Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 września 2005 r.
III PK 83/05
W umowie o pracę można zastrzec, że zmiana jej warunków nastąpi w
formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 76 k.c. w związku z art. 300
k.p.).
Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski
(sprawozdawca), Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2005 r.
sprawy z powództwa Roberta S. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemy-
słowego i Ogólnego „R.” SA w R. w upadłości o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej
powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 9 lutego 2005 r. [...]
1) o d d a l i ł kasację,
2) zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej 5.870 zł (pięć tysięcy osiem-
set siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Powód Robert S. w ostatecznie sprecyzowanym pozwie wniesionym przeciw-
ko pozwanemu Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego „R.” w R.
w upadłości domagał się zasądzenia wynagrodzenia za pracę za okres od lipca do
listopada 2003 r., ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za wskazany wyżej okres
oraz odszkodowania, wynikającego z ustania stosunku pracy w wysokości określonej
w aneksie do umowy o pracę z dnia 14 grudnia 2001 r. Powód powoływał się na to,
iż pozostając w zatrudnieniu u pozwanego jako prezes zarządu i dyrektor naczelny
miał ustalone warunki w umowie z dnia 15 listopada 2001 r. oraz w aneksach do tej
umowy z dat: 14 grudnia 2001 r. oraz 10 stycznia 2003 r. Po odwołaniu ze stano-
wiska prezesa (uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 16 maja 2003 r.) powód wypowie-
dział umowę o pracę w dniu 27 maja 2003 r., co - zgodnie z aneksem nr 1 z dnia 14
grudnia 2001 r. - spowodowało rozpoczęcie, z dniem 1 czerwca 2003 r. biegu sze-
2
ściomiesięcznego terminu wypowiedzenia. Strona pozwana wypłaciła natomiast wy-
nagrodzenie jedynie za czerwiec odmawiając dalszych wypłat.
Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa twierdząc, że aneks, na który
powołuje się powód, jest nieważny, ponieważ został podpisany przez nieupoważnio-
ną do tego osobę.
Wyrokiem z dnia 28 września 2004 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Rzeszowie zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwoty po
13.739 zł tytułem wynagrodzenia za lipiec, sierpień i wrzesień 2003 r., kwoty po
14.049 zł tytułem wynagrodzenia za październik i listopad 2003 r. - wszystkie z usta-
wowymi odsetkami liczonymi od jedenastego dnia następnego miesiąca do dnia za-
płaty - oraz 6.641 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy z odsetkami od
dnia 1 grudnia 2003 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo zostało
oddalone. Sąd pierwszej instancji ustalił, że w umowie o pracę z dnia 15 listopada
2001 r. strony ustaliły, między innymi, że każda ze stron może rozwiązać umowę na
zasadach ustalonych w Kodeksie pracy (§ 5) oraz że wszelkie zmiany w umowie
mogą być dokonywane na piśmie, w formie aneksów, pod rygorem nieważności (§
8). Dodatkowe uprawnienia powoda zostały określone w załączniku do umowy. Za-
warto w nim między innymi postanowienie o prawie powoda do odszkodowania w
przypadku rozwiązania umowy z inicjatywy pracodawcy w wysokości średniego trzy-
miesięcznego wynagrodzenia. W dniu 14 grudnia 2001 r. podpisano aneks numer 1,
w którym ustalono prawo rozwiązania umowy przez każdą ze stron z sześciomie-
sięcznym okresem wypowiedzenia (§ 5), a w załączniku określono prawo do sze-
ściomiesięcznego odszkodowania w przypadku rozwiązania umowy o pracę, z wyłą-
czeniem rozwiązania w trybie art. 52 k.p. Kolejny aneks (numer 2) zawarty w dniu 10
stycznia 2003 r. dokonywał zmiany wysokości wynagrodzenia. Obydwa aneksy za
pracodawcę podpisał Wojciech K. Został on wybrany na członka rady nadzorczej w
miejsce przewodniczącego Marka O. W dacie podpisywania pierwszego z aneksów
Wojciech K. nie był jeszcze powołany na funkcję przewodniczącego rady nadzorczej
(stało się to w dniu 22 stycznia 2002 r.), nie posiadał też stosownego upoważnienia
ze strony rady. 25 marca 2002 r. rada nadzorcza podjęta uchwałę, w której potwier-
dziła wszystkie czynności dokonane przez Marka O. i Wojciecha K. w zakresie
oświadczeń woli dotyczących między innymi umów o pełnienie funkcji prezesa za-
rządu przez powoda, jego umowy o pracę i umowy o zakazie konkurencji. Podpisując
aneks numer 1 Wojciech K. nie posiadał żadnego umocowania, a czynności tej do-
3
konał - jak twierdzi - przez wzgląd na prawo zwyczajowe, które powodowało, iż
przewodniczącym rady nadzorczej pozostawał zawsze pracownik NFI (Wojciech K.
nim był) oraz fakt, iż wcześniejsza umowa o pracę zastała podpisana przez prze-
wodniczącego rady. Przesłuchani członkowie rady nadzorczej potwierdzili fakt podję-
cia uchwały w dniu 25 marca 2002 r. podając, że warunki z aneksu nie odbiegały
znacząco od przyjętych w innych spółkach (co do okresu wypowiedzenia); uchwałę
podjęto po informacji przewodniczącego rady bez uwypuklenia, iż aneks zawarto,
gdy Wojciech K. nie był jeszcze przewodniczącym (tego typu wiedza spowodowałaby
inne głosowanie np. przez A.T.). Sąd Okręgowy uznał, iż zeznania członków rady
potwierdzają fakt zatwierdzenia czynności dokonanych przez Wojciecha K. Za nie-
wpływające na te ustalenia uznał natomiast zeznania Marka O. oraz J.G. wskazując,
że pierwsza z tych osób zawierała jedynie umowę o pracę a nie podejmowała żad-
nych czynności w zakresie aneksu, a druga - okoliczności akceptacji nie pamiętała.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji, ustalonej sytuacji nie można rozpatrywać w
świetle art. 39 k.c. (działanie fałszywego organu), skoro ani przewodniczący, ani inni
członkowie rady nadzorczej nie byli organem spółki. Możliwe było natomiast potwier-
dzenie wadliwych czynności w trybie art. 103 k.c. Sąd zauważył także, że potwier-
dzenie takie dotyczyło także innych członków zarządu oraz że strona pozwana nie
kwestionowała uprawnień wynikających z aneksu w okresie po rozwiązaniu umowy o
pracę, skoro wypłacono powodowi zaliczkowo wynagrodzenie za lipiec 2003 r. i
traktowano go do września 2003 r. jako pracownika, proponując mu zastępczy po-
jazd, telefon służbowy i komputer. Fakt potwierdzenia aneksu numer 1 oraz prawna
dopuszczalność wydłużenia okresu wypowiedzenia powoduje zasadność roszczeń
powoda o wynagrodzenie za okres od lipca do listopada 2003 r., jak i zasadność
roszczenia o wypłacenie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Sąd pierwszej instan-
cji oddalił natomiast powództwo w części dotyczącej żądania przez powoda wypłaty
odszkodowania uznając, że dotyczące tego żądania postanowienia aneksu
sprzeczne są ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa (art. 8 k.p.). Od-
szkodowanie stanowić bowiem powinno rekompensatę za utratę pracy wskutek
działań pracodawcy, a nie - tak jak w aneksie - z powodu dobrowolnego wypowie-
dzenia umowy przez pracownika.
Od wyroku tego apelację wniosły obie strony. Powód zaskarżył orzeczenie w
części oddalającej powództwo. Zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego
poprzez wadliwą wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 8 i art. 18 § 1 k.p., przez
4
przyjęcie przez Sąd, że społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa wyklucza
ochronę prawa powoda do odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Nadto
powód zarzucił naruszenie przepisów procedury - art. 233 oraz art. 328 § 2 k.p.c. -
przez pominięcie leżących po stronie pozwanego przyczyn powodujących rozwiąza-
nie przez powoda umowy o pracę. Strona pozwana zaskarżyła wyrok w części
uwzględniającej powództwo. Zarzucił naruszenie prawa materialnego przez obrazę
art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 376 oraz art. 390 § 1 k.s.h. i art. 300 k.p., przez
przyjęcie, iż aneks numer 1 jest ważny i skutkuje zasądzenie kwot podanych w wyro-
ku; naruszenie art. 39 k.c. przez jego niezastosowanie, naruszenie art. 103 k.c.,
przez przyjęcie, że rada mogła skutecznie potwierdzić czynności podjęte przez Woj-
ciecha K., art. 31 § 1 k. p. w związku z art. 16 ust. 1 statutu strony pozwanej, przez
przyjęcie, że przewodniczący rady miał status pracodawcy wobec powoda. Nadto
pozwany zarzucił naruszenie art. 233 i art. 328 k.p.c., sprzeczność istotnych ustaleń
z treścią materiału dowodowego, poprzez ustalenie, że powód po dniu 30 czerwca
2003 r. był traktowany jako pracownik oraz że nikt z członków rady nie kwestionował
prawa Wojciecha K. do podpisania aneksu (pomimo odmiennych zeznań), jak i że
rada zaakceptowała aneks (pomimo braku stosownej wzmianki w uchwale).
Wyrokiem z dnia 9 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zmienił za-
skarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddalił, oddalił apelację powoda oraz
nakazał powodowi zwrot pozwanemu kwoty 14.049 zł tytułem spełnionego przez po-
zwanego świadczenia. Zdaniem Sąd drugiej instancji, powód z racji swojej funkcji
prezesa zarządu pozwanej Spółki podlegał, w zakresie ustalenia warunków zatrud-
nienia, stosownej regulacji zawartej w k.s.h., w tym art. 379 k.s.h. określającym kom-
petencję rady nadzorczej w umowach zawieranych z członkami zarządu. Wymóg ten
oznacza konieczność kolegialnego działania rady nadzorczej, a nie poszczególnych
jej członków. Tego wymogu aneks numer 1 nie spełniał. Przy jego zawieraniu po-
zwaną Spółkę (pracodawcę w rozumieniu art. 31
k.p.) nie reprezentowała rada nad-
zorcza Spółki lecz niemający żadnych do tego uprawnień jeden z członków rady.
Działanie Wojciecha K. nie było oparte na jakichkolwiek podstawach prawnych, co w
konsekwencji spowodowało bezwzględną nieważność zawartego przez niego aneksu
do umowy z prezesem zarządu. Przepis art. 17 § 2 k.s.h. umożliwia wprawdzie kon-
walidację wadliwej czynności, określa jednakże termin jej dokonania (dwa miesiące
od złożenia oświadczenia woli). W rozpatrywanej sprawie uchwała rady nadzorczej z
25 marca 2002 r. nie zachowała określonego w Kodeksie spółek handlowych
5
dwumiesięcznego terminu konwalidacji czynności prawnej. Nie mogła zresztą kon-
walidować umowy niezawartej przez organ (pełnomocnika) Spółki. Z kolei sama ta
uchwała, w świetle § 8 umowy o pracę, nie stworzyła podstawy prawnej do samo-
dzielnej zmiany umowy o pracę.
W kasacji powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
uwzględnienie apelacji powoda. Kasacja oparta została na obu jej podstawach, okre-
ślonych w art. 3931
pkt 1 i 2 k.p.c. W ramach podstawy dotyczącej przepisów prawa
materialnego wskazano na naruszenie następujących przepisów: 1) art. 2, art. 32,
art. 65 Konstytucji; 2) art. 8, art. 11, art. 112
, art. 113
, art. 18 § 1, art. 183a
§ 1-4, art.
22 § 1, art. 22 § 11
, art. 29 § 1 i 2 k.p.; 3) art. 58 § 1, art. 60, art. 65, art. 103, art. 3531
k.c. w związku z art. 300 k.p.; 4) art. 17, art. 370 § 1 oraz art. 379 k.s.h.
W ramach podstawy dotyczącej przepisów prawa procesowego wskazano na
naruszenie art. 382 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez przyjęcie wadliwej zda-
niem powoda i ograniczonej wyłącznie do przepisów art. 17 § 1 i 2 oraz art. 379
k.s.h. podstawy prawnej rozstrzygnięcia przy braku wskazania podstawy tego ograni-
czenia. Nadto skarżący zarzucił pominięcie przez Sąd okoliczności złożenia przez
niego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę przy ocenie zgodności rosz-
czeń powoda o odszkodowanie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Żaden z licznych zarzutów kasacji nie jest zasadny. Niektóre z nich, a szcze-
gólnie te, które dotyczą zarzuconego złamania zasad konstytucyjnych, są nawet nie-
zrozumiałe; wnoszący kasację bezpodstawnie przeciwstawia ogólnie przywołane
zasady (demokracji i równości wobec prawa, ochrony pracy) do rzekomych ograni-
czeń przysługujących powodowi praw, z tym że ograniczeń doszukuje się poza pod-
stawami zaskarżonego wyroku. Nie ma natomiast zarzuconej sprzeczności (wskaza-
nych norm konstytucyjnych z jednej strony, a z drugiej - wyroku wynikającego z za-
stosowania prawa do ustalonych okoliczności faktycznych) na gruncie podstaw wyro-
ku. Rozważając argumenty kasacji w tym zakresie należało mieć na uwadze przed-
miot sprawy i rozstrzygnięcie o nim w zaskarżonym kasacją wyroku. Powód docho-
dził zasądzenia od pracodawcy szczególnych uprawnień w zakresie wynagradzania i
odszkodowania - szczególnych w relacji do przepisów prawa pracy i w relacji do jego
uprawnień wynikających z umowy o pracę z dnia 15 listopada 2001 r. Podstawę tych
6
roszczeń stanowiło twierdzenie, że powołana umowa została zmieniona aneksem z
14 grudnia 2001 r. zapewniającym powodowi znacznie korzystniejsze warunki -
prawo do sześciomiesięcznego wypowiedzenia, z zachowaniem w tym okresie prawa
do wynagrodzenia bez świadczenia pracy i dodatkowo jeszcze - sześciomiesięczne
odszkodowanie. Sąd natomiast (w zaskarżonym wyroku) ustalił, że treść stosunku
pracy (uprawnienia pracownika) została przez strony - pracownika i pracodawcę -
określona w umowie o pracę z dnia 15 listopada 2001 r. Natomiast te uprawnienia, o
których jest mowa w tzw. aneksie z 14 grudnia 2001 r., nie wiążą pracodawcy, bo nie
wyrażają jego woli i powstały bez zachowania uzgodnionej przez strony w umowie -
pod rygorem nieważności - formy dokonywania zmian umowy o pracę. Poprzestając
na takim ogólnym przedstawieniu wynikającej z kasacji „kwestii konstytucyjnej”,
można łatwo zauważyć, że zasady zaskarżonego wyroku nie wkraczają w ogóle w
sugerowaną problematykę praw i zasad Konstytucji RP. Najogólniej mówiąc, Sąd
odmówił ochrony powodowi nie dlatego, że zaprzeczał jego prawu wynikającemu ze
stanowiska dyrektora naczelnego, albo w związku z piastowaniem funkcji prezesa
zarządu - do określonych uprawnień pracowniczych, ale dlatego, że powód - tak jak
każdy inny pracownik - nie mógł nabyć szczególnych uprawnień nieopartych na waż-
nym zobowiązaniu pracodawcy. Wbrew wnoszącemu kasację, nie występuje w
sprawie jakieś dyskryminujące „napięcie” między podstawami wyroku, w tym pod-
stawą prawną dotyczącą zastosowanych przez Sąd określonych przepisów ustaw, a
Konstytucją RP. Zresztą konstrukcja tego zarzutu kasacji jest nazbyt nieodpowiednia,
o czym świadczy powołanie się przez wnoszącego kasację na naruszenie art. 65
Konstytucji RP, bez uzasadnienia, która z zasad określonych w tym przepisie (wol-
ności wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy, dobrowolności
pracy, zakazu zatrudniania dzieci, ustawowego określenia minimalnej wysokości wy-
nagrodzenia, czy programów zwalczania bezrobocia) została rzekomo naruszona.
Przechodząc do kwestionowanej w kasacji oceny prawnej zaskarżonego wy-
roku należy stwierdzić, że - wbrew kasacji - podstawa prawna tego wyroku jest od-
powiednia do dokonanych w nim ustaleń faktycznych. Tylko takie zaś wynikające z
wyroku ustalenia faktyczne mogą być brane pod uwagę w postępowaniu kasacyjnym
(por. art. 39311
§ 2 k.p.c.). W zasadniczych kwestiach dotyczących wyjaśnienia treści
stosunku pracy powoda (jego uprawnień pracowniczych, których dotyczą rozpozna-
wane roszczenia) zostało ustalone, że treść stosunku pracy powoda określa umowa
o pracę z dnia 15 listopada 2001 r., natomiast tzw. aneks do niej z dnia 14 grudnia
7
2001 r. został zawarty - z jednej strony - przez powoda, a - z drugie -j przez jednego
z członków rady nadzorczej, działającego w tym zakresie bez jakiegokolwiek upraw-
nienia organów pozwanej Spółki (pracodawcy). Wyprowadzona z tych ustaleń fak-
tycznych ocena, że ów aneks nie „związał” pozwanej Spółki nie budzi zastrzeżeń.
Rozważając argumenty wnoszącego kasację dotyczące wskazanych w kasacji prze-
pisów, należy przede wszystkim stwierdzić, że przedmiotowy „aneks”, w oczywisty
sposób nie odpowiadał wymaganiom wynikającym z art. 379 k.s.h., że w umowie
między spółką a członkiem zarządu, spółkę reprezentuje rada nadzorcza, albo peł-
nomocnik powołany uchwałą walnego zgromadzenia. Tak - sprzecznie z ustawą -
sporządzony „aneks” nie stwarzał ważnej podstawy (por. art. 379 k.s.h. w związku z
art. 58 § 1 k.c.) dla uprawnień pracowniczych z niego wynikających. W związku z
zarzutem kasacji dotyczącym naruszenia art. 17 k.s.h. należy zauważyć, że przepis
ten w zaskarżonym wyroku został przytoczony niejako dodatkowo - dla uzasadnienia
stanowiska dotyczącego skutków prawnych uchwały rady nadzorczej Spółki z dnia
25 marca 2002 r. Mianowicie chodziło o ustalenie, że powyższa uchwała w żadnym
razie nie mogła wywołać skutku konwalidacji nieważnego bezwzględnie „aneksu” z
14 grudnia 2001 r., gdyż jedyna procedura konwalidacyjna, która w ogóle mogłaby
wchodzić w rachubę, określona jest w powołanym art. 17 k.s.h., ale przewiduje ko-
nieczność zachowania terminu dwóch miesięcy od dokonania czynności prawnej, co
nie miało miejsca. Jeżeli - za wnoszącym kasację - przyjąć, że art. 17 k.s.h. nie może
być zastosowany do konwalidacji takiej czynności, jak przedmiotowa umowa z 14
grudnia 2001 r., to błędne wskazanie tego przepisu w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku nie ma żadnego znaczenia. Pozostaje bowiem bez zastrzeżeń stanowisko
wyroku, że rada nadzorcza w swej uchwale z dnia 25 marca 2002 r., nie mogła przy-
wrócić skuteczności prawnej (konwalidować) czynności zdziałanej przez osobę, która
nie mogła działać w imieniu pozwanej Spółki, nie będąc jej organem, pełnomocni-
kiem, ani nie mając żadnej innej podstawy do zawarcia umowy w imieniu Spółki.
Można tu jeszcze dodać, że nie jest taką podstawą wskazany w kasacji art. 370 § 1
k.s.h., który dotyczy czego innego, mianowicie że członek zarządu odwołany ze sta-
nowiska nie traci przez to roszczeń ze stosunku pracy. Nie ma żadnych uzasadnio-
nych przesłanek zarzut kasacji jakoby ocena prawna wyroku nie uwzględniała zasa-
dy z art. 370 § 1 k.s.h. Nie chodzi przecież w wyroku o pozbawienie powoda jakich-
kolwiek jego roszczeń ze stosunku pracy, ale o ich ustalenie, w kontekście żądań
pozwu - jak ustalił sąd - wykraczających poza treść uprawnień wynikających ze sto-
8
sunku pracy. Ze względu na ustalenie, że „aneksu” nie zawierała osoba działająca
jako pełnomocnik Spółki brak było przesłanek zastosowania art. 103 k.c.
Stanowisko wyroku Sądu drugiej instancji nie narusza także wskazanych w
kasacji przepisów Kodeksu pracy. W tym zakresie należy zwrócić uwagę na niebu-
dzące zastrzeżeń ustalenia Sądu co do uchwały rady nadzorczej z 25 marca 2002 r.
Uchwała ta nie tylko nie spowodowała konwalidacji „aneksu” z 14 grudnia 2001 r., o
czym już była mowa, ale także nie stanowiła podstawy do ukształtowania na przy-
szłość treści stosunku pracy powoda. W tej kwestii nie budzi wątpliwości przedsta-
wiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku analiza okoliczności faktycznych doty-
czących: po pierwsze, treści uchwały, która ogólnie wskazuje na poprzednie czynno-
ści z zakresu stosunku pracy, bez niezbędnego sprecyzowania nowych warunków
zatrudnienia; po drugie - na podstawie umowy o pracę z 15 listopada 2001 r., a
zwłaszcza jej § 8, zasadnie ustalono, że zmiana umowy wymagała formy pisemnej i
że strony same uzgodniły konieczność zachowania takiej formy pod rygorem nie-
ważności. Wreszcie w świetle rozważonych okoliczności dotyczących tak treści
wskazanej wyżej uchwały Rady Nadzorczej, jak i sytuacji faktycznych dotyczących
prowadzonego przez pracodawcę (od początku) sporu z powodem na tle zgłoszo-
nych przez niego roszczeń po wypowiedzeniu przez niego umowy o pracę, nie budzi
zastrzeżeń stanowisko wyroku, iż brak jest przesłanek, ażeby przyjąć - za żądaniami
pozwu - że treść stosunku pracy powoda ukształtowana w umowie z 15 listopada
2001 r. została na korzyść powoda zmieniona w drodze konkludentnego oświadcze-
nia woli przez pracodawcę. Wbrew odmiennemu stanowisku wnoszącego kasację, w
stosunku do roszczeń dochodzonych w sprawie, nie wystąpiły żadne sytuacje fak-
tyczne, które uzasadniałyby wnioskowanie o tym, że strony - niezależnie od pisemnej
umowy - faktycznie uzgodniły zmianę tej umowy, że pozwana Spółka przyjęła fak-
tycznie zobowiązanie do świadczenia wynagrodzenia za pracę powodowi w okresie
sześciu miesięcy od wypowiedzenia przez niego umowy o pracę (pomimo jej nie-
świadczenia) i świadczenia mu odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę przez
powoda. Wśród wskazanych w kasacji przepisów został wymieniony art. 8 k.p. Prze-
pis ten w ogóle nie dotyczy podstaw zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji.
W kontekście powyższych rozważań wskazujących na prawidłowość wyroku
zaskarżonego, a w szczególności odpowiedniej (subsumcyjnej) zgodności ustaleń
faktycznych tego wyroku i jego oceny prawnej, bezzasadne są także zarzuty „proce-
9
sowej” podstawy kasacji. W tym zakresie kasacja powołała się zresztą na naruszenie
art. 382 § 2 k.p.c., którego w kodeksie nie ma.
Z przedstawionych względów, uznając że kasacja nie ma zasadnych podstaw,
Sąd Najwyższy orzekł w myśl art. 39312
k.p.c.
========================================