Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CK 405/04
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 grudnia 2004 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący)
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
SSA Wojciech Kościołek
Protokolant Anna Matura
w sprawie ze skargi ZHP z siedzibą w W.
przy uczestnictwie „I...." Spółki z o.o. w W.
o uchylenie wyroku Sądu Polubownego,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 21 grudnia 2004 r.,
kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 lutego 2004 r.,
oddala kasację;
zasądza od ZHP na rzecz „I....” Spółka z o. o. w W. kwotę 5.400
(pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 3 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację ZHP z
siedzibą w W. (dalej – „ZHP”) od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 20 lutego 2003
r., oddalającego skargę tegoż Związku o uchylenie wyroku sądu polubownego z
dnia 18 kwietnia 2001 r., którym zasądzona została od ZHP na rzecz „I.......”
sp. z o.o. w W. kwota 422 992,71 złotych z odsetkami ustawowymi i kosztami
postępowania. Zasądzona kwota stanowi zwrot nierozliczonych zaliczek, które
Spółka „I.....” wpłaciła ZHP na poczet spodziewanych dochodów ze sprzedaży
czasu reklamowego na antenie Rozgłośni Harcerskiej w ramach wykonywania
zawartej pomiędzy stronami w dniu 16 sierpnia 1994 r. umowy pod nazwą „O
sprzedaży środków przekazu”.
Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko zajęte w sprawie przez Sąd pierwszej
instancji i uznał, że nie zachodzi powołana w skardze podstawa uchylenia wyroku
sądu polubownego polegająca na tym, iż rozstrzygnięcie nim dokonane uchybia
praworządności lub zasadom współżycia społecznego (art. 712 § 1 pkt 4 k.p.c.).
Zdaniem Sądu Apelacyjnego uwzględnienia skargi nie uzasadnia też zarzut,
że zapis na sąd polubowny był nieważny, albowiem sporządzony został
przez pełnomocnika ZHP legitymującego się jedynie pełnomocnictwem ogólnym.
Okoliczność, że zapis został wielokrotnie potwierdzony przez Naczelnika ZHP,
reprezentującego ten Związek – co według Sądu Okręgowego czyniło ten zarzut
niezasadnym – jest w ocenie Sądu drugiej instancji bez znaczenia, ponieważ
powołanie się na nieważność zapisu, jako na podstawę uchylenia wyroku sądu
polubownego, jest nieskuteczne, gdyż dokonane zostało z naruszeniem
ustawowego terminu (art. 713 i 714 k.p.c.). Mianowicie odpis wyroku sądu
polubownego doręczony został skarżącemu w dniu 1 lipca 2001 r., a na podstawę
skargi przewidzianą w art. 712 § 1 pkt 1 k.p.c. skarżący powołał się w toku
postępowania toczącego na skutek jego skargi, dopiero w dniu 3 czerwca 2002 r.
Wyrok wymieniony na wstępie zaskarżył kasacją ZHP. Jako podstawa
kasacji powołane zostały „te same przepisy prawa, które zostały wymienione w
apelacji”, a ponadto art. 2,7,175 § 1 i 177 Konstytucji RP „w szczególności” przez
przyjęcie, że sąd rozpoznający skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego nie
3
ma obowiązku badać także z urzędu istnienia i ważności zapisu na sąd polubowny,
art. 368 § 1 w zw. z art. 715 k.p.c. przez uznanie, że część zarzutów zawartych w
apelacji nie jest właściwa dla apelacji od wyroku sądu oddalającego skargę o
uchylenie wyroku sądu polubownego, art. 378 § 1 i art. 328 § 2 k.p.c. przez
pozostawienie bez rozpoznania części – istotnych z punktu widzenia skarżącego –
zarzutów zawartych w apelacji oraz art. 714 k.p.c. „wobec braku ustalenia, iż
naruszenie przez sąd polubowny przepisów prawa materialnego lub formalnego
podlega ocenie przez sąd powszechny rozpoznający skargę o uchylenie wyroku
sadu polubownego niezależnie od zarzutów zawartych w takiej skardze, o ile tego
rodzaju naruszenie przepisów prawa uchybiałoby zarazem praworządności lub (i)
zasadom współżycia społecznego.” Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu
Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Spółka „I.......” wniosła o oddalenie kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Stosownie do art. 3933
§ 1 pkt 2 k.p.c. kasacja powinna zawierać
przytoczenie podstaw kasacyjnych. Warunku tego nie spełnia zawarte w kasacji
odesłanie do zarzutów, na których oparta została apelacja. Dlatego za podstawę
rozpoznawanej kasacji nie można było przyjąć naruszenia „tych samych przepisów
prawa, które zostały wymienione w apelacji.”
2. Sąd rozpoznający skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego
nie rozpoznaje ponownie sprawy, w której sąd polubowny wydał wyrok. Kognicja
sądu w takiej sprawie jest ograniczona tylko do zbadania, czy zachodzi powołana
w skardze jej podstawa, którą może być jedna z okoliczności wymienionych
w art. 712 § 1 k.p.c. i z urzędu sąd bierze jedynie pod rozwagę, czy wyrok sądu
polubownego nie uchybia praworządności lub zasadom współżycia społecznego
(art. 714 k.p.c.). Tym zasadom podporządkowane jest nie tylko postępowanie przed
sądem pierwszej, ale także i przed sądem drugiej instancji. Zasadnie więc postąpił
Sąd Apelacyjny rozpoznając sprawę tylko w granicach tych zarzutów apelacji, które
mogły być podniesione w ramach postępowania o uchylenie wyroku sądu
polubownego.
Należy dodać, że zarzut, iż uznanie przez Sąd Apelacyjny części zarzutów
zawartych w apelacji za niewłaściwe dla apelacji od wyroku sądu oddalającego
4
skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego, skarżący sformułował jako zarzut
naruszenia art. 368 § 1 w zw. z art. 715 k.p.c. Jednakże zarzut taki, ze względu
na treść wymienionych przepisów, nie stanowi o ich naruszeniu. Artykuł 368 § 1
k.p.c. określa mianowicie wymagania formalne, jakie powinna spełniać apelacja,
według zaś art. 715 k.p.c. postępowanie ze skargi o uchylenie wyroku sądu
polubownego odbywa się według przepisów o postępowaniu w pierwszej instancji.
3. Nierozpoznanie przez sąd drugiej instancji wszystkich zarzutów apelacji
może stanowić naruszenie art. 378 § 1 k.p.c., a brak wskazania przyczyn takiego
postępowania może stanowić naruszenie art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.
i uchybienie takie może stanowić podstawę kasacji, jeżeli mogło mieć istotny wpływ
na wynik sprawy (art. 3931
pkt 2 k.p.c.). Jednakże rozpoznawana kasacja, pomimo
obszerności jej uzasadnienia, nie wskazuje jakie zarzuty apelacji zostały pominięte
przez Sąd Apelacyjny ani też nie przekonuje, że jest to uchybienie mogące mieć
istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreślenie, że nierozpoznane zarzuty apelacji są
istotne z punktu widzenia skarżącego, nic w tej mierze nie wyjaśnia.
4. Przepis art. 714 k.p.c. zawiera jasną normę. Stanowi ona, że sąd jest
związany podstawami skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego, bierze jednak
z urzędu pod rozwagę, czy wyrok nie uchybia praworządności lub zasadom
współżycia społecznego. Jednoznacznie wynika z niej, że w sprawie o uchylenie
wyroku sadu polubownego sąd bierze z urzędu pod rozwagę tylko jedną z podstaw
skargi, a mianowicie podstawę przewidzianą w art. 712 § 1 pkt 4 k.p.c.,
tj. czy wyrok sądu polubownego nie uchybia praworządności lub zasadom
współżycia społecznego. Oznacza to, że wszystkie inne podstawy skargi, w tym
i tą, że nie było zapisu na sąd polubowny, albo gdy zapis był nieważny lub utracił
moc (art. 712 § 1 pkt 1 k.p.c.), sąd rozważa tylko wówczas, gdy zostały powołane
w skardze (skarga została na nich oparta). Przyjmując, że w rozpoznawanej
sprawie sąd nie miał obowiązku wziąć z urzędu pod rozwagę, czy zapis na sąd
polubowny był nieważny, Sąd Apelacyjny nie naruszył więc art. 714 k.p.c.
Nie naruszył też powołanych w kasacji przepisów Konstytucji RP. O takim
naruszeniu można by mówić tylko wówczas, gdyby art. 714 k.p.c. był sprzeczny
z tymi przepisami. Tak jednakże nie jest. Istnienie sądownictwa polubownego
i możliwości rozstrzygania spraw przez sądy polubowne mieści się w ramach
5
demokratycznego państwa prawa, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości
społecznej (art. 2 Konstytucji RP). Przysługiwanie stronom skargi do sądu
powszechnego o uchylenie wyroku sądu polubownego (art. 712-715 k.p.c.)
i orzekanie o wykonalności wyroku sądu polubownego oraz ugody zawartej przed
tym sądem przez sąd powszechny (art. 711 § 3 k.p.c.) powoduje, że w sprawach
rozpoznanych przez sąd polubowny spełniony jest warunek konstytucyjny
sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sądy powszechne, jeżeli ustawa
nie zastrzega właściwości innych sądów (art. 177 w zw. z art. 175 ust. 1 Konstytucji
RP). Ograniczenie kognicji sądu powszechnego do kontroli wyroku sądu
polubownego w ramach podstaw określonych przez ustawę, na których może być
oparta skarga o uchylenie wyroku, a z urzędu – jedynie do badania, czy wyrok
nie uchybia praworządności lub zasadom współżycia społecznego (art. 714 k.p.c.),
nie narusza art. 2 Konstytucji RP.
5. Stosownie do art. 705 § 2 zd. drugie k.p.c. sąd polubowny nie jest
związany przepisami postępowania cywilnego. Z art. 711 § 3 i art. 712 § 1 pkt 4
k.p.c. wynika, że sąd polubowny nie jest również związany przepisami prawa
materialnego i przy rozstrzyganiu sporu może kierować się wyczuciem prawnym,
pod warunkiem jednak, że wydany wyrok nie uchybi praworządności lub zasadom
współżycia społecznego. Naruszenie prawa materialnego przez sąd polubowny
w zasadzie nie może więc stanowić przyczyny uchylenia wyroku sądu
polubownego. Może zaś być taką przyczyną jedynie wówczas, gdy jest
naruszeniem prawa, które doprowadziło do wydania wyroku uchybiającego
praworządności lub zasadom współżycia społecznego.
Jak wynika z uzasadnienia kasacji skarżący sformułował pod adresem
wyroku sądu polubownego zarzut naruszenia art. 65 § 2 k.c. Mając na uwadze to,
co powiedziano wyżej, nie ma podstawy do podważenia stanowiska Sądu
Apelacyjnego, że interpretacja umowy zawartej przez strony dokonana przez sąd
polubowny naruszała wynikające z wymienionego przepisu zasady wykładni umów,
co doprowadziło do wydania przez ten sąd wyroku uchybiającego zasadom prawa
obowiązującego w Polsce (praworządności) lub niesprawiedliwego, uchybiającego
zasadom współżycia społecznego. Sąd polubowny szczegółowo rozważył treść
umowy zawartej przez strony w dniu 16 sierpnia 1994 r. wraz z załącznikami
6
i dokonał analizy poszczególnych jej postanowień oraz zawartych w nich
sformułowań. Miał też na uwadze charakter i cel umowy oraz zamiar, który strony
zamierzały osiągnąć zawierając umowę. Ocena umowy doprowadziła sąd
polubowny do niewadliwych wniosków, których wynikiem jest wydany przezeń
wyrok.
Skoro kasacja okazała się nie mieć usprawiedliwionych podstaw, należało ją
oddalić (art. 39312
k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy postanowił
na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c.
db