Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 26 LUTEGO 2004 R.
I KZP 47/03
Przedmiotem ochrony przepisu art. 244 k.k. jest orzeczenie każdego
sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), zawierające zakaz okre-
ślonej w nim działalności, także innej niż gospodarcza.
Przewodniczący: sędzia SN W. Kozielewicz.
Sędziowie SN: A. Siuchniński (sprawozdawca), J. Sobczak.
Zastępca Prokuratora Generalnego: R. A. Stefański.
Sąd Najwyższy w sprawie Józefa B., po rozpoznaniu przekazanego
na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w Ł., postanowieniem
z dnia 26 listopada 2003 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasad-
niczej wykładni ustawy:
„Czy określone w art. 244 k.k. zakazy odnosić należy jedynie do orzeczo-
nego środka karnego wskazanego w art. 39 pkt 2 k.k., czy też wymieniony
przepis kodeksu karnego należy rozpatrywać jedynie przez pryzmat organu
orzekającego te zakazy?”
p o s t a n o w i ł o d m ó w i ć podjęcia uchwały.
Z u z a s a d n i e n i a :
Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 16 czerwca 2003 r. Józef
B. uznany został za winnego tego, że w okresie od dnia 24 września 2001
2
r. do dnia 31 grudnia 2001 r., działając z góry powziętym zamiarem, jako
właściciel Zakładu Przetwórstwa Owoców i Warzyw „W.” oznaczył podro-
bionym znakiem towarowym „Polonez” produkowane przez siebie przetwo-
ry owocowo - warzywne w postaci chrzanu tartego, kremu chrzanowego,
majonezu stołowego i ćwikły z chrzanem, o łącznej wartości 157 198,62 zł i
z takim znakiem wprowadził je do obrotu oraz, że w wymienionym okresie
za pomocą technicznych środków reprodukcji skopiował zewnętrzną postać
przetworu w postaci nakrętki typu Twist - off z napisem „Polonaise” produ-
kowanego przez Zakład Przetwórstwa Owocowo Warzywnego „P.” w D., i
tak skopiowany pod nazwą „Polonez” w postaci chrzanu tartego, ćwikły z
chrzanem o łącznej wartości 157 198, 62 zł wprowadził do obrotu, stwarza-
jąc tym możliwość wprowadzenia klientów w błąd co do tożsamości produ-
centa i produktu, czym wyrządził poważną szkodę Ludwikowi M. - właści-
cielowi Zakładu Przetwórstwa Owocowo Warzywnego „P.” w D. Jednocze-
śnie w wymienionym okresie działając z góry powziętym zamiarem jako
właściciel Zakładu Przetwórstwa Owoców i Warzyw „W.” nałożył znak „Po-
lonez” na wyprodukowane przez siebie przetwory w postaci chrzanu tarte-
go, wprowadzając go następnie do obrotu, a także wprowadził do obrotu
krem chrzanowy i majonez stołowy ze znakiem „Polonez”, jak również na-
łożył znak „Polonez" i nie usunął go z wyprodukowanego przez siebie
chrzanu tartego w słoikach przechowywanych w magazynie zakładu oraz
nie usunął znaku towarowego „Polonez” z wyprodukowanych przetworów,
w postaci majonezu stołowego, kremu chrzanowego znajdujących się w
magazynie zakładu, czym nie zastosował się do orzeczonego, w dniu 10
września 1999 r. w wyroku Sądu Okręgowego w Ł., nakazu zaniechania
nakładania znaku „Polonez” na produkowane przez siebie przetwory, za-
niechania wprowadzania do obrotu towarów oznaczonych znakiem „Polo-
nez” oraz nakazu usunięcia nałożonego na towary znaku towarowego „Po-
lonez” ze wszystkich towarów będących w jego dyspozycji – to jest doko-
3
nania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30
czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 49 z 2001 r.
poz. 508) i art. 24 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. „o zwalczaniu nieucz-
ciwej konkurencji” ( Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) i art. 244 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Wyrok ten zaskarżył apelacją obrońca Józefa B.
Sąd Okręgowy w Ł., uznając, że przy rozpoznaniu tego środka odwo-
ławczego wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wy-
kładni ustawy, wyrażające się w pytaniu „czy określone w art. 244 k.k. za-
kazy odnosić należy jedynie do orzeczonego środka karnego wskazanego
w art. 39 pkt 2 k.k., czy też wymieniony przepis kodeksu karnego należy
rozpatrywać jedynie przez pryzmat organu orzekającego te zakazy”, po-
stanowieniem z dnia 26 listopada 2003 r., na podstawie art. 441 § l k.p.k.,
przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia to zagadnienie.
W uzasadnieniu swego postanowienia Sąd ten wskazał, że w pi-
śmiennictwie prawniczym zakres obowiązywania określonych w art. 244
k.k. zakazów „zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia
działalności lub prowadzenia pojazdów” postrzega się przez pryzmat orze-
czonych środków karnych, co – zdaniem tego Sądu – znalazło potwierdze-
nie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, skoro w uzasadnieniu uchwały z
dnia 8 lutego 2000 r. (I KZP 50/99, OSNKW z. 3-4, poz. 24) wskazano, iż
„niestosowanie się do orzeczonych przez sąd środków karnych podważa
ich celowość i skuteczność, przez co godzi w wymiar sprawiedliwości”.
Zdaniem Sądu Okręgowego, to zapatrywanie „wyraźnie ogranicza zakazy z
art. 244 k.k. do orzekanych przez sąd środków karnych wymienionych w
art. 39 pkt 2 i 3 k.k.”.
Jednak w uchwale z dnia 22 marca 1994 r. (I KZP 3/94, OSNKW z
1994, z. 5-6, poz. 29) Sąd Najwyższy stwierdził że „Przepis art. 259 (obec-
nie 244 przypisek SN) k.k. wiąże penalizowanie nierespektowania wymie-
4
nionych w nim zakazów z rodzajem organu, który wydał orzeczenie usta-
nawiające określony zakaz, a nie z podstawą materialnoprawną orzeczenia
tego zakazu”, Zdaniem Sadu Okręgowego prowadzi to do wniosku, że
niestosowanie się do zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawo-
du lub prowadzenia działalności albo prowadzenia pojazdów winno się w
każdym przypadku wiązać z orzeczeniem wydanym przez sąd, i nie jest
uzależnione od materialnoprawnej podstawy, na której orzeczono wymie-
nione w art. 244 k.k. zakazy.
Dopatrując się wobec tego sprzeczności pomiędzy stanowiskiem
doktryny i niejednolitym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Sąd Okręgo-
wy w Ł., uznał, że wyłoniło się w przedmiotowej sprawie zagadnienie praw-
ne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, odzwierciedlające się w
przytoczonym już poprzednio pytaniu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zagadnienie prawne, które zostało przedstawione Sądowi Najwyż-
szemu do rozstrzygnięcia dotyczące tego, czy „określone w art. 244 k.k.
zakazy odnosić należy jedynie do orzeczonego środka karnego wskazane-
go w art. 39 pkt 2 k.k., czy też wymieniony przepis kodeksu karnego należy
rozpatrywać jedynie przez pryzmat organu orzekającego te zakazy”, zosta-
ło już właściwie w orzecznictwie rozstrzygnięte a sposób jego rozstrzygnię-
cia nie budzi w doktrynie sporów. W uchwale z dnia 22 marca 1994 r. (I
KZP 3/94, OSNKW 1994, z. 5-6, poz. 29) Sąd Najwyższy, co prawda na
gruncie art. 259 k.k. z 1969 r. (art. 244 k.k. z 1997 r. ma jednak treść iden-
tyczną), wskazał że przepis ten „nie nawiązuje ani do zakazu orzeczonego
jako kara dodatkowa za popełnienie przestępstwa (art. 38 pkt 3 i 4 k.k. oraz
art. 42 i 43 k.k.), ani do zakazu orzeczonego jako kara dodatkowa za po-
pełnienie wykroczenia (art. 28 § l pkt l i 2 k.w. oraz przepisy szczególne,
przewidujące stosowanie kar zakazu), ani też do zakazu orzeczonego tytu-
łem środka zabezpieczającego (art. 103 § l i 2 k.k. oraz art. 42 i 43 k.k.),
5
obejmując wszystkie przypadki niezastosowania się (...) do orzeczonego
przez sąd zakazu ...” skoro w swej istocie chroni prawidłowe funkcjono-
wanie organów wymiaru sprawiedliwości i w konsekwencji objęte są nim
wszystkie przypadki nierespektowania orzeczenia sądu o zakazie. W każ-
dym razie w powołanej uchwale wprost wyjaśnione zostało, że zakazy wy-
mienione w art. 244 k.k. są przedmiotem ochrony tego przepisu zawsze
wtedy, gdy zostaną orzeczone przez Sąd niezależnie od tego, czy mate-
rialną podstawę orzeczenia zakazu stanowiło popełnienie przestępstwa czy
wykroczenia, jak również niezależnie od tego, czy w przypadku popełnienia
czynu zabronionego stypizowanego w kodeksie karnym, zakaz orzeczony
został jako kara dodatkowa (obecnie środek karny), czy też tytułem środka
zabezpieczającego (powyższe stwierdzenie w równym stopniu należy od-
nosić do środka karnego wskazanego w art. 276 k.p.k., gdy został on za-
stosowany przez sąd), a zatem używając formuły zawartej w pytaniu praw-
nym, należy je postrzegać „przez pryzmat organu orzekającego te zakazy”.
Rzecz jasna, Sąd Najwyższy nie zajmował się tu kwestią wykładni
pojęcia „zakaz prowadzenia działalności”, a w szczególności jego relacji do
orzekanego tytułem środka karnego zakazu „prowadzenia określonej dzia-
łalności gospodarczej”. Natomiast, jeśli wniknąć w istotę pytania Sądu
Okręgowego w Ł., i w część motywacyjną postanowienia formułującego to
pytanie, należy stwierdzić, że sądowi odwoławczemu w istocie nie chodzi o
to czy przepis art. 244 k.k. wiąże penalizację nierespektowania wymienio-
nych w nim zakazów wyłącznie z podstawą materialnoprawną orzeczenia
tego zakazu, lecz właśnie o zakres znaczeniowy pojęcia „zakaz prowadze-
nia działalności” użytego w tym przepisie oraz o jego relację do pojęcia
„zakaz prowadzenia (...) działalności gospodarczej” orzekanego jako środ-
ka karnego.
Kwestia ta rzeczywiście rodzi pewne trudności interpretacyjne.
6
Wykładnia językowa nadaje pojęciu „działalność” następujące zna-
czenie: działalność, to szereg zachowań podejmowanych przez człowieka
lub grupę ludzi, które nakierowane są na osiągnięcie jakiegoś celu („to ze-
spół czynności, działań, podejmowanych w jakimś celu, zakresie, czynny
udział w czymś, działanie, praca” – por. E. Soból (red.) „Nowy słownik języ-
ka polskiego", Warszawa 2002,s. 170). Natomiast działalność gospodar-
cza, w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności
gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) to wykonywana w sposób
zorganizowany i ciągły zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, bu-
dowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja za-
sobów naturalnych (art. 2 ust. l). Jasne jest zatem, iż w sensie językowym
pojęcie „działalność” tworzy zbiór obejmujący znacznie więcej zachowań
człowieka niż pojęcie „działalność gospodarcza”.
Kodeks karny z 1969 roku w art. 38 pkt 3 in fine wprowadził karę do-
datkową zakazu prowadzenia określonej działalności, przykładowo wymie-
niając w art. 42 § 2 (na co wskazuje użycie formuły „w szczególności”), iż
może on dotyczyć działalności wytwórczej, przetwórczej, handlowej i usłu-
gowej. Jak podkreślano w literaturze, zakaz ten mógł dotyczyć także dzia-
łalności innego rodzaju - badawczej, artystycznej itp. (K. Buchała: Prawo
karne materialne, Warszawa 1980, s. 539). W tym kontekście treść art. 259
tego Kodeksu nie rodziła wątpliwości, gdy określała odpowiedzialność kar-
ną osoby, wobec której orzeczony został przez sąd zakaz „prowadzenia
działalności”.
Kodeks karny z 1997 r. wprowadził środek karny zakazu „prowadze-
nia określonej działalności gospodarczej” (art. 39 pkt. 2 w zw. z art. 41 § 2
k.k.), ale znamiona przestępstwa „niestosowania się do zakazu” określił (w
art. 244) analogicznie jak w Kodeksie karnym z 1969 r. (w art. 259).
Zakładając zatem racjonalność działania ustawodawczego, nakazu-
jącą przecież przyjąć, że jest to celowy zabieg zmierzający do penalizacji
7
nierespektowania orzekanych przez sąd zakazów prowadzenia działalności
w ogóle, a nie tylko prowadzenia działalności gospodarczej, należałoby
opowiedzieć się za szeroką wykładnią art. 244 k.k., bowiem mowa jest w
nim nie o zakazie prowadzenia działalności gospodarczej, ale o zakazie
prowadzenia działalności bez jej bliższego określenia (to wskazuje, że
ustawodawca zmierzał do objęcia penalizacją nie tylko sprawców naruszeń
zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej, który to zakaz
został orzeczony w ramach środka karnego, ale również sprawców naru-
szeń innych, orzekanych przez sądy zakazów). Przekonuje o trafności ta-
kiego stanowiska to, że wymienione w art. 244 k.k. zakazy (zakaz zajmo-
wania stanowiska, wykonywania zawodu i prowadzenia pojazdów) określo-
no identycznie jak w art. 39 k.k z 1997 r. i nie budzi wątpliwości, iż mowa
jest o zakazach orzekanych tytułem środka karnego, a jedynie zakaz „pro-
wadzenia działalności” ujęto szerzej niż w tym przepisie (por. T. Jasiński:
Skutki naruszenia zakazu z art. 172
ust. l prawa upadłościowego. Zagad-
nienia wybrane, PPH 2000, Nr 10, s. 31).
Jeżeli, wedle intencji ustawodawcy, przedmiotem ochrony normy z
art. 244 k.k. jest szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości, to
uznać trzeba, iż penalizowane jest także nierespektowanie zakazu prowa-
dzenia działalności orzekane na podstawie przepisów prawa cywilnego lub
administracyjnego w toku właściwego postępowania (cywilnego lub admini-
stracyjnego). W tych przypadkach niekiedy orzekane są nakazy niepodej-
mowania określonych zachowań. Należy zatem zaznaczyć, iż zakaz (pro-
wadzenia) działalności oznacza zabronienie komuś podejmowania okre-
ślonych działań, zachowań, które składają się na ową działalność w okre-
sie, na który został orzeczony (A. Marek: Prawo karne. Zagadnienia teorii i
praktyki, Warszawa 1997, s. 273). Nie wydaje się konieczne, aby zakaz ten
wyrażony był od strony negatywnej. Wydaje się, że dopuszczalne jest tak-
że sformułowanie zakazu od strony pozytywnej w postaci nakazu po-
8
wstrzymywania się od określonej działalności czy zachowań. Takie ukształ-
towanie zakazu nie jest także obce historii polskiego prawa karnego. Ana-
logiczne rozwiązanie w zakresie formułowania zakazu znane było Kodek-
sowi karnemu z 1932 roku. W art. 44 pkt c tego Kodeksu ujęta została kara
dodatkowa w postaci utraty prawa wykonywania zawodu, która – co do
istoty – odpowiada środkowi karnemu zakazu wykonywania zawodu, okre-
ślonemu w art. 39 pkt 2 k.k.
Podsumowując: przedmiotem ochrony przepisu z art. 244 k.k. jest
orzeczenie każdego sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), za-
wierające zakaz określonej w nim działalności, także innej niż gospodar-
cza.
Wprawdzie w dotychczasowym piśmiennictwie prawa karnego wska-
zuje się, iż prawnokarną ochroną art. 244 k.k. objęto zakazy przewidziane
w k.k., odwołując się przede wszystkim do środków karnych (por. J. Bafia,
K. Mioduski, M. Siewierski: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t.
II, Warszawa 1987, s. 438; G. Bogdan, K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Dą-
browska – Kardas, P. Kardas, J. Majewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szew-
czyk, W. Wróbel, A. Zoll: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz,
Kraków 1999, s. 850; O. Górniok, S. Hoc, S. M. Przyjemski: Kodeks kara-
ny. Komentarz, t. III. Gdańsk 1999, s. 284; A. Marek: Komentarz do kodek-
su karnego. Część szczególna, Warszawa 2000, s. 237; B. Kunicka-
Michalska: Przestępstwa przeciwko ochronie informacji i wymiarowi spra-
wiedliwości. Rozdział XXX i XXXIII Kodeksu karnego. Komentarz, Warsza-
wa 2000, s. 200-203; R. Góral, O. Górniok: Przestępstwa przeciwko insty-
tucjom państwowym i wymiarowi sprawiedliwości. Rozdział XXIX i XXX
Kodeksu karnego. Komentarz, Warszawa 2000, s. 201), jednak w wymie-
nionych komentarzach nie zajmowano się w sposób szczegółowy proble-
matyką znaczenia pojęcia „prowadzenie działalności” użytego w tym prze-
9
pisie, zwłaszcza w kontekście jego usytuowania w rozdziale XXX, grupują-
cym przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości.
Rozstrzygnięcie tego problemu nie ma jednak wpływu na prawidłowe
rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy w postępowaniu odwoławczym.
Jak bowiem wynika z akt Sądu Okręgowego w Ł., w sprawie z po-
wództwa Ludwika M. – Zakład Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego w D.
przeciwko Józefowi B. – Zakład Przetwórstwa Owoców i Warzyw „W.” o
naruszenie prawa do znaku towarowego, prawomocnym wyrokiem z dnia
10 września 1999 r.:
1. zakazano Józefowi B., prowadzącemu działalność gospodarczą jako
Zakład Przetwórstwa Owoców i Warzyw „W.”, naruszania prawa do za-
rejestrowanego na rzecz Ludwika M. prowadzącego działalność gospo-
darczą jako Zakład Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego w D. znaku
towarowego „POLONAISE ®” przez zaniechanie:
a) nakładania znaku „POLONEZ ®” na produkowany przez pozwanego
chrzan tarty,
b) wprowadzania do obrotu towarów oznaczonych znakiem „POLONEZ
®”,
2. nakazano pozwanemu usunięcie nałożonego na towary znaku towaro-
wego „POLONEZ ®" ze wszystkich towarów znajdujących się w dyspo-
zycji pozwanego.
Ponieważ przedmiotem przekazania do Sądu Najwyższego może być
tylko takie zagadnienie prawne, które wymaga zasadniczej wykładni usta-
wy i które wyłoni się przy rozpoznawaniu środka odwoławczego, powstaje
rzeczywiście pytanie (na co zwrócono uwagę we wniosku Prokuratora Ge-
neralnego), czy skoro zakazano Józefowi B. naruszania prawa do zareje-
strowanego znaku towarowego „Polonaise” przez zaniechanie nakładania
tego znaku na produkowany chrzan tarty oraz wprowadzania do obrotu to-
warów oznaczonych tym znakiem oraz nakazano mu usunięcie nałożonego
10
na towary tego znaku ze wszystkich towarów znajdujących się w jego dys-
pozycji, to zakaz taki jest równoznaczny z „zakazem działalności”?.
Art. 18 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003, Nr 153, poz. 1503 ze zm.) zezwala
na orzeczenie nakazujące zaniechania niedozwolonych działań oraz usu-
nięcia ich skutków. Jednak takie orzeczenie nie oznacza zakazu prowa-
dzenia działalności. W każdym razie in concreto należy uznać, że skoro
zakazano Józefowi B. tylko naruszania prawa do zarejestrowanego znaku
towarowego „Polonaise” przez zaniechanie nakładania tego znaku na pro-
dukowany chrzan tarty oraz wprowadzania do obrotu towarów oznaczo-
nych tym znakiem oraz nakazano mu usunięcie, nałożonego na towary,
tego znaku ze wszystkich towarów znajdujących się w jego dyspozycji, to
zakaz taki nie jest równoznaczny z zakazem działalności. Zakaz prowa-
dzenia działalności, w rozumieniu art. 244 k.k., oznacza zabronienie komuś
podejmowania takich działań, które w pełni wyczerpują treść i sensowej
działalności w okresie, na który został orzeczony. W wyroku Sądu Okręgo-
wego w Ł. zakazano pozwanemu Józefowi B. tylko niektórych, konkretnych
działań składających się na prowadzoną przez niego działalność produkcji
polegającej na przetwórstwie owoców i warzyw; nie zakazano mu nato-
miast prowadzenia działalności w ogóle, a tylko określonego jej sposobu.
Przypomnieć trzeba, że przedsiębiorca, którego interes został zagrożony
lub naruszony, może w trybie art. 18 powołanej ustawy żądać zaniechania
niedozwolonych działań, natomiast nie może domagać się orzeczenia za-
kazu prowadzenia prawnie dopuszczalnej, co do rodzaju, działalności go-
spodarczej; może więc skutecznie domagać się na podstawie art. 18 cyt.
ustawy zaniechania konkretnych, niedozwolonych działań konkurencyj-
nych, nie może natomiast żądać likwidacji konkurencyjnego przedsiębior-
stwa, a więc zaniechania przez pozwanych wszelkich działań konkurencyj-
11
nych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 2 stycznia1996, I ACr
950/95, OSA 1996, z. 6, poz. 26, s. 21).
Inaczej rzecz ujmując: skoro Józef B. prowadził działalność gospo-
darczą, to zakazanie mu jej prowadzenia jedynie w określonym aspekcie,
związanym z ochroną cudzych praw (ochroną znaku towarowego), nie mo-
że być utożsamiane z zakazem działalności w rozumieniu art. 244 k.k. Za-
kaz „prowadzenia działalności” w stosunku do osoby prowadzącej działal-
ność gospodarczą oznacza zakaz prowadzenia takiej działalności w ogóle.
Natomiast, jak już wyżej powiedziano, szerokie rozumienie pojęcia „zakaz
prowadzenie działalności” użytego w art. 244 k.k. prowadzi do konstatacji,
że chodzi o zakaz prowadzenia działalności gospodarczej orzekanej tytu-
łem środka karnego lub z innego tytułu orzeczeniem sądu, a także o zakaz
prowadzenia innego rodzaju działalności np. artystycznej, dziennikarskiej,
badawczej, medycznej, wynalazczej lub polegającej na pełnieniu funkcji
członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce han-
dlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzy-
szeniu (ten ostatni orzekany na podstawie art. 373 ust. 3 ustawy z dnia 28
lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, Dz. U. Nr 60, poz. 535).
Przedmiotem ochrony z art. 244 k.k. nie są zatem orzeczenia zawierające
jedynie zakazy naruszania czyichś praw (np. związanych z ochroną znaku
towarowego lub naruszeniem praw autorskich czy praw patentowych, itp.),
lecz nie zawierające zakazu prowadzenia działalności danego rodzaju w
ogóle.
Dlatego, in concreto słusznie wskazano we wniosku Prokuratora Ge-
neralnego, że wyrok Sądu Okręgowego w Ł. nie zawiera zakazu działal-
ności, nawet jeśli terminowi temu nadać szerokie znaczenie, na które
wskazano we wcześniejszych rozważaniach.
Przedmiotem przekazania do Sądu Najwyższego może być tylko ta-
kie zagadnienie prawne, które wymaga zasadniczej wykładni ustawy i które
12
wyłoni się przy rozpoznawaniu środka odwoławczego, zatem gdy usunięcie
wątpliwości co do kwestii prawnych jest warunkiem prawidłowego rozstrzy-
gnięcia konkretnej sprawy. Inaczej mówiąc, potrzeba wyjaśnienia zagad-
nienia prawnego musi wynikać z okoliczności sprawy. Taka sytuacja nie
zachodzi w przedmiotowej sprawie.
Skoro prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 10 września
1999 r. nie zawiera orzeczenia „zakazu działalności” w rozumieniu art. 244
k.k. (jakkolwiek by to pojęcie rozumieć; jako tożsame z orzeczeniem zaka-
zu prowadzenia działalności gospodarczej tytułem środka karnego, czy
szeroko tj. jako zakaz określonej działalności) to, rzecz jasna, dokonanie
wykładni tego pojęcia nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia tej
sprawy w postępowaniu odwoławczym.
W tych warunkach Sąd Najwyższy postanowił odmówić udzielenia
odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne.