Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 28 czerwca 2005 r.
III SPZP 1/05
Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel, Sędziowie SN: Barbara Wagner,
Andrzej Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczy-
szyn, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi Ja-
dwigi B. z udziałem Józefa D. o podział majątku dorobkowego, na skutek zagadnie-
nia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu postanowieniem z
dnia 22 lutego 2005 r. [...]
„Czy dopuszczalne jest wznowienie zakończonego prawomocnym postano-
wieniem postępowania ze skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy
w postępowaniu sadowym bez nieuzasadnionej zwłoki ?”
p o d j ą ł uchwałę:
Niedopuszczalna jest skarga o wznowienie od postanowienia kończące-
go postępowanie w sprawie ze skargi na naruszenie prawa strony do rozpo-
znania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wyniku rozpoznania skargi Janiny B. na na-
ruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy o podział majątku dorobkowego w postę-
powaniu przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu [...] bez nieuzasadnionej zwłoki,
postanowieniem z dnia 9 grudnia 2004 r. [...] stwierdził przewlekłość w postępowaniu
odwoławczym prowadzonym w sprawie [...] przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu
oraz zasądził na rzecz skarżącej od Skarbu Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego
we Wrocławiu kwotę 5.000 zł tytułem zaspokojenia jej roszczenia ze skargi na prze-
wlekłość postępowania, oddalając to roszczenie w dalej idącej części.
2
Uczestnik postępowania - Prezes Sądu Okręgowego we Wrocławiu na podsta-
wie art. 399 k.p.c. wniósł skargę o wznowienie postępowania w sprawie ze skargi na
przewlekłość postępowania zakończonej powyższym postanowieniem Sądu Apela-
cyjnego we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2004 r., zarzucając „naruszenie art. 10 ust. 1
i 3 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do
rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr
179, poz. 1843) poprzez niedoręczenie Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okrę-
gowego we Wrocławiu odpisu skargi Jadwigi B., na skutek czego uczestnik postępo-
wania był pozbawiony możności działania, co skutkuje nieważnością postępowania
(art. 401 pkt 2 k.p.c.).” W tej sytuacji, wnosząc o zmianę powyższego postanowienia
Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu przez oddalenie skargi, uczestnik postępowania w
uzasadnieniu skargi o wznowienie postępowania wskazał w szczególności na to, że:
(a) przed rozpoznaniem przedmiotowej skargi na przewlekłość postępowania Sąd
Apelacyjny we Wrocławiu nie doręczył odpisu skargi Skarbowi Państwa - Prezesowi
Sądu Okręgowego we Wrocławiu, a tym samym naruszył w sposób rażący art. 10
ust. 1 i ust. 3 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy
w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki; (b) postanowienie w przed-
miocie skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnio-
nej zwłoki ma charakter prejudycjalny, bowiem zgodnie z art. 15 ust. 1 - 3 ustawy o
skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądo-
wym bez nieuzasadnionej zwłoki strona, której skargę uwzględniono, może w odręb-
nym postępowaniu dochodzić od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa
i komornika naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzenia przewlekłości postępowa-
nia, przy czym art. 15 ust. 2 tej ustawy wprost stanowi, że „postanowienie uwzględ-
niające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadość-
uczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania”; dlatego nie można
twierdzić, że postępowanie w przedmiocie skargi na przewlekłość postępowania ma
jedynie charakter incydentalny; (c) przeciwnie, należy mieć na uwadze to, że „postę-
powanie w przedmiocie skargi prowadzone jest przeciwko innemu podmiotowi, niż
strony postępowania, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania. Dlatego
ustawa w jej artykule 10 wymaga, aby sąd rozpoznający skargę zawiadomił o toczą-
cym się postępowaniu Skarb Państwa - prezesa tego sądu, którego działanie lub
bezczynność spowodowało przewlekłość postępowania. Jest to zatem odrębne po-
3
stępowanie, w którym biorą udział skarżący oraz Skarb Państwa, a sąd właściwy do
rozpoznania skargi orzeka merytorycznie o uwzględnieniu lub oddaleniu skargi.”
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, rozpoznając powyższą skargę Skarbu Państwa
- Prezesa Sądu Okręgowego we Wrocławiu, powziął wątpliwość co do dopuszczal-
ności wznowienia postępowania ze skargi na przewlekłość postępowania unormo-
wanej ustawą o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w po-
stępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki i postanowieniem z dnia 22 lutego
2005 r. (I S 3/04) przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące
zagadnienie prawne:
„Czy dopuszczalne jest wznowienie zakończonego prawomocnym postano-
wieniem ze skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowa-
niu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki?”
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd Apelacyjny we Wrocławiu
stwierdził, że pomimo ważkich argumentów przedstawionych przez wnoszącego
skargę o wznowienie postępowania, należy również zważyć, co następuje:
Po pierwsze, (a) skarga na przewlekłość postępowania wnoszona jest w toku
postępowania w sprawie, której dotyczy (art. 5 ustawy o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
zwłoki), (b) właściwym do jej rozpoznania jest sąd przełożony na sądem, przed któ-
rym toczy się postępowanie i którego skarga dotyczy (art. 4 ust. 1 tej ustawy), (c) sąd
właściwy do rozpoznania skargi na przewlekłość postępowania został równocześnie
uprawniony do zalecenia odpowiednich czynności sądowi rozpoznającemu sprawę
co do istoty (art. 12 ust. 3 tej ustawy), a ponadto (d) do postępowania toczącego się
na skutek wniesienia skargi na przewlekłość postępowania, w sprawach nie uregu-
lowanych w tej ustawie, należy stosować odpowiednio przepisy o postępowaniu za-
żaleniowym obowiązujące w postępowaniu, którego skarga dotyczy (art. 8 ust. 2 tej
ustawy), a to oznacza, że „ustawodawca uwypukla funkcję kontrolną i dyscyplinującą
omawianego postępowania oraz jego swoistą podrzędność w stosunku do postępo-
wania „właściwego”, a - tym samym - incydentalność.”
Po drugie, w ustawie o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania
sprawy w postępowaniu bez nieuzasadnionej zwłoki „nie przewidziano kontroli in-
stancyjnej wydanego po rozpoznaniu skargi orzeczenia, co w aspekcie terminu z art.
11 ustawy zaświadcza o intencji skrócenia do niezbędnego minimum czasu osta-
tecznego załatwienia skargi, a pośrednio o zgodnej z jej istotą i celem jako instru-
4
mentu zwalczania przewlekłości postępowań sądowych, intencji szybkiego zakoń-
czenia sprawy, w toku której skargę wniesiono.” Oznacza to, że „funkcja skargi, na-
kazuje generalnie wyłączyć dopuszczalność wzruszenia wydanego co do niej pra-
womocnego postanowienia, a zwłaszcza dopuszczalność wznowienia postępowania
umożliwiającego, przynajmniej teoretycznie, ponowne rozpoznanie skargi nawet po
kilku latach (art. 408 k.p.c.), co byłoby absurdem.”
Po trzecie, istotne znaczenie ma również i to, że „art. 8 ust. 2 ustawy, odsyła-
jący w sprawach w niej nieuregulowanych do stosowanych odpowiednio przepisów o
postępowaniu zażaleniowym, nadaje skardze status zażalenia, zatem zapadłe po jej
rozpoznaniu postanowienia nakazuje traktować analogicznie do postanowienia wy-
danego w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji
(choć sąd nadrzędny rozpoznaje sprawę jako pierwszy i jedyny), tj. postanowienia
nie tylko niezaskarżalnego zażaleniem do Sądu Najwyższego (art. 39318
k.p.c.,
obecnie art. 3941
k.p.c.) kasacją (w dacie wniesienia skargi) czy skarga kasacyjną
(obecnie), ale także niepodlegającego wzruszeniu drogą wznowienia, zastrzeżonego
tylko w sprawach zakończonych prawomocnym orzeczeniem co do ich istoty, w pro-
cesie: wyrokiem i mającym ten sam walor nakazem zapłaty, a w postępowaniu nie-
procesowym: postanowieniem (jedyny wyjątek przewiduje obowiązujący od 6 lutego
2005 r. art. 399 § 2 k.p.c.).”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego skarga o wzno-
wienie postępowania jest dopuszczalna (a) co do zasady wtedy, gdy postępowanie
zostało zakończone prawomocnym wyrokiem (art. 399 § 1 k.p.c.); (b) natomiast w
sytuacji, gdy zostało ono zakończone postanowieniem, skarga o wznowienie postę-
powania jest dopuszczalna jedynie w wypadku, gdy postanowienie kończące postę-
powanie zostało wydane na podstawie aktu normatywnego, co do którego Trybunał
Konstytucyjny orzekł o jego niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową mię-
dzynarodową lub ustawą (art. 399 § 2 w związku z art. 4011
k.p.c.). Ponieważ w po-
stępowaniu w sprawie ze skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy
w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki należy odpowiednio stosować
przepisy o postępowaniu zażaleniowym (art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
5
zwłoki) i kończy się ono wydaniem orzeczenia w formie postanowienia (art. 8 ust. 2 i
art. 15 ust. 2 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w
postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w związku z art. 354 k.p.c.), to w
konsekwencji oznacza to, iż niedopuszczalna jest skarga o wznowienie postępowa-
nia od postanowienia kończącego postępowanie w sprawie ze skargi na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
zwłoki (art. 399 § 2 w związku z art. 4011
k.p.c. - a contrario).
2. Należy jednakże mieć na uwadze jednocześnie i to, że:
Po pierwsze, zgodnie z dyspozycją art. 78 Konstytucji RP „każda ze stron ma
prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od
tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.” A z kolei, stosownie do dyspozycji
art. 176 ust. 1 Konstytucji RP „postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyj-
ne.” Przy czym, Trybunał Konstytucyjny stoi na stanowisku (por. wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2002 r., P 13/01 - OTK-A 2002 nr 4, poz. 42 oraz
powołane tam wcześniejsze orzecznictwo), że przepis art. 78 Konstytucji RP sam
przez się nie przesądza o konieczności dwuinstancyjności postępowania sądowego,
lecz stanowi jedynie konstytucyjną gwarancję kontroli instancyjnej określonego roz-
strzygnięcia upoważnionego organu władzy publicznej. Natomiast odmienny cha-
rakter ma zasada konstytucyjna sformułowana w art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, która
nie stanowi wprawdzie immanentnego elementu gwarancji prawa do sądu z art. 45
ust. 1 Konstytucji RP, jednak ma na celu wzmocnienie tego prawa, bowiem wprowa-
dza konstytucyjną gwarancję proceduralną odnoszącą się do kontroli postępowania
sądowego, która obowiązuje bezwzględnie w sprawach przekazanych na mocy
ustaw do wyłącznej właściwości sądów, a więc w sprawach, które „od początku do
końca” rozpoznawane są przez sądy.
Po drugie, przepisy ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpo-
znania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki określają na
gruncie polskiego porządku prawnego „zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania
skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zo-
stało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu” (art. 1 ust. 1 ustawy). W
szczególności w przepisach tej ustawy określone zostały: (a) przedmiot tego typu
postępowania (art. 2 ustawy); (b) legitymacja prawna stron tego postępowania -
skarżącego (art. 3 ustawy) oraz uczestnika tego postępowania, wobec którego pod-
niesiony został zarzut przewlekłości postępowania, czyli Skarbu Państwa - prezesa
6
tego sądu lub komornika i Skarbu Państwa - prezesa właściwego sądu rejonowego,
któremu skarżący zarzuca działanie lub bezczynność powodujące przewlekłość po-
stępowania, którym przysługują prawa strony w tym postępowaniu w zakresie rozpo-
znania skargi (art. 10 ustawy); (c) sąd właściwy do rozpoznania skargi (art. 4
ustawy); (d) wymagania formalne skargi (art. 6 i art. 17 ustawy) i tryb jej wnoszenia
(art. 5 i art. 14 ustawy); (e) tryb rozpoznania skargi (art. 8 - art. 9 oraz art. 11 ustawy);
(f) rodzaje i skutki prawne orzeczeń-postanowień wydawanych w wyniku rozpoznania
skargi (art. 12 - art. 15 ustawy). Powyższa ustawowa regulacja prawna wskazuje
jednoznacznie na to, że wprawdzie w sensie funkcjonalnym kwestia zarzutu „prze-
wlekłości postępowania” ma zawsze charakter pochodny (wtórny) i zarazem incy-
dentalny (wpadkowy) względem innego toczącego się „postępowania w określonej
sprawie” (mającego charakter postępowania pierwotnego i podstawowego zarazem),
skoro „zarzut przewlekłości” odnosi się do toczącego się już „postępowania w spra-
wie” (art. 2 ustawy). Tym niemniej, w sensie prawnoprocesowym „postępowanie ze
skargi na przewlekłość postępowania” ma jednak charakter postępowania odrębnego
względem „postępowania w określonej sprawie”, którego ono dotyczy: (a) odmienny
jest bowiem przedmiot i cel tego postępowania (art. 2 i art. 6 ustawy) , (b) toczy się
ono pomiędzy innymi stronami i inny jest sąd właściwy do rozpoznania tej skargi (art.
3 i art. 10 ustawy), (c) w postępowaniu tym w sprawach nieuregulowanych w tej
ustawie „należy stosować odpowiednio przepisy o postępowaniu zażaleniowym,
obowiązujące w postępowaniu, którego skarga dotyczy” (art. 8 ust. 2 ustawy), a po-
nadto (d) ustawodawca przesądził równocześnie i o tym, że wydane w wyniku tego
postępowania „postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu
cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości
postępowania” (art. 15 ust. 2 ustawy - skutek prejudycjalny); i wreszcie, co nie mniej
istotne, (e) właściwymi w sprawach ze „skargi na przewlekłość postępowania” są
wyłącznie sądy i toczy się ono „od początku do końca” przed sądami.
Po trzecie, ponieważ Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej
Polskiej (art. 8 ust. 1 Konstytucji RP), zgodna z konstytucyjną zasadą dwuinstancyj-
nego postępowania sądowego wykładnia przepisów ustawy o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
zwłoki nakazuje stanąć na stanowisku, że: skoro (a) postępowanie ze skargi na
przewlekłość postępowania jest postępowaniem odrębnym w stosunku do postępo-
wania, którego przewlekłości dotyczy ta skarga, albowiem jego przedmiotem jest
7
„nowa sprawa” i dotyczy ono „innych stron”, a przy tym (b) postępowanie to wszczy-
nane jest i „od początku do końca” toczy się wyłącznie przed sądem oraz (c) wydane
w wyniku tego postępowania orzeczenie - postanowienie uwzględniające skargę
wiąże sąd w ewentualnym przyszłym postępowaniu cywilnym, w którym skarżący
może dochodzić od strony przeciwnej odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu
stwierdzonej przewlekłości postępowania, to (d) sformułowane w art. 8 ust. 2 ustawy
o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu są-
dowym bez nieuzasadnionej zwłoki odesłanie prawne, wedle którego „w sprawach
nieuregulowanych w ustawie do postępowania toczącego się na skutek skargi sąd
stosuje odpowiednio przepisy o postępowaniu zażaleniowym obowiązujące w postę-
powaniu, którego skarga dotyczy”, w żadnym razie nie daje podstawy do utożsamia-
nia „skargi na przewlekłość postępowania” z „zażaleniem”. Przeciwnie, z dyspozycji
art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w
postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki wynika, że od postanowienia
kończącego sprawę w postępowaniu wszczętym w wyniku wniesienia „skargi na
przewlekłość postępowania” przed właściwym sądem pierwszej instancji (art. 9 i art.
12 w związku z art. 4 ust. 1 tej ustawy) przysługuje stronom zażalenie do sądu dru-
giej instancji (art. 394 § 1 - zdanie pierwsze k.p.c.) - wyjątek w tym względzie stano-
wią jedynie postanowienia kończące sprawę w postępowaniu wszczętym w wyniku
wniesienia „skargi na przewlekłość postępowania” przed Sądem Najwyższym jako
sądem właściwym pierwszej instancji (art. 4 ust. 2 tej ustawy), od których nie przy-
sługuje zresztą również „skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomoc-
nego orzeczenia”, bowiem zgodnie z art. 4241
§ 3 in fine k.p.c.: „w takich wypadkach
orzeczenia Sądu Najwyższego traktuje się jak orzeczenia wydane w postępowaniu
wywołaniem wniesieniem skargi.”
Po czwarte, odmienna wykładnia przepisów ustawy o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
zwłoki, oparta na założeniu, że z brzmienia art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, iż postę-
powanie wszczęte w wyniku wniesienia „skargi na przewlekłość postępowania” ma
znamiona prawne „postępowania zażaleniowego” i w konsekwencji tego jest ono po-
stępowaniem jednoinstancyjnym, byłaby niezgodna z Konstytucją Rzeczypospolitej
Polskiej (art. 8 ust. 1 i art. 176 ust. 2 Konstytucji RP). Co więcej, wbrew pozorom, o
trafności takiej wykładni nie może przesądzać również argument wskazujący na po-
trzebę zapewnienia „szybkości postępowania” w sprawach ze skargi na przewlekłość
8
postępowania, jeśli zważyć, że: po pierwsze - sformułowana w art. 6 Konwencji o
ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4
listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) gwarancja prawna „roz-
patrzenia sprawy w rozsądnym terminie” nie stanowi wartości „samej w sobie”, lecz
służyć ma realizacji przysługującego każdemu „prawa do sprawiedliwego i publicz-
nego rozpatrzenia jego sprawy przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony
ustawą” (por. na ten temat orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w:
T. Jasudowicz (red.), Orzecznictwo Strasburskie - Zbiór orzeczeń Europejskiego Try-
bunału Praw Człowieka 1990-1997, tom I, Toruń 1998 r., s. 354-437; oraz M. A. No-
wicki, Europejski Trybunał Praw Człowieka - Orzecznictwo, tom I - Prawo do rzetel-
nego procesu sądowego, Kraków 2001 r., s. 658-818); dlatego także przepis art. 6
k.p.c. nakazuje wprawdzie sądowi przeciwdziałanie przewlekaniu postępowania i
dążenie do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jednakże
tylko wówczas, „jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy”; po drugie
- w art. 11 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w
postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki ustawodawca przesądził o tym,
iż sąd wydaje orzeczenie w sprawie o przewlekłość postępowania nie później niż w
terminie dwóch miesięcy, licząc od daty złożenia skargi; po trzecie - jest także oczy-
wiste, że z jednej strony - wzgląd na „szybkość postępowania” nie może w żadnym
razie uzasadniać pozbawienia strony możliwości skorzystania z przysługującego jej z
mocy ustawy środka zaskarżenia i równocześnie, z drugiej strony - jeżeli korzystając
z przysługującego jej prawa, strona wnosi skargę na przewlekłość postępowania,
każda ze stron tego postępowania (w tym także strona skarżąca) musi w konse-
kwencji liczyć się z koniecznością wydłużenia czasu trwania tego postępowania, któ-
rego skarga dotyczy, o czas niezbędny na rozpoznanie wniesionej skargi i w przy-
szłości nie może skutecznie zarzucić zaistniałej z tej przyczyny „przewlekłości postę-
powania” (volenti non fit iniuria).
3. W konsekwencji, analiza przepisów obowiązującego porządku prawnego
prowadzi do wniosku, że: (a) jakkolwiek w sprawie, w związku z rozpoznawaniem
której Sąd Apelacyjny we Wrocławiu powziął poważne wątpliwości co do dopusz-
czalności skargi o wznowienie postępowania od postanowienia kończącego postę-
powanie w sprawie ze skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w
postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, skarga o wznowienie postępo-
wania nie jest dopuszczalna, to jednak (b) zważywszy na to, iż wydane w wyniku
9
skargi na przewlekłość postępowania przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu po-
stanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2004 r. jest w istocie
postanowieniem Sądu pierwszej instancji kończącym postępowanie w sprawie,
Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu jako stronie w tym postę-
powaniu przysługuje zażalenie na to postanowienie do Sądu Najwyższego (art. 394 §
1 - zdanie pierwsze k.p.c.); w konsekwencji, (c) wniesiona przez Sąd Okręgowy we
Wrocławiu w tej sprawie skarga o wznowienie postępowania powinna zostać potrak-
towana przez Sąd Apelacyjny jako zażalenie na postanowienie tego Sądu z dnia 9
grudnia 2004 r., do którego - w związku z podniesionym przez Sąd Okręgowy we
Wrocławiu zarzutem nieważności postępowania - ma również odpowiednie zastoso-
wanie art. 395 § 2 k.p.c. w związku z art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
zwłoki.
========================================