Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 2 GRUDNIA 2004 R.
SNO 52/04
Przewodniczący: sędzia SN Przemysław Kalinowski.
Sędziowie SN: Helena Ciepła (sprawozdawca), Bronisław Czech.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie na posiedzeniu z
udziałem Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Apelacyjnego oraz
protokolanta w sprawie sędziego Sądu Okręgowego po rozpoznaniu w dniu 2
grudnia 2004 r. w związku odwołaniem oskarżycielki prywatnej radcy prawnego
od uchwały Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 27 sierpnia 2004
r., sygn. akt (...) w przedmiocie odmowy zezwolenia na pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej sędziego Sądu Okręgowego
u c h w a l i ł:
1) u t r z y m a ć w m o c y zaskarżoną u c h w a ł ę,
2) kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Oskarżycielka prywatna radca prawny wystąpiła z wnioskiem o zezwolenie
na pociągnięcie sędziego Sądu Okręgowego do odpowiedzialności karnej za
popełnienie przestępstwa pomówienia z art. 212 k.k.
Zdaniem oskarżycielki prywatnej sędzia Sądu Okręgowego popełniła
przestępstwo pomówienia jej w piśmie z dnia 28 listopada 2003 r. adresowanym
do Grzegorza N. o takie postępowanie, które mogło ją narazić na utratę zaufania
potrzebnego do wykonywania zawodu radcy prawnego. Pismo to stanowiło
odpowiedź na skargę Grzegorza N. – mocodawcy radcy prawnego i zawierało
między innymi relację z przebiegu postępowania w sprawie o zakazanie
2
Grzegorzowi N., na podstawie art. 172
§ l Prawa upadłościowego, prowadzenia
działalności gospodarczej, które zostało orzeczone postanowieniem Sądu
Rejonowego z dnia 4 kwietnia 2002 r. Według twierdzeń oskarżycielki
postanowienie to, potwierdzone za zgodność z oryginałem, było
rozpowszechniane przez pełnomocników Wojewody (...) w sprawach
gospodarczych prowadzonych przez sąd gospodarczy oraz przez sąd
arbitrażowy. W tej sytuacji Grzegorz N. powziął wątpliwość co do jej
rzetelności oraz przestrzegania tajemnicy zawodowej i wezwał ją do złożenia
wyjaśnień. Ona z kolei wezwała sędziego Sądu Okręgowego do sprostowania
treści pisma z dnia 28 listopada 2003 r., czemu ta odmówiła.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia 27 sierpnia 2004 r. w
sprawie sygn. akt (...) odmówił zezwolenia na pociągnięcie sędziego Sądu
Okręgowego do odpowiedzialności karnej. Uznał, że nie zachodzi – wymagane
przepisem art. 80 § 2c Prawa o ustroju sądów powszechnych do udzielenia
zezwolenia – uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa. W ocenie tego
Sądu analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie daje
podstawy do przyjęcia, że sędzia Sądu Okręgowego popełniła przestępstwo
pomówienia oskarżycielki prywatnej. Zawarte w piśmie z dnia 28 listopada
2002 r. oceny dotyczyły jedynie sposobu procedowania sędziów orzekających w
sprawie Grzegorza N., mocodawcy radcy prawnego. Nie odnosiły się natomiast
do jej zachowania. Zdaniem Sądu Dyscyplinarnego twierdzenie oskarżycielki,
że sędzia Sądu Okręgowego pomówiła ją w wymienionym piśmie o to, że
rozpowszechniła treść postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 4 kwietnia 2002
r. i w ten sposób naraziła ją na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania
zawodu radcy prawnego, nie znajduje podstaw w treści tego pisma, lecz jest
dowolnym wnioskowaniem oskarżycielki prywatnej.
W zażaleniu na tę uchwałę oskarżycielka zarzuciła:
 naruszenie przepisów art. 80 Prawa o ustroju sądów powszechnych i art. 32
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
3
 błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że zarzut po-
mówienia jest jedynie dowolnym wnioskowaniem oskarżycielki prywatnej,
nieuwzględnienie, iż wniosek ten został wysnuty przez Grzegora N., a
dopiero następnie przez oskarżycielkę;
 pominięcie przez Sąd Dyscyplinarny, że „w piśmie sędziego Sądu
Okręgowego jednoznacznie wskazany jest związek przyczynowy posiadania
przedmiotowego postanowienia przez wskazane we wniosku Grzegorza N.
osoby, z faktem otrzymania przez oskarżycielkę tego postanowienia dnia 5
maja 2002 r., a nie tylko, jak przyjął Sąd Dyscyplinarny, fakt wydania na
wniosek oskarżycielki odpisu postanowienia.”
W konkluzji wniosła „o uchylenie zaskarżonej uchwały i podjęcie uchwały
o udzieleniu zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu
Okręgowego”.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Stanowisko Sądu Apelacyjnego- Sądu Dyscyplinarnego nie może być
skutecznie zwalczane, albowiem znajduje uzasadnienie w przepisach art. 80 § 2
Prawa o ustroju sądów powszechnych i art. 212 k.k. Skarżąca bezpodstawnie
kwestionuje dokonaną przez ten Sąd ocenę zebranego materiału. Pismo z dnia
28 listopada 2003 r. nie zawiera, jak trafnie przyjął Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny, treści świadczących o pomówieniu skarżącej o
rozpowszechnianie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 4 kwietnia 2002 r.
orzekającego wobec mocodawcy skarżącej sankcję z art.172
Prawa
upadłościowego.
Skarżąca w zażaleniu przeciwstawia ustaleniom Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego własną ocenę treści wymienionego pisma, korzystną dla jej
wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności, ale
oderwaną od stwierdzonego w nim jedynie faktu wydania skarżącej odpisu
postanowienia z dnia 4 kwietnia 2002 r. Akcentowana przez skarżącą
4
okoliczność, że z pisma z dnia 28 listopada 2002 r. wniosek o pomówieniu,
pierwszy wysnuł jej mocodawca, nie ma znaczenia prawnego. Wniosek ten jako
błędny, pozostaje bowiem bez wpływu na ocenę, czy zachodzi dostateczne
podejrzenie popełnienia przestępstwa.
W konsekwencji prawidłowa ocena przez Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny zebranego materiału dowodowego nie dawała podstawy do
przyjęcia, że sędzia Sądu Okręgowego popełniła przestępstwo pomówienia
skarżącej. Nie zostały zatem naruszone przepisy powołane przez skarżącą w
zażaleniu, co skutkowało utrzymanie zaskarżonej uchwały w mocy.