Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Menzel (spr.)

Sędziowie SSO Joanna Żelazny

SSR del do SO Izabela Krupa

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale T. F. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2013r.

sprawy M. G. (1)

oskarżonego z art. 284 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia12 listopada 2012r. sygn. akt II K 706/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IV Ka 4/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej uznał M. G. (1) za winnego czynu z art. 284 § 1 kk polegającego na tym, że w dniu 14 stycznia 2012 roku we W. dokonał przywłaszczenia samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...) wraz z kartą pojazdu, polisą OC kompletem kluczyków od ww. pojazdu o łącznej wartości 2500 złotych, czym działał na szkodę M. G. (2) i za to na mocy art. 284 § 1 kk i art. 33 § 1,2,3 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 30 stawek dziennych grzywny, każda po 20 złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat..

Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 539, 50 złotych i wymierzył mu opłatę w wysokości 240 złotych.

Od wyroku oskarżony osobiście złożył apelację zarzucając , że wyrok jest za wysoki i wniósł o jego zmianę przez warunkowe umorzenie postępowania.

Sąd zważył

Apelacja oskarżonego jest oczywiście bezzasadna.

Oskarżony wskazał w apelacji, że zaskarżaniem obejmuje całe rozstrzygniecie Sądu Rejonowego, choć z treści skargi wynika, że nie kwestionuje rozstrzygnięcia w przedmiocie winy, a jedynie uważa, że orzeczona kara jest zbyt surowa.

Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych w sprawie, które oparł na pełnej i przekonującej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że samochód marki F. (...) był składnikiem majątku dorobkowego stron, które pozostawały w ważnym związku małżeńskim. Małżonkowie byli skonfliktowani, wynikiem czego było wystąpienie jednego z nich do Sądu z pozwem o rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Bezspornym jest, że do czasu prawomocnego orzeczenia o rozwodzie małżonkowie w dalszym ciągu byli współwłaścicielami wskazanego pojazdu, a współwłasność ta miała charakter łączny. W takim stanie prawnym żaden ze współmałżonków nie mógł bez zgody drugiego rozporządzać rzeczą jak samodzielny właściciel, a zatem oskarżony nie miał uprawnienia do sprzedaży samochodu bez zgody swojej żony. Oskarżony jednak, co prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy zbył pojazd bez wiedzy i wbrew woli swojej żony. Słusznie zatem uznał Sąd Rejonowy, że takie zachowanie stanowiło przywłaszczenie cudzego mienia. Problem możliwości postawienia jednemu z małżonków zarzutu popełnienia przestępstwa przywłaszczenia w stosunku do mienia stanowiącego wspólność majątkową był dotychczas rozstrzygany w orzecznictwie Sądu Najwyższego i w piśmiennictwie prawnokarnym jednolicie (zob. R. A. S.: Odpowiedzialność karna za zabór mienia stanowiącego wspólność majątkową, Prok. i Pr. 1995, nr 10 oraz powołane tam orzecznictwo i literatura). Wskazywano na to, że mienie stanowiące wspólną własność małżonków nie jest w pełni mieniem własnym jednego z małżonków; jest ono dla każdego z małżonków częściowo mieniem cudzym. Jest to kluczowy element poglądu, że możliwe jest popełnienie przestępstwa przywłaszczenia przez jednego z małżonków w stosunku do mienia stanowiącego wspólność majątkową, jako że w opisie ustawowym przywłaszczenia ustawodawca używa znamienia "cudze. Słusznie uznał Sąd Rejonowy, że oskarżony także spełnił drugi wymagany dla odpowiedzialności element tj. miał zamiar popełniania zarzuconego mu przestępstwa . Jest rzeczą jasną, że działanie małżonka tylko wtedy nie ma charakteru przestępnego, nawet jeżeli działa on bez wymaganej zgody albo wręcz wbrew woli drugiego z małżonków gdy nie ma zamiaru powiększenia swego majątku kosztem jego (tj. drugiego z małżonków) majątku (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1972 r., V KRN 421/72, OSNKW 1973, z. 5, poz. 61). Oskarżony sprzedał samochód, a uzyskaną cenę przywłaszczył, co bezspornie świadczy o tym, że zarzuconego mu czynu dokonał w celu powiększenia swego majątku. Powyższe okoliczności dawały pełną podstawę do przyjęcia winy oskarżonego.

Przechodząc do oceny apelacji kwestionującej wysokość wymierzonej oskarżonemu kary Sąd Okręgowy nie podzielił zgłoszonego zarzutu, iżby wymierzona kara była rażąco niewspółmierna. Z treści zgłoszonego środka zaskarżenia, choć oskarżony tego wprost nie nazwał, należy wnosić ,że oskarżony zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art. 115 § 2 kk , polegające na nieuwzględnieniu takich okoliczności jak jego sytuacja życiowa, konieczność spłaty kredytu, poniesione opłaty eksploatacyjne za samochód których uwzględnienie prowadziłoby do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny

Najistotniejszą przesłanką warunkowego umorzenia postępowania, jest to, aby wina

sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były znaczne. Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich "znacznością" lub "nieznacznością". Przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony działał na szkodę osoby najbliższej, a motywem jego działania poza celem uzyskania dla siebie korzyści majątkowej było utrudnienie życia małżonce. Oskarżony sprzedał wspólny samochód stron pomimo tego, że doskonale zdawał sobie sprawę, że pokrzywdzona używa samochodu również po to, aby przewozić chorego syna, który z uwagi na schorzenia astmatyczne wymaga stałej opieki medycznej. W takim stanie rzeczy Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że brak jest wskazań do warunkowego umorzenia postępowania karnego. Analizując orzeczenie o karze w szerszym jeszcze wymiarze Sąd Okręgowy nie dostrzega, aby kara ta cechowała się rażącą niewspółmiernością. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w dolnych granicach jej ustawowego zagrożenia, biorąc za podstawę motywację, sposób zachowania sprawcy, rozmiar ujemnych następstw, a także właściwości i warunki osobiste M. G. (1). Również wymierzona oskarżonemu kara grzywny nie jest nadmierne surowa i zważywszy na możliwości zarobkowe, majątkowe i osobiste oskarżonego nie będzie dla niego nadmiernie dolegliwa. W pełni Sąd Okręgowy aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Z uwagi na sytuację osobistą i majątkową oskarżonego i ciążące na nim z mocy wyroku obowiązki majątkowe Sąd zwolnił go od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.