Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski (spr.)

Sędziowie: SO Elżbieta Zywar

SO Grażyna Sitko

Protokolant: Aneta Maziarek

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Anny Paździórko

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2013 r.

sprawy M. K.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk oraz z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

z dnia 13 września 2012 r. sygn. V K 318/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego przyjmuje art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za ten ciąg przestępstw wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i do tej kary odnosi rozstrzygnięcia związane z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia należnych Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowania odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1608 / 12

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 13 marca 2011 r. w S. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim po uprzednim otworzeniu oryginalnym kluczem drzwi do domu dostał się do jego wnętrzna, skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 800 zł i 600 euro, czym działał na szkodę A. W.,

to jest o czyn z art. 279 § 1 kk;

II.  w dniu 20 marca 2011 r. w S. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do domu w ten sposób, że próbował oryginalnym kluczem otworzyć drzwi wejściowe, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez A. P.,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. 279 § 1 kk;

III.  w okresie 16/17.02.2011 r. w S. przy ul. (...) po uprzednim otwarciu pojazdu w nieustalony sposób, a następnie uszkodzeniu stacyjki usiłował dokonać krótkotrwałego zaboru samochodu marki V. (...) o nr. rej. (...) powodując straty w wysokości 1043,95 zł na szkodę G. D.,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 289 § 2 kk;

IV.  w okresie 27/28.02.2011 r. w S. z samochodu marki N. (...) o nr. rej. (...) zaparkowanego na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia dwie sztuki lusterek zewnętrznych o łącznej wartości 3960 zł działając na szkodę A. N..
to jest o czyn z art. 278 § 1 kk;

V.  w okresie 27/28.02.2011 r. w S. z samochodu marki F. (...) o nr. rej. (...) zaparkowanego na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia dwie sztuki halogenów przeciwmgielnych o łącznej wartości 712,92 zł działając na szkode (...) leasing sp. z.o.o,

to jest o czyn z art. 278 § 1 kk;

VI.  w okresie 27/28.02.2011 r. w S. z samochodu marki S. (...) o nr. rej. (...) zaparkowanego na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia dwie sztuki lusterek o łącznej wartości 2480,96 zł działając na szkodę C. I. sp. z.o.o,
to jest o czyn z art. 278 § 1 kk;

VII.  w dniu 31 stycznia 2011 r. w S. na ul. (...) z niezabezpieczonego samochodu marki O. (...) o nr. rej. (...) zabrał w celu przywłaszczenia saszetkę z zawartością prawa jazdy, dowodu osobistego, ubezpieczenia OC, karty na punkty oraz dowodu rejestracyjnego o łącznej wartości 50 zł, działając na szkodę S. G.,
to jest o czyn z art. 276 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wyrokiem z dnia 13 września 2012 r. sygn. akt V K 318 / 11 uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynów opisanych w punkcie I i II, z tym że kwotę przywłaszczonych pieniędzy ustalił na 800zł i 200 euro.

Nadto uznał, że czyny opisane w punktach I i II stanowią ciąg przestępstw i na podstawie art. 91 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł każda.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 2 kk, art. 73 § 2 kk wykonanie kary pozbawienia wolności zawiesił na okres 3 lat próby i okresie tym oddał M. K. pod dozór kuratora.

Na podstawie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w punktach od III do VII.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił M. K. od uiszczania kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa, zaś na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 856,08 zł..

Apelację od powyższego wyroku wywiódł prokurator zarzucając temu orzeczeniu obrazę przepisu prawa materialnego, to jest art. 278 § 1 kk, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przy wymiarze kary za przestępstwa zarzucane oskarżonemu M. K. w punkcie I i II aktu oskarżenia, wskutek czego przyjęto, że oskarżony dopuścił się ciągu przestępstw z art. 278 § 1 kk zamiast prawidłowo ciągu przestępstw z art. 279 § 1 kk, a także wymierzenie mu za te czyny kary poniżej ustawowego progu zagrożenia w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez orzeczenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się zasadna w całości.

W pierwszej kolejności pokrótce należy odnieść się do wartości i obszerności zgromadzonego materiału dowodowego odnoszącego się do ustaleń w zaskarżonej przez prokuratora częsci. Wyjaśnienia i zeznania świadków odnoszące się do czynów określonych w punktach I i II nie budzą wątpliwości. Są pełne
i wzajemnie się uzupełniające. Oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów,
a okoliczności ich popełnienia nie budzą wątpliwości. W szczególności ma
to potwierdzenie w zeznaniu świadka zdarzeń i pokrzywdzonej. Nie mając zatem żadnych wątpliwości, co do prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych w tej mierze przez Sąd I instancji, należy przejść do meritum uzasadnienia i wskazać na omyłkę (dostrzeżoną zresztą przez Sąd I instancji) w postaci nieprawidłowego zastosowania art. 278 § 1 kk w sytuacji, gdy niezbędne jest wymierzenie kary na podstawie artykułu następnego kodeksu karnego w związku z art. 91 § 1 kk

Niewątpliwie czyn, jakiego dopuścił się M. K. w dniu 13 marca 2011r. wypełnia znamiona kradzieży z włamaniem opisanego w art. 279 § 1 kk. Mieszkanie,
w którym znajdowały się przywłaszczone pieniądze było zabezpieczone przez dostępem osób niepowołanych ( a takimi z pewnością byli oskarżony i nieletni ). Ci zaś bez zgody
i wiedzy pokrzywdzonej dostali się do jej mieszkania i na miejscu dokonali zaboru pieniędzy w kwocie 800 zł i 200 euro.

Następnie w dniu 20 marca 2011r. oskarżony z nieletnim próbowali dokonać kradzieży z włamaniem w tym samym miejscu i na szkodę tej samej osoby, działając w ten sposób co poprzednio, lecz skutku nie osiągnęli z powodu działania A. P..

Taka konstatacja pozwala na stwierdzenie, że oba czyny należy zakwalifikować, jako ciąg przestępstw kradzieży z włamaniem oraz usiłowania kradzieży z włamaniem, w rozumieniu art. 91 § 1 kk, co Sąd Okręgowy uczynił w oparciu o przepisy art. 437 § 2 kpk, zmieniając zaskarżony wyrok zgodnie z żądaniem prokuratora przez wskazanie przepisów art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk jako podstawę prawną wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Podkreślenia wymaga, że zmiana ta nie była podyktowana wadliwą subsumcją prawną czynów przypisanych oskarżonemu, lecz omyłką Sądu Rejonowego, który w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnia jej przyczynę.

Sąd odwoławczy w oparciu o prawidłowe ustalenia Sądu a quo odnośnie stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia winy oskarżonego, okoliczności zaostrzających
i łagodzących odpowiedzialność karną, których przytaczanie po raz kolejny jest zbędne
( z powodu zakazu reformationis in peius zawartego w art. 434 kpk, a jednocześnie braku przesłanek zawartych w art. 60 kk do nadzwyczajnego złagodzenia kary ), wymierzył oskarżonemu najniższą karę przewidzianą przez art. 279 § 1 kk, to jest karę 1 roku pozbawienia wolności i do tej kary odniósł zawarte w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia związane z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W trakcie kontroli instancyjnej nie odnaleziono innych przyczyn do zmiany zaskarżonego i w związku z tym w pozostałym zakresie na podstawie art. 437 § 1 kpk został on utrzymany w mocy.

O wynagrodzeniu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej M. K. w postępowaniu odwoławczym przed Sądem II instancji, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 2 ust. 3 i § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348, z późn. zm. ).

O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, w tym opłacie za obie instancje, Sąd Okręgowy kierując się zasadą słuszności, orzekł na podstawie przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz art. 17 ust. 1w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych t. j. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm. ), przez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ich ponoszenia.

Elżbieta Zywar RyszardMałachowskiGrażyna Sitko