Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 28 kwietnia 2005 r.
I PK 161/04
Pojęcie stanowiska służbowego w rozumieniu art. 10 ust. 1a i 1b ustawy
z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (jednolity
tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953 ze zm.), oprócz nazwy urzędu i funkcji,
obejmuje również miejscowość, w której urzędnikowi wyznaczono wykonywa-
nie pracy.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Roman Kuczyński, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2005 r.
sprawy z powództwa Małgorzaty S. przeciwko Urzędowi Kontroli Skarbowej w K. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgo-
wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 10 lutego 2004 r.
[...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania
Sądowi Okręgowemu w Krakowie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o
kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2002 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej Huty w
Krakowie-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powódkę Małgorzatę S.
do pracy u strony pozwanej na warunki pracy i płacy sprzed dnia 30 kwietnia 2001 r.,
tj. w Oddziale Zamiejscowym w T. oraz nałożył na stronę pozwaną obowiązek dal-
szego zatrudniania powódki w Oddziale Zamiejscowym w T. do czasu prawomocne-
go rozstrzygnięcia sprawy (w oryginale wyroku Ośrodek Zamiejscowy został okre-
ślony jako Oddział Zamiejscowy).
Sąd ten ustalił, iż powódka jest zatrudniona u strony pozwanej od dnia 31
grudnia 1998 r. na stanowisku inspektora kontroli skarbowej. Miejscem pracy po-
2
wódki od dnia 1 stycznia 1999 r. - zgodnie z decyzją Dyrektora Urzędu Skarbowego
w K. i Pełnomocnika Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 1998 r. - był Ośrodek Za-
miejscowy w T. Wcześniej powódka pracowała w Urzędzie Kontroli Skarbowej w T.;
do czasu zlikwidowania tego Urzędu i powołania jej na stanowisko inspektora kontroli
skarbowej trzeciego stopnia w Urzędzie Kontroli Skarbowej w K.
W dniu 26 kwietnia 2001 r. powódka otrzymała decyzję dyrektora o przenie-
sieniu z dniem 30 kwietnia 2001 r. na stanowisko inspektora kontroli skarbowej w
Urzędzie Kontroli Skarbowej w K. Decyzja wydana została na podstawie art. 10 ust.
1a i 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
(Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) w związku z art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.). Jako przyczynę
przeniesienia wskazano konieczność przeprowadzenia reorganizacji urzędu na sku-
tek zmian regulaminu organizacyjnego oraz zmiany struktury organizacyjnej wprowa-
dzonych zarządzeniem dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. [...] z dnia 9 stycz-
nia 2001 r. Sąd Rejonowy ustalił, że podstawą przeprowadzenia reorganizacji
Urzędu Kontroli Skarbowej w K. była zmiana zadań spowodowana stale zmieniają-
cymi się warunkami funkcjonowania przedsiębiorców na terenie objętym właściwo-
ścią inspektorów kontroli skarbowej. Celem reorganizacji było dostosowanie struktury
zatrudnienia do stawianych wymagań i zakładanych celów przy optymalizacji kosz-
tów związanych z utrzymaniem aparatu kontroli skarbowej, a skutkiem restrukturyza-
cji jest zmiana struktury organizacyjnej strony pozwanej. Reorganizacja dotyczyła
również Ośrodka Zamiejscowego w T., w którym w wyniku zmian podziału admini-
stracyjnego kraju (poza granicami województwa znalazł się silny gospodarczo rejon
jakim była D.) oraz niekorzystnej sytuacji gospodarczej nastąpiła nadwyżka pracow-
ników w stosunku do liczby podmiotów gospodarczych funkcjonujących na obszarze
jego właściwości. Spowodowało to konieczność przeniesienia części pracowników do
K. Kryteria doboru pracowników przewidzianych do przeniesienia ustalone zostały
wespół z przedstawicielami związków zawodowych działających u strony pozwanej.
Zgodnie z porozumieniem z dnia 29 grudnia 2001 r. elementami decydującymi w tej
kwestii miały być: miejsce zamieszkania i staż pracy, w tym w jednostkach skarbo-
wych. W porozumieniu ustalono również, że przy reorganizacji według przyjętych
kryteriów powinna być zachowana elastyczność z uwzględnieniem np. przydatności
pracownika w Oddziale Zamiejscowym w T.
3
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy rozważał, czy wskazane
przez pracodawcę przepisy prawa mogą być podstawą prawną przeniesienia po-
wódki z Oddziału Zamiejscowego w T. do K. Były to przepisy art. 10 ust. 1a i 1b
ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych w związku
z art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej. Sąd ten uznał,
że art. 10 ust. 1a pragmatyki urzędniczej ma zastosowanie tylko w razie likwidacji
stanowiska zajmowanego przez urzędnika państwowego mianowanego i zdaniem
Sądu nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie, albowiem stanowisko in-
spektora kontroli skarbowej (które zajmowała powódka) nadal istnieje u strony po-
zwanej. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, o likwidacji stanowiska nie można mówić
„nawet wtedy, gdy ulega ono ograniczeniu etatowemu”, a tym bardziej wówczas, gdy
etat zostaje przeniesiony z jednej komórki organizacyjnej do drugiej. Sąd Rejonowy
uznał także, iż w sprawie nie zachodziły przesłanki do zastosowania art. 10 ust. 1b
ustawy o pracownikach urzędów państwowych, dającego pracodawcy możliwość
przeniesienia urzędnika państwowego mianowanego na inne stanowisko w razie wy-
stąpienia szczególnych potrzeb urzędu. W tym zakresie przyjął, że powódka zarówno
przed dniem 30 kwietnia 2001 r., jak i po tym dniu, zajmowała takie samo stanowisko
- inspektora kontroli skarbowej, zmianie uległo jedynie miejsce świadczenia pracy.
Natomiast szczególne potrzeby urzędu nie mogą być utożsamiane z reorganizacją.
Zmiana stanowiska służbowego jako istotnego, podstawowego elementu stosunku
pracy wymagała - zdaniem Sądu - „udokumentowania nowym aktem mianowania”.
Powołując się na piśmiennictwo wskazano, że do wniosku takiego prowadzi wykład-
nia logiczna przepisu, chociaż przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwo-
wych nie określają formy zmiany stanowiska służbowego.
Sąd Okręgowy w Krakowie, wyrokiem z dnia 10 lutego 2004 r. oddalił apelację
strony pozwanej. Sąd drugiej instancji zaaprobował ustalenia poczynione przez Sąd
Rejonowy i wyciągnięte z nich wnioski. Sąd ten wskazał, że bezsporne było, iż sta-
nowiskiem zajmowanym przez powódkę było stanowisko inspektora skarbowego.
Powódka jest pracownikiem korpusu służby cywilnej, zatrudnionym na podstawie
mianowania. Powołując orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd
Okręgowy przyjął, że inspektorzy kontroli skarbowej są mianowanymi urzędnikami
państwowymi. Literalna wykładnia - zdaniem Sądu drugiej instancji - art. 10 ust. 1a
pragmatyki urzędniczej, który ma zastosowanie do powódki przez art. 138 ust. 1
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, nie nasuwa wątpliwości. W
4
orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że „przez likwidację
stanowiska pracy uzasadniającą przeniesienie mianowanego urzędnika państwowe-
go na inne stanowisko służbowe, odpowiadające jego kwalifikacjom należy rozumieć
faktyczne zniesienie dotychczasowego miejsca pracy pracownika. Tylko wówczas
bowiem zachodzi niemożliwość dalszego jego zatrudniania na dotychczasowym sta-
nowisku, o której mowa w art. 10 ust. 1a ustawy o pracownikach urzędów państwo-
wych”. Postępowanie dowodowe wykazało, że stanowisko, które zajmowała powód-
ka nie zostało zlikwidowane, co by nastąpiło gdyby w strukturze organizacyjnej za-
kładu pracy dane stanowisko zostało faktycznie zniesione. Brak wystąpienia kumu-
latywnie wszystkich wymienionych w przepisie przesłanek wyłącza jego zastosowa-
nie. Nie jest istotne zatem, że u strony pozwanej miała miejsce reorganizacja urzędu,
skutkująca zmianą struktury organizacyjnej, w tym koniecznością zmniejszenia za-
trudnienia w Ośrodku Zamiejscowym w T., skoro nie doszło do likwidacji stanowiska
powódki w tym Ośrodku. Przeniesienie powódki nastąpiło nie na to samo stanowisko,
lecz na stanowisko równorzędne, w innym miejscu wykonywania pracy, chociaż po-
wódka pozostaje inspektorem kontroli skarbowej oraz przeniesiona została w ramach
tego samego Urzędu. Zmieniło się miejsce świadczenia pracy przez powódkę, a więc
istotny element stosunku pracy. Sąd Okręgowy podniósł, iż „do powódki wraz z prze-
kazaniem aktu mianowania na stanowisko starszego referendarza zostało wystoso-
wane pismo o wyznaczeniu jako miejsca pracy Ośrodka Zamiejscowego w T. Urzędu
Kontroli Skarbowej w K.”. Natomiast w piśmie z dnia 26 kwietnia 2001 r. o przenie-
sieniu został wymieniony jako miejsce pracy Oddział Kontroli Pozostałych Osób
Prawnych Urzędu Kontroli Skarbowej w K. Doszło zatem do przeniesienia na inne
stanowisko. Nie ma - zdaniem Sądu drugiej instancji - żadnych wątpliwości, że prze-
pis art. 10 ust. 1a ustawy o pracownikach urzędów państwowych nie mógł być pod-
stawą przeniesienia powódki dokonanego przez stronę pozwaną. Odnośnie do inter-
pretacji art. 10 ust. 1b tej ustawy Sąd drugiej instancji wskazał, że chodzi w nim o
sytuacje „konkretne i wyjątkowe dla urzędu”. Strona pozwana powinna wykazać, że
nastąpiły „szczególne” potrzeby urzędu aby dokonać „personalnego przeniesienia
właśnie powódki a nie innego pracownika Ośrodka w T.”. Okoliczności uzasadniające
„szczególną potrzebę” muszą odnosić się do konkretnego stanowiska. Przesłanka ta
nie może być utożsamiana z reorganizacją urzędu, do której odnosi się art. 10 ust.
1a ustawy o pracownikach urzędów państwowych. W toku postępowania strona po-
zwana nie wykazała - zdaniem Sądu - istnienia „szczególnych potrzeb urzędu”, nie
5
przedstawiła żadnych dowodów na to, że po reformie administracyjnej nastąpiło
ograniczenie podmiotów podlegających kontroli urzędu, ani że „szczególne potrzeby”
odnoszą się do stanowiska zajmowanego przez powódkę, które nie uległo „faktycz-
nej likwidacji”
Strona pozwana wniosła kasację od tego orzeczenia. Skarżonemu orzeczeniu
zarzucała naruszenie przepisów postępowania: art. 385 k.p.c., przez oddalenie ape-
lacji pozwanego, art. 232 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
oraz art. 382 k.p.c., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a nadto
przez nieuwzględnienie przy ocenie mocy i wiarygodności dowodów całego zebrane-
go w sprawie materiału w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c., polegające na przyjęciu, że
niesporny pomiędzy stronami fakt przeniesienia stanowiska inspektora kontroli skar-
bowej z Ośrodka Zamiejscowego w T. do ośrodka - siedziby pozwanego w K. nie jest
tożsamy z likwidacją tego stanowiska w T. i zarzucenie przez Sąd Okręgowy w uza-
sadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że pozwany winien fakt likwidacji stanowiska
inspektora kontroli skarbowej w Ośrodku Zamiejscowym w T. udowodnić, czego nie
uczynił. Zarzucała także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c.,
przez niewyjaśnienie jaki charakter dla stosunku pracy powódki miało pismo z 31
grudnia 1998 r. Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej Romana C. oraz Pełnomocnika
Ministra Finansów wskazujące powódce jako miejsce wykonywania pracy T., przy
jednoczesnym przyjęciu bez uzasadnienia faktycznego i prawnego, że inspektor
kontroli skarbowej wykonujący swoje dotychczasowe obowiązki w ramach ośrodka
zamiejscowego (T.) pozwanego jest innym stanowiskiem niż inspektor kontroli skar-
bowej wykonujący swe obowiązki w siedzibie pozwanego (K.).
W ramach podstawy materialnoprawnej zarzucono w kasacji naruszenie art.
137 ustawy o służbie cywilnej, przez przyjęcie, że elementem istotnym stosunku
pracy powódki jako inspektora kontroli skarbowej członka korpusu służby cywilnej, co
do którego mają zastosowanie przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwo-
wych, jest miejsce pracy, pomimo że akt mianowania wymieniał jedynie stanowisko i
urząd, tj. Urząd Kontroli Skarbowej w K.; art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o kontroli
skarbowej przez przyjęcie, że inne osoby niż kierujący zakładem pracy w rozumieniu
art. 31
k.p. mogą kształtować stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej, co do
którego mają zastosowanie przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwowych
oraz art. 10 ust. 1a i 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych, przez przyję-
cie, że przepisy te dotyczą również warunków przeniesienia na inne stanowisko ro-
6
zumiane jako przeniesienie na to samo stanowisko inspektora kontroli skarbowej, ale
z ośrodka zamiejscowego do siedziby tego samego urzędu, a także w odniesieniu do
art. 10 ust. 1b przez przyjęcie, że przepis ten nie ma zastosowania w związku z reor-
ganizacją urzędu rozumianą jako skutek uzasadnionego przyczynami ekonomicz-
nymi ograniczenia zatrudnienia i dostosowania struktury zatrudnienia do potrzeb
Urzędu wynikających ze zmian podziału administracyjnego.
Kasacja zawiera wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i „oddalenie pozwu
powódki w całości” z zasądzeniem kosztów, bądź o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego
rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania za obydwie instancje.
Powódka wniosła o odrzucenie kasacji jako niedopuszczalnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Nie jest sporne, że powódka jest zatrudniona na podstawie mianowania i
zgodnie z art. 138 ust. 1 ustawy z dnia o służbie cywilnej do jej stosunku pracy mają
między innymi - zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1a i ust. 1b ustawy z dnia 16
września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (obecnie jednolity tekst:
Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953 ze zm.).
Jedną z istotnych cech stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowa-
nia jest stabilność zatrudnienia. Jest to cecha istotna ze względu na to, że zatrudnie-
nie na tej podstawie stosowane jest często wobec pracowników, którzy wykonują
zadania o charakterze publicznym wymagające pewnej niezależności, a w każdym
razie niepodatności na obawę o utratę miejsca pracy. Z drugiej strony rodzaj wyko-
nywanych przez pracownika zadań może powodować konieczność jego większej
dyspozycyjności i niemożliwość przedkładania ochrony jego zatrudnienia nad ważne
potrzeby publiczne lub społeczne. W rozpoznawanej sprawie nie chodzi o rozwiąza-
nie stosunku pracy, lecz o jego modyfikację polegającą na przeniesieniu. Pracodaw-
ca dokonując przeniesienia powołał się na art. 10 ust. 1a i ust. 1b pragmatyki
urzędniczej. Sądy uznały, że nie zostały spełnione przesłanki z żadnego z tych prze-
pisów, nie nastąpiła bowiem ani reorganizacja połączona z likwidacją stanowiska
pracy powódki (ust. 1a) ani nie wystąpiły szczególne potrzeby urzędu uzasadniające
przeniesienie. Zgodnie z art. 10 ust. 1a w razie reorganizacji urzędu urzędnika pań-
stwowego mianowanego można przenieść na inne stanowisko służbowe, odpowia-
7
dające kwalifikacjom pracownika, jeżeli ze względu na likwidację stanowiska zajmo-
wanego przez urzędnika nie jest możliwe jego dalsze zatrudnienie na tym stanowi-
sku. Natomiast w myśl art. 10 ust. 1b, jeżeli jest to konieczne ze względu na szcze-
gólne potrzeby urzędu, urzędnika państwowego mianowanego można przenieść na
inne stanowisko, odpowiadające kwalifikacjom urzędnika i równorzędne pod wzglę-
dem wynagrodzenia. Dla rozwikłania występującego w sprawie problemu prawnego
konieczne jest przesądzenie tego, jakie stanowisko zajmowała powódka. Jest bez-
sporne, że była ona inspektorem kontroli skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w
K. i ustalono jej miejsce pracy w Ośrodku Zamiejscowym tego Urzędu w T. Powstały
problem sprowadza się do tego, czy - w rozumieniu art. 10 ust 1a i ust. 1b pragma-
tyki urzędniczej - stanowiskiem (służbowym) powódki było stanowisko inspektora
kontroli skarbowej Urzędu Kontroli Skarbowej w K., czy też do określenia stanowiska
należy dodać „Ośrodka Zamiejscowego w T.”. Inaczej tę kwestię ujmując, trzeba
przesądzić, czy wyznaczone powódce miejsce wykonywania pracy jest elementem
istotnym zajmowanego przez nią stanowiska. Miejsce pracy w tym przypadku ozna-
cza nie tylko komórkę organizacyjną urzędu ale i miejscowość. W ocenie Sądu Naj-
wyższego miejscowość, w której mieści się siedziba urzędu albo jego wydzielonej
jednostki i w której urzędnik wykonuje powierzone mu obowiązki, jest na tyle istotnym
elementem treści jego stosunku pracy, że wchodzi w skład określenia zajmowanego
przez niego stanowiska. Wynika to z przedstawionych na wstępie cech charaktery-
stycznych stosunku pracy z mianowania. Urzędy mają różną strukturę, są takie, które
wykonują zadania na terenie całego kraju poprzez swe komórki umiejscowione w
różnych jego częściach. Trudno byłoby przyjąć, że stanowisko zajmowane w takim
urzędzie odnosi się do wszystkich miejscowości. Odnosząc te uwagi do stanu fak-
tycznego rozpoznawanej sprawy należy zwrócić uwagę na to, że gdyby przyjąć, że
stanowiskiem zajmowanym przez powódkę było stanowisko inspektora kontroli skar-
bowej Urzędu Kontroli Skarbowej w K. (bez określenia miejsca wykonywania pracy)
to do jej przeniesienia z T. do K. nie byłoby wymagane zastosowanie trybu z art. 10
ust. 1a i (albo) ust.1b pragmatyki urzędniczej. Zarówno bowiem w T., jak i w K. po-
wódka zajmowałaby to samo stanowisko, uległy zmianie tylko zakres jej obowiązków
i nazwa komórki organizacyjnej, a taka zmiana nie wymaga spełnienia przesłanek
wymienionych w tych przepisach; nie jest bowiem objęta ochroną stabilności zatrud-
nienia mianowanego urzędnika.
8
Na tym polega niekonsekwencja stanowisk zajętych przez orzekające w spra-
wie Sądy. Nie można jednocześnie przyjmować, że stanowisko powódki nie zostało
zlikwidowane w wyniku reorganizacji, bo było i jest to stanowisko inspektora Urzędu
w K. i zakładać, że do dokonanej zmiany treści stosunku pracy powódki konieczne
było zastosowanie instytucji przeniesienia służbowego. Gdyby tak jak Sądy rozumieć
pojęcie stanowiska, powódka mogłaby zostać zobowiązana przez pracodawcę do
wykonywania obowiązków w K. na podstawie zwykłego polecenia.
Słusznie jednak pracodawca zastosował przeniesienie. Zmiana komórki orga-
nizacyjnej Urzędu z mającej siedzibę w jednej miejscowości na inną położoną w in-
nym mieście wymaga dokonania przeniesienia. Dla zgodnego z prawem przeniesie-
nia urzędnika wymagane jest spełnienie przesłanek z art. 10 ust. 1a i (lub) ust. 1b
ustawy o pracownikach urzędów państwowych, skoro do powódki miały one wciąż
zastosowanie. W ocenie Sądu Najwyższego, w rozpoznawanej sprawie zostały speł-
nione przesłanki z obu tych przepisów. Stanowiska w Ośrodku Zamiejscowym T. zo-
stały zlikwidowane na skutek dokonania zmian w strukturze organizacyjnej Urzędu
Kontroli Skarbowej w K. polegającej - między innymi - na zmniejszeniu liczby stano-
wisk w T. i zwiększeniu ich w K. Odpowiada to hipotezie normy prawnej z art. 10 ust.
1a. Z drugiej strony, potrzeba dostosowania struktury organizacyjnej Urzędu w K. do
nowych potrzeb związanych ze zmianą podziału administracyjnego kraju jest szcze-
gólną potrzebą urzędu w rozumieniu art. 10 ust. 1b. Jest to potrzeba powstała na
skutek wyjątkowych okoliczności i niewątpliwie może być określona jako ważna. Jako
wyjątkowa i ważna zarazem spełnia kryteria „szczególności” w rozumieniu tego prze-
pisu.
Przedstawione stanowisko ma też oparcie w wykładni celowościowej. Nie
może być zaakceptowana taka wykładnia przepisów pragmatyk służbowych, zgodnie
z którą ochrona przed rozwiązaniem i modyfikacją stosunku pracy z mianowania
przeważałaby nad koniecznością zapewnienia właściwego wykonywania zadań pu-
blicznych nałożonych na pracodawcę. Zadania nałożone na Urząd Kontroli Skarbo-
wej w K. muszą być dobrze wykonywane przez wszystkie jego komórki organizacyj-
ne, co może wymagać dokonania przeniesień pracowników.
Usprawiedliwiona okazała się zatem podstawa kasacji odnosząca się do naru-
szenia art. 10 ust. 1 a i ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych.
Powódka kwestionowała nie tylko samą zasadę dokonanego w stosunku do
niej przeniesienia, ale i podnosiła stosowanie dyskryminujących ją praktyk. Kontroli
9
sądu pracy podlega nie tylko zgodność z prawem dokonanego przeniesienia, lecz
także wybór pracownika (pracowników) przenoszonych w związku z reorganizacją i
szczególnymi potrzebami urzędu. Wobec przyjęcia niezgodności z prawem przenie-
sienia Sąd Okręgowy nie badał tych kwestii.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na mocy art. 39313
§ 1
k.p.c.
========================================