Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 3 października 2003 r.
III RN 101/02
W celu przywrócenia stanu zgodnego z przepisami określającymi warun-
ki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki, właściwy organ nadzoru
budowlanego wydaje decyzję nakazującą usunięcie otworów okiennych wyko-
nanych w ścianie garażu usytuowanego przy granicy działki sąsiedniej, mimo
sprzeciwu właściciela tej działki (art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994
r. - Prawo budowlane, jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.).
Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Andrzej Wróbel, Jerzy Kwaśniewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2003 r.
sprawy ze skargi Tamary S. na decyzję Z. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Bu-
dowlanego w S. z dnia 14 stycznia 2000 r. [...] w przedmiocie umorzenia postępowa-
nia administracyjnego w sprawie o nakazanie wykonania określonych robót budow-
lanych, na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie z dnia
25 października 2001 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Prezydent Miasta S. decyzją z dnia 12 stycznia 1981 r. zatwierdził plan reali-
zacyjny i zezwolił Zdzisławowi S. na budowę wolnostojącego garażu dwuboksowego
w odległości 65 cm od granicy działki położonej przy ul. S. w S., przy czym - zgodnie
z § 158 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Przestrzennej i Ochrony
Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki (Dz.U. Nr 17, poz. 62 ze zm) - na inwestora nałożony został
równocześnie obowiązek wyposażenia tego garażu w wentylację wwiewno-wywiew-
2
ną w postaci dwóch otworów wentylacyjnych w tylnej ścianie garażu o wymiarach
14x14 cm, które powinny być zabezpieczone kratkami.
Decyzja ta nie została jednak doręczona ówczesnej właścicielce sąsiedniej
nieruchomości gruntowej - Annie J., której następcą prawnym została następnie jej
córka - Tamara S. W postępowaniu zmierzającym do wydania tej decyzji nie uczest-
niczyła także współwłaścicielka innej sąsiadującej z działką inwestora nieruchomości
- Anna G., na żądanie której postępowanie w tej sprawie zostało wznowione, w wyni-
ku czego decyzją z dnia 27 maja 1983 r. Prezydent Miasta S. udzielił inwestorowi ze-
zwolenia na dalszą realizację inwestycji w oparciu o swą uprzednio wydaną decyzję
z dnia 12 stycznia 1981 r. Jednak także i ta decyzja nie została doręczona właści-
cielce sąsiedniej nieruchomości gruntowej - Annie J.
W wyniku odwołania wniesionego przez Annę G. od powyższej decyzji, Woje-
woda S. decyzją z dnia 17 lipca 1983 r. uchylił zaskarżoną decyzję Prezydenta Mia-
sta S. z dnia 27 maja 1983 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez
organ pierwszej instancji, zobowiązując równocześnie Prezydenta Miasta S. do do-
konania „oceny prawidłowości lokalizacji projektowanych garaży w świetle przepisów
§ 156 obowiązujących warunków technicznych”. W konsekwencji, Prezydent Miasta
S. decyzją z dnia 27 lutego 1984 r., wydaną na podstawie art. 105 k.p.a., umorzył
postępowanie jako bezprzedmiotowe, a w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwier-
dził, że „wzniesiony bez ważnego pozwolenia obiekt garażowy jednak nie spowodo-
wał naruszenia obowiązujących w tym przedmiocie przepisów techniczno-budowla-
nych, określonych rozporządzeniem Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i
Ochrony Środowiska z dnia 23.07.1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki”.
W wyniki ponownego odwołania Anny G. od powyższej decyzji, Wojewoda S.
decyzją z dnia 25 czerwca 1984 r. uchylił decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 27
lutego 1984 r. i przekazał temu organowi sprawę do ponownego rozpoznania, wska-
zując na konieczność „dokonania oceny, czy obiekt spełnia wymogi rozporządzenia
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki, a w szcze-
gólności przepisy § 13, § 15 ust. 3 i § 156 ust. 1 (...) i w przypadku pozytywnym,
mając na względzie art. 42 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego wydać pozwolenie na użyt-
kowanie, po uprzednim pobraniu zwiększonej opłaty skarbowej.” W wyniku ponow-
nego rozpoznania niniejszej sprawy, Prezydent Miasta S. decyzją z dnia 19 lipca
1984 r., wydaną na podstawie art. 105 k.p.a., ponownie umorzył postępowanie, a w
3
uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwierdził, że: „wzniesiony bez ważnego pozwole-
nia obiekt garażowy nie spowodował naruszenia obowiązujących w tym przedmiocie
przepisów techniczno-budowlanych, określonych w § 13, 15 ust. 3 i 156 ust. 1 rozpo-
rządzenia MAGTiŚ z dnia 27.07.1980 r. w sprawie warunków technicznych”.
Z kolei, Tamara S. - córka i następca prawny Anny J., jako właściciel działki
sąsiadującej z działką Zdzisława S., na której wybudowany został powyższy garaż, w
swym piśmie z dnia 17 maja 1999 r., które skierowała do Powiatowego Inspektora
Nadzoru Budowlanego Powiatu Grodzkiego w S., podniosła zarzut, że przedmiotowy
garaż, jaki zbudowany został na nieruchomości sąsiedniej w bezpośrednim są-
siedztwie (w odległości 65 cm) jej nieruchomości, zakłóca jej intymność w korzysta-
niu z tej nieruchomości, bowiem na ścianie garażu usytuowanej równolegle do jej
nieruchomości umieszczone nie zostały przewidziane w projekcie garażu okna, a
ponadto powoduje on uciążliwości poprzez wydobywanie się z otworów okiennych
przykrych zapachów oraz poprzez hałas. W wyniku dokonanych oględzin przez pra-
cowników organu nadzoru budowlanego, w dniu 22 czerwca 1999 r. sporządzony
został ‘Protokół oględzin robót budowlanych lub obiektu budowlanego’, w którym
potwierdzono zarzut skarżącej i na tej podstawie Powiatowy Inspektor Nadzoru Bu-
dowlanego w Powiecie Grodzkim S. wydał w dniu 29 czerwca 1999 r. decyzję, mocą
której nakazał Zdzisławowi S. doprowadzić przedmiotowy garaż „do stanu zgodnego
z warunkami technicznymi zawartymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Prze-
strzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (§ 12 ust. 4 pkt 2 i pkt 6),
tj. zamurować lub zastąpić kształtkami szklanymi (luksferami) okna w tylnej ścianie
garażu znajdującej się w odległości mniejszej niż 3 m od sąsiedniej granicy w termi-
nie do dnia 30.09.1999 r.”.
W wyniku odwołania Zdzisława S. od powyższej decyzji Powiatowego In-
spektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie Grodzkim S. z dnia 29 czerwca 1999 r.,
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 14 stycznia 2000 r.
uchylił tę decyzję i umorzył postępowanie przed organem pierwszej instancji, stwier-
dzając w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia, że „jak wynika z akt sprawy, przed-
miotowy garaż wybudowany został na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę z
1981 roku. Do jego użytkowania przystąpiono po zawiadomieniu o zakończeniu bu-
dowy organu administracji państwowej - pismo z dnia 10-08-1983 r. skierowane do
Urzędu Miejskiego w S. Przyjęcie zgłoszenia przez organ oznacza, że postępowanie
4
administracyjne w sprawie przedmiotowego obiektu, istniejącego od 1983 roku, nie
może być prowadzone w trybie samowoli budowlanej. Tym bardziej nie mogą mieć
zastosowania przepisy art. 51 ustawy Prawo budowlane z 1994 r., przyjęte za pod-
stawę rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji. Spór o okna w tylnej ścianie garażu, o
których pisze p. Tamara S. w skardze z dnia 17-05-1999 r. skierowanej do Powiato-
wego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w S., może być rozstrzygnięty w sądzie
powszechnym”.
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie wyrokiem
z dnia 25 października 2001 r. [...] oddalił skargę Tamary S. na powyższą decyzję
Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 stycznia 2000 r. W uza-
sadnieniu tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w szczególności, że:
po pierwsze - „w zaistniałej sytuacji faktycznej trafne jest zatem stanowisko wyrażone
przez organ odwoławczy (...), że przyjęcie przez właściwy organ zgłoszenia o zakoń-
czeniu budowy powoduje, że postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie,
dotyczącej użytkowania obiektu istniejącego od 1983 r., nie może być prowadzone w
trybie przepisów o samowoli budowlanej, a więc także nie mogą mieć zastosowania
przepisy art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz.
414 ze zm.). Wobec powyższego bezprzedmiotowe było postępowanie toczące się
przed organem pierwszej instancji w trybie art. 51 Prawa budowlanego”; oraz po dru-
gie - „wyjaśnić należy, iż jeśli obecnie, skarżąca jako właścicielka nieruchomości są-
siedniej powołuje się na niedogodności wynikające z użytkowania przedmiotowego
garażu, między innymi, ograniczenie jej prawa do swobodnego i intymnego korzysta-
nia z działki ogrodowej, to uprawniona jest do dochodzenia swoich roszczeń z tego
tytułu na podstawie art. 140 Kodeksu cywilnego przed sądem powszechnym”.
Rzecznik Praw Obywatelskich pismem z dnia 15 lipca 2002 r. [...] wniósł rewi-
zję nadzwyczajną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego [...],
zarzucając temu wyrokowi rażące naruszenie: po pierwsze - art. 66 pkt. 1 ustawy z
dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz.
1126 ze zm.) „poprzez zaniechanie jego zastosowania w sytuacji wymagającej tego
rodzaju działań”; po drugie - art. 5 ust. 1 pkt 6 i art. 5 ust. 2 Prawa budowlanego w
związku z § 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Przestrzen-
nej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać budynki (Dz.U. Nr 17, poz. 62 ze zm. - powoływanego
nadal jako: rozporządzenie MAGPiOŚ z 1980 r. w sprawie warunków technicznych);
5
oraz po trzecie - art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 105 k.p.a. (w brzmieniu jednolite-
go tekstu: Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1074) „wobec braku podstaw faktycznych i
prawnych do umorzenia postępowania”. W konsekwencji, Rzecznik Praw Obywatel-
skich wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu
Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Szczecinie do ponownego
rozpoznania. W uzasadnieniu zarzutów rewizji nadzwyczajnej Rzecznik Praw
Obywatelskich podniósł w szczególności, że: po pierwsze - istniejący stan faktyczny,
będący przedmiotem oceny prawnej dokonanej w rozpoznawanej sprawie zarówno
przez organy nadzoru budowlanego, jak i przez Naczelny Sąd Administracyjny, naru-
szał nie tylko przepisy § 13 ust. 1 i ust. 2 oraz § 158 rozporządzenie MAGPiOŚ z
1980 r. w sprawie warunków technicznych, które obowiązywały w czasie realizacji tej
inwestycji (garażu), lecz także jest niezgodny z wymaganiami określonymi w § 12
ust. 4 obecnie obowiązującego w tym zakresie rozporządzenia Ministra Gospodarki
Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (jednolity tekst: Dz.U.
z 1999 r. Nr 15, poz. 140 ze zm. - powoływanego nadal jako: rozporządzenie MGPiB
z 1994 r. w sprawie warunków technicznych), skoro budynek, w ścianie którego
urządzono otwory drzwiowe lub okienne powinien być oddalony od granicy nieru-
chomości minimum 4 m, a w danym wypadku jest poza sporem, że odległość ta wy-
nosi 65 cm; po drugie - biorąc pod uwagę to, że przepisy Prawa budowlanego mają
charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących oraz to, że zgodnie z art. 61
Prawa budowlanego właściciel lub zarządca nieruchomości ma między innym obo-
wiązek utrzymywać obiekt w należytym stanie technicznym, zaś - co pokreślono w
rewizji nadzwyczajnej - zły stan techniczny obiektu „może być efektem jego wykona-
nia na podstawie wadliwej decyzji pozwolenia na budowę lub być skutkiem - jak w
niniejszej sprawie - odstąpienia przez inwestora od ustaleń i warunków wydanego
pozwolenia na budowę”; przy czym „naruszenie norm techniczno-budowlanych w
czasie budowy obiektu ma ten skutek, że jest on od początku jego istnienia w niena-
leżytym stanie technicznym”, a w rozpoznawanej sprawie zarzut strony skarżącej
dotyczył właśnie „złego stanu technicznego garażu na nieruchomości sąsiedniej”; po
trzecie - Rzecznik Praw Obywatelskich nie kwestionuje natomiast stanowiska Sądu w
kwestii „zasadności uchylenia decyzji wydanej na podstawie art. 51 ust. 2 Prawa
budowlanego, gdyż przepis ten nie miał w niniejszej sprawie zastosowania, nato-
miast nie było żadnego powodu do umorzenia postępowania w sprawie stanu tech-
6
nicznego garażu. Nie ulega więc wątpliwości, że przepis art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w
konkretnym przypadku nie mógł mieć zastosowania. (...) w niniejszej sprawie powi-
nien mieć zastosowanie art. 66 pkt 1 Prawa budowlanego. Nietrafne jest także ode-
słanie strony skarżącej na drogę postępowania przed sądem powszechnym, gdyż
przedmiotowa sprawa nie należy do właściwości tego sądu”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do dyspozycji § 13 ust. 1 i ust. 2 uprzednio obowiązującego rozpo-
rządzenia Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia
3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bu-
dynki (Dz.U. Nr 17, poz. 62 ze zm.), dopuszczona była możliwość sytuowania bez-
pośrednio przy granicy działki budynku gospodarczego, jeżeli nie utrudni to prawi-
dłowej zabudowy działki sąsiedniej i z tym wyraźnym zastrzeżeniem, że „ściany bu-
dynku gospodarczego, graniczące z działką sąsiednią, nie powinny mieć okien i
drzwi”. Natomiast, zgodnie z aktualnie obowiązującym przepisem § 12 ust. 1, ust. 4 i
ust. 6 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14
grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bu-
dynki i ich usytuowanie (jednolity tekst: Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 140 ze zm.), usy-
tuowanie budynków na działce sąsiedniej powinno „zapewniać zachowanie odległo-
ści między budynkami i urządzeniami terenowymi oraz odległości budynku i urzą-
dzeń terenowych od granic działki i od zabudowy na działkach sąsiednich, określo-
nych w rozporządzeniu”, przy czym - o ile z przepisów szczególnych nie wynikają
odmienne wymagania „należy zachować odległość zabudowy od granicy z sąsied-
nimi działkami co najmniej: 1) dla budynków zwróconych w stronę granicy ścianą z
otworami okiennymi lub drzwiowymi - 4 m; 2) dla budynków zwróconych w stronę
granicy ścianą bez otworów - 3 m”. Równocześnie, zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr
106, poz. 1126 ze zm.) „w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany: 1) jest w
nieodpowiednim stanie technicznym - właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji,
usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania obowiązku”.
Oznacza to, że w wypadku, gdy organ nadzoru budowlanego stwierdzi, że w kon-
kretnej sytuacji użytkowany już budynek (np. garaż), który faktycznie nie odpowiada
wymaganiom technicznym określonym powszechnie obowiązującymi przepisami
7
prawa budowlanego (np. z tej przyczyny, że w ścianie garażu usytuowanego bezpo-
średnio przy granicy działki sąsiedniej znajdują się otwory okienne lub drzwiowe), or-
gan ten powinien nakazać w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1
Prawa budowlanego usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości (np. zamurowanie
otworów okiennych lub drzwiowych znajdujących się w ścianie garażu graniczącej z
działką sąsiednią).
W rozpoznawanej sprawie jest poza sporem, że inwestor - Zdzisław S. uzyskał
w dniu 12 stycznia 1981 r. pozwolenie na wybudowanie garażu w odległości 65 cm
od granicy działki sąsiedniej (w danym wypadku od granicy działki należącej do skar-
żącej Tamary S.), w której organ budowlany - stosownie do dyspozycji obowiązują-
cego wówczas § 158 ust. 1 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Tere-
nowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budynki, stanowiącego, że „pomieszczenie garażu
indywidualnego lub zbiorowego do 3 stanowisk powinno mieć wentylację naturalną
nawiewno-wwiewną z kanałami wywiewnymi, wyprowadzonymi na dach budynku” -
nałożył na inwestora obowiązek wyposażenia garażu w wentylację wwiewno-wy-
wiewną w postaci dwóch otworów wentylacyjnych w tylnej ścianie garażu o wymia-
rach 14x14 cm, które powinny być zabezpieczone kratkami. Tymczasem, budując
garaż inwestor umieścił w ścianie tego garażu usytuowanej w odległości 65 cm od
granicy działki skarżącej - Tamary S. otwory okienne, dopuszczając się tym samym
nie tylko samowolnej zmiany zatwierdzonego projektu budowlanego garażu, na reali-
zację którego uzyskał pozwolenie budowlane, lecz także w oczywisty sposób naru-
szając wynikający z obowiązującego wówczas § 13 rozporządzenia Ministra Admini-
stracji Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki, zakaz umieszczania
otworów okiennych w ścianie budynku gospodarczego (w danym wypadku: garażu)
usytuowanego bezpośrednio przy granicy działki sąsiedniej. Zaistniały stan faktycz-
ny, jakkolwiek nie został on zakwestionowany przez właściwy organ nadzoru bu-
dowlanego w chwili przekazania przez inwestora informacji o zakończeniu budowy
garażu oraz przejęciu go do użytkowania, był jednak obiektywnie rzecz biorąc i jest
nadal sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa, w danym wypadku z bez-
względnie obowiązującymi przepisami określającymi warunki techniczne, jakim po-
winny odpowiadać budynki, a w szczególności: naprzód - z obowiązującym w owym
czasie § 13 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i Ochrony
8
Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki, a następnie - z obowiązującym aktualnie § 12 rozporządzenia
Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w spra-
wie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Stąd, na co trafnie zwrócił uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Naczelny
Sąd Administracyjny, „postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie, dotyczącej
użytkowania obiektu istniejącego od 1983 r., nie może być prowadzone w trybie
przepisów o samowoli budowlanej, a więc także nie mogą mieć zastosowania prze-
pisy art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane”. Jednakże oczywiście
nietrafny jest wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pogląd prawny, wedle
którego obecnie skarżącej, jako właścicielka nieruchomości sąsiedniej, która powo-
łuje się na niedogodności wynikające z użytkowania przedmiotowego garażu usytu-
owanego bezpośrednio przy granicy jej działki, w którego ścianie od strony nieru-
chomości sąsiedniej umieszczone zostały otwory okienne, miałoby przysługiwać je-
dynie uprawnienie do dochodzenia swoich roszczeń z tego tytułu na podstawie art.
140 Kodeksu cywilnego przed sądem powszechnym. Naczelny Sąd Administracyjny
w ogóle nie wziął bowiem pod uwagę okoliczności, która trafnie podniesiona została
w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej, że w danym wypadku istniejący stan faktycz-
ny - użytkowanie przez Zdzisława S. garażu usytuowanego w odległości 65 cm od
granicy działki skarżącej, w którym otwory okienne umieszczone zostały na ścianie
zwróconej w kierunku granicy działki sąsiedniej należącej do skarżącej - obiektywnie
rzecz biorąc od początku rażąco naruszał i był sprzeczny zarówno z uprzednio obo-
wiązującymi (§ 13 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i
Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki), a tym bardziej aktualnie nadal jest sprzeczny z o
wiele bardziej restrykcyjnymi obecnie obowiązującymi przepisami (§ 12 rozporzą-
dzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuo-
wanie) określającymi warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki, a tym
samym uzasadnia on wydanie przez właściwy organ nadzoru budowlanego stosow-
nej decyzji nakazującej na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego przy-
wrócenie stanu zgodnego z wymaganiami prawa poprzez usunięcie (zamurowanie)
rzeczonych otworów okiennych w ścianie garażu sąsiadującej z granicą działki skar-
żącej.
9
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz.
483) oraz art. 39313
§ 1 k.p.c. w związku z art.10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o
zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospo-
litej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępo-
wania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz.189 ze zm.) orzekł jak w sentencji.
========================================