości zastoso-
wania prawa materialnego.
Powód dopatruje się naruszenia art. 227 KPC w tym, że Sąd drugiej instancji
powinien był przeprowadzić postępowanie dowodowe “w zakresie § 6 przedmiotowej
umowy, to jest jaki był cel i zamiar stron”. Skarżący podnosi, że Sąd Okręgowy “mógł
przecież na tę okoliczność przeprowadzić dowód z przesłuchania syndyka, burmis-
trza itp.” Powód zarzuca, że Sąd drugiej instancji nie wyjaśnił również innych faktów
istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym tego, czy wszyscy pracownicy otrzymali
wypowiedzenia od syndyka. W taki sposób skonstruowany zarzut dotyczy w istocie
naruszenia art. 232 zdanie 2 KPC, przepis ten jednak nie został w kasacji powołany.
Zarzut naruszenia art. 227 KPC jest nieuzasadniony.
Wskazane w kasacji dowody - których Sąd drugiej instancji faktycznie nie
przeprowadził - nie były zgłaszane przez żadną ze stron w toku postępowania przed
Sądem Okręgowym. Ponieważ podstawę kasacji stanowić mogą wyłącznie uchybie-
nia popełnione przez sąd drugiej instancji, a nie uchybienia sądu pierwszej instancji
(por. postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 1998 r., I CKN 856/97), rozważenia wy-
magało, czy Sąd Okręgowy powinien był z urzędu przeprowadzić dowody na okolicz-
ność rzeczywistej treści § 6 przedwstępnej umowy sprzedaży zawartej 24 lipca 1996
6
r. przez syndyka masy upadłości Zakładów Metalurgicznych “Z.” w K. i Zarząd Miasta
i Gminy w K., w tym np. dowody wskazane w kasacji przez powoda.
Brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Okręgowy miał obowiązek działać z
urzędu i na podstawie art. 232 zdanie drugie KPC w związku z art. 391 KPC dopu-
ścić i przeprowadzić dowody, których nie zgłaszały strony. Zwłaszcza że w toku pos-
tępowania przed Sądem Okręgowym strony nie wypowiadały się na temat treści § 6
umowy przedwstępnej w sposób, który sugerowałby rozbieżności między nimi co do
treści tego postanowienia umownego.
Po zmianach wprowadzonych do Kodeksu postępowania cywilnego ustawą z
dnia 1 marca 1996 r. (Dz.U. Nr 43, poz. 189), które zmierzały do zwiększenia kontra-
dyktoryjności procesu, sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu do-
wodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy (wyrok SN z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, z. 6-7, poz. 76).
Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 KPC), a ciężar
udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art.
277 KPC) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6
KC). Strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego
oraz wskazania okoliczności, na jakie dowód ten ma być przeprowadzony. Sąd nie
ma obowiązku wyręczania strony zastępowanej przez adwokata lub radcę prawnego.
Powód był reprezentowany w toku postępowania przed Sądem pierwszej i drugiej
instancji przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, co jest nie bez znaczenia
przy ocenie potrzeby działania przez sąd z urzędu w kwestiach dowodowych. Do-
puszczenie z urzędu dowodu nie wskazanego przez stronę jest prawem, a nie obo-
wiązkiem sądu (obowiązek taki wyjątkowo może wynikać bezpośrednio z przepisu
prawa - por. art. 4771
§ 11
KPC). Dopuszczenie dowodu z urzędu powinno być sytua-
cją wyjątkową, sąd może taki dowód dopuścić wtedy, gdy inne środki dowodowe
wskazane przez strony nie są wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy (wyrok SN z
5 listopada 1997 r., III CKN 244/97, OSNC 1998, z. 3, poz. 52). Przewidziane w art.
232 zdanie 2 KPC uprawnienie sądu dopuszczenia dowodu nie wskazanego ma cha-
rakter wyjątkowy, co oznacza, że nieprzeprowadzenie tego dowodu przez sąd z
urzędu tylko w szczególnym wypadku może uzasadniać podstawę kasacyjną (wyrok
SN z 25 marca 1998 r., II CKN 656/97, OSNC 1998, z. 12, poz. 208, wyrok SN z 25
czerwca 1998 r., III CKN 384/98, nie publikowany).
7
Zarzut naruszenia art. 328 § 2 KPC powód wiąże z tym, że Sąd drugiej instan-
cji nie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy prawnej swojego
rozstrzygnięcia. Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów
prawa (stosownie do wymagań art. 328 § 2 KPC w związku z art. 391 KPC) było ko-
nieczne, ponieważ wyrok Sądu Okręgowego miał charakter reformatoryjny (art. 386 §
1 KPC), a definitywna zmiana wyroku Sądu Rejonowego - z uwzględnienia powódz-
twa na jego oddalenie w całości - w połączeniu z wyrażonym przez Sąd Najwyższy w
wyroku z 13 maja 1998 r. poglądem prawnym, że w rozpoznawanej sprawie nie ma
zastosowania art. 231
KP, wymagała wskazania w uzasadnieniu, na jakiej podstawie
prawnej sąd drugiej instancji uznał powództwo za bezzasadne.
Zarzut naruszenia art. 328 § 2 KPC jest zatem uzasadniony, nie stanowi jed-
nak usprawiedliwionej podstawy kasacyjnej, albowiem skarżący nie wykazał, jaki
wpływ uchybienie to mogło mieć na wynik sprawy, a zwłaszcza że wpływ ten mógł
być istotny, co w przypadku podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 3931
pkt 2 KPC
jest niezbędna przesłanką uwzględnienia kasacji.
Brak wskazania przez Sąd Okręgowy podstawy prawnej wyroku nie stanowi
przeszkody do dokonania kontroli kasacyjnej. Z wywodów uzasadnienia zaskarżone-
go wyroku wynika, że Sąd drugiej instancji nie znalazł podstaw faktycznych do
uwzględnienia powództwa z mocy art. 393 § 1 KC. Stanowisko Sądu Okręgowego w
tej kwestii jest prawidłowe, albowiem żądanie powoda nie mogło zostać uwzględnio-
ne na podstawie art. 393 § 1 KC w związku z art. 389 KC i art. 353 § 2 KC (które to
przepisy wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 13 maja 1998 r. jako ewentualną pods-
tawę materialnoprawną powództwa), ponieważ umowa przedwstępna z 24 lipca 1996
r. nie kreuje dla powoda żadnych roszczeń w stosunku do pozwanego o nawiązanie
z nim stosunku pracy. Powód nie został objęty zobowiązaniem strony pozwanej jako
nowego pracodawcy do ponownego zatrudnienia go po skutecznym i nie kwestiono-
wanym przez powoda rozwiązaniu z nim umowy o pracę w związku z wypowiedze-
niem dokonanym przez dotychczasowego pracodawcę.
2. Zawarte w kasacji zarzuty naruszenia prawa materialnego sprowadzają się
do właściwej interpretacji postanowień § 5 i § 6 umowy przedwstępnej z 24 lipca
1996 r. Powód powoływał jako podstawę faktyczną swojego żądania jedynie § 5 tej
umowy. Słusznie kwestionuje się w kasacji pogląd Sądu Okręgowego co do tego, że
powód nie określił podstawy swojego roszczenia, skoro w istocie ją wskazał (choć w
bardzo lakoniczny sposób), przy czym chodzi o podstawę faktyczną, a nie prawną,
8
albowiem w żadnym miejscu Sąd Okręgowy nie czynił w stosunku do pełnomocnika
powoda zarzutu co do braku wskazania podstawy prawnej.
Powód znalazł się w grupie pracowników przejętych przez nowego pracodaw-
cę w trybie art. 231
§ 1 KP, ponieważ przejście części zakładu pracy powoda na in-
nego pracodawcę nastąpiło w związku ze sprzedażą Elektrociepłowni umową nota-
rialną zawartą 3 września 1996 r., a więc w czasie trwającego do 30 września 1996 r.
okresu wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Powód niewątpliwie został objęty
działaniem § 5 umowy przedwstępnej. Nie wynikają jednak z tego dla powoda żadne
roszczenia wobec strony pozwanej o nawiązanie stosunku pracy.
Umowa przedwstępna w § 5 reguluje jedynie tryb przejęcia pracowników Zak-
ładów Metalurgicznych “Z.” w upadłości przez nowego pracodawcę, nie zawiera na-
tomiast żadnego oświadczenia - w tym zwłaszcza oświadczenia nowego pracodawcy
- kreującego uprawnienie dla powoda jako osoby trzeciej w rozumieniu art. 393 § 1
KC do domagania się nawiązania z nim ponownie stosunku pracy po rozwiązaniu
umowy o pracę w związku z wcześniejszym skutecznym jej wypowiedzeniem. Treść
§ 6 umowy przedwstępnej musi być oceniona na podstawie art. 58 § 1 KC jako nie-
ważne postanowienie umowne, albowiem wyklucza działanie art. 231
KP, co jest nie-
dopuszczalne. Dosłowna treść § 6 umowy - nie wymagająca, wbrew zarzutom kasa-
cji, dokonywania szczególnych zabiegów interpretacyjnych stosownie do art. 65 § 1 i
2 KC - przewiduje, że nowy pracodawca będzie zwolniony z przejęcia (w trybie art.
231
§ 1 KP) tych pracowników, którzy w odpowiednim czasie nie wystąpią do nowego
właściciela o przyjęcie ich do pracy w Elektrociepłowni. Przepis art. 231
§ 1 KP jest
przepisem bezwzględnie obowiązującym. Przejęcie w tym trybie pracowników przez
nowego pracodawcę następuje z mocy prawa i nie jest uzależnione od jakichkolwiek
czynności pracowników. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego
przepisu w wyniku czynności prawnej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym
pracodawcą.
Zarzut naruszenia art. 389 KC i art. 393 § 1 KC w związku z art. 300 KP jest w
tej sytuacji nieusprawiedliwiony.
Podniesiony w kasacji “z ostrożności procesowej” zarzut naruszenia art. 13
Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (spo-
rządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. - Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) jest
nieuzasadniony. Skarżący konstruuje go w ten sposób, że nawet gdyby pełnomocnik
powoda nie wskazał podstawy prawnej powództwa, to nie może to obciążać powoda.
9
Jak już wcześniej wspomniano, Sąd Okręgowy nie czynił w stosunku do pełnomocni-
ka powoda zarzutu dotyczącego braku wskazania podstawy prawnej powództwa.
Chodziło o podstawę faktyczną, której wskazanie jest obowiązkiem strony (art. 187 §
1 pkt 2 KPC), gdyż wyznacza granice rozpoznania sprawy przez sąd (art. 321 KPC i
art. 4771
KPC). Art. 13 Konwencji stanowi, że każdy, czyje prawa i wolności zawarte
w Konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do
właściwego organu państwowego także wówczas, gdy naruszenia dokonały osoby
wykonujące swoje funkcje urzędowe. Ponieważ pełnomocnik powoda twierdzi, że
wskazał podstawę prawną żądania, to znaczy, że w swojej ocenie nie dokonał jako
osoba wykonująca funkcje urzędowe naruszeń, o jakich mowa w art. 13 Konwencji.
Prawo powoda do wniesienia środka odwoławczego nie zostało w żaden sposób na-
ruszone.
Z przytoczonych powodów kasacja podlegała oddaleniu na podstawie art.
39312
KPC. O kosztach orzeczono na podstawie art. 102 KPC, nie obciążając powo-
da kosztami postępowania kasacyjnego.
========================================