Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 6 października 2000 r.
II UKN 22/00
Przepisy art. 23 i 24 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu eme-
rytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) nie stanowią
podstawy prawnej wstrzymania wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy;
podstawą tą jest art. 102 w związku z art. 78 ust. 1 tej ustawy.
Przewodniczący SSN Maria Tyszel (sprawozdawca), Sędziowie SN: Krystyna
Bednarczyk, Stefania Szymańska.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 października 2000 r. sprawy z po-
wództwa Elżbiety S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w
S. o przywrócenie prawa do renty, na skutek kasacji organu rentowego od wyroku
Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 listopada 1999 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 1999 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Siedlcach oddalił odwołanie Elżbiety S. od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w S. z dnia 9 stycznia 1998 r. wstrzymującej
dalszą wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.
W uzasadnieniu wyroku Sąd, w oparciu o opinię biegłych lekarzy specjalistów
chorób zakaźnych i internisty, ustalił, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna
do pracy w związku z chorobą zawodową, a niezdolność jest okresowa (okres 24
miesięcy).
Nie kwestionując tej opinii z medycznego punktu widzenia Sąd uznał, że nie
odpowiada ona prawnemu pojęciu "częściowej niezdolności do pracy" określonemu
w art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pra-
cowników i ich rodzin. Zdaniem Sądu, częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu
tego przepisu jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgod-
2
nej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Tymczasem wnioskodawczyni od 1976 r.
pobierała rentę inwalidzką, a jednocześnie ciągle pracowała na stanowisku starszego
technika medycznego. W tej sytuacji Sąd przyznał rację stanowisku lekarza orzecz-
nika, który uznał, że stwierdzone u wnioskodawczyni dolegliwości nie czynią jej
osobą niezdolną do pracy w zawodzie laborantki.”
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie, po rozpoz-
naniu apelacji wnioskodawczyni, wyrokiem z dnia 4 listopada 1999 r. [...] zmienił za-
skarżony wyrok i przyznał Elżbiecie S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolno-
ści do pracy w związku z chorobą zawodową na okres od 1 lutego 1998 r. do 1 lute-
go 2000 r. W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd ten za błędną uznał interpretację
art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracow-
ników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), przyjętą przez Sąd pierwszej in-
stancji. Według Sądu Apelacyjnego: "Fakt, że wnioskodawczyni przez cały okres po-
bierania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową wyko-
nywała dotychczasowe zatrudnienie nie może przesądzać, że odzyskała ona pełną
zdolność do pracy. Komisje lekarskie orzekające o inwalidztwie wnioskodawczyni od
1976 r. nie stwierdzały przeciwwskazań do dotychczasowego zatrudnienia. Przeciw-
wskazana była tylko ciężka praca fizyczna, nocna (wielozmianowa) i bez kontaktu z
materiałem zakaźnym. Stąd też wnioskodawczyni wykonywała dotychczasową pracę
na jednej zmianie z odsunięciem od pobierania materiału do badań od pacjentów.
Ostatnie badanie lekarskie przeprowadzone przez OKIZ w październiku 1994 r. nie
stwierdziło poprawy stanu jej zdrowia. Dopiero lekarz orzecznik w badaniu kontrol-
nym stwierdził, że przewlekłe zapalenie wątroby po WZW typ B z niewydolnością
wątroby czyni wnioskodawczyni niezdolnej do pracy w zawodzie laborantki. Orze-
czenie to zostało zakwestionowane przez powołanych przez Sąd Okręgowy biegłych
lekarzy, którzy uznali, że przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C w okresie
względnej wydolności wątroby czyni ją częściowo niezdolną do pracy w związku z
chorobą zawodową na okres 24 miesięcy i niezdolną do pracy w zawodzie laborant-
ki. Nienależyte przeanalizowanie przez Sąd pierwszej instancji zebranego w sprawie
materiału dowodowego doprowadziło do wysnucia przez ten Sąd nietrafnych wnio-
sków, iż wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy, a zatem nie spełnia
przesłanek do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z cho-
robą zawodową”.
3
W kasacji organ rentowy zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa ma-
terialnego przez błędną wykładnię art. 23 ust. 3 i art. 24 ustawy z dnia 14 grudnia
1982 r. o z.e.p.i wniósł o jego zmianę i oddalenie apelacji "powódki", ewentualnie o
jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyj-
nemu w Lublinie.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Kasacja nie jest zwykłym środkiem zaskarżenia lecz środkiem szczególnym i
zgodnie z art. 39311
KPC Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach określo-
nych przytoczonymi w niej podstawami skonkretyzowanymi w zarzutach naruszenia
wskazanych przepisów prawa. W swym jednolitym, wielokrotnie publikowanym
orzecznictwie, Sąd Najwyższy wyjaśniał, że jeśli w kasacji przytoczono wyłącznie
podstawę z art. 3931
pkt 1 KPC, to przy jej rozpoznawaniu jest związany ustaleniami
stanowiącymi podstawę faktyczną zaskarżonego rozstrzygnięcia. Skoro zatem w
rozpoznawanej sprawie, w kasacji nie przytoczono podstawy art. 3932
pkt 2 KPC i nie
sformułowano zarzutu naruszenia jakiegokolwiek przepisu postępowania, to stwier-
dzenie, że: "z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika co było powodem
zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji", chociaż usprawiedliwione, pozostaje poza
granicami kontroli kasacyjnej. Podobnie, poza tymi granicami pozostają uwagi o bez-
krytycznym zaakceptowaniu przez Sąd drugiej instancji opinii biegłych, ponieważ
kontrola ta, stosownie do treści kasacji, jest ograniczona do oceny zasadności za-
rzutów naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisów prawa materialnego powoła-
nych przez wnoszącego kasację.
Zarzut naruszenia przepisów art. 23 ust. 3 oraz art. 24 ustawy o z.e.p. jest nie
tylko nieusprawiedliwiony ale i bezprzedmiotowy. Sąd Najwyższy zwraca uwagę na
nieporadność w przytoczeniu tej podstawy kasacyjnej. Kasacja zarzuca „obrazę"
wymienionych przepisów, mimo że przepis art. 3931
pkt 1 KPC stanowi, iż podstawą
kasacyjną może być naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub
przez niewłaściwe zastosowanie. Według autora kasacji: "Strona pozwana uważa, że
wyrok w niniejszej sprawie został wydany z naruszeniem art. 23 i 24 ustawy o zao-
patrzeniu emerytalnym pracowników. Żeby dokonać w sprawie właściwych ustaleń
oraz do właściwej interpretacji niezdolności do pracy warunkującej prawo do renty
niezbędne jest zapoznanie się z rysem historycznym uregulowań w tym przedmiocie.
4
Prawo do renty wynika z art. 32 ustawy. Jednym z warunków prawa do renty jest
ustalone inwalidztwo. W pierwotnym brzmieniu ustawy istniały trzy grupy inwalidztwa.
Do trzeciej grupy inwalidów (dotyczy niniejszej sprawy) w myśl art. 24 ust.1 i ust. 2 p.
2 i 3 ustawy (przed nowelizacją) zaliczane były również osoby, które pomimo naru-
szenia sprawności organizmu, zachowały zdolności do wykonywania dotychczaso-
wego zatrudnienia w zmniejszonym zakresie, a także osoby dotknięte szczególnym
naruszeniem sprawności organizmu, nawet jeżeli to nie ograniczało zdolności do wy-
konywania dotychczasowego zatrudnienia. Z tych uregulowań jednoznacznie wynika,
że inwalidztwo III grupy określane było jako stan chorobowy w kategoriach obiektyw-
nych. O ustaleniu grupy III decydowało naruszenie sprawności organizmu, natomiast
nie miała jakiegokolwiek wpływu zdolność do wykonywania dotychczasowego za-
trudnienia. W dniu 28 czerwca 1996 r. nastąpiła nowelizacja ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników (Dz.U. Nr 100, poz. 461). Zgodnie z nowelizacją pojęcie
„inwalidztwa" zostaje zastąpione „niezdolnością do pracy". Nowelizacja nadała nowe
odmienne od dotychczasowego brzmienie art. 23 i 24 ustawy. W rozumieniu art. 23
ustawy w nowym brzmieniu, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub czę-
ściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności or-
ganizmu. Utrata tej zdolności może mieć charakter stały lub okresowy. W odróżnie-
niu od poprzednich unormowań gdzie o inwalidztwie warunkującym prawo do renty,
świadczył samoistnie stan zdrowia, bez względu czy ograniczał on wykonywanie do-
tychczasowego zatrudnienia czy nie, nowelizacja wprowadziła jako novum dwa wa-
runki, ustalenia niezdolności do pracy. Takimi warunkami w rozumienia art. 23
ustawy są: 1) istniejący stan chorobowy naruszający sprawność organizmu, 2) cał-
kowita lub częściowa utrata zdolności do wykonywania dotychczasowej pracy zarob-
kowej z powodu naruszenia sprawności organizmu. Nowelizacja normuje w sposób
odmienny również treść art. 24. W myśl nowego brzmienia przepisu przy ocenie nie-
zdolności do pracy uwzględnia się możliwości do wykonywania dotychczasowej
pracy. Tak więc w świetle obowiązującego stanu prawnego przy ustalaniu niezdolno-
ści do pracy dla celów rentowych uwzględniony powinien być obok czynnika obiek-
tywnego - naruszenie sprawności organizmu, również czynnik subiektywny - wpływ
powyższego na zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy. Sąd Apelacyjny
zdaniem skarżącego błędnie zinterpretował treść art. 23 ustawy, oraz pominął bez-
zasadnie treść art. 24 ust. 1 p. 2.”
5
Wywód ten jest niepełny. Przede wszystkim, powołując się na "rys historyczny
uregulowań w przedmiocie" art. 23 i 24 ustawy o z.e.p. autor kasacji stwierdza, że
przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych
ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i ubezpieczeniu społecznym (Dz.U. Nr 100, poz.
461) "o ustaleniu trzeciej grupy inwalidów decydowało naruszenie sprawności orga-
nizmu, natomiast nie miała jakiegokolwiek wpływu zdolność do wykonywania dotych-
czasowego zatrudnienia". Pogląd ten jest błędny. Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 2 pkt
1 i 2 ustawy o z.e.p. ( jego brzmieniu sprzed nowelizacji) inwalidą trzeciej grupy była
osoba, która była częściowo niezdolna do wykonywania dotychczasowego zatrud-
nienia, jeśli zachowała zdolność do wykonywania tego zatrudnienia w zmniejszonym
zakresie, a także osoba całkowicie niezdolna do wykonywania dotychczasowego
zatrudnienia, jeśli zachowała zdolność do wykonywania innego, niżej kwalifikowa-
nego zatrudnienia. Tak więc, również przed nowelizacją art. 23 i 24 ustawy o z.e.p.,
na którą powołuje się autor kasacji, pojęcie "inwalidztwo trzeciej grupy" obejmowało
zarówno stan biologiczny organizmu, jak i zdolność do wykonywania zatrudnienia.
Wyjątkiem od tej zasady był art. 24 ust. 2 pkt 3 ustawy o z.e.p., przewidujący
zaliczenie do trzeciej grupy inwalidów również osób, które wprawdzie zachowały
zdolność do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia lecz są dotknięte szcze-
gólnym naruszeniem sprawności organizmu. Było to tzw. inwalidztwo kwalifikowane,
określone w § 25 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych dnia 5
sierpnia 1982 r. w sprawie składu komisji lekarskich (...) oraz szczegółowych zasad
ustania inwalidztwa (Dz.U. Nr 47, poz.214 ze zm.). Zaprezentowany w kasacji wywód
jest więc adekwatny jedynie do tego przepisu, który jednakże nie stanowił podstawy
prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia. W rozpatrywanej sprawie przedmiotem
sporu, a więc i zaskarżenia kasacyjnego, było wstrzymanie renty z tytułu inwalidztwa
trzeciej grupy w związku z chorobą zawodową wypłacanej wnioskodawczyni od 1976
r. Wstrzymanie wypłaty świadczenia następuje na podstawie art. 102 ustawy o z.e.p.
jeżeli powstaną okoliczności uzasadniające ustanie tego prawa (ust. 1 pkt 1), nato-
miast stosownie do art. 78 ust. 1 tejże ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od
niezdolności do pracy ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przepro-
wadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono brak tej niezdolności. Te przepisy były
materialnoprawną podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia, jednakże autor kasacji
nie zarzucił ich naruszenia, natomiast przepisy art. 23 i 24 ustawy o z.e.p. Sąd Ape-
lacyjny stosował przy ustalaniu stanu faktycznego. Jak już wyżej wspomniano, skoro
6
wnoszący kasację nie przytoczył jako jej podstawy naruszenia przepisów postępo-
wania (art. 3931
pkt 2 KPC), to Sąd Najwyższy jest związany ustaleniem dokonanym
w zaskarżonym wyroku, że z powodu choroby zawodowej wnioskodawczyni jest
nadal częściowo niezdolna do wykonywania dotychczasowej pracy laborantki me-
dycznej na oddziale zakaźnym, a od 1976 r. pracę tę wykonywała tylko na jednej
zmianie i z odsunięciem od pobierania od pacjentów materiału do badań. Konse-
kwencją tego ustalenia jest brak podstaw do przyjęcia, że spełnione zostały prze-
słanki z art. 102 w związku z art. 78 ust. 1 ustawy o z.e.p., uzasadniające wstrzyma-
nie wypłaty renty, a zaskarżony wyrok mimo błędnego uzasadnienia odpowiada
prawu.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39312
KPC, Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================