Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 11 kwietnia 2006 r.
I PK 172/05
Na podstawie § 7 ust. 1 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z
dnia 23 grudnia 1989 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów
uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłaca-
nia (M.P. Nr 44, poz. 358) nie można nabyć prawa do nagrody jubileuszowej w
innym terminie niż w nim wskazany, to jest w innym dniu niż dzień, w którym
upływa okres uprawniający do nagrody bądź dzień wejścia w życie przepisów
wprowadzających te nagrody, co oznacza, że prawo do niej nie powstaje w ter-
minie późniejszym, jeżeli w dniu upływu przewidzianego w przepisach okresu
pracy pracownik nie mógł go nabyć z uwagi na wyłączenie przewidziane w art.
24126
§ 1 k.p.
Przewodniczący Prezes SN Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Teresa Flemming-Kulesza, Katarzyna Gonera.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2006 r.
sprawy z powództwa Zbigniewa J. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego „K.-J.”
Spółce z o.o. w S. o zapłatę wynagrodzenia i inne roszczenia, na skutek kasacji po-
woda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 stycznia 2005 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Zbigniew J. wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowi-
cach z dnia 27 stycznia 2005 r. [...], którym oddalona została jego apelacja od wy-
roku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z
dnia 12 maja 2004 r. [...].
Powód - po ostatecznym sprecyzowaniu swoich roszczeń - domagał się zasą-
dzenia od pozwanej Kopalni Węgla Kamiennego „K.-J.” Sp. z o.o. odprawy emerytal-
nej w wysokości 33.297,36 zł, nagrody jubileuszowej w wysokości 31.297,36 zł oraz
2
dodatku ratowniczego za okres od 1 września 2000 r. do 27 grudnia 2002 r. w kwocie
po 170 zł miesięcznie. Sąd pierwszej instancji po rozpoznaniu sprawy zasądził od
strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 33.297,96 zł z ustawowymi odsetkami i
uznał się za niewłaściwy rzeczowo do rozpoznania roszczeń powoda w części doty-
czącej dodatku ratowniczego (w tym zakresie przekazał sprawę do rozpoznania Wy-
działowi Cywilnemu Sądu Rejonowego w Sosnowcu), a w pozostałym zakresie po-
wództwo zostało oddalone.
Powód (zatrudniony u strony pozwanej od 1 września 1975 r.) został powołany
na stanowisko Wiceprezesa Zarządu do spraw Technicznych - Naczelnego Inżyniera
KWK „K.-J.”; zawarto z nim umowę o pracę powierzając stanowisko wynikające z
powołania. Powód pełnił funkcję członka zarządu do 10 lipca 2002 r., był zatrudniony
jako naczelny inżynier, a umowa o pracę rozwiązała się 27 grudnia 2002 r. w
związku z wyczerpaniem się okresu zasiłkowego. Od 28 grudnia 2002 r. powód za-
czął korzystać z emerytury. Na podstawie przepisów zakładowego układu zbioro-
wego pracy (ZUZP) powód nabyłby prawo do kolejnej nagrody jubileuszowej za 45
lat pracy w dniu 15 października 2001 r. W myśl załącznika nr 18 ZUZP obowiązują-
cego u strony pozwanej pracownikowi przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w
razie rozwiązania stosunku pracy w związku z nabyciem prawa do emerytury.
Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd pierwszej instancji uznał, iż nie
może być uwzględnione roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz nagrody
jubileuszowej za 45 lat pracy. Zgodnie z przepisami ZUZP prawo do tej nagrody po-
wód nabyłby w okresie, w którym był wiceprezesem zarządu strony pozwanej. Wy-
nagrodzenie powoda było ustalone z uwzględnieniem ustawy z dnia 3 marca 2000 r.
o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. Nr 26,
poz. 306 ze zm.). Nagroda jubileuszowa jako świadczenie dodatkowe w rozumieniu
art. 5 ust. 2 tej ustawy zostało wprawdzie przewidziane w rozporządzeniu Prezesa
Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego wykazu świad-
czeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi pod-
miotami prawnymi oraz trybu ich przyznawania (Dz.U. Nr 14, poz. 139), ale nie doty-
czyło ono powoda, gdyż miało zastosowanie do świadczeń przyznawanych po 1
stycznia 2003 r. Natomiast roszczenie powoda o odprawę emerytalną znajduje uza-
sadnienie w przepisach załącznika nr 18 do ZUZP obowiązującego u strony pozwa-
nej. Przepisy te miały zastosowanie do powoda, gdyż od 11 lipca 2002 r. nie był on
już członkiem zarządu spółki. Rozwiązanie jego umowy o pracę nastąpiło w trybie
3
art. 53 k.p. dnia 27 grudnia 2002 r., a emerytura została mu przyznana od 28 grudnia
2002 r.
Oddalając apelację powoda Sąd drugiej instancji podkreślił w szczególności,
że z dniem powołania powoda na stanowisko Wiceprezesa Zarządu do spraw Tech-
nicznych - Naczelnego Inżyniera nie miały do niego zastosowania zasady wynagro-
dzenia określone w układzie zbiorowym pracy, co wynika z art. 24126
§ 2 k.p. W oce-
nie tego Sądu nie budzi żadnych wątpliwości, że powód pełniąc tę funkcję należał do
grona osób zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy. Z tych też przy-
czyn w umowie zawartej między powodem, a przewodniczącym rady nadzorczej
strony pozwanej (z 4 listopada 1996 r.) zostały ustalone wszystkie składniki wyna-
grodzenia przysługujące mu jako wiceprezesowi spółki, w tym nagroda jubileuszowa.
Umowa ta została zmieniona aneksem z 3 października 2000 r. w związku z wej-
ściem w życie ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagrodzeniu osób kierujących niektó-
rymi podmiotami gospodarczymi. W aneksie tym zostało nadane nowe brzmienie § 2
umowy z 4 listopada 1996 r.; określało ono wysokość i składniki należnego powo-
dowi wynagrodzenia. Wynagrodzenie to składało się z miesięcznego wynagrodzenia,
premii kwartalnej, nagrody rocznej oraz odprawy przysługującej w razie odwołania ze
stanowiska. Jednocześnie z § 3 umowy wynika, iż strony zgodnie oświadczyły, że
„ani obecnie ani w przyszłości nie będą występować z jakimikolwiek roszczeniami
prawnymi związanymi ze zmianą warunków płacy i pracy spowodowanymi niniejszym
aneksem”. Z treści aneksu wynika, iż powód od 1 września 2000 r. utracił uprawnie-
nia do przysługujących mu dotychczas świadczeń, w tym do nagrody jubileuszowej.
Od 1 września 2000 r. wysokość wynagrodzenia powoda została ustalona w oparciu
o przepisy ustawy z 3 marca 2000 r. Celem tej ustawy było bowiem ograniczenie wy-
sokości wynagrodzeń osób określonych (między innymi) „w pkt 2 zajmujących sta-
nowiska kierownicze w jednostkach organizacyjnych określonych w art. 1 ustawy”.
Według Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom powoda zawartym w apelacji, art. 11
tej ustawy „nie stwarzał uprawnień dla powoda do nagrody jubileuszowej”. Przepis
ten przewidywał wprawdzie świadczenia dodatkowe dla osób objętych ustawą, ale
ich nie sprecyzował, odsyłając do przepisów rozporządzenia. Dopiero w rozporzą-
dzeniu Prezesa Rady Ministrów z 21 stycznia 2003 r. (wydanym na podstawie art. 11
ust. 3 ustawy z 3 marca 2000 r.) zostały wyszczególnione świadczenia dodatkowe,
jak również ustalono w nim okres, od którego mogły być one przyznane. W myśl § 4
tego rozporządzenia, jego przepisy mają zastosowanie do świadczeń dodatkowych,
4
które mogą być przyznawane od dnia 1 stycznia 2003 r. W tym stanie rzeczy Sąd
Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż przepisy te nie stwarzały
podstawy uprawnienia powoda do nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy; w dniu 1
stycznia 2003 r. nie był już bowiem ani członkiem zarządu strony pozwanej ani jej
pracownikiem. Powód osiągnął staż 45 lat pracy 15 lutego 2001 r., natomiast Sąd
pierwszej instancji błędnie przyjął, że nastąpiło to 15 października 2001 r. Błąd ten
nie ma jednak znaczenia dla oceny uprawnień powoda do nagrody jubileuszowej.
Zarówno bowiem 15 lutego 2001 r., jak i 15 października 2001 r. powód pełnił funkcję
wiceprezesa strony pozwanej.
W kasacji zaskarżonemu nią wyrokowi postawiono następujące zarzuty: 1.
naruszenia art. 11 ust. 1 ustawy z 30 marca 2000 r. o wynagrodzeniu osób kierują-
cych niektórymi podmiotami prawnymi, poprzez interpretację pojęcia „świadczenie
dodatkowe” „jako katalogu enumeratywnego, podczas gdy zdaniem pełnomocnika
powoda literalna wykładnia tego przepisu daje podstawę do stwierdzenia, iż nagroda
jubileuszowa jest objęta zakresem przedmiotowym pojęcia „świadczenia dodatkowe”;
w związku z czym wyliczone tym przepisem świadczenia stanowią jedynie katalog
przykładowy”, 2. naruszenia art. 11 ust. 3 ustawy z 3 marca 2000 r. w związku z art.
92 ust. 1 Konstytucji RP, „ przez przyjęcie iż powodowi na mocy § 4 powyższego
Rozporządzenia, nie przysługiwała nagroda jubileuszowa, gdyż nabył on do niej
prawo przed dniem 1.01.2003 r.; zdaniem pełnomocnika powoda powyższa regulacja
przekracza zakres delegacji ustawowej, zawartej w przepisie art. 11 § 3 ustawy o
wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi”, 3. naruszenia
art. 24126
§ 2 k.p., „ponieważ w ustalonym bezspornie stanie faktycznym powód nie
pełnił funkcji członka zarządu przez cały okres zatrudnienia, a jedynie do dnia
10.07.2002 r.; natomiast po tej dacie do dnia rozwiązania stosunku pracy, tj. do dnia
27.12.2002 r., winny mieć odniesienie do powoda przepisy Zakładowego Układu
Zbiorowego Pracy obowiązujące w KWK „K.-J.” Sp. z o.o. w S., które w myśl Załącz-
nika 17 regulowały prawo powoda do nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy”, 4. na-
ruszenia § 2 ust. 1 pkt 1 i § 7 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23
grudnia 1989 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających
do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania (M.P. Nr 44, poz.
358 ze zm.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego nie została uwzględ-
niona. W związku z zatrudnieniem powoda na stanowisku Wiceprezesa Zarządu do
spraw Technicznych - Naczelnego Inżyniera (od 4 listopada 1996 r. do 10 lipca 2002
r.) zastosowanie do jego stosunku pracy miał przepis art. 24126
§ 2 k.p., czego po-
wód nie kwestionuje. Przepis ten stanowił, że układ zakładowy nie może określać
zasad wynagradzania osób zarządzających, w imieniu pracodawcy, zakładem pracy
(po zmianie wprowadzonej przez nowelę z 14 listopada 2003 r. przepis ten stanowi,
że układ zakładowy nie może określać warunków wynagradzania pracowników za-
rządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy, w rozumieniu art. 128 § 2 pkt 2
k.p., oraz osób zarządzających zakładem pracy na innej podstawie niż stosunek
pracy). Pojęcie „zasad wynagradzania pracowników”(odpowiednio także pojęcie „wa-
runków wynagradzania pracowników”) obejmuje także zasady przyznawania nagród
jubileuszowych. Mimo początkowo istniejących wątpliwości stanowisko takie jest
obecnie przyjmowane jednolicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok z
dnia 9 września 2004 r., I PK 423/03, OSNP 2005 nr 6, poz.83 i powołane w nim
orzecznictwo). W kasacji stanowiska tego się nie podważa, natomiast twierdzi się, że
przepisy ZUZP regulujące nagrody jubileuszowe powinny zostać zastosowane do
powoda po zaprzestaniu przez niego pełnienia funkcji mieszczącej się w pojęciu
„pracownika zarządzającego, w imieniu pracodawcy, zakładem pracy”. Nie wywodzi
się także roszczenia powoda bezpośrednio z łączącej strony umowy o pracę, co
zresztą jest zrozumiałe, jeżeli na uwadze mieć to w jaki sposób, w wyniku wprowa-
dzonych do niej zmian przez aneks z 3 października 2000 r., określono w niej skład-
niki przysługującego powodowi wynagrodzenia (oraz odprawy w razie odwołania ze
stanowiska), wśród których pominięta została nagroda jubileuszowa. Ze stanowiska
przyjętego w zaskarżonym wyroku wynika, iż nie ma podstaw do uznania, iż prawo
powoda do nagrody jubileuszowej ma uzasadnienie w przepisach ZUZP, bo był on w
okresie istotnym z punktu widzenia ukształtowania przesłanek tego prawa pracowni-
kiem, do którego miał zastosowanie art. 24126
§ 2 k.p., który wykluczał możliwość
wprowadzenia takiego uprawnienia w odniesieniu do tej kategorii pracowników, do
jakiej należał powód. Nie ma także uzasadnienia, by jego roszczenie do nagrody ju-
bileuszowej wywodzić z łączącej go ze stroną pozwaną umowy o pracę, bo nagrody
takiej umowa ta nie przewidywała (od 3 października 2000 r.), jak również z unormo-
wań rozporządzenia z 21 stycznia 2003 r., gdyż jego przepisy mają zastosowanie do
6
świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznawane począwszy od dnia 1 stycz-
nia 2003 r., a w tym dniu powód nie był już pracownikiem, nagroda zaś jako świad-
czenie należne w ramach stosunku pracy przysługuje pracownikom, a nie byłym pra-
cownikom. W tym stanie rzeczy nie bardzo wiadomo na czym miałoby polegać naru-
szenie przez Sąd Apelacyjny art. 11 ust. 1 ustawy z 3 marca 2000 r., Sąd ten bo-
wiem nie dokonywał wykładni występującego w tym przepisie wyrażenia „świadcze-
nia dodatkowe”. Przepis ten nie daje podstawy, by bezpośrednio z niego wywodzić
prawo do nagrody jubileuszowej i tak też pojmuje go powód, gdyż nie twierdzi, że
odprawa należy się mu właśnie z mocy tego przepisu; tym samym zarzut jego naru-
szenia jest bezpodstawny, a uzasadnienie tego naruszenia niezrozumiałe.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z 3 października 2000 r. osobom, o których
mowa w jej art. 2 pkt 1-4, mogą być przyznawane świadczenia dodatkowe. Oznacza
to, że przepis ten nie przewiduje bezwzględnej konieczności przyznawania tych
świadczeń, co należy mieć na uwadze dokonując interpretacji art. 11 ustawy z 3 paź-
dziernika 2000 r. W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy świadczeniami dodatkowymi, o któ-
rych mowa w jej art. 5 ust. 2, są świadczenia z tytułu zatrudnienia, w tym: bytowe,
socjalne, komunikacyjne, oraz ubezpieczenia majątkowe i osobowe - inne bądź wyż-
sze niż ustalone w regulaminach wynagradzania, zakładowych i ponadzakładowych
układach zbiorowych pracy oraz w odrębnych przepisach, zaś zgodnie z art. 11 ust.
3 tej ustawy Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
wykaz świadczeń dodatkowych, o których mowa w jej art. 11 ust. 1, oraz tryb ich
przyznawania. Przepisy te - niezależnie od tego, iż budzą różnego rodzaju wątpliwo-
ści interpretacyjne - nie uchylają reguły wyrażonej w art. 24126
k.p., jako unormowa-
nia szczególnego. Inną kwestią jest, czy uchylenie tej reguły jest dopuszczalne w
drodze wydania rozporządzenia na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z 3 października
2000 r. Należy uznać, że jest to również niemożliwe. Jeżeli sprawa nagrody jubile-
uszowej jest uregulowana w zakładowym układzie zbiorowym pracy danego praco-
dawcy, to jest to przypadek „określenia przez ten układ uprawnień do narody jubile-
uszowej” w rozumieniu § 2 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 21
stycznia 2003 r., w takim zaś wypadku zastosowanie ma art. 24126
§ 2 k.p., co tym
samym oznacza, że wyłączone jest przyznanie tej nagrody na podstawie § 2 ust. 2
pkt 1 tego rozporządzenia. Inne podejście do tej kwestii prowadziłoby do tego, że w
aspekcie unormowania art. 24126
§ 2 p.k. osoby zarządzające w imieniu pracodawcy
zakładem pracy, do których ma zastosowanie ustawa z 3 marca 2003 r., znalazłyby
7
się w lepszej sytuacji niż zarządzający zakładem pracy nieobjęci jej przepisami, to
zaś pozostawałoby w wyraźniej kolizji z celem, jaki ustawa ta ma realizować, którym
jest ograniczenie nadmiernych, nieusprawiedliwionych dochodów części kadry kie-
rowniczej i w tym sensie przeciwdziałanie tzw. kominom płacowym. Innymi słowy,
przepisy ustawy z 3 marca 2000 r. oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia z
21 stycznia 2003 r. nie wyłączają zastosowania do nagród jubileuszowych art. 24126
§ 2 k.p. Z art. 11 ust. 3 ustawy z 3 marca 2003 r. można wywieść powinność Prezesa
Rady Ministrów wydania stosownego rozporządzenia, jednakże nie oznaczało to
jeszcze konieczności uwzględnienia w ustalonym przez niego wykazie świadczeń
dodatkowych („innych bądź wyższych” niż ustalone w regulaminach wynagradzania,
zakładowych i ponadzakładowych układach zbiorowych pracy oraz w odrębnych
przepisach) nagród jubileuszowych, a tym samym także konieczności wprowadzenia
ich z mocą wsteczną, idzie bowiem w tym wypadku właśnie o świadczenia „inne
bądź wyższe”. O tyle też bezzasadny jest kasacyjny zarzut naruszenia art. 11 ust. 3
ustawy z 3 marca 2000 r. w związku z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Ponadto nawet
gdyby uznać, że zarzut ten jest słuszny (naruszenia także art. 92 ust. 1 Konstytucji),
to oznaczałoby to zakwestionowanie legalności wydanego przez Prezesa Rady Mini-
strów rozporządzenia wykonawczego i uznanie go za niezgodne w Konstytucją RP
(art. 92 ust. 1), a to z kolei prowadziłoby do wniosku, że przewidziana w nim regula-
cja dotycząca nagród jubileuszowych (tak jak i całe rozporządzenie) nie mogłaby być
w ogóle stosowana. Powód w kasacji wymienia § 4 rozporządzenia Prezesa Rady
Ministrów z 21 stycznia 2003 r. ale nie twierdzi, iż przepis ten został naruszony w
zaskarżonym przez niego wyroku. Z przepisu tego dość jednoznacznie wynika, że
wskazane rozporządzenie ma zastosowanie do nagród jubileuszowych, które mogą
być przyznawane począwszy od dnia 1 stycznia 2003 r. Powód nie twierdzi przy tym,
że przepis ten nie ma mocy obowiązującej bo jest niezgodny z regulacjami wyższego
rzędu, a ponadto odwoływanie się do niego w jego przypadku jest o tyle bezprzed-
miotowe, że przewidziana w samym rozporządzeniu z 21 stycznia 2003 r. nagroda
jubileuszowa (jeżeli zakładowy lub ponadzakładowy układ zbiorowy pracy lub regu-
lamin wynagradzania nie określa dla osób wymienionych w art. 2 pkt 1-4 ustawy z 3
marca 2000 r. uprawnienia do nagrody jubileuszowej) przysługuje po 20,25,30,35 i
40 latach pracy, a więc z wyłączeniem przypadku 45 letniego stażu pracy, powód zaś
dochodził odprawy z tytułu 45 lat pracy. Tym samym i tak nie mógłby dochodzić na-
grody jubileuszowej na podstawie rozporządzenia z 21 stycznia 2003 r. i w związku z
8
tym nie twierdzi zresztą, że podstawę jego żądania stanowi to rozporządzenie, a wy-
wodzi je z ZUZP. Biorąc to wszystko pod uwagę należy stwierdzić, że kasacyjny za-
rzut naruszenia art. 11 ust. 3 ustawy z 3 marca 2003 r. w związku z art. 92 ust. 1
Konstytucji RP jest nieusprawiedliwiony.
Nieusprawiedliwiony jest także kasacyjny zarzut naruszenia art. 24126
§ 2 k.p.,
bo wbrew temu co twierdzi powód przepis ten miał do niego zastosowanie w dacie, w
której osiągnął 45 letni staż pracy, w konsekwencji czego nie mogły odnosić się do
niego przewidujące nagrodę jubileuszową postanowienia ZUZP. Bezpodstawny jest
także zarzut naruszenia § 2 ust. 1 i § 7 ust. 1 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki
Socjalnej z 23 grudnia 1989 r. W istocie w kasacji brak jest uzasadnienia tego za-
rzutu, poza twierdzeniem, że skoro powód od 10 lipca 2002 r. nie należał do kręgu
osób zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy, ale nadal do 27 grudnia
2002 r. był pracownikiem, to na podstawie ZUZP powinien otrzymać nagrodę jubile-
uszową z tytułu 45 - letniego okresu pracy. W myśl § 2 ust. 1 pkt 1 zarządzenia z 23
grudnia 1989 r. do okresu uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się, bez
względu na przerwy w zatrudnieniu, okresy zatrudnienia w uspołecznionych zakła-
dach pracy. O naruszeniu tego przepisu nie może być mowy, zważywszy, że w wy-
danym przez Sąd Apelacyjny wyroku nie zostało zakwestionowane twierdzenie po-
woda, iż ma on 45-letni okres zatrudnienia (zgodnie z ustaleniami tego Sądu - czego
kasacja nie kwestionuje - okres ten upłynął 15 lutego 2001 r.). Zgodnie z § 7 ust. 1
zarządzenia z 23 grudnia 1989 r. pracownik nabywa prawo do nagrody w zakładzie
pracy zatrudniającym go w dniu upływu okresu uprawniającego do nagrody bądź w
dniu wejścia w życie przepisów wprowadzających nagrody jubileuszowe. Również
ten przepis nie został naruszony przez Sąd Apelacyjny. Gdyby nie unormowanie art.
24126
§ 2 k.p. powód nabyłby prawo do nagrody za 45-letni okres pracy z dniem 15
lutego 2001 r. Na podstawie § 7 ust. 1 zarządzenia z 23 grudnia 1989 r. nie można
nabyć prawa do nagrody w innym terminie niż w nim wskazany, tj. w innym dniu niż
dzień, w którym upływa okres uprawniający do nagrody bądź dzień wejścia w życie
przepisów wprowadzających nagrody jubileuszowe. Ponieważ okres 45 lat pracy w
przypadku powoda upłynął 15 lutego 2001 r., to z mocy § 7 ust. 1 zarządzenia z 23
grudnia 1989 r. - gdyby nie wyłączenie przewidziane w art. 24126
§ 2 k.p. - powód na-
byłby prawo do nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy właśnie w tym dniu i tylko w
tym dniu; przepis ten w szczególności nie przewiduje możliwości powstania prawa do
nagrody jubileuszowej (pomijając przypadek wejścia w życie przepisów wprowadza-
9
jących nagrody jubileuszowe - na co kasacja z uwagi na stan faktyczny sprawy się
nie powołuje) w innej dacie niż dzień upływu okresu uprawniającego do nagrody, je-
żeli zaś prawo to nie może powstać w określonej dacie, w której upływa wskazany w
przepisach prawnych okres pracy, to oznacza to, iż za ten okres nie może ono po-
wstać wcale, a więc także później. Tym samym w świetle analizowanego przepisu
bez znaczenia jest to, że powód w późniejszym okresie (po 15 lutego 2001 r.), a kon-
kretnie od 10 lipca 2002 r., przestał pełnić funkcje, o których mowa w art. 24126
§ 2
k.p. i nadal był pracownikiem, gdyż § 7 ust. 1 zarządzenia z 23 grudnia 1989 r. nie
przewiduje możliwości późniejszego powstania prawa do nagrody jubileuszowej niż
w dniu, w którym upływa dany okres uprawniający do nagrody (w przypadku powoda
- 45-letni okres pracy). Innymi słowy, 10 lipca 2002 r. (a także dni następne - do dnia
rozwiązania stosunku pracy powoda) nie jest dniem (nie są dniami), w którym (w któ-
rych) upłynął 45 letni okres pracy powoda, a wobec tego nie mógł nabyć on w tym
dniu (dniach) prawa do nagrody jubileuszowej, co oznacza, że nagroda ta mu nie
przysługuje. Przepis § 7 ust. 1 zarządzenia z 23 grudnia 1989 r. rozstrzyga więc nie
tylko o tym w jakiej dacie powstaje prawo do nagrody jubileuszowej ale także po-
średnio przesądza o tym, czy prawo to w określonych przypadkach w ogóle po-
wstaje.
Kierując się powyżej przedstawioną argumentacją, stosownie do art. 39312
k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================