V CO 29/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CO 29/03
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2003 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Zawada
w sprawie z powództwa K. K.
przeciwko Nadwiślańskiej Spółce Węglowej S.A. w T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2003 r.,
skargi powoda K. K.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 16 listopada 2001 r., sygn. akt V CKN 919/00,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód K. K. złożył skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2001 r., V
CKN 929/00, o odmowie przyjęcia do rozpoznania kasacji wniesionej przez niego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 sierpnia 1999 r., wydanego w sprawie
przeciwko Nadwiślańskiej Spółce Węglowej S.A. w T. o zapłatę kwoty 16424,60 zł.
W uzasadnieniu twierdził, że wyrokiem z dnia 9 czerwca 2003 r., SK 12/03,
Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r.
o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie
rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz.
554) w związku z art. 393 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca
2000 r. w zakresie, w jakim nie przewiduje regulacji przejściowej dotyczącej
przyjęcia do rozpoznania kasacji, złożonych przed dniem 1 lipca 2000 r. – jest
niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 109,
poz. 1036). Ponieważ postanowienie Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia
kasacji do rozpoznania wydane zostało na podstawie art. 5 ust. 2 powołanej ustawy
z dnia 24 maja 2000 r., uzasadnione jest żądanie wznowienia postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu
normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie
sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych
sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub
innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach
właściwych dla danego postępowania.
Z przytoczonego przepisu wynika, że zawarta w nim regulacja ma charakter
ogólny i odsyła do rozwiązań przewidzianych w poszczególnych procedurach.
Według art. 399 k.p.c., można żądać wznowienia postępowania, które
zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. Również w przepisie art. 4011
§ 1
3
k.p.c., przewidującym możliwość wznowienia postępowania w wypadku, gdy
Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją,
umową międzynarodową lub z ustawą, jest mowa tylko o postępowaniu
zakończonym wyrokiem. Jak z powyższego wynika, w przepisach właściwych dla
postępowania cywilnego ustawodawca nie przewidział możliwości wznowienia
postępowania zakończonego każdym prawomocnym orzeczeniem.
Dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania ograniczył bowiem do spraw,
w których postępowanie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem,
a w postępowaniu nieprocesowym – prawomocnym postanowieniem orzekającym
co do istoty sprawy (art. 524 w związku z art. 516 i 518 k.p.c.). Oznacza to, że
w sprawach podlegających rozpoznaniu w procesie wyłączona została możliwość
wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem, mającym
postać postanowienia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 maja
2003 r., I CO 7/03 nie publ.).
Powód domaga się wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Najwyższego, które zapadło w sprawie podlegającej
rozpoznaniu według przepisów o procesie (art. 13 § 1 k.p.c.). W tej sytuacji
możliwość wznowienia postępowania jest wyłączona. Trzeba dodać, że skarżący
nie może domagać się skutecznie bezpośredniego zastosowania art. 190 ust. 4
Konstytucji, ponieważ przepis ten odsyła do regulacji dotyczących danego
postępowania przewidzianych w ustawach zwykłych, w tym w ustawie z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze
zm.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.
odrzucił skargę jako niedopuszczalną.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2003 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Zawada
w sprawie z powództwa K. K.
przeciwko Nadwiślańskiej Spółce Węglowej S.A. w T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2003 r.,
skargi powoda K. K.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 16 listopada 2001 r., sygn. akt V CKN 919/00,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód K. K. złożył skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2001 r., V
CKN 929/00, o odmowie przyjęcia do rozpoznania kasacji wniesionej przez niego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 sierpnia 1999 r., wydanego w sprawie
przeciwko Nadwiślańskiej Spółce Węglowej S.A. w T. o zapłatę kwoty 16424,60 zł.
W uzasadnieniu twierdził, że wyrokiem z dnia 9 czerwca 2003 r., SK 12/03,
Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r.
o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie
rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz.
554) w związku z art. 393 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca
2000 r. w zakresie, w jakim nie przewiduje regulacji przejściowej dotyczącej
przyjęcia do rozpoznania kasacji, złożonych przed dniem 1 lipca 2000 r. – jest
niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 109,
poz. 1036). Ponieważ postanowienie Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia
kasacji do rozpoznania wydane zostało na podstawie art. 5 ust. 2 powołanej ustawy
z dnia 24 maja 2000 r., uzasadnione jest żądanie wznowienia postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu
normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie
sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych
sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub
innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach
właściwych dla danego postępowania.
Z przytoczonego przepisu wynika, że zawarta w nim regulacja ma charakter
ogólny i odsyła do rozwiązań przewidzianych w poszczególnych procedurach.
Według art. 399 k.p.c., można żądać wznowienia postępowania, które
zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. Również w przepisie art. 4011
§ 1
3
k.p.c., przewidującym możliwość wznowienia postępowania w wypadku, gdy
Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją,
umową międzynarodową lub z ustawą, jest mowa tylko o postępowaniu
zakończonym wyrokiem. Jak z powyższego wynika, w przepisach właściwych dla
postępowania cywilnego ustawodawca nie przewidział możliwości wznowienia
postępowania zakończonego każdym prawomocnym orzeczeniem.
Dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania ograniczył bowiem do spraw,
w których postępowanie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem,
a w postępowaniu nieprocesowym – prawomocnym postanowieniem orzekającym
co do istoty sprawy (art. 524 w związku z art. 516 i 518 k.p.c.). Oznacza to, że
w sprawach podlegających rozpoznaniu w procesie wyłączona została możliwość
wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem, mającym
postać postanowienia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 maja
2003 r., I CO 7/03 nie publ.).
Powód domaga się wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Najwyższego, które zapadło w sprawie podlegającej
rozpoznaniu według przepisów o procesie (art. 13 § 1 k.p.c.). W tej sytuacji
możliwość wznowienia postępowania jest wyłączona. Trzeba dodać, że skarżący
nie może domagać się skutecznie bezpośredniego zastosowania art. 190 ust. 4
Konstytucji, ponieważ przepis ten odsyła do regulacji dotyczących danego
postępowania przewidzianych w ustawach zwykłych, w tym w ustawie z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze
zm.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.
odrzucił skargę jako niedopuszczalną.
db