Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 17 listopada 2004 r.
II PK 60/04
W razie braku postanowień umowy, ustalenie wynagrodzenia twórcy pro-
jektu wynalazczego zgodnie z zasadą „słusznej proporcji", następuje według
uznania sądu, po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (art. 98a ust. 2 w
związku z art. 99 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości, jedno-
lity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk,
Andrzej Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2004 r.
sprawy z powództwa Bronisława P., Marii K., Stefanii P., Andrzeja F., Marii B., Alek-
sandry B.-D., Elżbiety C., Anny B. i Jana Leonarda B. przeciwko G.S.K. P. SA w P. o
zapłatę, na skutek kasacji powoda Bronisława P. od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Poznaniu z dnia 20 maja 2003 r. [...]
1. o d d a l i ł kasację;
2. zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1.800 zł tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
U z a s a d n i e n i e
Powód Bronisław P. wystąpił z pozwem o zasądzenie od strony pozwanej –
„G.W. P. SA” kwoty 393.871 zł (wraz z należnymi odsetkami) z tytułu należnego mu
wynagrodzenia w związku z zastosowaniem przez stronę pozwaną „projektu wyna-
lazczego [...]”, którego był współautorem, bowiem zastosowanie tego projektu przy-
niosło efekty ekonomiczne w wysokości 80 mln złotych, z czego powodowi - wedle
jego opinii - winno przypaść 5%, gdy tymczasem strona pozwana wypłaciła mu jedy-
nie kwotę 6.129 zł. Pozwana uznała powództwo do kwoty 1.563 zł, a w pozostałej
części wniosła o jego oddalenie, podnosząc, że sporny projekt był „projektem racjo-
nalizatorskim” opracowanym w ramach obowiązków pracowniczych powoda. W toku
2
postępowania do sprawy przystąpiły w charakterze powodów także inne osoby -
współautorzy tego projektu, natomiast po stronie pozwanej nastąpiły zmiany organi-
zacyjne, które spowodowały, że ostatecznie jako strona pozwana w sprawie wystę-
puje „G.S.K. P. SA z siedzibą w P.”. W końcowej fazie procesu przed Sądem Okrę-
gowym w Poznaniu strona pozwana uznała roszczenie powodów do kwoty wynikają-
cej z opinii biegłego powołanego przez ten Sąd w sprawie, tj. - z uwzględnieniem już
wypłaconych kwot - do łącznej kwoty 29.731,42 zł.
Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 19 listopada 2002 r. [...] zasądził
od strony pozwanej na rzecz powoda Bronisława P. kwotę 35.003,10 zł wraz z usta-
wowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 1998 r. i oddalił powództwo w pozostałym za-
kresie, rozstrzygając równocześnie o kosztach procesu pomiędzy stronami. W uza-
sadnieniu tego wyroku Sąd Okręgowy stwierdził w szczególności, co następuje: po
pierwsze, Bronisław P. był współautorem (wraz z innymi osobami) projektu [...] pod
nazwą „Receptura i technologia otrzymywania odpowiednika preparatu instal-aero-
zol”, który decyzją dyrektora przedsiębiorstwa P. Zakładów Farmaceutycznych „P.” w
P. z dnia 11 lutego 1991 r. uznany został za „projekt racjonalizatorski” i skierowany
został do zastosowania po uzyskaniu rejestracji preparatu jako leku - przy czym
udział Bronisława P. (dyrektora d.s. rozwoju) w opracowaniu tego projektu wynosił
30%; po drugie - twórcy projektu byli pracownikami przedsiębiorstwa P. Zakładów
Farmaceutycznych „P.” w P. i projekt ten został zrealizowany w wykonaniu polecenia
służbowego w ramach planowanych zadań komórki organizacyjnej, w której praco-
wali; po trzecie, preparat ten został zarejestrowany jako lek pod nazwą „C.” i uzyskał
świadectwo rejestracyjne z dnia 9 listopada 1994 r. z datą ważności do dnia 9 listo-
pada 1999 r., faktycznie jednak został skierowany do produkcji i sprzedaży już w
1995 r., natomiast jego oficjalne wdrożone do normalnej produkcji nastąpiło począw-
szy od dnia 1 lutego 1996 r.; po czwarte, decyzją z dnia 11 grudnia 1998 r. strona
pozwana postanowiła przyznać twórcom tego projektu racjonalizatorskiego wynagro-
dzenie w łącznej kwocie 20.429 zł, z czego powód - Bronisław P. otrzymał 6.129 zł;
po piąte, przy przyjęciu wskaźnika obliczenia wynagrodzenia twórców w wysokości
1% efekt ekonomicznego wynagrodzenie to wynosiłoby łącznie dla wszystkich powo-
dów 137.107 zł, co wedle ustalonego 30% udziału powoda w opracowaniu oznacza,
że kwota należna powodowi - Bronisławowi P. wynosiłby 41.132 zł, przy czym po-
winna być ona pomniejszona o należność wypłaconą mu już na podstawie decyzji
pracodawcy z dnia 11 grudnia 1996 r.; po szóste, Sąd Okręgowy stanął na stanowi-
3
sku, że zgodnie z art. 98a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wy-
nalazczości (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm. - powoływanej
nadal jako: ustawa o wynalazczości), jeżeli umowa nie stanowi inaczej, należne
twórcy wynalazku wynagrodzenie za korzystanie z tego wynalazku przez przedsię-
biorcę, o którym mowa w art. 98a ust. 1 ustawy o wynalazczości, ustala się według
„słusznej proporcji” do korzyści uzyskanych z wynalazku przez przedsiębiorcę, jed-
nakże należy mieć na uwadze to, że - zgodnie z art. 99 ustawy o wynalazczości -
twórcy projektu racjonalizatorskiego przysługuje wynagrodzenie za korzystanie z
tego projektu, a przepisy art. 98a ust. 2 i 3 ustawy o wynalazczości stosuje się w tym
wypadku „odpowiednio”; po siódme, w rozpoznawanej sprawie sporna była kwestia
wysokości osiągniętych przez stronę pozwaną korzyści oraz kwestia wysokości na-
leżnego twórcom projektu wynagrodzenia, przy założeniu odpowiedniego zastoso-
wania zasady „słusznej proporcji”; po ósme, Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że
skoro przepis art. 98a ust. 2 ustawy o wynalazczości „ma jednoznacznie ocenny
charakter i pozostawia kwestię ustalenia wynagrodzenia twórców projektów wynalaz-
czych i racjonalizatorskich w dużym stopniu sędziowskiemu uznaniu”, to w rozpo-
znawanej sprawie należało zważyć, iż: „za ustaleniem wynagrodzenia twórców w tej
właśnie wysokości przemawiała unikalność i oryginalność opracowania (...), wysokie
walory techniczne i ekonomiczne rozwiązania, polegające na opracowaniu bardzo
rentownego leku o niskim koszcie wytwarzania, a jednocześnie wysokich walorach
leczniczych i wysokiej cenie, a także duży wkład intelektualny twórców leku w jego
opracowanie. Za przyznaniem wynagrodzenia w określonej wyżej znaczącej kwocie
przemawiał także fakt, iż omawiany lek miał duże znaczenie społeczne, stosowany
był głównie u dzieci i czynił ich leczenie tańszym i bardziej dostępnym. Poważne
znaczenie miał także fakt bardzo rzadko spotykanej tak wysokiej rentowności prepa-
ratu. Przeciwko określeniu wynagrodzenia na wskazanym wyżej poziomie nie prze-
mawiał niesporny i znaczący fakt, iż projekt powstał w ramach obowiązków pracow-
niczych jego twórców, a całkowity wkład techniczny i ekonomiczny przy jego opraco-
waniu i zastosowaniu pochodził od pozwanego przedsiębiorcy. W ocenie Sądu,
przesłankę tę w pełni równoważą omówione wyżej przesłanki przemawiające za zna-
czącym uhonorowaniem twórców projektu, a przede wszystkim fakt wyjątkowej, wy-
sokiej rentowności opracowanego leku i fakt osiągnięcia z zastosowania spornego
projektu bardzo dużych korzyści.”
4
Z kolei, Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 20 maja 2003 r. [...] od-
dalił apelację powoda od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia
19 listopada 2002 r., stwierdzając w uzasadnieniu tego orzeczenia, że w apelacji po-
wód upatruje wadliwość rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w naruszeniu art. 233
k.p.c. oraz naruszeniu art. 98a ust. 2 ustawy o wynalazczości, wobec wadliwego
przyjęcia, iż zasada „słusznej proporcji do korzyści uzyskanych z wynalazku przez
przedsiębiorcę” uzasadniała w danym wypadku wynagrodzenie na poziomie 1% (w
skali od 0% do 5%), a nie 5% uzyskanej przez stronę pozwaną korzyści, tak jak przy
okazji rozstrzygania innej sprawy przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 paź-
dziernika 1997 r., I PKN 286/97 (OSNAPiUS 1998 nr 16, poz. 494); tymczasem przy
rozstrzyganiu rozpoznawanej sprawy należy mieć na uwadze to, że: po pierwsze, w
okresie prac związanych z opracowaniem przedmiotowego projektu racjonalizator-
skiego, a następnie wprowadzenia go do produkcji miały miejsce istotne zmiany po-
rządku prawnego: „zasada słusznej proporcji wynagrodzenia za wynalazek czy też
projekt racjonalizatorski do uzyskiwanych efektów ekonomicznych, wprowadzona
została dopiero zmianą do ustawy o wynalazczości obowiązującą od 16 kwietnia
1993 r. (Dz.U. Nr 4, poz. 14). Ta zasada utrzymana została w kolejnej zmianie doty-
czącej art. 98a ustawy o wynalazczości obowiązującej od 22 października 1997 r.
(Dz.U. Nr 121, poz. 770). Należy zauważyć, iż wspomniane regulacje w pierwszej
kolejności zagadnienie wynagrodzenia twórcy wynalazku, jak i twórcy projektu racjo-
nalizatorskiego, uzależniają od umowy między twórcą a podmiotem, który z wynalaz-
ku korzysta - a zasada słusznej proporcji ma zastosowanie w przypadku, gdy takiej
umowy nie zawarto.”; po drugie, domagając się w apelacji zasądzenia 5% wysokości
efektów ekonomicznych na rzecz twórców projektu racjonalizatorskiego powód „nie
wskazuje żadnych uregulowań prawnych uzasadniających miarkowanie tego wyna-
grodzenia w wysokości od 0% do 5% osiągniętego efektu ekonomicznego. Powołuje
się natomiast na wyrok Sądu Najwyższego z 24.X.1997 r. w sprawie I PKN 286/97
(...). Z treści uzasadnienia tego wyroku wynika, iż to Sąd Okręgowy uznał za zasad-
ną opinię biegłego w tej sprawie i opierając się na tej opinii taki współczynnik przyjął
za odpowiedni. Było to więc rozwiązanie mające charakter jednostkowy, związany z
oceną dokonaną przez Sąd orzekający w danej sprawie i do zdarzeń mających miej-
sce przed 16 kwietnia 1993 r. i z takiego rozwiązania nie można wywodzić skutków
generalnych.”; ponadto, ponieważ „w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przyjął, iż
podstawą prawną do ustalenia wynagrodzenia są rozwiązania przewidziane w art.
5
98a znowelizowanej ustawy o wynalazczości i tam przyjęte kryteria - to odwoływanie
się do zasad przyznania wynagrodzenia za tego typu projekty wg zasad uprzednio
obowiązujących (...) nie może mieć miejsca.” - tymczasem, powód powołując się na
wskazany wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1997 r. (I PKN 286/97),
pominął w apelacji stanowisko Sądu Okręgowego, który zwrócił uwagę na to, iż we-
dle stanu prawnego obowiązującego w czasie, którego dotyczy powoływane orze-
czenie, „w tym zakresie rozwiązania dotyczące wynagrodzenia za projekt racjonali-
zatorski opierały się o cytowane już rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pro-
jektów racjonalizatorskich. W zmienionym rozporządzeniu Rady Ministrów z 5 lutego
1990 r. (Dz.U. Nr 9, poz. 51), które w ust. 2 do § 37 wskazało, iż wynagrodzenie nie
może być mniejsze niż 5% efektów ekonomicznych i to liczonych wg zasad przyję-
tych w tych rozwiązaniach. Należy zwrócić uwagę, iż cytowany wyrok dotyczył roz-
wiązań racjonalizatorskich , które zgłoszone zostały w 1991 roku i których efekty nie
przenosiły się na 1993 rok. Z tego też względu zarzut strony powodowej, iż Sąd
Okręgowy dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego uznać należy za
chybiony (...).”; po trzecie, Sąd Apelacyjny nie podzielił również zarzutu apelacji,
jakoby Sąd Okręgowy uchybił przepisowi art. 233 k.p.c. uznając, że „kryteria przyjęte
przez ten Sąd oceniające pozytywnie projekt racjonalizatorski są czytelne i znajdują
oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym w sprawie.”
W kasacji od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20
maja 2003 r. pełnomocnik powoda zarzucił naruszenie art. 98a ust. 2 ustawy o wy-
nalazczości „poprzez zachwianie wyrażonej w sformułowaniu „słuszna proporcja”
zasady proporcjonalnego wynagrodzenia i w konsekwencji przyjęcie interpretacji ne-
gatywnej, na niekorzyść powoda.”, wskazując równocześnie w uzasadnieniu kasacji
na to, że: „palącą jest potrzeba interwencji Sądu Najwyższego w zakresie jedno-
znacznego ustalenia, jakie kryteria powinny stosować sądy przy określaniu wysoko-
ści wynagrodzenia według ustawowej przesłanki „słusznej proporcji”. W szczególno-
ści sprecyzowania wymaga kwestia, w jakim zakresie ich spełnienie wpływa na wy-
sokość procentowego udziału wynalazcy w korzyściach uzyskanych przez przed-
siębiorcę. Uzasadnioną jawi się również potrzeba ustalenia, jakie maksymalne pro-
porcje partycypacji wynalazcy można uznać, w świetle ustawowych regulacji oraz
słusznych interesów stron, za dopuszczalne.” Tym bardziej, że w opinii skarżącego,
który w tym kontekście wskazał na aktualne brzmienie art. 22 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r.
6
Nr 119, poz. 1117): „dopiero obecnie najważniejsze znaczenie ma pozostawanie w
stosunku pracy. Ustawa o wynalazczości, a także Prawo własności przemysłowej
takich wskazówek nie zawierały. Dlatego sposób interpretacji przyjęty zarówno przez
Sąd I instancji, jaki i przez Sąd Apelacyjny budzi uzasadniony sprzeciw. Nastąpiło
bowiem zachwianie zasady proporcji i przecenienie przesłanki negatywnej w postaci
pozostawania w stosunku pracy, a przesłanki korzystne nie zostały w sposób słuszny
uwzględnione.” W konsekwencji, w kasacji sformułowany został wniosek „o zmianę
zaskarżonego wyroku i podwyższenie zasądzonej kwoty 35.003,10 PLN o kwotę
158.399,40 PLN do łącznej kwoty 193.402,50 PLN wraz z ustawowymi odsetkami od
dnia 15 grudnia 1998 r.” ewentualnie „o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Ape-
lacyjnego w Poznaniu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II
instancji” oraz o zasądzenie na rzecz powoda od strony pozwanej kosztów zastęp-
stwa procesowego.
Natomiast w odpowiedzi na kasację strona pozwana wniosła o jej oddalenie
oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania ka-
sacyjnego, zwracając w szczególności uwagę na to, że wyrażony w uzasadnieniu
kasacji pogląd prawny jakoby „dopiero obecnie najważniejsze znaczenie ma kwestia
pozostawania w stosunku pracy” jest „pozbawiony racji, gdyż sugeruje on, że dopiero
art. 22 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej wprowa-
dził ograniczenia w ustalaniu prawa wynagrodzenia wynikające z zakresu obowiąz-
ków pracowniczych. W rzeczywistości już pod rządami ustawy z 19.10.1972 r. takie
ograniczenie prawa do wynagrodzenia obowiązywało. Art. 98a ust. 2 oraz art. 111
ust. 3 ustawy z 1972 r. wyraźnie wskazują, iż intencją ustawodawcy było ogranicze-
nie prawa do wynagrodzenia z tytułu stosowania projektów racjonalizatorskich dla
pewnej grupy pracowników. Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w tych prze-
pisach Rada Ministrów w rozporządzeniu z dnia 29 czerwca 1984 r. wyłączyła na
mocy § 35 prawo wynagrodzenia kierowników jednostek gospodarki uspołecznionej i
ich zastępców, pracowników wykonujących prace naukowo-badawczo-rozwojowe
oraz innch pracowników inżynieryjno-technicznych jeżeli rozwiązanie powstało w wy-
niku polecenia przełożonego. (...) Nie ulega wątpliwości, że rozwiązanie techniczne
zatytułowane: „Receptura i technologia otrzymywania odpowiednika preparatu instal-
aerozol”, będące projektem racjonalizatorskim powstało w wyniku realizacji plano-
wych prac laboratorium badawczego oraz zgodnie z zakresem obowiązków pracow-
niczych, zatem wyjątek opisany w § 38 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów nie
7
może mieć zastosowania. Grupie pracowników wyłączonych z prawa do wynagro-
dzenia ustawodawca przyznał jednak „prawo do nagrody” na podstawie § 44 ust. 13
rozporządzenia Rady Ministrów w wysokości 30% potencjalnego wynagrodzenia, a
zatem ustawodawca w praktyce ograniczył jego wysokość uzależniając ją od cha-
rakteru zatrudnienia i wykonywanych obowiązków na zajmowanym stanowisku.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zasadniczo, Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia ka-
sacją oraz jej podstaw (art. 39311
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.), co oznacza, że w roz-
poznawanej sprawie ocenie Sądu Najwyższego podlega jedynie podniesiony w ka-
sacji zarzut błędnej wykładni art. 98a ust. 2 ustawy o wynalazczości „poprzez za-
chwianie wyrażonej w sformułowaniu „słuszna proporcja” zasady proporcjonalnego
wynagrodzenia”, co w opinii skarżącego doprowadziło do przyjęcia przez Sąd Apela-
cyjny „interpretacji negatywnej, na niekorzyść powoda.”
Stosownie do dyspozycji art. 98a ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 99 ustawy o
wynalazczości - w brzmieniu obowiązującym od dnia 16 kwietnia 1993 r. (art. 1 pkt
52 i pkt 53 oraz art. 9 ustawy z dnia 30 października 1993 r. o zmianie ustawy o wy-
nalazczości i ustawy o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. Nr 4,
poz. 14 ze zm.), w odniesieniu do wynagrodzenia twórców wynalazków lub projektów
racjonalizatorskich obowiązywała zasada, zgodnie z którą: „jeżeli umowa nie stanowi
inaczej, wynagrodzenie (...) ustala podmiot gospodarczy w słusznej proporcji do ko-
rzyści uzyskanych” przez ten podmiot z wynalazku lub projektu racjonalizatorskiego.
Podobnie, na podstawie art. 98a ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 99 ustawy o wynalaz-
czości - w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 października 1997 r. (art. 21 pkt 4 i
art. 99 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajo-
wym Rejestrze Sądowym - Dz.U. Nr 121, poz. 770 ze zm.) obowiązywała zasada,
zgodnie z którą: „jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie (...) ustala przed-
siębiorca w słusznej proporcji do korzyści uzyskanych” przez tego przedsiębiorcę z
wynalazku lub projektu racjonalizatorskiego. W tej sytuacji, należy stanąć na stano-
wisku, że w art. 98a ust. 2 w związku z art. 99 ustawy o wynalazczości ustawodawca
w sposób kategoryczny nakazał, aby - w braku stosownej umowy - ustalenia wyna-
grodzenia twórców dokonywać zgodnie z zasadą „słusznej proporcji”, która ma zna-
miona prawne pojęcia niedookreślonego i ocennego zarazem, przy tym apriorycznie
8
(in abstracto) ustawodawca nie wskazał na żadne inne przesłanki prawne mające
ułatwić (zoperacjonalizować) praktyczne stosowanie tej zasady, a to oznacza, że
świadomie założył, iż jej konkretyzacja praktycznie możliwa jest dopiero w odniesie-
niu do określonego przypadku i przy uwzględnieniu towarzyszących jej okoliczności
faktycznych i prawnych (in concreto), a w razie sporu ocena prawidłowości zastoso-
wania zasady „słusznej proporcji” pozostawiona jest uznaniu sędziowskiemu, na co
zresztą trafnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w Poznaniu w uzasadnieniu swego wy-
roku z dnia 19 listopada 2002 r.
W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wszystkie okolicz-
ności faktyczne i prawne istotne dla dokonania oceny, czy w danym wypadku wyna-
grodzenie twórców projekty racjonalizatorskiego zostało ustalone zgodnie z zasadą
„słusznej proporcji” i w związku z tym stwierdził, co następuje: „za ustaleniem wyna-
grodzenia twórców w tej właśnie wysokości przemawiała unikalność i oryginalność
opracowania (...), wysokie walory techniczne i ekonomiczne rozwiązania, polegające
na opracowaniu bardzo rentownego leku o niskim koszcie wytwarzania, a jednocze-
śnie wysokich walorach leczniczych i wysokiej cenie, a także duży wkład intelektual-
ny twórców leku w jego opracowanie. Za przyznaniem wynagrodzenia w określonej
wyżej znaczącej kwocie przemawiał także fakt, iż omawiany lek miał duże znaczenie
społeczne, stosowany był głównie u dzieci i czynił ich leczenie tańszym i bardziej
dostępnym. Poważne znaczenie miał także fakt bardzo rzadko spotykanej tak wyso-
kiej rentowności preparatu. Przeciwko określeniu wynagrodzenia na wskazanym wy-
żej poziomie nie przemawiał niesporny i znaczący fakt, iż sporny projekt powstał w
ramach obowiązków pracowniczych jego twórców, a całkowity wkład techniczny i
ekonomiczny przy jego opracowaniu i zastosowaniu pochodził od pozwanego przed-
siębiorcy. W ocenie Sądu przesłankę tę w pełni równoważą omówione wyżej prze-
słanki przemawiające za znaczącym uhonorowaniem twórców projektu, a przede
wszystkim fakt wyjątkowej, wysokiej rentowności opracowanego leku i fakt osiągnię-
cia z zastosowania spornego projektu bardzo dużych korzyści.” Ocenę tę podzielił
następnie Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku, trafnie podkreślając przy tym w
jego uzasadnieniu, że domagając się w apelacji zasądzenia 5% wysokości efektów
ekonomicznych na rzecz twórców projektu racjonalizatorskiego powód „nie wskazuje
żadnych uregulowań prawnych uzasadniających miarkowanie tego wynagrodzenia w
wysokości od 0% do 5% osiągniętego efektu ekonomicznego. Powołuje się nato-
miast na wyrok Sądu Najwyższego z 24.X.1997 r. w sprawie I PKN 286/97 (...). Z
9
treści uzasadnienia tego wyroku wynika, iż to Sąd Okręgowy uznał za zasadną opi-
nię biegłego w tej sprawie i opierając się na tej opinii taki współczynnik przyjął za
odpowiedni. Było to więc rozwiązanie mające charakter jednostkowy, związany z
oceną dokonaną przez Sąd orzekający w danej sprawie i do zdarzeń mających miej-
sce przed 16 kwietnia 1993 r. i z takiego rozwiązania nie można wywodzić skutków
generalnych.”
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312
k.p.c.
orzekł jak w sentencji, zasądzając od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1.800
zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym na
podstawie § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawie-
dliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez
radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
========================================