Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 13 GRUDNIA 2002 R.
SNO 45/02
Przewodniczący: sędzia SN Przemysław Kalinowski.
Sędziowie SN: Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca),
Tadeusz Żyznowski.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie w sprawie o zezwolenie
na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu Okręgowego w
związku z zażaleniem oskarżyciela prywatnego Zdzisława G. od uchwały Sądu
Apelacyjnego z dnia 23 września 2002 r., sygn. akt (...) w przedmiocie odmowy
zezwolenia na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej sądowej
u c h w a l i ł:
1) utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę;
2) kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Oskarżyciel prywatny Zdzisław G. składając wniosek o zezwolenie na
pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu Okręgowego zarzucił
mu popełnienie przestępstwa pomówienia z art. 212 k.k. Wskazał, że naganne
działanie sędziego polegało na tym, iż pełniąc funkcję Przewodniczącego
Okręgowej Rady Łowieckiej w A. na posiedzeniu tejże Rady w dniu 12 grudnia
2001 r. świadomie wprowadził w błąd jej członków twierdząc, że Prokuratura
Rejonowa prowadzi przeciwko wnioskodawcy postępowanie karne.
Spowodowało to usunięcie wnioskodawcy z pełnionej funkcji Zastępcy
2
Rzecznika Dyscyplinarnego przy Okręgowej Radzie Łowieckiej. W ocenie
wnioskodawcy takie postępowanie sędziego uchybia godności sprawowanego
przez niego urzędu i uzasadnia popełnienie zarzucanego we wniosku
przestępstwa i pociągniecie go z tego tytułu do odpowiedzialności karnej.
Uchwałą z dnia 23 września 2002 r. Sąd Dyscyplinarny – Sąd Apelacyjny
odmówił zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sądowej
sędziego Sądu Okręgowego.
Sąd pierwszej instancji ustalił w oparciu o dokumenty dołączone do
wniosku oraz protokoły posiedzeń Okręgowej Rady Łowieckiej w A. z dnia 19
grudnia 2001 r i 6 marca 2002 r., iż na pierwszym z tych posiedzeń sędzia Sądu
Okręgowego jako Przewodniczący Rady podniósł kwestię nieprawidłowego
działania spółki „Ł.(...)”, powodującego straty finansowe w Kołach Łowieckich.
Stwierdził też, że tego typu sprawa kwalifikuje się do „oddania do prokuratora”.
Podobne głosy padały ze strony innych członków Rady, łącznie z wnioskiem o
zawieszenie wnioskodawcy, który był prezesem tej spółki, w czynnościach
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Okręgowej Radzie Łowieckiej, co
uczyniono przy jednym głosie przeciwnym. Na następnym posiedzeniu Rady w
dniu 6 marca 2002 r. podnoszono ponownie kwestię szkodliwości działania
spółki i jej prezesa w stosunku do Kół Łowieckich i odwołano wnioskodawcę z
funkcji Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego.
Oceniając zachowanie sędziego na obu posiedzeniach, Sąd Dyscyplinarny
uznał, że w niczym nie uchybił on godności sędziego, a poczynione ustalenia
faktyczne nie dają podstaw do przyjęcia, że uprawdopodobnione zostało
popełnienie przez niego przestępstwa z art. 212 k.k. Z tych względów podjęto
uchwałę o odmowie pociągnięcia sędziego do odpowiedzialności karnej
sądowej.
W odwołaniu od powyższego orzeczenia wnioskodawca zarzucił
pominięcie przez Sąd Dyscyplinarny przy ustalaniu stanu faktycznego i ocenie
zachowania sędziego pisma Okręgowej Rady Łowieckiej z dnia 2 stycznia 2002
3
r. skierowanego do wnioskodawcy i dotyczącego zawieszenia go w
wykonywanej funkcji. W ocenie skarżącego treść tego pisma, które jego
zdaniem nie mogło być wysłane bez wiedzy Przewodniczącego Rady,
potwierdza zarzuty wniosku dotyczące sędziego.
W oparciu o powyższe skarżący wnosił o zmianę zaskarżonej uchwały i
zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej.
Rzecznik Dyscyplinarny wnosił o utrzymanie uchwały w mocy.
Sąd Najwyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie nie jest uzasadnione.
Jak słusznie stwierdził Sąd pierwszej instancji celem toczącego się
postępowania jest ustalenie i rozważenie, czy zgromadzony materiał dowodowy
dostatecznie uzasadnia zarzut popełnienia przez sędziego przestępstwa, na co
wskazał także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 maja 2002 r., SNO 8/02
(OSNKW 2002, z. 9, poz. 10). Sąd Dyscyplinarny może zatem zezwolić na
pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej sądowej jedynie w takim
przypadku, gdy zostały zgromadzone dowody dostateczne do potwierdzenia
zasadności zarzutu popełnienia przez sędziego przestępstwa, które w
postępowaniu sądowym musiałyby prowadzić do wyroku skazującego.
Trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że dowody przedstawione
przez wnioskodawcę oraz zgromadzone przez Sąd Dyscyplinarny nie dają
podstaw do takiej oceny. Nie potwierdzają bowiem, że sędzia pomawiał
wnioskodawcę o popełnienie przestępstwa ani że sugerował, iż toczy się
przeciwko niemu w prokuraturze postępowanie karne. Nie potwierdzają też
żadnych innych działań sędziego zawierających znamiona przestępstwa z art.
212 k.k. Zgromadzone dowody nie wskazują też, by sędzia swoją postawą
wobec wnioskodawcy uchybił godności sędziego.
Oceny tej nie zmienia wskazany przez skarżącego w zażaleniu dowód w
postaci pisma z dnia 2 stycznia 2002 r. jakie wysłała na jego ręce Okręgowa
Rada Łowiecka w A. Pomijając fakt, że jest ono podpisane nie przez
4
Przewodniczącego Rady, ale przez jej Sekretarza, przede wszystkim należy
stwierdzić, że jest w nim mowa jedynie o prowadzonym przez prokuraturę
postępowaniu karnym, nie zaś o postępowaniu karnym prowadzonym przez
prokuraturę przeciwko wnioskodawcy. Pismo to nie może zatem stanowić
potwierdzenia zarzutu skarżącego wobec sędziego dotyczącego podania
nieprawdziwej informacji o toczącym się przeciwko wnioskodawcy
postępowaniu karnym.
Mając zatem na uwadze trafność ustaleń i oceny Sądu Dyscyplinarnego co
do braku podstaw do przyjęcia uprawdopodobnienia popełnienia przez sędziego
przestępstwa, należało utrzymać w mocy zaskarżaną uchwałę na podstawie art.
437 § 1 k.p.k. w związku z art. 128 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r – Prawo o
ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13