Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 10 września 2004 r.
I PK 449/03
Objęcie ochroną z art. 231
k.p. osoby, która w dacie przejścia zakładu
pracy na innego pracodawcę nie była już pracownikiem, jest możliwe wówczas,
gdy ustanie stosunku pracy nastąpiło z powodu tego przejścia.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Andrzej Kijowski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2004 r.
sprawy z powództwa Marii P. przeciwko Chłodni O. Spółce z o.o. w O. o odszkodo-
wanie, odprawę, wynagrodzenie, ekwiwalent za urlop, na skutek kasacji powódki Ma-
rii P. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsz-
tynie z dnia 8 kwietnia 2003 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2003 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie w pkt I zasą-
dził od Stanisława G. na rzecz powódki Marii P. kwoty: 1.950,92 zł tytułem wynagro-
dzenia za pracę za wrzesień 2000 r., 351,94 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 1
października do 3 października 2000 r., 2.199,95 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wy-
poczynkowy za rok 2000 r., 5.852,76 zł tytułem odszkodowania, 5.852,76 zł, tytułem
odprawy, przy czym wszystkie kwoty z ustawowymi odsetkami. W pkt II zasądził od
pozwanego Stanisława G. na rzecz powódki Danuty Z. kwoty: 1.467,51 zł tytułem
wynagrodzenia za wrzesień 2000 r., 160,80 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 1
października 2000 r. do 3 października 2000 r., 5.095 zł tytułem odszkodowania,
5.095 zł tytułem odprawy, 4.000 zł tytułem wynagrodzenia prowizyjnego za pracę od
marca do października 2000 r. - wszystkie kwoty z ustawowymi odsetkami. Ponadto
oddalił powództwo wobec pozwanej „Chłodni O.” Spółki z o.o. w O. oraz nadał wy-
rokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności co do kwot: 1.950,92 zł na rzecz
2
powódki Marii P. i 1.698,33 zł na rzecz powódki Danuty Z. Zasądził także od pozwa-
nego Stanisława G. na rzecz powódek kwoty po 9.000 zł tytułem zwrotu kosztów
procesu oraz uchylił wyrok zaoczny z dnia 19 stycznia 2001 r. Nie obciążył powódek
kosztami procesu.
Sąd Rejonowy ustalił, że w Przedsiębiorstwie Przemysłu Chłodniczego w O.,
przekształconym z dniem 1 kwietnia 1993 r. w „Chłodnię O.” Spółkę z o.o. w O., po-
wódka Maria P. była zatrudniona od 4 maja 1974 r., zaś powódka Danuta Z. od 27
października 1975 r.
W dniu 23 lutego 2000 r. „Chłodnia O.” zawarła z Przedsiębiorstwem Spedy-
cyjno-Transportowym „I.-T.” w O., którego właścicielem jest Stanisław G., umowy
dystrybucji, przewozu i spedycji oraz dzierżawy komór chłodniczych nr 117 i 118 w
chłodni „A”, stanowiących wraz z wyposażeniem część pomieszczeń produkcyjnych i
biurowych „Chłodni O.”. W § 4 umowy dzierżawy strony oświadczyły, iż wywołuje ona
skutki określone w art. 231
k.p. wobec pracowników wymienionych w załączniku nr 3
do umowy. W wykazie zawarte były nazwiska powódek: Marii P. i Danuty Z.
Od kwietnia 2000 r. Stanisław G. zaczął zalegać z płatnościami na rzecz Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych. Na dzień 31 maja 2001 r. zaległości wobec ZUS w
Olsztynie wynosiły ponad 150 tysięcy złotych. Od sierpnia 2000 r. pozwany zaprze-
stał także uiszczania podatków, a już od czerwca 2000 r. zaczął mieć trudności z
terminową wypłatą wynagrodzeń pracownikom przedsiębiorstwa. Jako przyczynę
podawał nieterminowe spełnianie świadczeń na jego rzecz przez „Chłodnię O.”. W
związku z kłopotami finansowymi Stanisław G. zmniejszał zatrudnienie w „I.-T.”. W
lipcu 2000 r. pozwany dokonał częściowej redukcji etatów; zwolnił między innymi kie-
rownika Działu Transportu Zbigniewa D., któremu powiedział, że zamierza dokonać
reorganizacji działu handlu, w którym pracowały powódki. Z początkowo zatrudnio-
nych 36 osób, w styczniu 2001 r. pozostały jedynie księgowa i kadrowa. W dniu 22
września 2000 r. Prezes Zarządu „Chłodni O.” Józef M. wydał zarządzenie w sprawie
inwentaryzacji kontrolnej w magazynie dystrybucji, obejmującej towar stanowiący
własność „Chłodni O.”, a znajdujący się w dzierżawionych przez „I.-T.” magazynach.
W wyniku trwającej od dnia 23 września 2000 r. do dnia 4 października 2000 r. in-
wentaryzacji ujawniono, iż różnica stanów dokumentowych i rzeczywistych nie prze-
kroczyła kwoty 100 zł nadwyżki i niedoboru, przy obrotach sięgających kilkudziesię-
ciu tysięcy złotych.
3
W dniu 3 października 2000 r. Mirosław P., kierownik działu transportu, wrę-
czył czterem pracownikom, w tym powódkom, pisma zobowiązujące pracowników
działu handlowego do przyjęcia wspólnej odpowiedzialności materialnej za towar
znajdujący się w magazynie dystrybucji „I.-T.”. Miało ono nastąpić w dniu 5 paździer-
nika 2000 r. protokołem zdawczo-odbiorczym. Pisma zawierały pouczenie, że w razie
odmowy wykonania polecenia, zostaną rozwiązane bez wypowiedzenia umowy o
pracę. Powódki poprosiły o 2-3 dni do namysłu, podnosząc, iż jako pracownice biu-
rowe nie miały bezpośredniego kontaktu z towarem i nie mogły sprawować nad nim
pieczy, a więc - ich zdaniem - nie powinny ponosić za niego odpowiedzialności.
Stanisław G. tego samego dnia 3 października 2000 r. około godz. 1300
wręczył obu
powódkom pisma o rozwiązaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, wskazując jako
przyczynę odmowę wykonania polecenia służbowego. Jedynie powódki zostały
zwolnione z pracy „w trybie zwolnienia dyscyplinarnego”, a na ich stanowiskach
pracy nikt nie został zatrudniony.
Stanisław G., na zwołanym kilka dni później zebraniu pracowników „I.-T.”, po-
informował o trudnościach finansowych przedsiębiorstwa. Wówczas pracownicy „I.-
T.” podjęli rozmowy z „Chłodnią O.” w sprawie ponownego przejścia do poprzednie-
go zakładu pracy. W związku z pogarszającą się sytuacją finansową „I.-T.” i proble-
mami z płatnościami będącymi przyczyną konfliktów z „Chłodnią-O.” pozwani, na
mocy porozumienia stron, z dniem 17 listopada 2000 r. rozwiązali łączące ich umowy
dystrybucji, przewozu, spedycji i dzierżawy. Pracownicy D.J., H.S., A.M., M.P., K.B. i
T.M. rozwiązali umowy o pracę z „I.-T.” i zostali powtórnie zatrudnieni w „Chłodni O.”.
Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że powódka Maria P., pracując w „I.-T.”, otrzy-
mywała miesięczne wynagrodzenie w wysokości 1.950,92 zł obliczone według zasad
ustalania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.
Pozwany Stanisław G. nie wypłacił obu powódkom wynagrodzenia za pracę
za wrzesień i 4 dni października 2000 r., zaś Marii P. również ekwiwalentu za niewy-
korzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni w 1999 r. oraz 22 dni w 2000 r.
Sąd Rejonowy uznał za zasadne roszczenia powódek o odszkodowanie z ty-
tułu niezgodnego z prawem rozwiązania z nimi umów o pracę bez wypowiedzenia,
podnosząc, iż faktyczną przyczyną rozwiązania z powódkami umów o pracę było
zmniejszenie zatrudnienia wynikające z reorganizacji zakładu pracy w związku z
trudnościami finansowymi pozwanego. Nie była nią odmowa wykonania polecenia
służbowego, gdyż żadna z powódek nie odmówiła jego wykonania, prosząc jedynie o
4
czas do namysłu, a zatem pracodawca nie miał podstaw do rozwiązania z powódka-
mi umów o pracę w tym trybie. Faktyczną przyczyną rozwiązania z powódkami umów
o pracę było zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych, co czyni zasad-
nymi roszczenia powódek o odprawy na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy.
Sąd uznał także za zasadne żądania powódek w zakresie niewypłaconego im
wynagrodzenia za wrzesień 2000 r. i pierwsze 4 dni października 2000 r. oraz żąda-
nie Marii P. o zapłatę ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, przy czym w przypadku
Marii P. pozwany Stanisław G. uznał to roszczenie w całości. Sąd Rejonowy uznał za
zasadne roszczenie Danuty Z. o wynagrodzenie prowizyjne za okres od marca do
października 2000 r.
W ocenie Sądu Rejonowego zasadność roszczeń powódek nie budziła wąt-
pliwości, sporna była natomiast kwestia solidarnej odpowiedzialności pozwanych
Stanisława G. - właściciela Przedsiębiorstwa Spedycyjno-Handlowego „I.-T.” w O.
oraz „Chłodni O.” Spółki z o.o. w O., którą powódki wywodziły z art. 231
k.p. Sąd pod-
niósł, iż w chwili ponownego przejścia części zakładu pracy w związku z rozwiąza-
niem umowy dzierżawy 17 listopada 2000 r. powódki nie były pracownicami, zatem
nie mogła mieć do nich zastosowania odpowiedzialność solidarna dotychczasowego
i nowego pracodawcy. Sąd ten wskazał dodatkowo, że powódki nie wnosiły o reak-
tywowanie stosunków pracy, lecz jedynie o zasądzenie odszkodowania.
Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka Maria P., domagając się
zasądzenia dochodzonych przez nią kwot solidarnie od obu pozwanych.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie wyrokiem z
dnia 8 kwietnia 2003 r. oddalił apelację. Podzielając ustalenia faktyczne i ich ocenę
prawną dokonane przez Sąd pierwszej instancji, Sąd Okręgowy wskazał, iż w
związku z tym, że roszczenia powódki dotyczą wyłącznie okresu jej zatrudnienia u
Stanisława G., nie ma podstaw do przyjęcia, że „Chłodnia O.” ponosi solidarną od-
powiedzialność wraz ze Stanisławem G. Sąd Okręgowy podkreślił fakt wcześniejsze-
go rozwiązania z powódką stosunku pracy (3 października 2000 r.), od rozwiązania
umowy dzierżawy, co nastąpiło 17 listopada 2000 r.. Podkreślił także, iż powódka
żądała wyłącznie odszkodowania. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego
Sąd wskazał, iż „Chłodnia O.” mogłaby ponosić odpowiedzialność na podstawie art.
231
k.p., gdyby powódka w dniu rozwiązania umowy dzierżawy pozostawała w okre-
5
sie wypowiedzenia umowy o pracę lub zgłosiła roszczenie o przywrócenie do pracy.
W sprawie nie miało to miejsca, co skutkowało brakiem solidarnej odpowiedzialności
obu pozwanych. Sąd Okręgowy wskazał ponadto, iż w przypadku niewypłacalności
dotychczasowego pracodawcy pracownik nie jest pozbawiony możliwości zaspokoje-
nia roszczeń, gdyż może to nastąpić z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych.
Powódka wniosła kasację od tego wyroku. Skarżonemu orzeczeniu zarzuciła
niewłaściwe zastosowanie art. 23 1
k.p. wskutek przyjęcia przez Sądy obu instancji, iż
pozwana „Chłodnia O.” Sp. z o.o. w O. nie ponosi odpowiedzialności za zobowiąza-
nia wynikające ze stosunku pracy powódki z jej poprzednikiem prawnym Stanisła-
wem G., w sytuacji gdy 1) nastąpiło „nieformalne” (tj. niepotwierdzone wprost w do-
kumentach, aczkolwiek w świetle dokonanych ustaleń faktycznych niewątpliwe)
przejście zakładu pracy ze Stanisława G. na „Chłodnię O.” Sp. z o.o., 2) przed przej-
ściem zakładu pracy na „Chłodnię O.” Sp. z o.o. rozwiązano z powódką bezzasadnie
umowę o pracę bez wypowiedzenia z jej winy (art. 52 k.p.), co jednak było uzgodnio-
ne z „Chłodnią O.” Sp. z o.o. i było elementem zakrojonej na szerszą skalę redukcji
personelu „Chłodni”. Podniosła także naruszenie art. 45 k.p. przez przyzwolenie na
dyskryminowanie pracownika w sytuacji, gdy korzystając z alternatywnych uprawnień
określonych w tym przepisie, zdecydował się wybrać roszczenie o odszkodowanie,
nie zaś roszczenie o przywrócenie do pracy - poprzez odmowę uwzględnienia rosz-
czenia odszkodowawczego wobec „Chłodni O.” Sp. z o.o. jako następcy prawnego
poprzedniego pracodawcy na podstawie art. 231
k.p., z wyraźnym zastrzeżeniem
przez Sądy obydwu instancji, iż alternatywne roszczenie powódki o przywrócenie do
pracy zostałoby przez Sądy uwzględnione. Zarzuciła ponadto naruszenie art. 8 k.p. w
związku z art. 231
k.p. oraz art. 45 k.p. przez nadużycie prawa podmiotowego przez
pracodawcę - w sytuacji gdyby uznać, że nie doszło wprost do naruszenia art. 231
k.p. oraz art. 45 k.p. - „poprzez wykorzystanie przez pozwanego pracodawcę „Chłod-
nię O.” Sp. z o.o. możliwości pozbycia się zbędnego pracownika w drodze rozwiąza-
nia z nim umowy bez wypowiedzenia przez poprzednika prawnego Stanisława G.”.
Kasacja zawiera wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowe-
go w Olsztynie z dnia 8 kwietnia 2003 r. [...] oraz poprzedzającego go wyroku Sądu
Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 stycznia 2002 r. [...] w części oddalającej po-
wództwo i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu lub Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania, z pozostawieniem im rozstrzygnięcia o kosztach postępo-
6
wania za wszystkie instancje. Jako ewentualny zgłoszono w kasacji wniosek o
zmianę wyroku i wydanie orzeczenia co do istoty sprawy w trybie art. 39315
k.p.c.
przez zasądzenie od pozwanej „Chłodni O.” Spółki z o.o. na rzecz powódki Marii P.
kwot identycznych jak zasądzone dla niej wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 13
stycznia 2003 r. (IV P 68/02) od pozwanego Stanisława G., w tym kosztów postępo-
wania, „z tym, że odpowiedzialność pozwanych Stanisława G. oraz Chłodni O. Sp. z
o.o. winna mieć charakter solidarny”.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zarzuty kasacji nie są zasadne. Zdaniem Sądu Najwyższego, nie doszło w
zaskarżonym wyroku do błędu polegającego na niezastosowaniu art. 231
§ 2 k.p. W
przepisie tym została ustanowiona solidarna odpowiedzialność dotychczasowego i
nowego pracodawcy za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy powstałe przed
przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę. Z tego przepisu powódka
wywodzi żądanie zasądzenia również od „Chłodni” O., jako dłużnika solidarnego, na-
leżności zasądzonych już na jej rzecz prawomocnie od Stanisława G. Powódka ro-
zumie ten przepis jako ustanawiający następstwo prawne (w granicach odpowie-
dzialności solidarnej) podmiotu, który dokonał przejęcia części zakładu pracy w za-
kresie wszelkich zobowiązań wynikających ze stosunków pracy podmiotu, od którego
przejął ten zakład. Nie jest to teza słuszna.
Nie można odczytywać przepisu art. 231
§ 2 k.p. w oderwaniu od art. 231
§ 1
k.p. i - generalnie rzecz ujmując - od instytucji przejścia zakładu pracy na innego pra-
codawcę. Nie ma żadnych podstaw do rozumienia art. 231
§ 2 k.p. jako kreującego
samoistnie współodpowiedzialność solidarną przejmującego zakład pracy za wszel-
kie zobowiązania wynikające ze stosunków pracy podmiotu, który dotychczas ten
zakład powadził. Przeczy temu już wynik wykładni językowej. W analizowanym prze-
pisie jest bowiem mowa o dotychczasowym i nowym pracodawcy. Podmiot, który
przejął zakład pracy, nie jest „nowym pracodawcą” osób, które nie były pracownikami
w chwili transferu. Do takich samych rezultatów prowadzi zastosowanie wykładni
systemowej. Przepis art. 231
§ 2 k.p. trzeba odczytywać w powiązaniu z normą art.
231
§ 1 k.p. Ustanawia ona zasadę kontynuacji stosunków pracy mimo zmiany po
stronie pracodawcy wynikającej z przejścia zakładu pracy na inny podmiot. Uregulo-
wana w art. 231
k.p. instytucja przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę wpro-
7
wadza mechanizmy ochronne dla pracowników. Występujące w życiu gospodarczym
zjawiska powodują częste zmiany w formach i sposobie prowadzenia przedsię-
biorstw. Zmiany te dotykają też pracowników zatrudnionych w dzielonych, łączonych
i przejmowanych przedsiębiorstwach. Spowodowało to potrzebę wprowadzenia prze-
pisów o charakterze ochronnym, mających na celu zapewnienie stabilności i bezpie-
czeństwa pracownikom. Przepisy te wprowadził ustawodawca polski w okresie
transformacji ustrojowej, a także prawodawca europejski. Rozumienie tych przepisów
zarówno w orzecznictwie sądów polskich (w tym zwłaszcza Sądu Najwyższego), jak i
w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w Luksemburgu
(ETS) jest analogiczne. Ochroną objęci są pracownicy zatrudnieni w przejmowanym
przedsiębiorstwie (zakładzie pracy) w dacie jego przejścia na inny podmiot (innego
pracodawcę). Nie są natomiast objęci ci pracownicy, którzy w tej dacie nie są już
pracownikami. Przykładowo można wskazać orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 1
października 1997 r., I PKN 296/97 (OSNAPiUS 1998 nr 14, poz. 422) i z dnia 17
lutego 1999 r., I PKN (OSNAPiUS 2000 nr 7, poz. 259), a także orzeczenia ETS w
sprawach G. d’Urso and A. Ventadori and others v. Ercole Marelli Eletromeccanica
Generale SPA and others C - 362/91 (1991 ECR I - 4105) oraz Knut Wendelboe m fl
v. L J Music 19/83 (1985 ECR 457). W przepisach tych (zarówno w polskim Kodeksie
pracy, jak w dyrektywach Rady Unii - aktualna pochodzi z 12 marca 2001 r. i ozna-
czona jest sygnaturą 2001/23/WE) nie zostało ustanowione generalne następstwo
prawne przejmującego zakład pracy ani jego współodpowiedzialność za wszelkie
zobowiązania związane ze stosunkami pracy łączącymi kiedykolwiek prowadzącego
dotychczas ten zakład. Następstwo prawne może wynikać z innych przepisów praw-
nych, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 17 lutego 1999 r., I PKN
569/98 (OSNAPiUS 2000 nr 7, poz. 259). W okolicznościach rozpoznawanej sprawy
nie ma jednak podstaw do rozpatrywania takiej ewentualności. Ponowne przejście
zakładu pracy na „Chłodnię” nastąpiło wskutek rozwiązania umowy dzierżawy (oraz
innych umów cywilnoprawnych) i nie ma podstaw do ustalenia następstwa prawnego
„Chłodni” w zakresie zobowiązań ze stosunków pracy Stanisława G. innych niż ob-
jęte dyspozycją art. 231
k.p.
Objęcie ochroną z art. 231
k.p. osób, które w dacie przejścia zakładu na inne-
go pracodawcę nie były już pracownikami, byłoby możliwe tylko w takiej sytuacji,
gdyby ustanie ich stosunków pracy nastąpiło z powodu tego przejścia. Zakaz rozwią-
zywania stosunków pracy z powodu przejścia został wprowadzony do Kodeksu pracy
8
dopiero ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o
zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 213, poz. 2081). Poświęcony jest mu
obecnie § 6 art. 231
k.p. Przepis ten nie miałby wprost zastosowania do powódki,
chociaż i przed jego wprowadzeniem można było bronić poglądu, że przejście zakła-
du pracy nie może stanowić jedynej przyczyny wypowiedzenia. Podobnie w orzecz-
nictwie ETS zwraca się uwagę na konieczność zapewnienia pracownikom ochrony
wynikającej z art. 4 dyrektywy, zgodnie z którym przejęcie przedsiębiorstwa (zakładu)
lub jego części nie może stanowić jedynej podstawy do zwolnienia. Jednakże nie stoi
to na przeszkodzie zwolnieniom z powodów ekonomicznych, technicznych lub orga-
nizacyjnych, powodujących zmiany w stanie zatrudnienia (por. wyrok w sprawie P.
Bork Innternational A/S In liquidation v Foreningen of Arbeitdsledere I Danmark
acting on behalf of Briger E. Petersen and Jens E. Olsen v Junkers Industrier A/S
(101/87 1988 ECR 3057). Podzielając te poglądy i przenosząc je do rozważań oko-
liczności rozpoznawanej sprawy, trzeba stwierdzić, że nie ma podstaw do zastoso-
wania wobec powódki konstrukcji ochronnych z art. 231
k.p. nie tylko dlatego, że w
dacie przejścia nie była już pracownicą firmy Stanisława G., ale i z tego względu, że
planowane przejście zakładu pracy nie było przyczyną rozwiązania z nią stosunku
pracy. Sąd Rejonowy ustalił, że rzeczywistą przyczyną rozwiązania z powódką sto-
sunku pracy było zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych i to ustalenie
stało się podstawą zasądzenia odprawy. Jest ono zatem objęte prawomocnością
orzeczenia. Tym samym jest wiążące (art.365 § 1 k.p.c.). Powódka domagała się
zasądzenia odprawy, więc można przyjąć, że uznawała przyczyny ekonomiczne
wymienione w hipotezie art. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych za-
sadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących za-
kładu pracy za prawdziwe powody jej zwolnienia z pracy. Twierdzenia prezentowane
w kasacji o współdziałaniu obu pozwanych w zwolnieniu powódki oraz o działaniu
Stanisława G. (zwalniającego powódkę) w interesie „Chłodni” pozostają w sprzecz-
ności z podstawami faktycznymi dochodzonych i uwzględnionych roszczeń. Z tego
względu za niezasadne należy uznać zarzuty kasacji odnoszące się do art. 45 i art. 8
k.p.
Kasacja jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlegała zatem od-
daleniu (art. 39312
k.p.c.).
========================================