Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 4 LISTOPADA 2004 R.
SNO 43/04
Przewodniczący: sędzia SN Marian Buliński (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Kazimierz Zawada, Tadeusz Żyznowski.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie na rozprawie z
udziałem Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego oraz protokolanta po
rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r., sprawy byłego asesora Sądu
Rejonowego w związku z odwołaniem Krajowej Rady Sądownictwa od wyroku
Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 28 czerwca 2004 r., sygn.
akt (...)
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony w y r o k.
U z a s a d n i e n i e
W dniu 2 czerwca 2004 r. do Sądu Dyscyplinarnego – Sądu Apelacyjnego
wpłynął wniosek Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej przeciwko asesorowi Sądu Rejonowego o
to, że:
1) w okresie od dnia 12 grudnia 2002 r. do dnia 31 marca 2004 r. w A. pełniąc
funkcję asesora Sądu Rejonowego dopuścił się oczywistej i rażącej obrazy
przepisu art. 423 § 1 k.p.k. poprzez niesporządzenie uzasadnień w sprawach
o sygn. akt: II K 351/01 i II K 129/03 oraz sporządzenie uzasadnień po
upływie 3 miesięcy w sprawach: II K 408/01, II K 96/02, II K 281/02, II K
344/02, II K 346/02, II K 353/02, II K 442/02, II K 456/02, II K 506/02, II K
522/02, II K 527/02, tj. o popełnienie przewinienia służbowego z art. 107
2
ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.);
2) w okresie od dnia 16 października 2002 r. do dnia 5 maja 2003 r. pełniąc
funkcję asesora Sądu Rejonowego, prowadząc jako sędzia sprawozdawca
sprawy: I C 230/98, I Ns 152/01 i I Ns 206/01 dopuścił się oczywistej i
rażącej obrazy przepisu art. 6 k.p.c. poprzez zaniechanie wykonania
czynności procesowych, co spowodowało nieuzasadnioną przewlekłość
postępowań:
w sprawie I C 230/98 od dnia 11 grudnia 2002 r. do dnia 30 kwietnia
2003 r.,
w sprawie I Ns 152/01 od dnia 16 października 2002 r. do dnia 5
maja 2003 r.,
w sprawie I Ns 206/01 od dnia 20 listopada 2002 r. do dnia 30
kwietnia 2003 r.,
tj. o popełnienie przewinienia służbowego z art. 107 ust. 1 cyt. ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r.
Jednocześnie Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego na podstawie art. 128
cyt. ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. i art. 335 § 1 k.p.k. wniósł o wydanie wyroku
skazującego obwinionego asesora i orzeczenie kary upomnienia. Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 28 czerwca 2004 r., sygn. akt
(...) uznał obwinionego asesora winnym popełnienia zarzucanych mu czynów i
na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 cyt. ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. wymierzył mu
karę upomnienia.
Odwołanie od tego wyrku złożyła Krajowa Rada Sądownictwa, zarzucając
temuż orzeczeniu rażącą niewspółmierność kary w stosunku do przewinienia
służbowego. Na tej podstawie skarżący wniósł o zmianę wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego przez zaostrzenie kary i wymierzenie na
podstawie art. 109 § 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych
kary złożenia z urzędu.
3
W dniu 1 sierpnia 2004 r. wpłynęło do Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego pismo Prezesa Sądu Rejonowego zawiadamiające, że
obwiniony asesor z dniem 31 lipca 2004 r. nie pracuje już w tym Sądzie, gdyż
decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 marca 2004 r. zwolniony został ze
stanowiska asesora sądowego w Sądzie Rejonowym (k. 89 i 90). Na rozprawie
przed Sądem Najwyższym – Sądem Dyscyplinarnym Zastępca Rzecznika
Dyscyplinarnego, obwiniony i jego obrońca zgodnie wnieśli o utrzymanie w
mocy zaskarżonego wyroku.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie Krajowej Rady Sądownictwa nie jest zasadne. Na wstępie
zauważyć trzeba, iż przedmiotem rozpoznania sądowego sprawy jest jej zakres
określony we wniosku Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego. Dla
przypomnienia, zarzuty sprowadzały się do niesporządzenia uzasadnienia
orzeczenia w dwóch sprawach karnych (co Sąd Dyscyplinarny skorygował do
jednej sprawy) oraz sporządzenia uzasadnień po upływie 3 miesięcy w 11
sprawach karnych (co Sąd Dyscyplinarny określił jako w 12 sprawach karnych).
Zatem zarzut Krajowej Rady Sądownictwa, że obwiniony nie sporządził w
chwili orzekania uzasadnień w 21 sprawach karnych wyraźnie rozmija się z
zakresem rozpatrywanej sprawy.
Natomiast bezsporne w przedmiotowej sprawie jest to, że Sąd pierwszej
instancji przy orzekaniu o karze uwzględnił cały szereg okoliczności
łagodzących i wymierzył obwinionemu karę dyscyplinarną upomnienia,
najniższą z możliwych. Zarzut Krajowej Rady Sądownictwa sprowadza się do
uznania tej kary za rażąco łagodną. Skarżący nie uznając za okoliczności
łagodzące stopnia trudności spraw, obciążenia pracą oraz sytuacji rodzinnej
obwinionego wniósł o wymierzenie obwinionemu najsurowszej kary
dyscyplinarnej, kary złożenia z urzędu.
4
Nie ma racji skarżący, że w przedmiotowej sprawie nie występują
okoliczności łagodzące. Długotrwała choroba matki obwinionego od dnia 26
sierpnia 2002 r. do dnia 26 sierpnia 2004 r. zakończona jej zgonem z powodu
choroby nowotworowej, zdaniem Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego,
miała decydujący wpływ na pracę obwinionego w postaci nieterminowego
sporządzania uzasadnień. W sprawie tej niewątpliwie występuje także cały
szereg okoliczności obciążających, lecz w zderzeniu z tą okolicznością
łagodzącą, wymierzenie asesorowi kary dyscyplinarnej upomnienia Sąd
Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny uznaje za wymierzenie kary łagodnej, lecz nie
rażąco łagodnej.
Dlatego też Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak na wstępie.

SNO 43/04

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia