Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 7 czerwca 2005 r.
III BP 2/05
Podstawą skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowo-
dów, w tym w szczególności zarzut nieustalenia okoliczności niezbędnych do
zastosowania przepisu prawa materialnego.
Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn (spra-
wozdawca), Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 czerwca
2005 r. sprawy z powództwa Bogdana O. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w G.
o odprawę i nagrodę jubileuszową, na skutek skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Siedlcach z dnia 18 lutego 2005 r. [...]
o d d a l i ł skargę.
U z a s a d n i e n i e
Powód Bogdan O. wnosił o zasądzenie na jego rzecz od Spółdzielni Mieszka-
niowej w G. 7.000 zł tytułem nagrody jubileuszowej za 35 lat pracy oraz 5.600 zł ty-
tułem odprawy za zwolnienie z pracy wraz z ustawowymi odsetkami. Pozwana wnio-
sła o oddalenie powództwa.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach wyrokiem z
24 listopada 2004 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda 1.497,78 zł brutto tytu-
łem odprawy rentowej oraz kwotę 7.488,90 zł brutto tytułem nagrody jubileuszowej
za 35 lat pracy z ustawowymi odsetkami od dnia 29 kwietnia 2004 r. do dnia zapłaty.
W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, zaś wyrokowi w pkt I nadał rygor
natychmiastowej wykonalności do kwoty 1-miesięcznego wynagrodzenia.
Sąd Rejonowy ustalił, że Bogdan O. zatrudniony był w Spółdzielni Mieszka-
niowej w G. od 1 marca 1995 r. do 28 kwietnia 2004 r. Stosunek pracy został rozwią-
2
zany na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. Po ustaniu zatrudnienia powód uzyskał
prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do 31 sierpnia
2006 r. Pozwany pracodawca naliczył powodowi odprawę rentową w kwocie
1.497,78 zł, odpowiadającej 1-miesięcznemu wynagrodzeniu, której powód nie przy-
jął. Sąd uznał, że do powoda nie ma zastosowania § 35 ust. 1 - 6 regulaminu wyna-
gradzania, albowiem przepisy te pozwalają przyznać wyższą odprawę rentową tylko
tym pracownikom, którzy uzyskali prawo do renty inwalidzkiej na stałe. Powód mając
przyznaną rentę okresową był uprawniony do 1-miesięcznej odprawy wynikającej z
art. 921
§ 1 k.p. Odnośnie do nagrody jubileuszowej Sąd Rejonowy ustalił, że regu-
lamin wynagradzania w § 34 ust. 5 odsyła - w zakresie zasad ustalania okresów
pracy uprawniających do nagrody jubileuszowej - do przepisów ogólnych, tj. do za-
rządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1989 r. (M.P Nr 44,
poz. 358 ze zm.; dalej powoływane, jako zarządzenie z 1989 r.). W myśl § 9 tego
zarządzenia, rozwiązanie stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub
rentę inwalidzką I lub II grupy z innych przyczyn niż choroba zawodowa lub wypadek
przy pracy, uprawnia do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej pracownika, któ-
remu do nabycia prawa do nagrody brakuje mniej niż 12 miesięcy od daty rozwiąza-
nia stosunku pracy. W ocenie Sądu Rejonowego powód spełniał te warunki w dniu
rozwiązania umowy o pracę, gdyż brakowało mu mniej niż 12 miesięcy do nabycia
prawa do nagrody jubileuszowej za 35 laty pracy. Obecnie obowiązująca ustawa z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) nawiązuje w art. 195 pkt 5 do poprzednio
obowiązującej ustawy emerytalno-rentowej z 1982 r. Sąd Rejonowy uznał, że przy-
znana powodowi renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy odpowiada dawnej
rencie I i II grupy inwalidów. Z tego względu Sąd ten zasądził na rzecz powoda żą-
daną nagrodę jubileuszową.
Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony w drodze apelacji przez pozwaną
w części zasądzającej nagrodę jubileuszową.
Sąd Okręgowy uwzględnił apelację, zmienił zaskarżony wyrok w punkcie Ib i
III i powództwo o nagrodę jubileuszową oddalił. Sąd stwierdził, że powód stał się nie-
zdolny do pracy w okresie, kiedy był jeszcze pracownikiem. Uzyskanie prawa do
renty było kontynuacją niezdolności do pracy z okresu pobierania zasiłku chorobo-
wego i świadczenia rehabilitacyjnego. W sprawie kwestią zasadniczą jest wykładnia
§ 9 zarządzenia z 1989 r. Przepis ten miał odniesienie do ustawy z 14 grudnia 1982
3
r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze
zm.), która wyróżniała trzy grupy inwalidztwa. Grupa I i II odpowiadała obecnej cał-
kowitej niezdolności do pracy, zaś III obecnej częściowej niezdolności do pracy
(ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Powód ma orzeczoną częściową niezdolność do pracy, a więc w myśl
poprzednio obowiązujących przepisów byłby zakwalifikowany do III grupy inwalidów.
Kategoria ta nie mieści się w regulacji zawartej w § 9 zarządzenia z 1989 r. Skoro
więc powód w dniu rozwiązania stosunku pracy nie osiągnął 35 lat zatrudnienia, to
nie przysługuje mu gratyfikacja za ten okres.
Od powyższego wyroku skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem pra-
womocnego orzeczenia wniósł powód. Skarżący zarzucił wyrokowi Sądu Okręgowe-
go naruszenie prawa materialnego, a mianowicie § 9 zarządzenia z 1989 r., przez
wadliwe uznanie, że powodowi nie może być przyznana kwota 7.488,90 zł tytułem
nagrody jubileuszowej za 35 lat pracy. Jego pełnomocnik wskazał, że przyjęcie
skargi do rozpoznania uzasadnione jest niewłaściwą interpretacją prawa materialne-
go. Bogdan O. przeszedł na rentę inwalidzką w związku z wypadkiem przy pracy i
brakowało mu wówczas mniej niż 12 miesięcy do wymaganego okresu 35 lat pracy.
W myśl § 9 zarządzenia z 1989 r., w razie rozwiązania stosunku pracy z powodu
przejścia na rentę inwalidzką w związku z wypadkiem przy pracy, nawet przy niepeł-
nosprawności lekkiego stopnia, nabywa się uprawnienia do otrzymania nagrody ju-
bileuszowej. Na skutek przeoczenia przez Sąd Okręgowy w Siedlcach, że przejście
na rentę inwalidzką miało bezpośredni związek z wypadkiem przy pracy powód po-
niósł szkodę, polegającą na tym, że z powodu błędnego wyroku nie otrzymał 7488,90
zł. Wzruszenie zaskarżonego wyroku nie jest możliwe w drodze innych środków
prawnych. Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, ponieważ w sprawach z zakresu
prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, wartość przedmiotu sporu musi przekraczać
10 tys. zł. Nie zachodzą także warunki do żądania wznowienia postępowania. Z tego
względu skarżący wniósł o stwierdzenie, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego
jest niezgodny z prawem.
W uzasadnieniu skarżący wskazał - między innymi - że argumentacja prawna
przytoczona w uzasadnieniu wyroku jest właściwa, lecz niepełna. Sąd Okręgowy
pominął zasadniczą w tej sprawie kwestię, a mianowicie to, że Bogdan O. przeszedł
na rentę inwalidzką w związku z wypadkiem przy pracy. Okoliczność ta była znana
Sądowi Rejonowemu. Powód poinformował, że Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
4
czeń Społecznych w Siedlcach wyrokiem z 5 listopada 2004 r. [...] utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach przeciwko ZUS - Oddział w S. o przyznaniu
Bogdanowi O. odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Sprawa o odszkodowa-
nie z tytułu wypadku przy pracy była rozpoznawana przez te same Sądy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega oddaleniu, ponieważ jej podstawa okazała się nieusprawie-
dliwiona. Zarzut skarżącego sprowadza się do twierdzenia, że Sąd Okręgowy nie-
właściwie zinterpretował prawo materialne - § 9 zarządzenia z dnia 23 grudnia 1989
r., bowiem przeoczył, że przejście powoda na rentę inwalidzką miało bezpośredni
związek z wypadkiem przy pracy. Okoliczność ta, zdaniem pełnomocnika powoda,
była znana Sądowi Rejonowemu w Siedlcach. Bogdan O. poinformował bowiem, że
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach wyrokiem z 5
listopada 2004 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach przeciwko
Zakładowi Ubezpieczeń Społęcznych - Oddział w S. o przyznaniu Bogdanowi O. od-
szkodowania z tytułu wypadku przy pracy.
Przedstawiony wyżej zarzut jest nietrafny, bowiem w ustalonym stanie fak-
tycznym Sąd Okręgowy prawidłowo zinterpretował i zastosował § 9 zarządzenia z
1989 r. Stwierdzenie to nie wymaga dalszej argumentacji choćby ze względu na to,
że skarżący sam słusznie przyznał w uzasadnieniu skargi, iż „argumentacja prawna
przytoczona w uzasadnieniu wyroku jest właściwa”. W istocie skarżący nie kwestio-
nował więc wykładni wskazanego wyżej przepisu, lecz zarzucał braki w ustaleniach
faktycznych. Już to wystarcza do oddalenia skargi. Zgodnie bowiem z art. 4244
k.p.c.
in fine „podstawą skargi nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny
dowodów.” Ponadto należy wskazać, że wbrew twierdzeniu pełnomocnika skarżące-
go z akt sprawy nie wynika, aby skarżący informował Sąd pierwszej lub drugiej in-
stancji o wyroku z 5 listopada 2004 r. [...], zaś w skardze pełnomocnik nie wskazał,
kiedy i w jaki sposób powód takiej informacji Sądowi udzielił. Należy też stwierdzić,
że fakt, iż orzeczenie [...], w którym Sąd przyznał Bogdanowi O. odszkodowanie z ty-
tułu wypadku przy pracy, zapadło w tym samym Sądzie Okręgowym w Siedlcach, w
którym zapadło zaskarżone orzeczenie, nie oznacza, że Sąd orzekający w niniejszej
sprawie powinien je znać z urzędu. Wskazanie Sądowi tego faktu należało do powo-
da, czego jak wyżej wskazano, nie uczynił.
5
Z tych powodów, wobec braku podstaw do stwierdzenia, że zaskarżone orze-
czenie jest niezgodne z prawem, Sąd Najwyższy oddalił skargę na podstawie art.
42411
§ 1 k.p.c.
========================================