Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 8 lutego 2006 r.
III PO 11/04
Zasady przyjęte przy przenoszeniu sędziów Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego do wojewódzkich sądów administracyjnych zapewniały realną
możliwość wyrażania indywidualnych opinii przez kolegium Naczelnego Sądu
Administracyjnego (art. 94 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy
wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę -
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 153, poz.
1271 ze zm.).
Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski,
Barbara Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2006 r. sprawy z
odwołania sędziego Anny Ś. od decyzji Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjne-
go w przedmiocie przeniesienia na stanowisko sędziego wojewódzkiego sądu admi-
nistracyjnego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł.
o d d a l i ł odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z dnia 1 marca 2004 r. [...], podjętą na podstawie art. 94 § 1 ustawy z
dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów
administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), powoływanej dalej także jako „ustawa”, Prezes
Naczelnego Sądu Administracyjnego przeniósł sędziego Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego Annę Ś. na stanowisko sędziego wojewódzkiego sądu administracyjnego
do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dniem 15 marca 2004 r.
Anna Ś. wniosła od tej decyzji odwołanie, zarzucając jej niezgodność z art. 94
§ 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyj-
nych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz naru-
2
szenie art. 2, art. 32 i art. 180 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia
1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.).
W uzasadnieniu odwołania skarżąca podniosła, że decyzja Prezesa Naczel-
nego Sądu Administracyjnego w przedmiocie przeniesienia sędziego Naczelnego
Sądu Administracyjnego na stanowisko sędziego wojewódzkiego sądu administra-
cyjnego do wojewódzkiego sądu administracyjnego mogła zostać podjęta wyłącznie
po zasięgnięciu opinii Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego. Według niej,
zwrot „po zasięgnięciu opinii” oznacza podjęcie „zindywidualizowanego, odnoszące-
go się do konkretnej osoby aktu opiniowania, ze wskazaniem określonych kryteriów”.
Z decyzji Prezesa NSA nie wynika, aby opinia taka była zasięgnięta. Powołano się w
niej jedynie na „przyjęcie reguły”, zgodnie z którą sędziowie zajmujący stanowiska
sędziowskie w zniesionych z dniem 1 stycznia 2004 r. ośrodkach zamiejscowych
NSA będą wykonywać obowiązki sędziowskie w tych wojewódzkich sądach, w któ-
rych miały siedziby zniesione ośrodki zamiejscowe NSA. Skarżąca wskazała, że akt
powołania jej na stanowisko sędziego nie został uchylony. Znaczy to, że przeniesie-
nie na inne stanowisko „może dotyczyć tylko przeniesienia w ramach posiadanego
powołania z zachowaniem pełni praw wynikających z tego aktu”. Przeniesienie na
stanowisko sędziego wojewódzkiego sądu administracyjnego nastąpiło niezgodnie z
aktem powołania. W jej ocenie, decyzja Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjne-
go narusza „art. 180 pkt 1 Konstytucji RP”. Przeniesienie na stanowisko sędziego
wojewódzkiego sądu administracyjnego, a nie przeniesienie do orzekania w tym są-
dzie, powoduje uchylenie aktu powołania na stanowisko sędziego NSA, co jest w
konsekwencji sprzeczne z zasadą nieusuwalności sędziów. Brak kryteriów odnośnie
do podejmowania decyzji w przedmiocie delegowania lub przenoszenia sędziów po-
zwala na dowolność i w „sposób oczywisty” pozostaje w sprzeczności z zasadą pań-
stwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zasadą równego traktowania (art. 32 Konstytucji)
oraz zasadą nieusuwalności sędziów (art. 180 Konstytucji). Zastosowanie wobec
niektórych sędziów art. 94 ustawy, a w stosunku do innych jej art. 95, różnicuje sta-
tus sędziów. W konkluzji skarżąca wniosła o rozważenie przez Sąd Najwyższy moż-
liwości przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego w kwestii
zgodności art. 94 § 1 ustawy z Konstytucją RP.
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego pismem z dnia 8 kwietnia 2004 r.
wniósł o oddalenie odwołania sędzi Anny Ś. Wskazał, że w dniu wejścia w życie
Konstytucji RP ustrój sądu administracyjnego określała ustawa z dnia 11 maja 1995
3
r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Zgodnie z
powołaną ustawą, Naczelny Sąd Administracyjny, jako jeden Sąd, działał w Warsza-
wie i w ośrodkach zamiejscowych utworzonych dla jednego lub kilku województw.
Sędziowie NSA byli powoływani przez Prezydenta RP na stanowiska sędziów NSA w
Warszawie oraz w poszczególnych ośrodkach zamiejscowych Sądu. Po zmianie
ustroju sądu administracyjnego, została przyjęta zasada, że postępowanie sądowe
przed sądami administracyjnymi będzie co najmniej dwuinstancyjne (art. 176 ust. 1
oraz art. 78 Konstytucji RP). Konstytucja RP przesądziła, że sądami administracyj-
nymi mają być Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne (art.
184 Konstytucji RP). Określono termin (przed upływem 5 lat od dnia wejścia w życie
Konstytucji), w którym zostaną uchwalone ustawy wprowadzające instancyjność po-
stępowania przed sądami administracyjnym (art. 236 ust. 2 Konstytucji RP). Zasadni-
czych zmian w ustroju sądów administracyjnych dokonano ustawami z dnia 25 lipca
2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) oraz z
dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(Dz.U. Nr 153, poz. 1270), które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2004 r. Ich wpro-
wadzenie określiła ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające
ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi. Zmiany te w odniesieniu do Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego polegały na tym, że stał się on sądem drugiej instancji. Zniesiono
dotychczasowe ośrodki zamiejscowe tego Sądu. Jako sądy pierwszej instancji wła-
ściwe do rozpoznania spraw sądowoadministracyjnych powołano wojewódzkie sądy
administracyjne. Artykuł 180 Konstytucji, wprowadzając zasadę nieusuwalności sę-
dziów, pozwala ustawodawcy określić - w razie zmiany ustroju sądów - podstawy
przenoszenia sędziów do innego sądu lub w stan spoczynku.
W kwestii podnoszonego przez skarżącą zarzutu niezgodności art. 94 ustawy
z art. 2 Konstytucji, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wyraził pogląd, że
odwoływanie się w sprawach o przeniesienie sędziego NSA do orzekania w woje-
wódzkich sądach administracyjnych do zasady praw nabytych jest chybione, albo-
wiem nie ma konstytucyjnego prawa bycia sędzią NSA. Gdyby jednak przyjąć, że
dotychczasowi sędziowie NSA mieli prawo przypuszczać, że ich sytuacja prawna
pozostanie stabilna do czasu przejścia w stan spoczynku - to należy przypomnieć, iż
przeniesienie ich do wojewódzkiego sądu administracyjnego nastąpiło w warunkach
art. 180 ust. 5 Konstytucji, który stanowi, że „w razie zmiany ustroju sądów lub
4
zmiany granic okręgów sądowych wolno sędziego przenosić do innego sądu lub w
stan spoczynku z pozostawieniem mu pełnego uposażenia.” Nadto, sędziowie prze-
niesieni do wojewódzkich sądów administracyjnych, na podstawie art. 94 § 1 ustawy,
zachowują „nabyty” tytuł sędziego NSA oraz „nabyte” uposażenie sędziego NSA.
Podkreślił, że przepis ten dotyczy sędziego NSA w stanie czynnym, ponieważ ma on
nadal orzekać, tyle że w wojewódzkim sądzie administracyjnym, a nie w NSA. Mody-
fikuje zasadę określoną w art. 93 ustawy tylko w takim zakresie, że sędzia Naczelne-
go Sądu Administracyjnego może być przeniesiony do wojewódzkiego sądu admini-
stracyjnego. Zachowuje natomiast w tym okresie prawo do wynagrodzenia i tytułu
przysługującego sędziemu NSA. Należy zatem przyjąć, że art. 94 ustawy nie odnosi
się w ogóle do innych uprawnień sędziów NSA powołanych na podstawie dotychcza-
sowych przepisów.
W kwestii naruszenia art. 32 Konstytucji Prezes Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego podniósł, że istotne znaczenie w sprawie ma art. 180 ust. 5 Konstytucji. We-
dle powołanego przepisu, sędziego można przenieść wówczas, gdy nastąpi zmiana
ustroju sądów lub zmiana granic okręgów sądowych. Należy przyjąć, że: (a) norma
zawarta w art. 180 ust. 5 Konstytucji jest kompletna w tym sensie, że powinna być
wykładana tylko w kontekście postanowień Konstytucji; (b) nie do sędziego należy
wybór czy zostanie przeniesiony do innego sądu, czy w stan spoczynku z pozosta-
wieniem pełnego uposażenia; (c) ustrojodawca pozostawił ustawodawcy zwykłemu i
podmiotowi decydującemu wybór rozstrzygnięcia; (d) przeniesienie w stan spoczyn-
ku z pozostawieniem pełnego uposażenia jest sytuacją wyjątkową, bowiem stan spo-
czynku sędziego i warunki jego nabycia są opisane w art. 180 ust. 3 i 4 Konstytucji;
(e) ustawodawca w granicach warunków opisanych w art. 180 ust. 5 Konstytucji ma
swobodę regulacji instytucji przeniesienia sędziego czy to do innego sądu, czy to w
stan spoczynku z zachowaniem pełnego uposażenia. Rozpatrując art. 32 Konstytucji
w kontekście powołanego art. 180 ust. 5 Konstytucji, trudno uznać, że zarówno decy-
zje o przeniesieniu sędziów do wojewódzkich sądów administracyjnych, jak i art. 94 §
1 ustawy, będący podstawą tych decyzji, naruszają zasadę równości wobec prawa.
Zwrócił uwagę, że alternatywa opisana w art. 180 ust. 5 Konstytucji „przeniesienie do
innego sądu lub przeniesienie w stan spoczynku z pozostawieniem pełnego uposa-
żenia” sama w sobie zawiera zróżnicowanie i w tym sensie stwarza nierówność w
sytuacji prawnej sędziów NSA.
5
W ocenie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nieuzasadniony jest
również zarzut naruszenia art. 178 ust. 1 Konstytucji. Zasadę niezawisłości gwaran-
tują, między innymi, sposób powołania (art. 179 Konstytucji), sposób „opróżnienia”
stanowiska (art. 180 ust. 1 - 4 Konstytucji), niedopuszczalność przenoszenia sę-
dziego z wyjątkiem sytuacji opisanych w art. 180 ust. 5 Konstytucji, immunitet sę-
dziowski (art. 181 Konstytucji) oraz status materialny (art. 178 ust. 2 Konstytucji).
Przeniesienie sędziego „do innego sądu”, nawet niższego, trudno zatem uznać za
naruszenie art. 178 ust. 1 Konstytucji. Według art. 180 ust. 1 Konstytucji, sędzia
może być złożony z urzędu jedynie w sytuacjach wyjątkowych, tylko na mocy orze-
czenia sądu (dyscyplinarnego) i tylko w przypadkach określonych w ustawie. Jeśli tak
właśnie rozumieć zasadę nieusuwalności sędziego, to przeniesienie sędziego do
innego sądu w trybie art. 180 ust. 5 Konstytucji i art. 94 § 1 ustawy trudno uznać za
złamanie zasady nieusuwalności sędziego, a więc za naruszenie art. 180 ust. 1 Kon-
stytucji. Preferowanie w ustawie instytucji przeniesienia do innego sądu kosztem in-
stytucji przeniesienia w stan spoczynku z zachowaniem pełnego uposażenia nie jest
naruszeniem Konstytucji. Nie można również mówić o naruszeniu przepisów art. 180
ust. 2 i ust. 3 Konstytucji, które regulują zasadniczo inne przypadki dopuszczające
odstępstwo od konstytucyjnej zasady nieusuwalności sędziów (art. 180 ust. 1). Przy-
padki określone w art. 180 ust. 2 i ust. 3 związane są ściśle z indywidualną sytuacją
sędziego dotyczącą jego osoby. Natomiast art. 180 ust. 5 ma inne znaczenie i odnosi
się wprost do sytuacji wywołanej zmianą ustroju sądów lub zmianą granic okręgów
sądowych. Pojęcie „przeniesienia do innego sądu”, o którym mowa w art. 180 ust. 5
Konstytucji RP oznacza przeniesienie na stanowisko sędziego w innym sądzie. Sę-
dziowie są powoływani do pełnienia urzędu sędziego na stanowiskach sędziowskich
w określonych sądach. Nie można zatem zgodzić się z poglądem, że przeniesienie
sędziego na stanowisko sędziego w innym sądzie jest zasadniczo czym innym niż
przeniesienie sędziego do innego sądu lub orzekania w innym sądzie.
W kwestii zarzutów dotyczących procedury przenoszenia sędziów do woje-
wódzkich sądów administracyjnych Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego
wskazał na wypracowane przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Naczelnego Sądu
Administracyjnego oraz Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawowe
etapy postępowania przy podejmowaniu decyzji personalnych związanych z wpro-
wadzaniem w życie przesądzonych przez ustawodawcę zmian ustrojowych sądow-
nictwa administracyjnego oraz reguł (kryteriów), „którymi powinien kierować się pre-
6
zes NSA podejmując decyzje o przeniesieniu sędziów NSA na stanowiska sędziów
wojewódzkich sądów administracyjnych”. Zagadnienie statusu prawnego sędziów
Naczelnego Sądu Administracyjnego powołanych na podstawie dotychczasowych
przepisów w związku ze zmianą ustroju Sądu, co w praktyce oznaczało wypracowa-
nie reguł przenoszenia sędziów, było przedmiotem kilku posiedzeń Kolegium NSA i
odbywanych przez prezesa i wiceprezesa NSA spotkań z sędziami wydziałów NSA w
Warszawie i ośrodkach zamiejscowych. W trakcie tych spotkań nie kwestionowano
przedstawianej koncepcji realizacji art. 94 ustawy, co legło u podstaw przedstawienia
tej koncepcji do zaopiniowania Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego, a na-
stępnie Zgromadzeniu Ogólnemu. Wdrażanie i przebieg reformy sądownictwa admi-
nistracyjnego uniemożliwiał przeniesienie wszystkich sędziów NSA w stan spoczynku
i pozostawienie orzecznictwa sądowoadministracyjnego w rękach 77 nowo powoła-
nych sędziów wojewódzkich sądów administracyjnych i 80 asesorów sądowych. Ten
wzgląd zdecydował o przedstawieniu do opinii Kolegium NSA propozycji przeniesie-
nia do wojewódzkich sądów administracyjnych wszystkich sędziów NSA, orzekają-
cych w dotychczasowych ośrodkach zamiejscowych.
Odnosząc się do zagadnienia braku indywidualizacji opinii rozstrzygnięć w
toku przenoszenia sędziów do wojewódzkich sądów administracyjnych Prezes Na-
czelnego Sądu Administracyjnego podniósł, że podjęcie decyzji na podstawie indy-
widualnej oceny wypełniania obowiązków sędziowskich prowadziłoby do podważenia
zasady, że przyczyną przeniesienia sędziego jest zmiana ustroju sądów. Zasadnicze
kryteria dotyczące przenoszenia sędziów zostały wypracowane przez Kolegium NSA
i zaakceptowane przez Zgromadzenie Ogólne. W tej sytuacji w trakcie obrad Kole-
gium w dniu 23 lutego 2004 r. Kolegium NSA zaopiniowało przeniesienie poszcze-
gólnych sędziów. Polegało to na odczytaniu przez przewodniczącego Kolegium ko-
lejno nazwisk wszystkich przenoszonych sędziów, zadaniu pytania czy w stosunku
do propozycji przeniesienia wymienionych sędziów są inne propozycje, a następnie
przystąpieniu do akt głosowania. Ten sposób postępowania umożliwiał, w przypadku
każdego sędziego, zgłoszenie wniosku odrębnego, odmiennej propozycji oraz odnie-
sienia się do każdego indywidualnego przypadku oddzielnie. Termin posiedzenia
Kolegium dokonującego opiniowania był ogłoszony podczas poprzedzającego je
Zgromadzenia Ogólnego, a przebieg posiedzenia Kolegium był powszechnie znany,
bowiem w jego skład wchodzili członkowie reprezentujący wszystkie ośrodki zamiej-
scowe NSA i wszystkie wydziały orzecznicze NSA w Warszawie. Taki skład Kole-
7
gium został w NSA powołany właśnie dlatego, by wszystkie jednostki organizacyjne
NSA miały swego przedstawiciela w tym organie w związku z reformą sądownictwa
administracyjnego. Samodzielną podstawę podjęcia decyzji o przeniesieniu stanowił
przepis art. 94 §1 ustawy, a nie przepisy art. 75 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. -
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.). Powołanie
się na przepis art. 75 § 4 Prawa o ustroju sądów powszechnych, w pouczeniu o pra-
wie do wniesienia odwołania od decyzji do Sądu Najwyższego, wynika jedynie stąd,
że skoro przepis art. 94 §1 ustawy nie określał sprawy odwołania od decyzji, to
przyjmując, że jest to sprawa nieuregulowana, należy stosować odpowiednio prze-
pisy Prawa o ustroju sądów powszechnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Według art. 94 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy
wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w okresie trzech miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, tj. od 1 stycznia
2004 r., „sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego może być przeniesiony przez
Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, po zasięgnięciu opinii Kolegium Na-
czelnego Sądu Administracyjnego, do wojewódzkiego sądu administracyjnego w
miejscowości, w której dotychczas pełnił służbę, z pozostawieniem mu prawa do wy-
nagrodzenia i tytułu przysługującego sędziemu Naczelnego Sądu Administracyj-
nego.” Odwołanie sędzi Anny Ś. zostało oparte głównie na zarzutach niezgodności
tego przepisu z art. 2, art. 32 i art. 180 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wnosiła
ona nawet „o rozważenie przez Sąd możliwości przedstawienia Trybunałowi Konsty-
tucyjnemu pytania prawnego” co do jego zgodności z Konstytucją.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 listopada 2005 r., P 20/04, orzekł,
że art. 94 § 1 ustawy jest zgodny z art. 2, art. 32 oraz art. 180, a także z art. 178 ust.
1 Konstytucji. Sąd Najwyższy nie jest uprawniony do kwestionowania stanowiska
Trybunału. Poza wszystkim, skład orzekający w sprawie w pełni podziela zarówno
samo to rozstrzygnięcie jak i jego motywy, których powtarzanie tu jest zbędne.
Skoro ustawowa kompetencja Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego
do skutecznego przeniesienia sędziego tego Sądu na stanowisko sędziego woje-
wódzkiego sądu administracyjnego do wojewódzkiego sądu administracyjnego w
8
miejscowości, w którym dotychczas pełnił służbę, jest zgodna z Konstytucją, to roz-
ważenia wymaga zagadnienie czy podjęcie decyzji w tym przedmiocie nastąpiło po
zasięgnięciu opinii Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego. Trybunał Kon-
stytucyjny nie odniósł się do tego zagadnienia, gdyż „do czasu, kiedy problemu tego
nie rozstrzygnie Sąd Najwyższy, ocena kwestii zgodności z Konstytucją byłaby
przedwczesna i stanowiłaby ingerencję Trybunału Konstytucyjnego w konstytucyjne
funkcje organów wymiaru sprawiedliwości co do usuwania wątpliwości interpretacyj-
nych dotyczących ustaw”.
Podniesiony przez sędzię Annę Ś. w odwołaniu zarzut, że w jej sprawie Pre-
zes NSA nie zasięgał opinii Kolegium tego Sądu jest nieuzasadniony. Przede
wszystkim należy zauważyć, że przeniesienie sędziego NSA do wojewódzkiego sądu
administracyjnego na podstawie art. 94 § 1 ustawy nie jest decyzją administracyjną w
rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, wobec czego przy
jej podejmowaniu nie ma zastosowania art. 106 k.p.a. Poza tym, jak wynika z odpo-
wiedzi na odwołanie, reguły przenoszenia sędziów Naczelnego Sądu Administracyj-
nego do wojewódzkich sądów administracyjnych zostały wypracowane podczas po-
siedzeń Kolegium oraz spotkań odbywanych z zainteresowanym sędziami. Zasady te
zostały następnie zaakceptowane przez Kolegium, a także przez Zgromadzenie
Ogólne Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 9 lutego 2004 r. Zasa-
dy przenoszenia sędziów NSA do wojewódzkich sądów administracyjnych znane
były także skarżącej i nie podjęła ona w stosownym czasie - ani bezpośrednio, ani
pośrednio - z nimi polemiki. Na posiedzeniu Kolegium Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego w dniu 23 lutego 2004 r. organ ten - w obecności przedstawicieli wszystkich
Ośrodków Zamiejscowych - zaopiniował przeniesienie poszczególnych sędziów.
Przyjęty tryb procedowania - konsultowany, uzgadniany, a także zaakceptowany
przez całe środowisko sędziowskie sędziów NSA - umożliwiał faktycznie i realnie
indywidualizację formułowania opinii. W tych okolicznościach należy przyjąć, że
przewidziany w art. 94 § 1 ustawy wymóg zasięgnięcia opinii Kolegium Naczelnego
Sądu Administracyjnego został dochowany.
Uprawnione organy Naczelnego Sądu Administracyjnego - Kolegium tego
Sądu i Zgromadzenie Ogólne jego sędziów - za zasadnicze kryterium przeniesienia
sędziego do wojewódzkiego sądu administracyjnego przyjęły zachowanie dotychcza-
sowego miejsca orzekania. Należy je uznać za usprawiedliwione i niedyskryminu-
jące. Zagwarantowało ono sędziom - przy pozostawieniu im prawa do wynagrodze-
9
nia i tytułu przysługującego sędziemu NSA - stabilizację zarówno w życiu zawodo-
wym jak i prywatnym. Z drugiej strony, co nie mniej istotne, zapewniło racjonalną i
bezwzględnie konieczną w państwie prawnym ciągłość orzekania w nowym systemie
sądownictwa administracyjnego. Zapobiegło to destrukcji, a może nawet paraliżowi
wymiaru sprawiedliwości w tym zakresie. Przy tym, podzielić trzeba pogląd zapre-
zentowany przez Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w odpowiedzi na
odwołanie sędzi Anny Ś., że indywidualna ocena wypełniania obowiązków służbo-
wych, „a w tym zwłaszcza działalności orzeczniczej sędziego” naruszałoby zasadę
niezawisłości sędziowskiej i prowadziła „do podważenia zasady, że przyczyną prze-
niesienia sędziego jest zmiana ustroju sądów”.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 385 k.p.c. w
związku z art. 39821
k.p.c., a także w związku z art. 75 § 4 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) oraz
art. 1 pkt 1 lit. a) i art. 8 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym
(Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.), jak również w związku z art. 94 § 1 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. oraz art. 29 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju są-
dów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), orzekł jak w sentencji.
========================================