Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 9 grudnia 2004 r.
II PK 79/04
1. Kierownik publicznego zakładu opieki zdrowotnej ma obowiązek za-
warcia umowy o pracę z kandydatem na stanowisko ordynatora oddziału waż-
nie wybranym w postępowaniu konkursowym (art. 44a ust. 5 ustawy z dnia 30
sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, Dz.U. Nr 91 poz. 408 ze zm.).
2. Wybór przez komisję konkursową kandydata na stanowisko ordyna-
tora oddziału publicznego zakładu opieki zdrowotnej nie jest wyborem w rozu-
mieniu art. 73 k.p. oraz nie jest równoznaczny z zawarciem umowy przedwstęp-
nej (art. 389 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Przewodniczący SSN Maria Tyszel (przewodniczący), Sędziowie SN: Andrzej
Kijowski, Barbara Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy
z powództwa Leszka S. przeciwko Zakładowi Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji w G. o nawiązanie stosunku pracy, na skutek kasacji
powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia 16 grudnia 2003 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni do ponowne-
go rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy w Gdańsku z siedzibą w Gdyni wyrokiem z dnia 16
grudnia 2003 r. [...] oddalił apelację Leszka S. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu
Pracy w Gdańsku z dnia 1 września 2003 r. [...], zasądzającego od Zakładu Opieki
Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w G. na jego rzecz
kwotę 15.282 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od 2 września
2003 r.
2
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich
prawna ocena. Leszek S. jest zatrudniony w Zakładzie Opieki Zdrowotnej MSWiA w
G. na stanowisku starszego asystenta oddziału chirurgicznego na podstawie umowy
o pracę na czas nieokreślony. W okresie od 1 maja 2002 r. do 31 lipca 2002 r. pełnił
obowiązki ordynatora oddziału chirurgicznego.
W dniu 22 kwietnia 2002 r. w prasie lokalnej oraz na tablicy ogłoszeń w Zakła-
dzie Opieki Zdrowotnej ukazało się ogłoszenie o konkursie na stanowisko ordynatora
oddziałów: wewnętrznego, chirurgicznego, kardiologicznego oraz na stanowisko na-
czelnej pielęgniarki. Opracowany przez komisję konkursową regulamin postępowania
konkursowego nie przewidywał instytucji protestu. Do konkursu na stanowisko ordy-
natora oddziału chirurgicznego zgłosili się powód oraz Wojciech C. W dniu 12
czerwca 2002 r. komisja konkursowa ogłosiła wyniki konkursu. Kandydatem na sta-
nowisko ordynatora oddziału chirurgii wyłoniony został Leszek S. W dniach 17
czerwca 2002 r. oraz 20 czerwca 2002 r. wpłynęły dwa protesty dotyczące wyników
konkursu. W proteście złożonym przez związki zawodowe podnoszono, że konkurs
nie powinien być przeprowadzony, ponieważ przed Sądem Pracy toczy się postępo-
wanie dotyczące zwolnienia dyscyplinarnego poprzedniego ordynatora oddziału chi-
rurgii - Janusza C. Drugi protest złożył Janusz C., który wskazał, że ogłoszenie wyni-
ków konkursu na stanowisko ordynatora oddziału chirurgii było przedwczesne z
uwagi na toczące się z jego powództwa postępowanie sądowe o przywrócenie do
pracy. Ponadto, Janusz C. wnosił o unieważnienie konkursu, ponieważ ze względu
na brak informacji o przeprowadzeniu konkursu nie mógł brać w nim udziału.
W dniu 27 czerwca 2002 r. przewodnicząca komisji konkursowej Lidia K. pi-
semnie powiadomiła powoda, że został wybrany na stanowisko ordynatora oddziału
chirurgicznego. Z kolei pismem z dnia 1 lipca 2003 r. dyrektor Zakładu Opieki Zdro-
wotnej MSWiA w G. poinformował Lidię K., że nie widzi możliwości nawiązania z
Leszkiem S. stosunku pracy, ponieważ konkurs na stanowisko ordynatora oddziału
chirurgicznego został przeprowadzony w trakcie toczącego się procesu o przywróce-
nie do pracy poprzedniego ordynatora zwolnionego w trybie dyscyplinarnym, zaś po
ogłoszeniu wyników postępowania konkursowego wpłynęły dwa protesty. Wskazał
również, że w ostatnim 1,5 roku, kiedy to powód kierował oddziałem chirurgicznym,
wyniki finansowe oddziału były wysoce niezadowalające. W dniu 13 sierpnia 2002 r.
Leszek S. zwrócił się do dyrektora Zakładu Opieki Zdrowotnej o zawarcie z nim
umowy o pracę. W odpowiedzi na pismo powoda dyrektor podał, że na podstawie §
3
51 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 paź-
dziernika 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad tworzenia, przekształcenia, likwi-
dacji, organizacji, zarządzania i kontroli zakładów opieki zdrowotnej utworzonych
przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz.U. Nr 132, poz. 870 ze zm.) -
powoływanego dalej jako „rozporządzenie”, zarządził przeprowadzenie kolejnego
konkursu na stanowisko ordynatora oddziału chirurgii. Wskazał również, że szcze-
gółowe przyczyny odmowy nawiązania stosunku pracy z powodem zostały przedsta-
wione w piśmie z dnia 1 lipca 2002 r. skierowanym do przewodniczącej komisji kon-
kursowej Lidii K.
W dniu 9 września 2002 r. odbyło się posiedzenie komisji konkursowej. Po
odbytej dyskusji oraz po przeprowadzeniu głosowania komisja postanowiła przepro-
wadzić ponownie postępowanie konkursowe na stanowisko ordynatora oddziału chi-
rurgii.
Zarządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr 5 z dnia 13
lutego 2003 r. zlikwidowane zostały oddział chirurgiczny i dział anestezjologii, w miej-
sce których utworzono oddział chirurgii ogólnej z pododdziałem chirurgii naczyniowej
i ginekologii oraz oddział anestezjologii i intensywnej terapii.
W ocenie Sądu Okręgowego-Sądu Pracy w Gdańsku, okoliczności rozpozna-
wanej sprawy są bezsporne. Wprawdzie dokumentacja dotycząca postępowania
konkursowego przeprowadzonego w czerwcu 2002 r. zaginęła, jednak z zeznań
członków komisji konkursowej - zwłaszcza Lidii K. - wynika, że regulamin konkursu
nie przewidywał instytucji protestu i nie określał konsekwencji złożenia protestu. Re-
gulacji dotyczących składania protestów nie zawierał także regulamin konkursowy
sporządzony na potrzeby konkursu przeprowadzonego po odmowie przez dyrektora
Zakładu Opieki Zdrowotnej zawarcia z powodem umowy o pracę na stanowisko or-
dynatora oddziału chirurgii. Do kwestii składania protestów nie odnosi się również
rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie szczegóło-
wych zasad tworzenia, przekształcenia, likwidacji, organizacji, zarządzania i kontroli
zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji. W § 5 powołanego rozporządzenia określone zostały enumeratywnie
przesłanki, których wystąpienie powoduje nieważność postępowania konkursowego,
a to: niezachowanie kolejności czynności wskazanych w § 5b ust. 1, niedokonanie
jednej lub więcej czynności określonych w § 5b ust. 1, niespełnienie warunków wy-
mienionych w § 5f bądź rozpatrzenie kandydatury osoby, która nie złożyła jednego
4
lub więcej dokumentów, o których mowa w § 5i ust. 1, ujawnienia, po zakończeniu
postępowania konkursowego, że do składu komisji powołane zostały osoby, o któ-
rych mowa w § 5c ust. 1, naruszenie tajności głosowania, niepowiadomienie kandy-
data lub członka komisji o terminie posiedzenia komisji. Zdaniem Sądu, postępowa-
nie konkursowe przeprowadzone w czerwcu 2002 r. na stanowisko ordynatora od-
działu chirurgii nie było dotknięte nieważnością, ponieważ żadna z powołanych prze-
słanek nie zaistniała. Wszelkie inne okoliczności, nie wymienione w § 5e ust. 1 roz-
porządzenia, nie mają wpływu na ważność postępowania konkursowego. Zdaniem
Sądu, ogłoszenie kolejnego konkursu jest zasadne wówczas, gdy wystąpią przesłan-
ki nieważności postępowania lub wyłoniony kandydat odmówi zawarcia umowy o
pracę. Złożenie dwóch protestów nie miało wpływu na wynik postępowania, ponie-
waż ani rozporządzenie, ani regulamin postępowania konkursowego nie przewidy-
wały sankcji nieważności w razie ich złożenia, a nawet nie statuowały samej instytucji
protestu. Według Sądu, kierownik zakładu opieki zdrowotnej nie może odmówić
nawiązania stosunku pracy z kandydatem wybranym w drodze konkursu. Podstawy
tej odmowy nie może stanowić zwłaszcza § 51 ust. 2 rozporządzenia, wedle którego,
gdy z żadnym z kandydatów wybranych w wyniku postępowania w dwóch kolejnych
konkursów nie nawiązano stosunku pracy, kierownik zakładu opieki zdrowotnej może
powołać nową komisję konkursową. Z rozporządzenia wynika jednoznacznie, że
metodą obsadzenia stanowiska ordynatora jest konkurs, którego przeprowadzenie
gwarantować ma wybór najlepszego kandydata pod względem jego kwalifikacji oso-
bistych i merytorycznych. Rezultatem konkursu, a ściślej jego wygrania przez okre-
ślonego kandydata, powinien być obowiązek obsadzenia go na stanowisku, którego
konkurs dotyczył. Obowiązek nawiązania stosunku pracy występuje po stronie orga-
nu uprawnionego do obsadzania stanowiska. W przeciwnym razie, przeprowadzenie
konkursu nie służyłoby jego celowi, a w istocie prowadziłoby do wprowadzenia zbęd-
nej procedury, połączonej z nieracjonalnym wydatkowaniem publicznych funduszów.
Paragraf 51 ust. 2 rozporządzenia dotyczy warunków, na jakich może być rozpisany
nowy konkurs, a nie możliwości odmowy nawiązania stosunku pracy z kandydatem
wyłonionym w drodze postępowania konkursowego. Zdaniem Sądu, mogą mieć
miejsce różnorodne sytuacje, w których nie dojdzie do nawiązania stosunku pracy z
kandydatem wyłonionym w drodze konkursu. Nawiązanie stosunku pracy wymaga
przeto złożenia zgodnych oświadczeń woli, a więc wybrany kandydat może po wy-
graniu konkursu zrezygnować z nawiązania stosunku pracy, np. ze względu na nie-
5
odpowiadające mu szczegółowe warunki umowy o pracę, przeszkody osobiste, czy
też przeszkody losowe. Skoro Leszek S. wygrał konkurs na stanowisko ordynatora
oddziału chirurgii w Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i
Administracji w G., to strona pozwana bezpodstawnie odmówiła nawiązania z nim
stosunku pracy. Zarządzeniem nr 5 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w
miejsce oddziału chirurgicznego i działu anestezjologii utworzony został oddział chi-
rurgii ogólnej z pododdziałem chirurgii naczyniowej i ginekologii oraz oddział aneste-
zjologii i intensywnej terapii, wobec czego nie istnieje oddział, na ordynatora którego
powód wygrał konkurs. Sąd uznał, że brak jest przedmiotu umowy w jego istotnym
elemencie, jakim jest miejsce pracy i stanowisko. W związku z tym brak jest również
podstaw do nakazania stronie pozwanej nawiązania z powodem stosunku pracy. Po-
nieważ jednak Leszek S. został wyłoniony w drodze konkursu jako kandydat na sta-
nowisko ordynatora oddziału chirurgii, to przysługuje mu odszkodowanie z tytułu
odmowy zawarcia umowy o pracę. Wyłonienie kandydata w drodze konkursu jest,
zdaniem Sądu, swoistą umową przedwstępną. Istnieje więc obowiązek zawarcia z
wyłonionym kandydatem umowy o pracę jako umowy przyrzeczonej. W razie odmo-
wy przez pracodawcę zawarcia takiej umowy, poszkodowanemu przysługuje rosz-
czenie o odszkodowanie na podstawie art. 390 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. Wy-
sokość odszkodowania nie powinna przekraczać kwoty trzymiesięcznego wynagro-
dzenia.
Leszek S. zaskarżył ten wyrok kasacją. Wskazując jako podstawy kasacji na-
ruszenie prawa materialnego, a mianowicie § 5 rozporządzenia Ministra Spraw We-
wnętrznych i Administracji z dnia 9 października 1998 r. w sprawie szczegółowych
zasad tworzenia, przekształcania, likwidacji, organizacji, zarządzania i kontroli zakła-
dów opieki zdrowotnej utworzonych przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, oraz art. 11 k.p. - poprzez wyrażenie stanowiska, że „faktyczne zawarcie
przez dyrektora zakładu opieki zdrowotnej umowy o pracę z ordynatorem wybranym
po przeprowadzeniu postępowania konkursowego ma charakter konstytutywny”, a
także naruszenie przepisów postępowania, a to art. 316 § 1 k.p.c. - poprzez uznanie,
że „zmiana w trakcie procesu nazwy jednostki organizacyjnej pracodawcy jest oko-
licznością istotną dla oceny ważności oświadczenia Komisji Konkursowej o nawiąza-
niu stosunku pracy na stanowisku ordynatora”, oraz art. 389 k.c. i art. 300 k.p. - po-
przez przyjęcie poglądu, że „wybór kandydata na stanowisko ordynatora [...] ma cha-
rakter umowy przedwstępnej”, jego pełnomocnik wniósł o „zmianę zaskarżonego wy-
6
roku Sądu Okręgowego poprzez nakazanie zawarcia umowy o pracę zgodnie z wy-
borem Komisji Konkursowej”, ewentualnie o „uchylenie zaskarżonego wyroku i prze-
kazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania”. Jako okoliczność
uzasadniającą rozpoznanie kasacji powołał występowanie istotnego zagadnienia
prawnego dotyczącego „charakteru „wyboru kandydata przez Komisję Konkursową” i
wpływu czynności pozamerytorycznych na wynik postępowania konkursowego.”
Jego zdaniem, wyrok Sądu Okręgowego narusza określoną w art. 44a ustawy o za-
kładach opieki zdrowotnej zasadę, że zatrudnienie ordynatorów w zakładach opieki
zdrowotnej odbywa się w wyniku przeprowadzonego postępowania konkursowego.
Sąd dopuścił bowiem „możliwość poza ustawowego unicestwienia wyboru kandydata
na stanowisko objęte konkursem, przez osoby lub organy nie upoważnione od
weryfikowania wyników konkursu i poprzez czynności faktyczne natury organizacyj-
nej”. Wyrażony przez Sąd pogląd, że „ogłoszony przez Komisję Konkursową wybór
kandydata na stanowisko ordynatora nie jest oświadczeniem woli pracodawcy o
nawiązaniu umowy o pracę w rozumieniu art. 11 kodeksu pracy a w konsekwencji
przyjęcie, że zmiany organizacyjne dokonane po przeprowadzeniu konkursu - w
trakcie procesu, są podstawą do uchylenia się od faktycznego wykonania „wyboru”
Komisji Konkursowej” rażąco naruszają art. 44a ustawy o zakładach opieki zdrowot-
nej i § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie
szczegółowych zasad tworzenia, przekształcenia, likwidacji, organizacji, zarządzania
i kontroli zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez Ministra Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji. Odmowa nawiązania stosunku pracy z wybranym kandydatem
spowodowana może być jedynie brakiem jego oświadczenia woli, zaś „podpisanie
umowy o pracę na stanowiskach objętych postępowaniem konkursowym, po ważnym
wyborze Komisji Konkursowej jest dla pracodawcy czynnością o charakterze tech-
nicznym - rejestrującym, gdyż wybór dokonany przez Komisję Konkursową jest rów-
noznaczny z oświadczeniem woli pracodawcy o zatrudnieniu osoby wybranej przez
Komisję Konkursową”. Prawo odmowy nawiązania stosunku pracy po przeprowa-
dzeniu postępowania konkursowego jest uprawnieniem wyłonionego kandydata, a
nie uprawnieniem pracodawcy. Pogląd Sądu, że dokonany przez komisję konkurso-
wą wybór ma charakter umowy przedwstępnej narusza, według pełnomocnika skar-
żącego, cel określony w art. 44a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, „jakim jest
zobiektywizowanie zasad obsadzania stanowisk” wskazanych w powołanej ustawie.
Stanowisko Sądu, wedle którego wybór komisji konkursowej może zostać zmieniony
7
czynnościami faktycznymi osób zarządzających zakładami opieki zdrowotnej „unice-
stwia zapisy ustawy o zakładach opieki zdrowotnej”. W uzasadnieniu kasacji pełno-
mocnik skarżącego podniósł, że Sąd naruszył art. 328 k.p.c., albowiem nie uzasad-
nił” jakie warunki mające cechy umowy przedwstępnej ma wybór - orzeczenie Komi-
sji Konkursowej i w jakim zakresie wybór Komisji Konkursowej może odbiegać od
warunków określonych w ogłoszeniu o konkursie lub w jakim zakresie wybór Komisji
zostać zmodyfikowany przez kierownika zakładu pracy przy faktycznym podpisaniu
umowy o pracę”.
W odpowiedzi na kasację strona pozwana wniosła o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 44a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej, na stanowisko ordynatora w publicznych zakładach opieki zdro-
wotnej przeprowadza się konkurs. Zasady przeprowadzenia konkursu i warunki jego
ważności regulują szczegółowo przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji z dnia 9 października 1998 r. Według art. 44a ust. 5 ustawy, z
kandydatem wybranym w drodze konkursu kierownik zakładu nawiązuje stosunek
pracy na podstawie umowy o pracę na 6 lat (ust. 7). Regulacja ta została dosłownie
powtórzona w § 5k1
rozporządzenia. Ustalenia Sądu w przedmiocie ważności kon-
kursu zakończonego 12 czerwca 2002 r. wyborem Leszka S. na stanowisko ordyna-
tora oddziału chirurgii u strony pozwanej nie zostały zakwestionowane.
Przepis art. 44a ust. 5 ustawy sformułowany jest kategorycznie, bezwarunko-
wo. Kierownik publicznego zakładu opieki zdrowotnej zawiera umowę o pracę z kan-
dydatem wyłonionym w drodze ważnego konkursu. Ma więc obowiązek jej zawarcia.
Za taką wykładnią przemawiają nie tylko argumenty językowe - jasne, jednoznaczne
brzmienie przepisu, ale także względy funkcjonalne. Celem przeprowadzenia kon-
kursu na obsadzenie stanowiska jest wybranie najlepszego kandydata pod wzglę-
dem jego kwalifikacji osobistych i merytorycznych (por. uchwała Sądu Najwyższego z
dnia 23 listopada 2001 r., III ZP 16/01, OSNAPiUS 2002 nr 12, poz. 283). Oznacza
to, że kandydatowi wybranemu przez komisję konkursową przysługuje roszczenie o
nawiązanie stosunku pracy.
Wyłonienie w drodze konkursu kandydata na stanowisko zobowiązuje wpraw-
dzie kierownika zakładu opieki zdrowotnej do nawiązania z nim stosunku pracy, ale
8
nie zastępuje, jak chciałby tego pełnomocnik skarżącego, oświadczenia woli praco-
dawcy. Wybór kandydata na stanowisko ordynatora oddziału przez komisję konkur-
sową (§ 5j rozporządzenia) nie jest wyborem w rozumieniu art. 73 k.p. Nie jest sa-
modzielnym zdarzeniem prawnym, którego bezpośrednim skutkiem jest nawiązanie
stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2003 r., I PK
105/02, OSNP 2004 nr 13, poz. 229). Nie jest przeto trafny podniesiony w kasacji
zarzut naruszenia § 5j rozporządzenia i art. 11 k.p. poprzez przyjęcie, że do nawią-
zania stosunku pracy z wybranym w postępowaniu konkursowym kandydatem na
stanowisko ordynatora oddziału chirurgii konieczne jest zawarcie z nim umowy o
pracę przez kierownika publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Zobowiązanie do zawarcia umowy o pracę z wybranym w drodze konkursu
kandydatem na określone stanowisko wynika wprost (bezpośrednio) z art. 44a ust. 5
ustawy. Kwestia zatrudnienia go (nawiązania z nim stosunku pracy) jest więc sprawą
unormowaną w ustawodawstwie pracy i nie ma potrzeby sięgania, poprzez art. 300
k.p., do przepisów Kodeksu cywilnego o umowie przedwstępnej - art. 389 i art. 390.
Trudno byłoby zakwalifikować wybór kandydata na stanowisko w postępowaniu kon-
kursowym jako umowę przedwstępną ze względów także podmiotowych. Umowę
przedwstępną zawierają strony umowy przyrzeczonej, a więc pracownik i pracodaw-
ca. Ani komisja konkursowa, ani jej przewodniczący nie mają zdolności do zatrudnia-
nia pracowników. Jednoznacznie wskazuje na to nie tylko treść art. 44a ust. 5
ustawy, ale także uregulowanie postępowania konkursowego przepisami rozporzą-
dzenia, w tym zwłaszcza § 5b wyznaczający jego zakres. Postępowanie konkursowe
rozpoczyna się opracowaniem i przyjęciem przez komisję regulaminu konkursu, koń-
czy - wybraniem kandydata na stanowisko objęte konkursem. Dlatego trafny jest za-
rzut kasacji, że stosując w sprawie jako podstawę prawną rozstrzygnięcia o roszcze-
niach skarżącego art. 390 k.c. Sąd naruszył ten przepis.
Z ustalonego stanu faktycznego wynika niewątpliwie, że konkurs na stanowi-
sko ordynatora oddziału chirurgii zakończony 12 czerwca 2002 r. wyborem Leszka S.
jako kandydata na to stanowisko był ważny. Późniejsze protesty związków zawodo-
wych i Janusza C. dotyczące wyników konkursu oceny tej nie podważają. Zarządze-
niem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr 5 z 13 lutego 2003 r. doszło do
zmian organizacyjnych u strony pozwanej, polegających na likwidacji oddziału chirur-
gicznego i działu anestezjologii i utworzeniu w ich miejsce oddziału chirurgii ogólnej,
z pododdziałami chirurgii naczyniowej i ginekologii, oraz oddział anestezjologii i in-
9
tensywnej terapii. Sąd nie ma kompetencji do oceny celowości i zasadności dokona-
nia tych zmian. Musi je wobec tego uwzględnić rozstrzygając sprawę. Trafnie przyjął
przeto Sąd, że orzeczenie obowiązku nawiązania stosunku pracy między stroną po-
zwaną i skarżącym stało się po dniu 13 lutego 2003 r. bezprzedmiotowe. Zgodzić się
wypada z jego argumentacją. Skoro konkurs był przeprowadzony na konkretne sta-
nowisko, to likwidacja tego stanowiska dezaktualizuje także wyniki konkursu. Z tych
względów zarzut naruszenia art. 316 k.p.c. nie jest zasadny.
Sąd wywiódł wysokość odszkodowania z art. 390 k.c., a bezpośrednio z tezy
uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1977 r., I PZP 5/77 (OSNCP 1977 nr
10, poz. 180). Uchwała ta podjęta została w istotnie innym, różnym stanie faktycz-
nym. Strony zawarły bowiem umowę przedwstępną, zobowiązując się do zawarcia
umowy o pracę na czas nieokreślony. Ponieważ przepisy prawa pracy nie regulują
umowy przedwstępnej, w pełni uzasadnione było odpowiednie zastosowanie art. 389
k.c. Poza tym, umową przyrzeczoną była umowa o pracę na czas nieokreślony.
Analogia przy ustalaniu odszkodowania z tytułu odmowy zawarcia umowy przyrze-
czonej do odszkodowania z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę była
usprawiedliwiona. Argumentacja powołana na rzecz jej zasadności nie przystaje
jednak do stanu faktycznego ustalonego w rozpoznawanej sprawie. Nie tylko dla-
tego, że art. 389 k.c. nie ma w niej zastosowania, ale i z tego względu, że z konkursu
wynikał dla pracodawcy obowiązek zawarcia umowy na czas określony. Te dwa ro-
dzaje umowy o pracę różnią się wynikającym z odmiennych ich funkcji zakresem
swobody rozwiązania za wypowiedzeniem. Jeżeli wypowiedzenie jest zwykłym spo-
sobem rozwiązania umowy o pracę na czas nieokreślony, to w odniesieniu do
umowy na czas określony stanowi ono wyjątek. Okoliczności te powinny być
uwzględnione przy ustalaniu wysokości odszkodowania z tytułu niewykonania przez
pracodawcę obowiązku nawiązania stosunku pracy.
Nie jest jednak usprawiedliwione żądanie skarżącego odszkodowania za cały
okres sześcioletni. Przywołać w tym miejscu trzeba art. 44a ust. 7a ustawy, który do-
puszcza możliwość rozwiązania stosunku pracy nawiązanego z kandydatem wybra-
nym na stanowisko ordynatora - kierownika oddziału klinicznego na wniosek kierow-
nika zakładu. Zmiany organizacyjne przeprowadzone u strony pozwanej zarządze-
niem nr 5 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w pełni uzasadniałyby roz-
wiązanie stosunku pracy z Leszkiem S. Z tego też względu obowiązek odszkodo-
wawczy należy ograniczyć czasowo do 13 lutego 2003 r., a co do wysokości - do
10
różnicy między wynagrodzeniem, jakie pobierałby skarżący jako ordynator oddziału
chirurgicznego i jakie pobierał jako starszy asystent tego oddziału.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 39312
k.p.c.,
orzekł jak w sentencji.
========================================