Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 30 października 2003 r., IV CK 114/02
Stanowiące własność tej samej osoby i graniczące ze sobą działki gruntu
objęte oddzielnymi księgami wieczystymi są odrębnymi nieruchomościami w
rozumieniu art. 46 § 1 k.c. Odrębność tę tracą w razie połączenia ich w jednej
księdze wieczystej.
Sędzia SN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
Sędzia SN Barbara Myszka (sprawozdawca)
Sędzia SN Maria Grzelka
Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Gminy Miasta T. przy uczestnictwie
Ryszarda K. i Irmy K. o wpis w księdze wieczystej nr (...)81 i zamknięcie księgi
wieczystej nr (...)871, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 30
października 2003 r. kasacji uczestników postępowania od postanowienia Sądu
Okręgowego w Toruniu z dnia 23 stycznia 2002 r.
uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w
Toruniu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
Gmina Miasta T. wnosiła o połączenie w jedną nieruchomość nieruchomości
położonej w T. przy ul. K. nr 47, stanowiącej działkę nr 209/1 o obszarze 0,0114 ha,
objętej księgą wieczystą nr (...)81 oraz nieruchomości położonej w T. przy ul.
P.K.W. nr 24, stanowiącej działkę nr 209/2 o obszarze 0,0068 ha, objętej księgą
wieczystą nr (...)871 przez wpisanie obu tych nieruchomości w księdze wieczystej
nr (...)81 i zamknięcie księgi nr (...)871. Twierdziła, że nieruchomości mające
urządzone oddzielne księgi wieczyste nr (...)81 i nr (...)871 stanowią całość
gospodarczą, gdyż są zabudowane kamienicą, której frontowa część położona jest
na nieruchomości objętej księgą nr (...)81, natomiast część oficynowa na
nieruchomości objętej księgą nr (...)871, lokale mieszkalne znajdujące się w części
frontowej „wchodzą” w część oficynową, a inne mają w części oficynowej
przynależne pomieszczenia gospodarcze.
W dniu 16 stycznia 2001 r. Sąd Rejonowy w Toruniu, uwzględniając wniosek,
wpisał w dziale pierwszym księgi wieczystej nr (...)81: „T., ul. P.K.W. nr 24, działka
nr 209/2 o pow. 0,0068 ha”, natomiast w dziale drugim: „już wpisana Gmina Miasta
T. – przy zamknięciu kw. nr (...)971”.
Apelacja uczestników postępowania Irmy i Ryszarda małżonków K., którzy
domagali się zmiany zaskarżonego wpisu i przywrócenia stanu prawnego
nieruchomości stanowiącej działkę nr 209/1 o obszarze 0,0114 ha, podnosząc, że
są właścicielami nabytego od Magdaleny Ireny B. lokalu mieszkalnego nr 4,
mającego urządzoną księgę wieczystą nr (...)77, wyodrębnionego z tej
nieruchomości, oraz że z własnością lokalu związany jest udział wynoszący 77/434
części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości i we współwłasności
części budynku i urządzeń nie służących wyłącznie do użytku właścicieli lokali –
została przez Sąd Okręgowy w Toruniu oddalona postanowieniem z dnia 23
stycznia 2002 r. Za podstawę wydanego postanowienia Sąd Okręgowy przyjął
następujące ustalenia faktyczne.
Dla nieruchomości położonej w Toruniu przy ul. P.K.W. nr 24, stanowiącej
działkę nr 63 o obszarze 0,0182 ha, urządzona została księga wieczysta nr (...)871,
w której jako właściciela wpisano Państwo Polskie – Prezydium Miejskiej Rady
Narodowej w T., Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej – Miejski Zarząd
Budynków Mieszkalnych. W dniu 23 grudnia 1981 r. z księgi tej odłączono część
nieruchomości o obszarze 0,0114 ha i dla odłączonego obszaru urządzono księgę
wieczystą nr (...)81, w której wpisano, w dziale pierwszym: „T. ul. K. nr 47, działka
nr 209/1 o pow. 0,0114 ha”, a w dziale drugim: „Państwo Polskie”. Po odłączeniu w
księdze wieczystej nr (...)871 pozostała działka nr 209/2 o pow. 0,0068 ha.
Umowami z dnia 3 lutego 1982 r. i z dnia 17 października 1986 r., zawartymi w
formie aktu notarialnego na podstawie wydanych decyzji administracyjnych, Skarb
Państwa sprzedał Magdalenie Irenie B. lokal mieszkalny nr 4 położony w budynku
przy ul. K. nr 47, stanowiący odrębną nieruchomość, oraz związany z nim udział
wynoszący 77/434 we współwłasności części budynku i urządzeń, które nie służą
wyłącznie do użytku właścicieli lokali, a ponadto oddał jej w 77/434 częściach w
użytkowanie wieczyste nieruchomość, stanowiącą działkę nr 209/1 o obszarze
0,0114 ha, objętą księgą wieczystą nr (...)81. Czynności te zostały ujawnione w
księdze wieczystej nr (...)81 oraz w urządzonej dla wyodrębnionego lokalu księdze
nr (...)77. Od dnia 24 maja 1991 r. właścicielem nieruchomości objętych księgami
wieczystymi nr (...)81 i nr 15971 jest Gmina Miasta T. Z dokumentacji techniczno-
inwentaryzacyjnej budynku, w którym znajduje się lokal nr 4, wynika, że budynek
ten został posadowiony zarówno na działce nr 209/1, jak i na działce nr 209/2.
Część frontowa budynku przy ul. K. nr 47, objęta księgą wieczystą nr (...)81, nie
została przy tym oddzielona od części oficynowej, objętej księgą wieczystą nr
(...)871 żadną granicą czy konstrukcją; obie te części tworzą jedną całość
gospodarczą przeznaczoną do zamieszkiwania.
Sąd Okręgowy stwierdził, że, zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o
księgach wieczystych i hipotece (jedn. tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze
zm. – dalej: „u.k.w.h.”), właściciel kilku nieruchomości stanowiących całość
gospodarczą lub graniczących z sobą może żądać połączenia ich w księdze
wieczystej w jedną nieruchomość. O dopuszczalności połączenia decyduje
własność gruntu, wola właściciela oraz zgoda osób uprawnionych z tytułu
ograniczonych praw rzeczowych. Przeszkoda w połączeniu zachodziłaby wówczas,
gdyby nieruchomości stanowiły własność różnych osób. Sytuacja taka – jak
podkreślił Sąd Okręgowy – nie występuje w rozstrzyganej sprawie, ponieważ
właścicielem działek nr 209/1 i nr 209/2 jest Gmina Miasta T., która zamierza
wyodrębnić w budynku kolejne lokale i prawidłowo ustalić udziały w prawie
użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności części wspólnych
budynku. Nieruchomości, których dotyczy żądanie wniosku, nie są obciążone
ograniczonymi prawami rzeczowymi, wobec czego Gmina nie musiała – jak
stwierdził Sąd Okręgowy – uzyskiwać zgody apelujących na połączenie
nieruchomości.
Uczestnicy Irma i Ryszard małżonkowie K. zaskarżyli postanowienie Sądu
Okręgowego kasacją, w której – powołując się na podstawę określoną w art. 3931
pkt 1 k.p.c. – wnosili o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania. W ramach powołanej podstawy kasacyjnej wskazali na naruszenie
przepisów art. 32 ust. 3 u.k.w.h. przez uznanie, że wniosek o połączenie, który był
uzależniony od warunku i terminu, został „skutecznie wpisany” do księgi wieczystej,
art. 242 u.k.w.h. przez połączenie dwóch odrębnych nieruchomości w jedną
nieruchomość w sytuacji, gdy w stosunku do jednej z nich skarżącym przysługuje
prawo własności lokalu, udział we współwłasności części wspólnych budynku oraz
udział w prawie użytkowania wieczystego, a w stosunku do drugiej „nic nie mają”,
art. 5, 58 i 261 k.c. oraz art. 22 u.k.w.h. przez nieuwzględnienie faktu, że skarżący
są wieczystymi użytkownikami działki nr 209/1 i podlegają takiej samej ochronie jak
właściciel, wobec czego konieczna była ich zgoda na połączenie tej nieruchomości
z nieruchomością stanowiącą działkę nr 209/2, i wreszcie art. 21 u.k.w.h. przez
przyjęcie, że przeszkoda w połączeniu zachodziłaby jedynie wówczas, gdyby
nieruchomości stanowiły własność różnych osób.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący wskazali w kasacji liczne przepisy, zarówno kodeksu cywilnego, jak i
ustawy o księgach wieczystych i hipotece (w tym nie istniejący art. 242 u.k.w.h.),
przy czym wszystkie te przepisy – jak wynika z wywodów zawartych w
uzasadnieniu kasacji – miały doznać naruszenia w wyniku połączenia w jednej
księdze wieczystej dwóch odrębnych nieruchomości, z których jedna jest w 77/434
częściach obciążona prawem użytkowania wieczystego. Zdaniem skarżących,
przedmiot użytkowania wieczystego musi pokrywać się z przedmiotem własności
objętym księgą wieczystą, wobec czego dwie odrębne nieruchomości gruntowe,
graniczące z sobą i stanowiące własność tej samej osoby, nie mogą być – bez
zgody wieczystego użytkownika – połączone w księdze wieczystej w jedną
nieruchomość, jeżeli tylko jedna z nich jest obciążona prawem użytkowania
wieczystego.
Argumenty przytoczone w uzasadnieniu kasacji nie uzasadniają wprawdzie
zarzutu naruszenia przepisów art. 32 ust. 3 u.k.w.h., art. 5, 58 i 261 k.c. oraz art. 22
u.k.w.h., gdyż nie są adekwatne do treści tych przepisów, jednak zgodzić trzeba się
z zarzutem, że Sąd Okręgowy naruszył przepis art. 21 u.k.w.h., uznając za
dopuszczalne połączenie nieruchomości objętych księgami wieczystymi nr (...)81 i
nr (...)871 bez rozważenia całości problematyki prawnej wyłaniającej się w związku
z wywodami apelacji, które znalazły częściowe odzwierciedlenie w stanie
faktycznym przyjętym za podstawę zaskarżonego postanowienia. Z poczynionych
przez Sąd Okręgowy ustaleń wynika, że sąsiadujące z sobą działki nr 209/1 o
obszarze 0,0114 ha i nr 209/2 o obszarze 0,0068 ha stanowią odrębne
nieruchomości gruntowe, które są własnością Gminy Miasta T., z tym że pierwsza z
nich jest w 77/434 częściach obciążona prawem użytkowania wieczystego na rzecz
właścicielki wyodrębnionego lokalu mieszkalnego w budynku usytuowanym na tej
nieruchomości; Gmina Miasta T. jest też właścicielem nie wyodrębnionych lokali
mieszkalnych znajdujących się we wspomnianym budynku. Nieruchomość
gruntowa stanowiąca działkę nr 209/1 jest zatem nieruchomością wspólną w
rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn.
tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm. – dalej: „ u.w.l.”), a z przysługującą
Gminie Miasta T. własnością nie wyodrębnionych lokali jest związany udział w tej
nieruchomości (art. 3 ust. 3 u.w.l.). Uprawnieni w zakresie nieruchomości wspólnej
(art. 3 ust. 3 u.w.l.) swoje uprawnienia do gruntu wchodzącego w skład tej
nieruchomości wywodzą przy tym z różnych tytułów prawnych – z prawa własności i
z prawa użytkowania wieczystego (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2002 r., III CZP 47/02, OSNC
2003, nr 7-8, poz. 93).
W ustalonym stanie faktycznym – jak trafnie podnosili skarżący – konieczne
było rozważenie kwestii dopuszczalności połączenia nieruchomości stanowiących
działki nr 209/1 i nr 209/2 ze względu na wyodrębnienie w pierwszej z nich
nieruchomości lokalowej związane z obciążeniem w 77/434 częściach prawem
użytkowania wieczystego, czyli prawem pośrednim między prawem własności a
prawami rzeczowymi ograniczonymi, do którego – w kwestiach nie uregulowanych
w art. 232-243 k.c. – stosuje się w drodze analogii odpowiednie przepisy o
własności, w tym przepisy o wykonywaniu oraz o ochronie własności (zob. uchwały
Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 1972 r., III CZP 82/72, OSNCP 1973, nr 7-8,
poz. 125, z dnia 29 maja 1974 r., III CZP 21/74, OSNCP 1975, nr 4, poz. 55, a
także z dnia 7 maja 1998 r., III CZP 11/98, OSNC 1998, nr 12, poz. 199 oraz
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 1974 r., III CRN 316/73,
OSNCP 1974, nr 11, poz. 197). Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 24 ust. 1
u.k.w.h., dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę wieczystą, chyba
że przepisy szczególne stanowią inaczej. Dotyczy to także nieruchomości
lokalowych oraz nieruchomości, w których nieruchomości lokalowe zostały
wyodrębnione. Punktem wyjścia dalszych rozważań powinno być zatem
wyjaśnienie znaczenia pojęcia nieruchomości gruntowej, gdyż przesądza ono, czy
graniczące z sobą działki należące do tej samej osoby, dla których prowadzone są
oddzielne księgi wieczyste, stanowią odrębne nieruchomości w rozumieniu art. 46 §
1 k.c.
Nieruchomością gruntową – zgodnie z art. 46 § 1 k.c. – jest część powierzchni
ziemskiej stanowiąca odrębny przedmiot własności. Przytoczona definicja zawiera
nieostre kryterium wyodrębnienia części powierzchni ziemskiej, stąd w nauce prawa
– przy objaśnianiu tego kryterium – wyrażane są różne zapatrywania, które można
sprowadzić do dwóch przeciwstawnych koncepcji. Według pierwszej z nich,
nieruchomością jest teren stanowiący własność jednego podmiotu, otoczony od
zewnątrz gruntami innych podmiotów bez jakiegokolwiek nawiązywania do ksiąg
wieczystych. Stanowisko to prowadzi do wniosku, że graniczące z sobą działki
należące do tej samej osoby, dla których prowadzone są oddzielne księgi
wieczyste, nie stanowią odrębnych nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 k.c.
Oznacza ono zarazem, że w systemie prawa cywilnego funkcjonują dwa różne
pojęcia nieruchomości gruntowej: materialnoprawne, które odpowiada treści art. 46
§ 1 k.c., i wieczystoksięgowe, zgodnie z którym nieruchomością jest część
powierzchni ziemskiej, objęta księgą wieczystą. Według drugiej koncepcji, księga
wieczysta jest natomiast czynnikiem wyodrębniającym nieruchomość gruntową,
wobec czego graniczące z sobą działki należące do tej samej osoby mogą stanowić
odrębne nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 k.c., jeżeli co najmniej dla jednej z
nich jest prowadzona księga wieczysta.
W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 grudnia 1994 r., III CZP
158/94 (OSNC 1995, nr 4, poz. 59), wyrażono pogląd, że nieruchomością jest teren
stanowiący własność jednego podmiotu, otoczony od zewnątrz gruntami innych
podmiotów bez jakiegokolwiek nawiązywania do ksiąg wieczystych, jednak pogląd
ten nie został poparty bliższą argumentacją. Skład orzekający Sądu Najwyższego
nie podziela wyrażonego zapatrywania, uznając, że dyrektywy wykładni systemowej
sprzeciwiają się przypisywaniu pojęciu nieruchomości gruntowej innego znaczenia
w obrębie ustawy o księgach wieczystych i hipotece niż w art. 46 § 1 k.c. Zawarta w
tym przepisie definicja nieruchomości gruntowej jest jedyną definicją obowiązującą
w całym systemie prawa cywilnego, wobec czego odnosi się też do instytucji ksiąg
wieczystych, które prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości
(art. 1 ust. 1 u.k.w.h.). Przepis art. 46 § 2 k.c., stanowiący że prowadzenie ksiąg
wieczystych regulują odrębne przepisy, nie jest dostatecznym argumentem na
rzecz tezy, że przedmiot ksiąg wieczystych nie pokrywa się z nieruchomością
gruntową w rozumieniu art. 46 § 1 k.c. Wręcz przeciwnie, przez nawiązanie do
instytucji ksiąg wieczystych unormowanej poza kodeksem cywilnym, zawiera on w
istocie wskazanie, że zarówno w art. 46 § 1 k.c., jak i w odrębnych przepisach
regulujących prowadzenie ksiąg wieczystych, chodzi o tę samą nieruchomość.
Trzeba zgodzić się z argumentem przytaczanym w nauce prawa, że księga
wieczysta jest czynnikiem wyodrębniającym nieruchomość w rozumieniu art. 46 § 1
k.c., gdyż pozwala na skonkretyzowanie, kto jest właścicielem wydzielonego
obszaru. Odmienne ujęcie tego zagadnienia byłoby zresztą równoznaczne z
przekreśleniem funkcji ksiąg wieczystych. Trzeba dodać, że uznanie księgi
wieczystej za czynnik wyodrębniający nieruchomość najlepiej zapewnia
bezpieczeństwo obrotu nieruchomościami.
Konkludując, należy uznać, że dwie graniczące z sobą działki gruntu należące
do tego samego właściciela, dla których prowadzone są oddzielne księgi wieczyste,
stanowią dwie odrębne nieruchomości gruntowe w rozumieniu art. 46 § 1 k.c. Jeżeli
natomiast dla takich działek jest prowadzona jedna księga wieczysta, stanowią one
– w rozumieniu powołanego przepisu – jedną nieruchomość gruntową (zob. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2003 r., II CKN 1306/00, nie publ.).
Stosownie do art. 21 u.k.w.h., utworzenie jednej nieruchomości przez
połączenie kilku z nich w jednej księdze wieczystej może nastąpić wówczas, gdy
nieruchomości mające ulec połączeniu są własnością tej samej osoby, a ponadto
graniczą z sobą lub stanowią całość gospodarczą. Połączenie polega na
przyłączeniu nieruchomości mających odrębne księgi wieczyste do jednej z nich,
przy czym pozostałe księgi wieczyste ulegają zamknięciu i złożeniu do archiwum
(zob. § 17 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września
2001 r. w sprawie ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów, Dz.U. Nr 102, poz.
1122 – dalej: „rozporządzenie wykonawcze”). Na skutek połączenia w jednej
księdze wieczystej odrębnych, graniczących z sobą nieruchomości, tracą one swoją
samoistność, wobec czego powstaje nowa nieruchomość gruntowa w rozumieniu
art. 46 § 1 k.c. Wniosek taki wypływa również z treści art. 22 u.k.w.h., w którym jest
mowa o „nieruchomości utworzonej przez połączenie”.
Jeżeli nieruchomość lokalowa stanowi wyodrębnioną część nieruchomości
gruntowej, dla każdej z nich – stosownie do art. 24 ust. 1 u.k.w.h. oraz § 7, 29 i 33
rozporządzenia wykonawczego – prowadzi się odrębną księgę wieczystą, tzn.
odrębną księgę (lub księgi) dla nieruchomości lokalowej (lub nieruchomości
lokalowych) i odrębną, tylko jedną księgę dla nieruchomości gruntowej, do
powstania odrębnej własności lokalu niezbędny jest bowiem wpis do księgi
wieczystej (art. 7 ust. 2 u.w.l.). Trzeba podkreślić, że w przepisach art. 3 ust. 1, art.
4 ust. 1 i art. 8 ust. 1 pkt 2 u.w.l. ustawodawca w odniesieniu do nieruchomości
wspólnej posłużył się liczbą pojedynczą, co potwierdza tezę, że wydzielenie lokalu
jako wyodrębnionej części składowej nieruchomości gruntowej jest możliwe tylko z
jednej nieruchomości.
Jeżeli grunt stanowiący własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu
terytorialnego zostaje oddany w użytkowanie wieczyste, przedmiot tego prawa musi
pokrywać się z przedmiotem własności objętym księgą wieczystą, gdyż
użytkowanie wieczyste jest prawem, które obciąża nieruchomość gruntową.
Ponadto – jak wynika z art. 27 zdanie drugie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.)
– oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste wymaga wpisu w księdze
wieczystej. Stąd w doktrynie podkreśla się, że oddanie w użytkowanie wieczyste
tylko jednej z kilku działek objętych jedną księgą wieczystą powoduje konieczność
odłączenia tej działki z dotychczasowej księgi i założenia dla niej nowej księgi
wieczystej. Nie inaczej ma się rzecz w sytuacji, gdy nieruchomość obejmuje kilka
działek, które zostały oddane w użytkowanie wieczyste tej samej osobie, ale dla
każdej z działek przewidziano inny okres użytkowania wieczystego; konieczne jest
w takim wypadku odłączenie poszczególnych działek z dotychczasowej księgi (z
pozostawieniem w niej jednej tylko działki) i założenie dla nich oddzielnych ksiąg
wieczystych.
Skoro połączenie w księdze wieczystej w jedną nieruchomość dwóch
graniczących z sobą działek gruntu należących do tej samej osoby, dla których
prowadzone były oddzielne księgi wieczyste, powoduje utratę ich samoistności i
powstanie nowej nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 k.c., to niedopuszczalne
jest połączenie takich nieruchomości – bez zgody wieczystego użytkownika – jeżeli
tylko jedna z nich jest obciążona prawem użytkowania wieczystego albo ma status
nieruchomości wspólnej (art. 3 ust. 2 u.w.l.). Zamieszczenie w treści art. 21 u.k.w.h.
odnośnego zakazu nie było potrzebne, ponieważ wynika on z samego pojęcia
nieruchomości.
Podniesiony w kasacji zarzut naruszenia przepisu art. 21 u.k.w.h. przez
przyjęcie, że przeszkoda w połączeniu nieruchomości objętych wnioskiem
zachodziłaby jedynie wówczas, gdyby stanowiły one własność różnych osób, jest
więc uzasadniony.
Uszło jednak uwagi skarżących, że z ustaleń Sądu Okręgowego przyjętych za
podstawę zaskarżonego postanowienia wynika, iż właścicielką lokalu mieszkalnego
nr 4 w budynku znajdującym się na nieruchomości stanowiącej działkę nr 209/1, a
tym samym w 77/434 częściach użytkownikiem wieczystym tej nieruchomości jest
Magdalena Irena B. Skarżący powoływali się wprawdzie w apelacji na umowę
sprzedaży zawartą z Magdaleną Ireną B., lecz Sąd Okręgowy nie poczynił w tej
kwestii żadnych ustaleń. W postępowaniu kasacyjnym Sąd Najwyższy jest
wprawdzie związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę
zaskarżonego orzeczenia (art. 39311
§ 2 k.p.c.), jednak brak stosownych ustaleń
pozwalających na ocenę prawidłowości zastosowania prawa materialnego
uzasadnia zarzut naruszenia tego prawa przez niewłaściwe jego zastosowanie
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2003 r., V CKN 1825/00,
"Izba Cywilna" 2003, nr 12, s. 46).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy uwzględnił zawarty w kasacji
wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania (art. 39313
§ 1 k.p.c.).