Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 25 CZERWCA 2003 R.
SNO 27/03
Przewodniczący: sędzia SN Józef Szewczyk.
Sędziowie SN: Andrzej Wróbel, Kazimierz Zawada (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta po
rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2003 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w
związku z odwołaniem obwinionego od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 10 stycznia 2003 r., sygn. akt (...)
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i p r z e k a z a ł sprawę Sądowi Apelacyjnemu
– Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w wyrokiem z dnia 10 stycznia 2003
r. uznał sędziego Sądu Rejonowego, obwinionego o to, że w okresie od dnia 26
czerwca 2000 r. do dnia 13 lipca 2001 r. oraz od września 2001 r. do marca
2002 r. rażąco uchybił sprawności postępowania sądowego przez
niedotrzymanie terminu przewidzianego w art. 423 § 1 k.p.k. w sprawach o
sygn. akt: II K 1034/98/N, II K 509/99/N, VI Kws 73/01/N, VI Kws 23/01/N, VI
Kws 85/01/N, VI Kws 74/01/N, VI Kws 27/01/N, VI Kws 48/01/N, VI Kws
113/01/N, VI Kws 105/01/N, VI Kws 106/01/N, VI Kws 110/01/N, VI Kws
114/01/N, VI K 21/01/N, VI K 16/00/N, VI K 22/00/N, VI K 37/01/N, VI K
45/01/N, VI K 9/01/N, VI K 29/01/N, VI K 51/01/N, VI Kws 133/01/N, VI W
29/01/N, VI W 73/01/N, VI W 48/01/N, VI W 174/01/ N, VI W 182/01/N, VI W
2
160/01/N, VI W 470/01/N, VI W 319/01/N, VI W 516/01/N, VI W 290/01/N,
VI W 633/01/N, VI K 117/01/N, VI K 116/01/N, VI K 6/01/N, tj. o
przewinienie służbowe z art. 107 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych, za
winnego popełnienia zarzucanego mu przewinienia i wymierzył mu za to na
podstawie art. 109 § 1 pkt 2 Prawa o ustroju sądów powszechnych karę nagany.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w uzasadnieniu swego wyroku
wskazał w szczególności, że z wyjaśnień sędziego Sądu Rejonowego wynika, iż
jest on w pełni świadomy stanu swego zdrowia (choroby oczu utrudniającej
posługiwanie się komputerem), a mimo to nie podjął jakichkolwiek starań
zmierzających do zwolnienia go z obowiązków służbowych sędziego: nie
ubiegał się o stosowny urlop (art. 93 § 1 u.s.p.), ani o orzeczenie lekarza
orzecznika stwierdzające utratę sił do pracy, jak też nie podjął przewidzianych
prawem działań wskazanych w orzeczeniu Sądu Okręgowego odrzucającym
jego odwołanie od orzeczenia lekarza orzecznika w przedmiocie stwierdzenia
choroby. Łącząc te fakty z niezłożeniem przez obwinionego wniosków o
przedłużenie terminów do sporządzenia uzasadnień i niewłaściwym
organizowaniem przez niego swej pracy, w szczególności z niestosowaniem
tradycyjnych środków pracy, należy uznać zdaniem Sądu Apelacyjnego, że
„strona podmiotowa odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziego nie budzi
wątpliwości”. Konsekwencje zaniechań w zakresie ochrony własnych interesów
obciążają wyłącznie obwinionego. Schorzenia, na które cierpi, same przez się
nie zwalniają go od wypełniania obowiązków ustawowych, dopóki pozostaje w
służbie.
W apelacji obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do
ponownego rozpoznania. Nie zakwestionował ustalonej przez Sąd strony
przedmiotowej przewinienia, zarzucił natomiast Sądowi, że nie wyjaśnił on, w
jakim stopniu na popełnione przez niego przewinienie miały wpływ zawinione
przez niego czynniki subiektywne; nie zgodził się także z wymiarem kary. W
3
uzasadnieniu apelacji podniósł w szczególności, że Sąd pierwszej instancji
oddalił jego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych, okulisty i
specjalisty medycyny pracy, dla wyjaśnienia„ w jakim stopniu stan jego zdrowia
utrudnia mu, albo może wręcz uniemożliwia sprostanie obowiązkom”.
Oddalając ten wniosek, Sąd uznał za udowodnione, iż obwiniony ma poważną
wadę wzroku, lecz faktowi temu odmówił znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
W ocenie obwinionego Sąd uchylił się w ten sposób od ustalenia stopnia jego
winy. Zdaniem obwinionego ustalenie Sądu, że obwiniony zabiegał tylko o
stwierdzenie przez lekarza orzecznika faktu swej choroby, a nie utraty sił, jest
niezgodne z rzeczywistością. Zawarty bowiem w piśmie skierowanym do
Prezesa Sądu Okręgowego w dniu 28 września 2001 r. zwrot „wnoszę o
skierowanie mnie na badania przez lekarza orzecznika ZUS celem ustalenia w
jakim stopniu stan mego zdrowia utrudnia mi pełnienie obowiązków” miał na
względzie zarówno badania zmierzające do ustalenia choroby, jak i utraty sił w
rozumieniu art. 70 § 1 u.s.p. Obwiniony zaznaczył także, że od orzeczenia
lekarza orzecznika nie odwołał się bezpośrednio do głównego lekarza
orzecznika, ponieważ uważał pogląd Sądu Okręgowego w tym względzie za
błędny, poza tym jego odwołanie skierowane do głównego lekarza orzecznika i
tak pozostałoby bez biegu, ponieważ całość akt obwinionego została przesłana
przez ZUS do Sądu Okręgowego.
Na rozprawie w dniu 25 czerwca 2003 r. Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny postanowił na wniosek obwinionego zaliczyć w poczet materiału
dowodowego orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 28 maja 2003 r. stwierdzające, że obwiniony jest „trwale niezdolny do
pełnienia obowiązków sędziego z powodu choroby lub utraty sił”.
Obwiniony powołując się na wymienione orzeczenie wniósł o
uniewinnienie, natomiast Zastępca Rzecznika wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub o uniewinnienie
obwinionego.
4
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Dla rozstrzygnięcia sprawy doniosłe znaczenie ma ustalenie, czy trwała
niezdolność obwinionego do pełnienia obowiązków sędziego stwierdzona
orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 maja 2003 r. istniała już w
okresie objętym opisem czynu zarzucanego obwinionemu. Orzeczenie to nie
zawiera jednak danych w tym względzie. Nie określa też jednoznacznie, czy
przyczyną trwałej niezdolności obwinionego do pełnienia obowiązków sędziego
jest choroba, czy też utrata sił. Potrzeba wyjaśnienia wspomnianych
okoliczności, doniosłych dla rozstrzygnięcia sprawy, nakazywała uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (art. 438
k.p.k. w związku z art. 128 Prawa o ustroju sądów powszechnych).

SNO 27/03

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia