Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 6/04
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 września 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Wagner (przewodniczący)
SSN Herbert Szurgacz (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Dorota Białek
w sprawie z odwołania Ministra Sprawiedliwości
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, Nr […] z dnia 18 marca 2004 r.
w przedmiocie odmowy stwierdzenia w stosunku do sędziego w stanie spoczynku
Sądu Okręgowego w […] okoliczności powodujących utratę uprawnień do stanu
spoczynku i uposażenia w stanie spoczynku,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 16 września 2004 r.,
oddala odwołanie.
2
Uzasadnienie
X., sędzia w stanie spoczynku, podjął pracę w Wojewódzkim Komitecie ds.
Bezpieczeństwa Publicznego […] od dnia 1 września 1955 r. W okresie od dnia 1
stycznia 1957 r. do dnia 31 sierpnia 1959 r. pracował na stanowisku starszego
oficera dochodzeniowego w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w […].
Po przyjęciu na aplikację sądową w dniu 5 października 1959 r. w okręgu Sądu
Wojewódzkiego i objęciu stanowiska sędziego Sądu Powiatowego w […], a
następnie w […] - od stycznia 1970 r. X. przeniesiony został na stanowisko
Sędziego Sądu Wojewódzkiego, zaś uchwałą Rady Państwa z dnia 3 lutego 1983 r.
został powołany na stanowisko Sędziego Sądu Najwyższego, które piastował do
dnia 30 czerwca 1990 r. W okresie od dnia 20 grudnia 1990 r. do dnia 31 grudnia
1998 r. sędzia X. pracował na stanowisku sędziego w Sądzie Wojewódzkim w […].
Minister Sprawiedliwości wnioskiem z dnia 8 września 1999 r. zwrócił się o
wydanie decyzji, że do sędziego w stanie spoczynku X., pobierającego uposażenie
w stanie spoczynku, nie mają zastosowania przepisy art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 28
sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 124, poz. 728 z 1997 r.) w związku z art. 711- 1
ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U.
1994 Nr 7, poz. 25 ze zm.)
Zdaniem Ministra - fakt zatrudnienia sędziego X. w Wojewódzkim Komitecie
ds. Bezpieczeństwa Publicznego w okresie od dnia 1 września 1955 r. do dnia 31
grudnia 1956 r. na stanowisku starszego oficera operacyjnego uzasadnia
wszczęcie postępowania w trybie art. 7 ust. 4 w związku z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1998 r. Nr 98, poz. 607).
Uchwałą z dnia 16 listopada 1999 r. Krajowa Rada Sądownictwa w oparciu o
powyżej przytoczone przepisy wszczęła postępowanie wobec X. o stwierdzenie
okoliczności powodujących utratę uprawnień wynikających z prawa do stanu
spoczynku.
W swych wyjaśnieniach X. stwierdził, że w czasie jego pracy w
Wojewódzkim Komitecie ds. Bezpieczeństwa Publicznego nie wykonywał
3
jakichkolwiek zadań związanych ze zwalczaniem organizacji lub osób działających
na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej [...]. Wyjaśnił, że
w Wydziale III, tzw. sekcji niemieckiej, w zainteresowaniu której pozostawały
przejawy antypolskiej działalności organizacji niemieckich wśród tzw. autochtonów
pracował bardzo krótko, a praca jego polegała głównie na przyuczaniu do zawodu,
nie podejmował żadnych decyzji, nie pracował samodzielnie, wykonywał wyłącznie
czynności zlecane przez kierownika sekcji. Nadto wnosił o przeprowadzenie
dowodów osobowych na te okoliczności. X. wyjaśnił również, że do pracy w
Wojewódzkim Komitecie ds. Bezpieczeństwa Publicznego trafił z własnej inicjatywy
w czasie, gdy rozwiązano Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego i angażowano
do Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego absolwentów wyższych
uczelni w ośrodkach akademickich.
Uchwałami z dnia 12 grudnia 2000 r. i z dnia 15 marca 2001 r. Krajowa Rada
Sądownictwa uwzględniła wniosek Ministra Sprawiedliwości - opisany na wstępie -
uznając go za zasadny. Rada oparła się na danych osobowych akt
zainteresowanego z zasobów archiwalnych Komendy Wojewódzkiej Policji […], a
przede wszystkim na Instrukcji Nr […] z dnia 8 października 1955 r. dotyczącej
zadań wykonywanych w latach 1955-1956 przez Wydział III Wojewódzkiego
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, w którym to pionie pełnił służbę
zainteresowany.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając w dniu 11 stycznia 2002 r.
sprawę ze skargi X. na uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 15 marca
2001 r. uchylił zaskarżoną uchwałę oraz poprzedzającą ją uchwałę Rady z dnia 12
grudnia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się z poglądem
reprezentowanym przez Radę i Ministra Sprawiedliwości w jego piśmie z dnia 19
grudnia 2002 r., iż "sam fakt pracy w strukturach bezpieczeństwa publicznego w
latach 1944-1956 winien skutkować pozbawieniem sędziego lub prokuratora prawa
do stanu spoczynku i wynikających stąd uprawnień, w związku z czym nie jest
potrzebne badanie, czy sędzia lub prokurator pełniąc służbę w organach
bezpieczeństwa publicznego wykonywał osobiście czynności represyjne wobec
osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Państwa Polskiego".
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego sam fakt pełnienia służby w
4
organach bezpieczeństwa publicznego nie powoduje automatycznego
zastosowania art. 7 ust. 1 pkt 2 cytowanej powyżej ustawy, gdyż wymaga to
wykazania, że wykonywane podczas tej służby zadania nie miały charakteru
represyjnego, tak więc o zastosowaniu art. 7 ust. 3 pkt 2 decydować, zdaniem
Sądu, musi rodzaj i charakter wykonywanych podczas służby zadań. Naczelny Sąd
Administracyjny postulował przeprowadzenie dowodów z zeznań osób,
wskazanych przez zainteresowanego jako świadkowie.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Rada nie odniosła się do
argumentacji zainteresowanego, że zajmował się on tylko antypolską działalnością
organizacji niemieckich, czego nie można uznać - zdaniem tego Sądu- za
zwalczanie organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i
niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał,
że "postawienie znaku równości między zadaniami wyznaczonymi przez Instrukcję,
a rzeczywiście przez zainteresowanego wykonywanymi nie jest prawidłowe, gdyż
powinność rzeczywistością nie jest".
Krajowa Rada Sądownictwa ponownie rozpoznając sprawę uchwałą z dnia
18 marca 2004 r. odmówiła stwierdzenia okoliczności powodujących utratę prawa
do stanu spoczynku i uposażenia w stanie spoczynku wobec zainteresowanego X.,
nie uwzględniając w tym zakresie wniosku Ministra Sprawiedliwości. W opinii
Krajowej Rady Sądownictwa wniosek Ministra Sprawiedliwości, że do sędziego w
stanie spoczynku X., nie mają zastosowania przepisy art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 28
sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U.
. Nr 124, poz. 782) w związku z art. 711 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 z późno zm.) - nie
jest zasadny. Bezspornym faktem jest, że X. podjął pracę w Wojewódzkim
Komitecie ds. Bezpieczeństwa Publicznego w dniu 1 września 1955 r., gdzie był
zatrudniony w charakterze oficera operacyjnego do dnia 31 grudnia 1956 r. W
okresie tym pełnił służbę w Wydziale III w sekcji niemieckiej, w zainteresowaniu
którego pozostawały przejawy antypolskiej działalności organizacji niemieckich.
Twierdzenie jego, że zajmował się tylko tymi sprawami, że działania jego nie były
5
skierowane przeciwko osobom i organizacjom działającym na rzecz suwerenności i
niepodległości Państwa Polskiego - nie zostało podważone.
Mając powyższe na uwadze, w świetle zebranych dowodów KRS stwierdziła,
iż służba X. w organach bezpieczeństwa w sekcji tzw. niemieckiej w okresie
objętym wnioskiem Ministra Sprawiedliwości nie była skierowana w osoby lub
organizacje działające na rzecz suwerenności i bezpieczeństwa Państwa
Polskiego. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 2 cytowanej na wstępie ustawy stanowi, że
ciężar dowodu spoczywa na byłym funkcjonariuszu m.in. urzędu bezpieczeństwa, iż
podczas zatrudnienia w tym resorcie wykonywał wyłącznie zadania nie związane ze
zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i
niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Wyjaśnienia zainteresowanego w tym
zakresie nie zostały podważone. Bezspornym jest, że istniała w latach
powojennych w strukturze organów bezpieczeństwa tzw. sekcja niemiecka, która
swoim zainteresowaniem obejmowała byłych obywateli Rzeszy Niemieckiej wrogo
nastawionych do władz polskich.
W związku z powyższym X. w sposób wystarczający udowodnił, że pracując
w tzw. sekcji niemieckiej wykonywał wyłącznie zadania nie związane ze
zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i
niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Stanowiska zawartego w pisemnym
wystąpieniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2002 r. stwierdzającego, iż
sam fakt pracy w strukturach bezpieczeństwa publicznego w latach 1944-1956
winien skutkować pozbawieniem sędziego lub prokuratora prawa do stanu
spoczynku, nie da się obronić, gdyż ustawodawca inaczej by sformułował przepis
art. 7 ust. 3 pkt 2 cytowanej na wstępie ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r. Żaden z
przeprowadzonych dowodów przez Krajową Radę Sądownictwa nie wskazywał, że
X. działał przeciwko interesom Państwa Polskiego i stosował represje za
działalność niepodległościową polityczną lub obronę praw człowieka.
W związku z powyższym, cytowanej powyżej Instrukcji Nr […] z dnia 8
października 1955 r. nie można interpretować rozszerzająco, gdyż jak to stwierdził
Naczelny Sąd Administracyjny w swym wyroku z dnia 17 stycznia 2002 r.
"powinność rzeczywistością nie jest", a ewentualna akceptacja stanowiska Ministra
Sprawiedliwości „oznaczałaby, że przewidziany w art. 7 ust. 3 pkt 2 wyjątek w
6
odniesieniu do służby w Urzędzie Bezpieczeństwa byłby całkowicie zbędny", gdyż
rozumując inaczej "ustawodawca przewidziałby możliwość niemożliwą do
zrealizowania".
Odnośnie tzw. charakterystyki wystawionej przez zastępcę Naczelnika
Wydziału III Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego […] z dnia 5
stycznia 1956 r. stwierdzić należy, iż żaden dowód nie podważa tezy, że co
werbowany przez zainteresowanego X. agent byłby skierowany do innej służby niż
do rozpracowywania wrogich środowisk niemieckich.
Pismem z dnia 27 maja 2004 r. Minister Sprawiedliwości odwołał się od
decyzji Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 18 marca 2004 r. i wniósł o jej uchylenie
i przekazanie sprawy Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania. W
ocenie Ministra Sprawiedliwości stanowiska KRS nie można uznać za słuszne, a
zaskarżona uchwała jest sprzeczna z prawem, bowiem naruszone zostały przepisy
art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz art. 7 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r. o zmianie
ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw, przez
ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Zdaniem Ministra
Sprawiedliwości analiza struktury organizacyjnej i zakresu oraz charakteru zadań
należących do Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego pozwala na stwierdzenie,
iż funkcjonowanie tego organu w zasadzie polegało na kontynuowaniu zadań
Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i podległych mu jednostek
organizacyjnych, czyli wykonywaniu zadań związanych z ochroną ówczesnego
ustroju totalitarnego i zajmowaniu się sprawami tzw. przestępstw politycznych. W
ocenie Ministra Sprawiedliwości X. nie wykazał w dostateczny sposób, iż podczas
służby w strukturach organów bezpieczeństwa publicznego wykonywał wyłącznie
zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz
suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.
W odpowiedzi na odwołanie X. zakwestionował kompetencję Ministra
Sprawiedliwości do składania do Sądu Najwyższego odwołania od uchwały KRS.
Zdaniem skarżącego Minister Sprawiedliwości nie jest osobą uprawnioną w
rozumieniu art. 13 ust.2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Ponadto
odwołanie to nie spełnia wymagań formalnych kasacji, ponieważ Minister nie
wskazał w nim w jaki sposób zostały naruszone wskazane w odwołaniu przepisy
7
prawa, mianowicie art. 7 ust. 1 pkt 3 (w rzeczywistości Minister Sprawiedliwości
powołał się na przepis art. 7 ust. 3 pkt 2). Przedstawienie w odwołaniu ewolucji
aparatu bezpieczeństwa nie stanowi wskazania sposobu naruszenia prawa, w
gruncie rzeczy odwołanie jest polemiką z ustaleniami faktycznymi dokonanymi
przez KRS, którym skarżący przeciwstawia własne przekonania, przypuszczenia
względnie odczucia. X. powołał się nadto na okoliczność, iż – jego zdaniem -
ustawa z dnia 17 grudnia 1997 r. nie odnosi się do Komitetu Bezpieczeństwa
Publicznego, a jedynie do zatrudnienia w Urzędzie Bezpieczeństwa, Służbie
Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie należy stwierdzić, że zawarty w odpowiedzi na odwołanie zarzut
braku kompetencji Ministra Sprawiedliwości do wystąpienia z odwołaniem od
uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, stwierdzającej brak okoliczności
powodujących utratę prawa do stanu spoczynku, jest nietrafny. Skoro Minister
Sprawiedliwości może wystąpić z wnioskiem o wydanie uchwały stwierdzającej
okoliczności wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r.,
uzasadniające utratę prawa do stanu spoczynku, to odwołanie od uchwały w tym
przedmiocie przysługuje wszystkim zainteresowanym, a więc także podmiotom
uprawnionym do złożenia wniosku. Należy zgodzić się ze stwierdzeniem zawartym
w odpowiedzi na odwołanie, że powołana ustawa, określając w art. 7 ust. 1 pkt 2
instytucje związane ze stosowaniem represji wobec osób działających na rzecz
suwerenności i niepodległości Państwa Polskiego nie wymieniła Komitetu
Bezpieczeństwa Publicznego, w którym był zatrudniony zainteresowany X. Nie
oznacza to jednak, że wymieniony przepis nie ma zastosowania do
zainteresowanego. Z przedstawionej w odwołaniu Ministra Sprawiedliwości ewolucji
organów bezpieczeństwa w Polsce wynika, że utworzony w 1954 r. Komitet do
spraw Bezpieczeństwa Publicznego przejął zakres działania Ministerstwa
Bezpieczeństwa Publicznego i urzędów bezpieczeństwa. Art. 7 ustawy z 1997 r.
posługuje się ogólnym określeniem o zatrudnieniu, pełnieniu służby lub funkcji w
"strukturach Urzędów Bezpieczeństwa, Służby Bezpieczeństwa i Informacji
Wojskowej".
8
Wymieniona ustawa z dnia 17 grudnia 1997 r. ma charakter regulacji
szczególnej, mającej na celu ograniczenie dostępu do przyznanego sędziom i
prokuratorom przywileju w postaci prawa do stanu spoczynku. Ustawodawca
związał utratę tego przywileju m.in. z zatrudnieniem, pełnieniem służby lub funkcji w
strukturach Urzędów Bezpieczeństwa, Służby Bezpieczeństwa i Informacji
Wojskowej, a także w nadzorujących je komórkach zwierzchnich, związanych ze
stosowaniem represji wobec osób działających na rzecz suwerenności i
niepodległości Państwa Polskiego w latach 1944 - 1956 (art. 7 ust. 1 pkt 2.
Równocześnie w ustępie 3 wymienionego art. 7 ustawodawca postanowił, że
przepisów ust. 1 pkt 1-4 nie stosuje się wobec osób, które udowodnią, że do służb i
organów, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4, zostały skierowane przez organizacje
niepodległościowe lub przez te organizacje były zwerbowane w celu udzielenia im
pomocy oraz osób ,które udowodnią, że podczas zatrudnienia, pełnienia służby lub
funkcji w wymienionych strukturach, jednostkach i na stanowiskach, wykonywały
wyłącznie zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających
na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Z tego ostatniego
przepisu wynika, że stwierdzenie faktu zatrudnienia, pełnienia służby lub funkcji w
jednostkach organizacyjnych wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 2 nie przesądziła w
sposób definitywny utraty prawa do stanu spoczynku. Możliwość wyłączenia tego
skutku została jednak uzależniona od udowodnienia przez zainteresowanego
wymienionych okoliczności wyłączających utratę prawa do stanu spoczynku.
W świetle przytoczonej regulacji prawnej nie zasługuje na akceptację pogląd
Ministra Sprawiedliwości, reprezentowany w toku postępowania przed KRS oraz w
odwołaniu od uchwały KRS, że dla pozbawienia X. prawa do stanu spoczynku
wystarczy sam fakt zatrudnienia w strukturach bezpieczeństwa publicznego i nie
jest potrzebne badanie, czy pełniąc służbę wykonywał zadania związane represyjne
wobec osób lub organizacji działających na rzecz suwerenności i niepodległości
Państwa Polskiego (pismo z dnia 12 grudnia 2000 r.). Sąd Najwyższy podziela
stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku
z dnia 17 stycznia 2002 r. II SA 1585/01, że sam fakt pełnienia służby w organach
bezpieczeństwa publicznego nie skutkuje automatycznie pozbawieniem prawa do
stanu spoczynku, zainteresowany ma możliwość wykazania, że wykonywał w tym
9
czasie wyłącznie zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób
działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczpospolitej Polskiej.
Zdaniem Ministra Sprawiedliwości z Instrukcji Nr […] z dnia 8 października
1955 r. dotyczącej zadań wykonywanych w latach 1955-1956 przez Wydział III
Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego wynika, że jednostkom
operacyjnym w tym wydziale powierzono w istocie osłabienie działalności
niepodległościowej w jednostkach emigracyjnych, rozbicie tych inicjatyw w łonie
emigracji powrześniowej, osłabienie autorytetu jej przywódców przez
zorganizowanie odpowiedniej propagandy repatriacyjnej dla zachęty do pozornie
bezpiecznej akcji powrotu do kraju, inwigilację powracających do kraju pod kątem
sprawdzenia podejrzeń o ich działalność na zlecenie wrogich ośrodków.
Należy w związku z tym zauważyć, że zawarta w art. 7 ust. 3 regulacja
przewidująca, że przepisów art. 7 ust. 1 pkt 1-4 nie stosuje się wobec osób, które
udowodnią, że podczas zatrudnienia, pełnienia służby lub funkcji w strukturach,
jednostkach i na stanowiskach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4 wykonywały
wyłącznie zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających
na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, odnosi się do .
osób i ich działań (zachowań), a nie do charakteru danej struktury organizacyjnej.
Zatrudnienie (pełnienie służby) w jednostce organizacyjnej, do zakresu działania
której należały sprawy związane z sankcjonowanym działaniem nie przesądza o
tym, że - w przypadku sędziów - automatycznie zostają pozbawione prawa do
stanu spoczynku.
Minister Sprawiedliwości nie uwzględnił okoliczności, że Wydział III Komitetu
Bezpieczeństwa Publicznego w […] obejmował kilka sekcji, z różnym zakresem
działania. Nie jest kwestionowany fakt, że X. pełnił służbę w sekcji 3 tego
Wydziału, do zadań której należały sprawy przejawów antypolskiej działalności
wśród ludności autochtonicznej. Wymieniona okoliczność, akcentowana zarówno
przez Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyżej wyroku, jak i przez
Krajową Radę Sądownictwa w zaskarżonej uchwale, ma istotne znaczenie
ponieważ w ówczesnych warunkach w środowiskach autochtonicznych nie
występowały osoby lub organizacje działające na rzecz suwerenności i
niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Nie przesądza to jeszcze całkowicie
10
kwestii, że X. wykonywał w tym czasie wyłącznie zadania nie związane ze
zwalczaniem wymienionych organizacji i osób. Istotne w tym kontekście jest, czy
rzeczywiście zakres działalności X. był ograniczony do spraw należących do sekcji
3 Wydziału III oraz jaką pozycję miał w Wydziale III.
Dowód, ze zainteresowany wykonywał wyłącznie zadania nie związane ze
zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności
niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej obciąża jego samego (art. 7 ust. 3 pkt 2).
Zakres środków dowodowych, którymi może dysponować osoba zainteresowana w
wielu przypadkach doznaje ograniczeń przez znane praktyki niszczenia akt byłych
urzędów bezpieczeństwa oraz ograniczenia w korzystaniu z dowodu w postaci
zeznań świadków z powodu zgonu osób mających wiadomości w sprawie oraz w
związku z upływem czasu. W rozpoznawanej sprawie X. spotkał się z
wymienionymi trudnościami, które dokumentuje postępowanie prowadzone przez
Krajową Radę Sądownictwa. W tych warunkach istotne znaczenie przypada
dokumentom zawartym w aktach osobowych X. z okresu służby w Komitecie
Bezpieczeństwa Publicznego (Rejestr akt sądowych niejawnych). Wynika z nich, że
w zakresie zajmowanego stanowiska X. najpierw zajmował stanowisko referenta w
sekcji 3 Wydziału III (wrzesień 1955 r.), następnie (styczeń 1956 r.) był chorążym
bez pracy operacyjnej i bez agentury, w maju 1956 r. został oficerem operacyjnym
w sekcji 3 w Wydziale III Komitetu. 31 grudnia 1956 r. X. został zwolniony ze służby
w Komitecie Bezpieczeństwa Publicznego, a następnie przeniesiony do dyspozycji
Komendy Wojewódzkiej MO. W związku z przekazaniem do KW MO w aktach
osobowych zamieszczono notatkę: pracownik dobry, ale nie chce pracować
operacyjnie. Zdaniem Sądu Najwyższego, wymienione dane, uzupełniają i zarazem
potwierdzają zeznania świadków oraz wyjaśnienia zainteresowanego oraz
prowadzą do wniosku, że Krajowa Rada Sądownictwa w uchwale z dnia 18 marca
2004 r. trafnie odmówiła stwierdzenia w stosunku do sędziego wstanie spoczynku
X. okoliczności wymienionych art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r.
Uzasadnia to, na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej
Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz. 1082), oddalenie odwołania.