Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 25 lipca 2003 r.
III PZP 7/03
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Barbara Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniew-
skiego, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 25 lipca 2003 r. sprawy z po-
wództwa Ilony O.-F. przeciwko Sądowi Okręgowemu w K. o wynagrodzenie, na sku-
tek zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Katowicach postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2003 r. [...]
„1. Czy przesłanką warunkującą nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego w
pełnej wysokości na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12.12.1997 r. o dodatko-
wym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr
160, poz. 1080 ze zm.) jest efektywne przepracowanie u danego pracodawcy całego
roku kalendarzowego, czy jedynie pozostawanie w tym okresie w stosunku pracy
2. Czy przy ustalaniu wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego wy-
płacanego na podstawie cyt. ustawy sędziemu wlicza się wynagrodzenie otrzymywa-
ne przez niego w czasie zwolnienia lekarskiego ?”
p o d j ą ł uchwałę:
1. Warunkiem nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego
w pełnej wysokości na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r.
o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery bu-
dżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm.) jest efektywne przepracowanie u da-
nego pracodawcy pełnego roku kalendarzowego.
2. Przy ustaleniu wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego wy-
płaconego na podstawie tej ustawy nie uwzględnia się wynagrodzenia otrzy-
manego przez sędziego w okresie nieobecności w pracy z powodu choroby.
2
U z a s a d n i e n i e
Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne
zostało sformułowane na tle następującego stanu faktycznego: Ilona O.-F. pracuje na
stanowisku sędziego w Sądzie Okręgowym w K. od 1994 r. W roku 1998 przez 146
dni, a w roku 1999 przez 161 dni, była nieobecna w pracy z powodu choroby. Przy
wyliczeniu dodatkowego wynagrodzenia rocznego przysługującego powódce za te
lata nie uwzględniono wynagrodzenia za czas choroby. Pracodawca wypłacił jej
świadczenie w wysokości pomniejszonej za rok 1998 o kwotę 1.360, 13 zł, a za rok
1999 o kwotę 1.657, 39 zł. Ponieważ roszczenie o dodatkowe wynagrodzenie za rok
1998 r. przedawniło się 1 kwietnia 2002 r., Ilona O.-F. dochodziła kwoty 1.657,39 zł
stanowiącej różnicę między świadczeniem - jej zdaniem - należnym i wypłaconym za
rok 1999. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Katowicach wyrokiem z dnia 10 stycznia 2003
r. [...] zasądził od pozwanego Sądu Okręgowego w K. na rzecz powódki żądaną
kwotę tytułem wyrównania wynagrodzenia rocznego za rok 1999 z odsetkami od 1
kwietnia 2000 r. oraz kwotę 809 zł tytułem skapitalizowanych odsetek z odsetkami od
26 listopada 2002 r.
Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiły: art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12
grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek
sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra
Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad
udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas
urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. Nr 2, poz.14). Wprawdzie
zgodnie z punktem 7 § 6 powołanego rozporządzenia wynagrodzenie za czas nie-
zdolności do pracy wskutek choroby jest wyłączone z podstawy wymiaru ekwiwa-
lentu za urlop wypoczynkowy, a zatem i z podstawy wymiaru dodatkowego wynagro-
dzenia rocznego (art. 4 ust. 1 ustawy), jednak - zdaniem Sądu - wynagrodzenie za
czas choroby przewidziane w obowiązującym w latach 1998 i 1999 art. 74 § 1 ustawy
z dnia 20 czerwca 1985 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, jednolity tekst:
Dz.U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 ze zm., (obecnie art. 94 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001
r. pod takim samym tytułem, Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), ma inny charakter niż
wynagrodzenie, do którego pracownicy zachowują prawo na podstawie art. 92 k.p. i
dlatego należy je uwzględnić w podstawie wymiaru dodatkowego wynagrodzenia
rocznego.
3
W apelacji od tego wyroku strona pozwana, powołując się na wyjaśnienie Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości zawarte w piśmie z dnia 26 kwietnia 2001 r., podniosła
zarzut naruszenia prawa materialnego i wniosła o jego zmianę przez oddalenie po-
wództwa.
Wątpliwość sformułowaną w punkcie 1 przedstawionego zagadnienia prawne-
go Sąd drugiej instancji powziął w związku z treścią art. 2 ust. 1 ustawy o dodatko-
wym wynagrodzeniu rocznym. Powołany przepis uzależnia prawo do tego świadcze-
nia od przepracowania u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Nie wy-
jaśnia jednak czy chodzi w nim „jedynie o pozostawanie w stosunku zatrudnienia, czy
też efektywne wykonywanie pracy”. Na potrzebę wykładni tego przepisu zwrócił
uwagę Sąd Najwyższy „przy rozpoznawaniu analogicznego problemu w uzasadnie-
niu uchwały z dnia 10.10.2000 r. III ZP 22/00 (OSP z 2001 r. Nr 12, poz. 170) acz-
kolwiek nie zajął stanowiska w tym zakresie gdyż zagadnienie to nie było przedmio-
tem pytania prawnego”.
Wątpliwość sformułowana w punkcie 2 pytania łączy się z treścią art. 4 ust. 1
ustawy, który to przepis odsyła w zakresie ustalania wynagrodzenia rocznego do
przepisów stosowanych przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypo-
czynkowy. Według § 6 pkt 7 rozporządzenia, do podstawy wymiaru ekwiwalentu nie
wlicza się wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy. Sąd podzielił pogląd
prawny Sądu pierwszej instancji, że wynagrodzenie sędziego za czas nieobecności
w pracy wskutek choroby ma inny charakter niż wynagrodzenie z tego tytułu przewi-
dziane w art. 92 k.p. To ostatnie przysługuje przez 33 dni w ciągu roku kalendarzo-
wego w obniżonej do 80% wysokości, a art. 92 k.p. nie ma zastosowania do sędziów.
Sędzia zachowuje prawo do wynagrodzenia przez rok nieobecności w pracy z powo-
du choroby i to w pełnej wysokości. Pogląd, że wynagrodzenie za czas choroby po-
winno być wliczone do podstawy obliczania dodatkowego wynagrodzenia rocznego
został wyrażony w komentarzu do Prawa o ustroju sądów powszechnych, Warszawa
2002, s. 272. Powstaje wobec tego wątpliwość co do aktualności wykładni art. 4 ust.
1 ustawy z 12 grudnia 1997 r. i § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki So-
cjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. zaprezentowanej - między innymi - w powołanej wy-
żej uchwale III ZP 22/00 Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
4
I. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wy-
nagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej, pracownik na-
bywa prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po prze-
pracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Według ust. 2 art. 2
pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowe-
go nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do
okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesię-
cy. W ustępie 3 art. 2 wyliczone są sytuacje, kiedy pracownik nabywa prawo do pro-
porcjonalnego wynagrodzenia rocznego pomimo nieprzepracowania u danego pra-
codawcy 6 miesięcy. Mając na względzie obowiązujące reguły wykładni, tj. dyrektywę
konsekwencji terminologicznej (zakaz wykładni homonimicznej), trzeba przyjąć, że
termin „przepracowanie” (i „nieprzepracowanie”) ma we wszystkich tych jednostkach
tekstu prawnego takie samo znaczenie (jednakową treść).
Wyliczenie przypadków kiedy przepracowanie 6 miesięcy warunkujących na-
bycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie jest wymagane trzeba
uznać, biorąc pod uwagę redakcję art. 2 ust. 3 ustawy, za wyczerpujące. Analiza
tego przepisu prowadzi do wniosku, że nieprzepracowanie 6 miesięcy w roku kalen-
darzowym może być rezultatem trwającego krócej niż ten okres zatrudnienia u dane-
go pracodawcy - ze względu na termin nawiązania (art. 2 ust. 3 pkt 1 i 5) lub ustania
stosunku pracy (art. 2 ust. 1 pkt 2, 4 i 7) bądź korzystania z urlopów: wychowawcze-
go, dla poratowania zdrowia, a przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego
także do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego (art. 2 ust. 3
pkt 6) albo odbywania zasadniczej służby wojskowej (art. 2 ust. 3 pkt 3 i 5 lit. e). W
pierwszym przypadku okresem nieprzepracownym jest okres niepozostawania w sto-
sunku pracy. Okresem nieprzepracowanym w przypadku drugim są przypadające na
czas trwania stosunku pracy okresy usprawiedliwionej nieobecności w pracy, czy
raczej okresy zwolnienia z obowiązku świadczenia (wykonywania) pracy, niezależnie
od tego czy pracownik zachowuje za nie prawo do wynagrodzenia (urlop dla porato-
wania zdrowia, urlopy naukowe), czy go nie zachowuje (służba wojskowa, urlop wy-
chowawczy).
Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy, a więc i ich nieprzepracowanie z po-
wodu nieobecności w pracy, należy zawsze odnosić do jednego roku kalendarzowe-
go. Okres czynnej służby wojskowej wynosi 12 miesięcy (art. 82 ustawy z dnia 21
listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej; jed-
5
nolity tekst:: Dz.U. z 2002 r. Nr 21, poz. 205 ze zm.). Czas wymienionych w art. 2 ust.
3 pkt 6 ustawy urlopów jest różny. Okres zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy
zależy przede wszystkim od rodzaju urlopu (np. wychowawczy może trwać, co do
zasady, 3 lata, naukowy - od kilku dni do 6 miesięcy) i od grupy zawodowej, której
przysługuje (np. jednorazowy urlop dla poratowania zdrowia dla nauczycieli i pra-
cowników nauki nie może przekraczać roku, dla sędziów - 6 miesięcy). Na ogół wy-
znaczony został w obowiązujących przepisach jako okres maksymalny, a zatem fak-
tyczny jego wymiar może być zindywidualizowany. Pozwala to na stwierdzenie, że
„skrócenie” okresu warunkującego nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia w
proporcjonalnej wysokości (art. 2 ust. 2) może dotyczyć tylko roku udzielenia zwol-
nienia, tylko roku zakończenia urlopu albo jednego i drugiego (np. w razie korzysta-
nia z urlopu wychowawczego od 1 maja 2002 r. do 30 września 2003 r.). Jeżeli pra-
cownik korzystał z urlopu przez pełny rok kalendarzowy albo jeżeli okres służby woj-
skowej przypadał na pełny rok kalendarzowy, nie nabędzie on prawa do dodatkowe-
go wynagrodzenia za ten rok nawet w proporcjonalnej wysokości.
Skoro zatem zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy na czas urlopów wy-
chowawczego, dla poratowania zdrowia, dla celów naukowych, artystycznych lub
kształcenia zawodowego, a także służby wojskowej - okresy pozostawania w stosun-
ku pracy (trwania zatrudnienia) - są traktowane jako przerwy w przepracowaniu wy-
maganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w propor-
cjonalnej wysokości (art. 2 ust. 2), „przepracowanie” w rozumieniu art. 2 ust. 1 zna-
czy faktyczne (efektywne) wykonywanie pracy, a nie tylko pozostawanie w stosunku
pracy. W tym miejscu trzeba podnieść, że ustawowy katalog przerw w świadczeniu
pracy w okresie trwania stosunku pracy, które w zakresie nabycia prawa do propor-
cjonalnej nagrody równoważą okresy przepracowane, jest zamknięty. Znaczy to, że
okresy wszystkich innych usprawiedliwionych nieobecności w pracy i zwolnień z
obowiązku świadczenia pracy, poza wymienionymi w art. 2 ust. 3 pkt 3, 5 lit. e) i 6, są
okresami nieprzepracowanymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 2.
II. Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r., „wynagrodzenie
roczne ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego
przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagro-
dzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyj-
mowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy”. Zasady
ustalania wysokości ekwiwalentu za urlop określają, z mocy § 14 rozporządzenia
6
Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r., jego §§ 6 - 13 ze zmia-
nami wynikającymi z §§ 15 - 19. Zgodnie z § 6 w związku z § 14 rozporządzenia,
ekwiwalent ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia i innych świadczeń ze sto-
sunku pracy, z wyłączeniem należności enumeratywnie wyliczonych w tym przepisie.
Wśród tych ostatnich znalazły się, między innymi, wynagrodzenie za czas niezdolno-
ści do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną (pkt
7), wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego i innej usprawiedliwionej nie-
obecności w pracy (pkt 4) oraz wynagrodzenie przysługujące w razie rozwiązania
stosunku pracy (pkt 10). Z porównania treści art. 4 ust. 1 ustawy i § 6 rozporządzenia
wynika, że ten pierwszy jest przepisem szczególnym w relacji do drugiego. Odmien-
nie traktowane jest bowiem w obu tych przepisach wynagrodzenie za czas urlopu
wypoczynkowego oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługują-
ce pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy. Należności te
są wliczane do podstawy wymiaru dodatkowego wynagrodzenia rocznego (art. 4 ust.
1), choć wyłączone zostały z podstawy wymiaru ekwiwalentu pieniężnego za urlop (§
6 pkt 4 i 10). Skoro ustawodawca wyraźnie wprowadził w art. 4 ust. 1 ustawy o do-
datkowym wynagrodzeniu rocznym odstępstwa od zasad ustalania ekwiwalentu
określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 8 stycznia 1997 r.
w odniesieniu do wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego i za czas pozosta-
wania bez pracy, trudno zakładać, że innych składników, w tym wynagrodzenia za
czas choroby, nie pominął celowo. Tym bardziej, że ustawa o dodatkowym wynagro-
dzeniu rocznym jest aktem późniejszym w stosunku do rozporządzenia. Ponadto, z §
6 pkt 7 rozporządzenia nie wynika, iżby wynagrodzenie za czas niezdolności do
pracy należało traktować odmiennie w zależności od podstawy zachowania do niego
prawa. Z wykładni językowej art. 4 ust. 1 ustawy oraz § 6 pkt 7 rozporządzenia nale-
ży wobec tego wnosić, że wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy prawodaw-
ca potraktował jednakowo, niezależnie od tego jaka jest podstawa prawna i warunki
zachowania do niego prawa. Do takiego wniosku prowadzi także wykładnia funkcjo-
nalna przepisów ustawy. Dodatkowe wynagrodzenie roczne w sferze budżetowej jest
odpowiednikiem premii z zysku (nadwyżki bilansowej) w sferze gospodarczej. Przy-
sługuje pracownikowi za indywidualny wkład pracy (tu liczony nie wynikiem ekono-
micznym osiągniętym przez pracodawcę i czasem przepracowanym przez pracow-
nika, ale wyłącznie wedle miernika czasowego). Czas przepracowany w roku kalen-
darzowym powinien mieć zatem wpływ na wysokość tej premii nie tylko co do jej wy-
7
miaru (proporcjonalnego do przepracowanego czasu w roku kalendarzowym), ale i
co do ustalania podstawy jej wymiaru (poprzez uwzględnienie zasadniczo wynagro-
dzenia za pracę rzeczywiście wykonaną). Na uzasadnienie prezentowanego tu po-
glądu można powołać nadto argumenty natury aksjologicznej. Sędziowie nie są jedy-
ną grupą zawodową zachowującą za czas niezdolności do pracy prawo do wynagro-
dzenia w pełnej wysokości przez okres roku. Takie prawo przysługuje także innym
zatrudnionym w sferze budżetowej, np. pracownikom nauki. Jeszcze inni (np. urzęd-
nicy służby cywilnej czy nauczyciele) zachowują przez rok prawo do ekwiwalentu za
utracony wskutek choroby zarobek w formie wynagrodzenia gwarancyjnego i zasiłku.
Ma więc do nich zastosowanie art. 92 k.p., co znaczy że w okresie zasiłkowym
otrzymują przez pierwsze 33 dni wynagrodzenie, przez dalszy czas trwania niezdol-
ności do pracy zasiłek, a po wyczerpaniu okresu zasiłkowego ponownie wynagro-
dzenie. Trudno wskazać na tyle mocne racje przemawiające za dyferencjacją sytua-
cji pracowników jednostek sfery budżetowej w zakresie ustalania podstawy wymiaru
dodatkowego wynagrodzenia rocznego, by można było ją zaakceptować bez nara-
żenia się na zarzut uchybienia nakazowi równego ich traktowania. Wszak wszyscy
oni podlegają przymusowi ubezpieczenia chorobowego i wszyscy opłacają składkę
na to ubezpieczenie. To ustawodawca arbitralnie przesądził, że świadczenie za czas
choroby ma mieć raz postać wyłącznie wynagrodzenia gwarancyjnego, innym zaś
razem także zasiłku chorobowego.
Generalne odesłanie w zakresie ustalania podstawy wymiaru wynagrodzenia
rocznego do przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8
stycznia 1997 r. regulujących zasady obliczania ekwiwalentu pieniężnego za urlop
nie wyklucza, rzecz jasna, odmiennej, szczególnej regulacji tej materii w odniesieniu
zarówno do ogółu pracowników jednostek sfery budżetowej (czego przykładem jest
art. 4 ust. 1 ustawy), jak i do określonych grup zawodowych (np. odrębne akty regu-
lują zasady ustalania ekwiwalentu za urlop nauczycieli i nauczycieli akademickich,
choć i w nich z podstawy wymiaru ekwiwalentu wyłączone zostało wynagrodzenie za
czas niezdolności do pracy wskutek choroby). Regulacji takiej w odniesieniu do sę-
dziów jednak nie ma, choć ze względu na konstytucyjną (ustrojową) ich pozycję by-
łaby ona, być może, uzasadniona.
III. Stan faktyczny opisany w uzasadnieniu postanowienia o przedstawieniu do
rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego nie odpowiada ustale-
niom poczynionym przez Sąd pierwszej instancji, które Sąd drugiej instancji przyjął
8
za własne. Kwoty 1.360, 13 zł i 1.657,39 zł stanowią różnicę między wysokością do-
datkowego wynagrodzenia rocznego wyliczonego od podstawy wymiaru uwzględ-
niającej wynagrodzenie za czas choroby powódki (dochodzonego przez nią) i obli-
czonej z wyłączeniem wynagrodzenia chorobowego (wypłaconym), nie zaś kwoty
wypłaconego świadczenia. Dochodzona przez Ilonę O.-F. kwota 1.657, 39 zł nie sta-
nowi więc różnicy między wysokością żądanego i otrzymanego za lata 1998 i 1999
dodatkowego wynagrodzenia rocznego, lecz - wobec przedawnienia roszczenia o
wyrównanie dodatkowego wynagrodzenia za rok 1998 - tylko za rok 1999.
Powołana przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 10 października 2000 r., III ZP 22/00, mogła być tylko częściowo
przydatna do rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy - jako ewentualna wskazówka
co do kierunku rozumowania przy kwalifikacji i ocenie prawnej ustalonych faktów.
Dotyczy ona wliczenia do podstawy wymiaru dodatkowego wynagrodzenia rocznego
(wyliczenia tego świadczenia) wynagrodzenia przysługującego nauczycielowi za
czas urlopu dla poratowania zdrowia. Urlop dla poratowania zdrowia jest innym zda-
rzeniem usprawiedliwiającym nieobecność pracownika (także sędziego) w pracy niż
niezdolność do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą za-
kaźną. Należy więc kwalifikować wynagrodzenie z tego tytułu nie na podstawie
punktu 7, ale punktu 4 § 6 rozporządzenia (co też uczynił Sąd Najwyższy, jak wynika
wprost i wyraźnie z motywów uchwały.) Przeto odpowiedź na przedstawione przez
Sąd zagadnienie prawne, niezależnie od jej treści, nie mogła mieć żadnego znacze-
nia dla „aktualności” uchwały III ZP 22/00.
Pytanie pierwsze, czy ściślej odpowiedź na nie, dla rozstrzygnięcia sprawy
rozpoznawanej przez Sąd drugiej instancji nie miało żadnego znaczenia, gdyż prawo
powódki do dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie było kwestionowane przez
stronę pozwaną (niezdolność Ilony O.-F. do pracy nie przekraczała 6 miesięcy w po-
szczególnych latach kalendarzowych, a więc spełniała ona warunek nabycia do
niego prawa określony w art. 2 ust. 2). Spór od początku tyczył tylko wysokości
świadczenia. Z uzasadnienia pytania drugiego nie wynikają ani źródła i przyczyny
wątpliwości prawnych powziętych przez Sąd, ani ich powaga. Pomimo wszystko to,
Sąd Najwyższy, uznając praktyczne znaczenie podniesionych zagadnień, postanowił
na przedstawione pytania odpowiedzieć, a z powodów wyżej wyłożonych podjąć
uchwałę jak we wstępie.
========================================