SNO 44/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
UCHWAŁA Z DNIA 28 LISTOPADA 2002 R.
SNO 44/02
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Elżbieta Skowrońska-Bocian, Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego sędziego Sądu Apelacyjnego w
sprawie sędziego Sądu Okręgowego po rozpoznaniu zażalenia obwinionej od
uchwały Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 2 września 2002 r.,
sygn. akt (...) w przedmiocie zawieszenia sędziego Sądu Okręgowego w
czynnościach służbowych i obniżenia wynagrodzenia, podjętą na podstawie art.
129 § 1 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o Ustroju Sądów
Powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.)
u c h w a l i ł :
zaskarżoną uchwałę utrzymać w mocy.
U z a s a d n i e n i e
Uchwałą z dnia 2 września 2002 r., sygn. akt (...) Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny zawiesił w czynnościach służbowych sędziego Sądu
Okręgowego i obniżył wysokość jej wynagrodzenia o 30%.
Uchwała powyższa została zaskarżona przez obwinioną. W zażaleniu
podniesiony został zarzut obrazy prawa procesowego, to jest art. 115 § 3 u.s.p.
polegającej na rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu Sądu Apelacyjnego pod
2
nieobecność obwinionej pomimo należytego usprawiedliwienia
niestawiennictwa.
Rozpoznając zażalenia Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje:
Zażalenie nie jest zasadne i nie może być uwzględnione. Zgodnie z art. 115
§ 3 u.s.p. nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego lub jego obrońcy
nie wstrzymuje rozpoznania sprawy. A contrario z przepisu tego wynika, że
sprawa nie może być rozpoznana pod nieobecność obwinionego lub jego
obrońcy, jeżeli należycie usprawiedliwią niestawiennictwo. Kwestią, do której
musi się więc odnieść w niniejszej sprawie Sąd Najwyższy jest jedynie to, czy
obwiniona, pod której nieobecność rozpoznał sprawę Sąd Apelacyjny w dniu 2
września 2002 r., należycie usprawiedliwiła swoją nieobecność.
Zawiadomienie o terminie posiedzenia Sądu Apelacyjnego zostało
obwinionej doręczone w dniu 7 sierpnia 2002 r. (doręczenie zastępcze). W dniu
30 sierpnia 2002 r. do Sądu Apelacyjnego wpłynęło pismo zawierające wniosek
obwinionej o przełożenie posiedzenia na inny dzień z powodu jej stanu zdrowia.
Do wniosku doręczona została kserokopia zwolnienia lekarskiego
wystawionego przez Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej, Centrum
Medyczne Akademii Medycznej, potwierdzające niezdolność obwinionej do
pracy w dniach od 16 sierpnia do 9 września 2002 r.
Na posiedzeniu w dniu 2 września 2002 r. Sąd Apelacyjny uznał
niestawiennictwo obwinionej za nieusprawiedliwione, ponieważ sposób jego
udokumentowania nią odpowiada wymogom określonym w § 2 rozporządzenia
Ministrów Sprawiedliwości oraz Zdrowia z dnia 20 sierpnia 1998 r. w sprawie
warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa oskarżonych, świadków i
innych uczestników procesu karnego z powodu choroby (Dz. U. Nr 111, poz.
706).
Rozpoznając sprawę pod nieobecność obwinionej Sąd Apelacyjny nie
naruszył prawa procesowego. Zgodnie z art. 128 u.s.p. w sprawach nie
3
uregulowanych w tej ustawie stosuje się odpowiednio przepisu kodeksu
postępowania karnego. Trafnie zatem Sąd Apelacyjny uznał, iż do obwinionego
w postępowaniu dyscyplinarnym stosuje się odpowiednio dotyczące
oskarżonego w postępowaniu karnym zasady usprawiedliwiania
niestawiennictwa określone w powołanym powyżej rozporządzeniu. Zasadnie
zatem przyjęto, iż przedłożone przez obwinioną zaświadczenie dokumentuje
jedynie stan niezdolności do pracy, a nie – czego wymaga zarządzenie
(załącznik) – niemożność stawiennictwa na wezwanie (zawiadomienie).
Przedłożone zaświadczenie nie odpowiada także warunkom określonym w § 2
ust.1 pkt 1 rozporządzenia, albowiem wystawione zostało przez niepubliczny
zakład opieki zdrowotnej, podczas gdy przepis ten wymaga, aby wystawił je
lekarz publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
W tym stanie rzeczy, wobec nie potwierdzenia się zarzutu podniesionego w
zażaleniu, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny uchwalił jak wyżej.
SNO 44/02
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Elżbieta Skowrońska-Bocian, Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego sędziego Sądu Apelacyjnego w
sprawie sędziego Sądu Okręgowego po rozpoznaniu zażalenia obwinionej od
uchwały Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 2 września 2002 r.,
sygn. akt (...) w przedmiocie zawieszenia sędziego Sądu Okręgowego w
czynnościach służbowych i obniżenia wynagrodzenia, podjętą na podstawie art.
129 § 1 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o Ustroju Sądów
Powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.)
u c h w a l i ł :
zaskarżoną uchwałę utrzymać w mocy.
U z a s a d n i e n i e
Uchwałą z dnia 2 września 2002 r., sygn. akt (...) Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny zawiesił w czynnościach służbowych sędziego Sądu
Okręgowego i obniżył wysokość jej wynagrodzenia o 30%.
Uchwała powyższa została zaskarżona przez obwinioną. W zażaleniu
podniesiony został zarzut obrazy prawa procesowego, to jest art. 115 § 3 u.s.p.
polegającej na rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu Sądu Apelacyjnego pod
2
nieobecność obwinionej pomimo należytego usprawiedliwienia
niestawiennictwa.
Rozpoznając zażalenia Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje:
Zażalenie nie jest zasadne i nie może być uwzględnione. Zgodnie z art. 115
§ 3 u.s.p. nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego lub jego obrońcy
nie wstrzymuje rozpoznania sprawy. A contrario z przepisu tego wynika, że
sprawa nie może być rozpoznana pod nieobecność obwinionego lub jego
obrońcy, jeżeli należycie usprawiedliwią niestawiennictwo. Kwestią, do której
musi się więc odnieść w niniejszej sprawie Sąd Najwyższy jest jedynie to, czy
obwiniona, pod której nieobecność rozpoznał sprawę Sąd Apelacyjny w dniu 2
września 2002 r., należycie usprawiedliwiła swoją nieobecność.
Zawiadomienie o terminie posiedzenia Sądu Apelacyjnego zostało
obwinionej doręczone w dniu 7 sierpnia 2002 r. (doręczenie zastępcze). W dniu
30 sierpnia 2002 r. do Sądu Apelacyjnego wpłynęło pismo zawierające wniosek
obwinionej o przełożenie posiedzenia na inny dzień z powodu jej stanu zdrowia.
Do wniosku doręczona została kserokopia zwolnienia lekarskiego
wystawionego przez Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej, Centrum
Medyczne Akademii Medycznej, potwierdzające niezdolność obwinionej do
pracy w dniach od 16 sierpnia do 9 września 2002 r.
Na posiedzeniu w dniu 2 września 2002 r. Sąd Apelacyjny uznał
niestawiennictwo obwinionej za nieusprawiedliwione, ponieważ sposób jego
udokumentowania nią odpowiada wymogom określonym w § 2 rozporządzenia
Ministrów Sprawiedliwości oraz Zdrowia z dnia 20 sierpnia 1998 r. w sprawie
warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa oskarżonych, świadków i
innych uczestników procesu karnego z powodu choroby (Dz. U. Nr 111, poz.
706).
Rozpoznając sprawę pod nieobecność obwinionej Sąd Apelacyjny nie
naruszył prawa procesowego. Zgodnie z art. 128 u.s.p. w sprawach nie
3
uregulowanych w tej ustawie stosuje się odpowiednio przepisu kodeksu
postępowania karnego. Trafnie zatem Sąd Apelacyjny uznał, iż do obwinionego
w postępowaniu dyscyplinarnym stosuje się odpowiednio dotyczące
oskarżonego w postępowaniu karnym zasady usprawiedliwiania
niestawiennictwa określone w powołanym powyżej rozporządzeniu. Zasadnie
zatem przyjęto, iż przedłożone przez obwinioną zaświadczenie dokumentuje
jedynie stan niezdolności do pracy, a nie – czego wymaga zarządzenie
(załącznik) – niemożność stawiennictwa na wezwanie (zawiadomienie).
Przedłożone zaświadczenie nie odpowiada także warunkom określonym w § 2
ust.1 pkt 1 rozporządzenia, albowiem wystawione zostało przez niepubliczny
zakład opieki zdrowotnej, podczas gdy przepis ten wymaga, aby wystawił je
lekarz publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
W tym stanie rzeczy, wobec nie potwierdzenia się zarzutu podniesionego w
zażaleniu, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny uchwalił jak wyżej.