Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 16 maja 2006 r.
I UK 291/05
1. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem
wynagrodzenia uzyskanego przez pracownika u tego pracodawcy, z którym
łączył go stosunek pracy w okresie powstania niezdolności do pracy.
2. Nie można uznać, że przepisy o wynagradzaniu zawierają zasady
zmniejszania nagrody za okres choroby pracownika w rozumieniu art. 41 ust. 1
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 267), jeżeli te zasady nie zostały w tych przepisach w jakikolwiek
sposób określone, na przykład w postaci zmniejszenia procentowego, czy kwo-
towego.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie: SN Roman
Kuczyński, SA Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2006 r. sprawy z
odwołania Moniki K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w
Z.W. z udziałem zainteresowanego „A.” Spółki z o.o. w S. o zasiłek chorobowy, na
skutek kasacji odwołującej się od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Sieradzu z dnia 20 grudnia 2004 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Sieradzu wyrokiem z
dnia 26 sierpnia 2004 r. oddalił odwołania Moniki K. i „A.” Spółki z o.o. w S. od decy-
zji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w Z.W. z dnia 31 marca 2004 r. od-
mawiającej uwzględnienia w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego przysługują-
cego wnioskodawczyni premii specjalnej w wysokości 2.500 zł oraz zobowiązującej
jej pracodawcę do zwrotu nienależnie pobranego w części zasiłku chorobowego za
2
okres od dnia 11 grudnia 2003 r. do dnia 10 marca 2004 r. w łącznej kwocie 6.150,
79 zł wraz z odsetkami.
Sąd ten ustalił, że wnioskodawczyni jest zatrudniona w „A.” Spółce z o.o. w S.
od 22 września 2003 r., a jej stałe wynagrodzenie miesięczne wynosi 1.500 zł. Z
dniem 27 listopada 2003 r. ubezpieczona stała się niezdolna do pracy z powodu cho-
roby, w związku z czym do 11 grudnia 2003 r. pracodawca wypłacał jej wynagrodze-
nie chorobowe, a od 12 grudnia 2003 r. pobierała zasiłek chorobowy. Dla celów
ustalenia wysokości tego zasiłku spółka wskazała organowi rentowemu, że wynagro-
dzenie wnioskodawczyni jest stałe i wynosi 1.500 zł miesięcznie. Pracodawca podał
także, iż jego pracownicy otrzymują premię uznaniową przyznawaną za efekty pracy,
która nie przysługuje w okresie choroby. Taką premię w kwocie po 2500 zł wniosko-
dawczyni uzyskała za efekty pracy w październiku 2003 r. i w okresie od 3 do 26 li-
stopada 2003 r.
Sąd Rejonowy podniósł, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysłu-
gującego ubezpieczonej powinna być wyliczona zgodnie z art. 36 ust. 5 ustawy z
dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.), tj. z uwzględnieniem
wynagrodzenia uzyskanego w okresie ubezpieczenia chorobowego, z tytułu którego
przysługuje ten zasiłek. Z uwagi na to, że u aktualnego pracodawcy była zatrudniona
krócej niż sześć miesięcy, podstawę wymiaru tego świadczenia mogło stanowić je-
dynie przeciętne wynagrodzenie uzyskane za pełne miesiące ubezpieczenia (art. 36
ust. 3 ustawy z 25 czerwca 1999 r.), czyli w tej konkretnej sytuacji, tylko za miesiąc
październik 2003 r., jak prawidłowo przyjął organ rentowy. Sąd Rejonowy wskazał
nadto, że w regulaminie wynagradzania obowiązującym w Spółce brakuje przepisu
zmniejszającego, czy uniemożliwiającego uzyskanie premii uznaniowej przez pra-
cownika nieobecnego w pracy z powodu choroby, co oznacza, że tego rodzaju na-
leżności nie wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosownie do
uregulowania zawartego w art. 41 ust. 1 tej samej ustawy, a zatem w tym zakresie
decyzja organu rentowego też jest prawidłowa. Okoliczność, że pracodawca wnio-
skodawczyni przekazał Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych błędne informacje w
tym przedmiocie poprzez wskazanie, iż w okresie choroby premia taka pracownikowi
nie przysługuje, spowodowała wypłatę zasiłku chorobowego w zawyżonej wysokości,
bo z uwzględnieniem w podstawie jego wymiaru premii w kwocie 2.500 zł. Zdaniem
sądu, zaistnieniu tej sytuacji zawinił pracodawca i dlatego na podstawie art. 84 ust. 6
3
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.
Nr 137, poz. 887 ze zm.) organ rentowy mógł zażądać od Spółki zwrotu nadpłacone-
go wnioskodawczyni świadczenia.
Sąd Okręgowy, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Sieradzu wyrokiem z
20 grudnia 2004 r. oddalił apelację Moniki K. i „A.” Spółki z o.o. w S. od wyroku Sądu
Rejonowego wskazując, iż nie ma podstaw do zakwestionowania stanowiska tego
Sądu, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego oblicza się z uwzględnieniem wy-
nagrodzenia uzyskiwanego przez ubezpieczonego jedynie u aktualnego pracodawcy.
Przepis art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy bowiem za-
chowania prawa do zasiłku chorobowego, a nie podstawy wymiaru tego świadczenia.
Podstawa wymiaru powinna zaś być obliczana zgodnie z zasadami określonymi w
art. 36 ust. 5 ustawy, tj. w oparciu o wynagrodzenie uzyskiwane przez pracownika u
aktualnego pracodawcy. Zdaniem Sądu Okręgowego, przekonuje o tym ostatecznie
art. 37 ust. 1 i 2 tej samej ustawy przewidujący wypłatę zasiłku chorobowego pra-
cownikowi, który stał się niezdolny do pracy przed upływem pełnego miesiąca kalen-
darzowego ubezpieczenia chorobowego wyliczonego według wynagrodzenia, jakie
otrzymałby, gdyby przepracował cały miesiąc u aktualnego pracodawcy. Taka sytua-
cja może bowiem wystąpić tylko w wypadku zmiany pracodawcy, gdyż w przeciwnym
razie, w świetle uregulowań ustawy, pracownik w ogóle nie nabyłby prawa do zasiłku
chorobowego.
Za nietrafny Sąd drugiej instancji uznał także zarzut naruszenia art. 41 ust. 1
ustawy z 25 czerwca 1999 r., stwierdzając że dokonana przez Sąd Rejonowy wy-
kładnia tego przepisu jest prawidłowa. Skoro zaś obowiązujący w spółce regulamin
nie wyłącza jednoznacznie możliwości przyznania pracownikowi premii za efekty
pracy w okresie niezdolności do pracy, to nie ma podstaw, ażeby podstawę wymiaru
zasiłku chorobowego wyliczać z uwzględnieniem wypłaty z tego tytułu. Tym samym,
według Sądu Okręgowego, nie doszło do naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 84
ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ponieważ zaistniały przesłanki
do zobowiązania spółki do zwrotu nadpłaconego wnioskodawczyni zasiłku chorobo-
wego. Nadpłata została bowiem spowodowana przekazaniem przez płatnika składek
niezgodnych z rzeczywistością informacji o zasadach przyznawania pracownikom
premii za efekty pracy.
4
Kasację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła ubezpieczona Monika K., za-
rzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe za-
stosowanie art. 4 ust. 2, art. 36 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macie-
rzyństwa oraz art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych, polegające na uznaniu, że organ rentowy zasadnie przyjął do
obliczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego jedynie wynagrodzenie za mie-
siąc październik 2003 r., nie uwzględniając jednocześnie wypłaconej wnioskodaw-
czyni w tym miesiącu premii specjalnej za efekty pracy w kwocie 2.500 zł oraz na
orzeczeniu obowiązku zwrotu nienależnie pobranego w części zasiłku chorobowego
w kwocie 6.150,79 zł przez pracodawcę odwołującej się.
Wskazując na takie podstawy, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpo-
znania, ewentualnie o zmianę tego wyroku przez uwzględnienie w podstawie wymia-
ru zasiłku chorobowego przysługującego wnioskodawczyni wynagrodzenia za okres
sześciu miesięcy i premii specjalnej w wysokości 2.500 zł, z jednoczesnym uchyle-
niem obowiązku zwrotu przez jej pracodawcę kwoty 6.150,79 zł wraz z odsetkami i o
zasądzenie na rzecz odwołującej się kosztów zastępstwa procesowego we wszyst-
kich instancjach.
W uzasadnieniu kasacji podniesiono, że w związku z treścią art. 36 ust. 1
ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa, który stanowi, że za podstawę wymiaru zasiłku chorobowego należy
brać przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 6 miesięcy kalenda-
rzowych, zastosowanie znajduje art. 4 ust. 2 tej ustawy przewidujący, że do okresów
ubezpieczenia chorobowego wlicza się poprzednie okresy takiego ubezpieczenia,
jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni. Tym samym podstawa wymiaru
zasiłku chorobowego wnioskodawczyni, która w okresie 6 miesięcy przed nabyciem
prawa do tego świadczenia była zatrudniona u różnych pracodawców, powinna być
wyliczona z uwzględnieniem wynagrodzenia osiąganego przez nią w całym tym
okresie. Przeciwne stanowisko Sądu drugiej instancji jest nieuzasadnione, bowiem
nie znajduje oparcia w ustawie, w tym w jej art. 36 ust. 5. Według skarżącej, zawarte
tam sformułowanie o ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego z uwzględ-
nieniem wynagrodzenia uzyskanego w okresie ubezpieczenia chorobowego, z tytułu
którego przysługuje zasiłek, oznacza, że chodzi o ubezpieczenie pracowników, nie-
5
zależnie od tego, czy w okresie sześciu miesięcy poprzedzających miesiąc powsta-
nia niezdolności do pracy dochodziło do zmiany pracodawców, o ile przerwa pomię-
dzy rozwiązaniem, a nawiązaniem kolejnego stosunku pracy nie przekraczała 30 dni.
Nieprawidłowo, w ocenie skarżącej, Sąd drugiej instancji wyłożył także art. 41
ust. 1 tej samej ustawy. Przepisami o wynagradzaniu, o których mowa w tej normie
prawnej, jest bowiem tak regulamin wynagradzania, jak i Kodeks pracy. Regulamin
obowiązujący w spółce wymienia w § 4 składniki wynagrodzenia, stanowiąc że są
nimi między innymi wynagrodzenie zasadnicze oraz premia specjalna za efekty
pracy, zaś w § 13 odsyła do Kodeksu pracy w zakresie nieuregulowanym zakłado-
wym źródłem prawa pracy. Z art. 80 k.p. wynika, że za czas niewykonywania pracy
pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa
tak stanowią. Tym samym uznać należy, że wszystkie składniki wynagrodzenia
przewidziane w § 4 regulaminu podlegają zmniejszeniu za okres pobierania zasiłku
chorobowego. Nieuprawnione jest zatem twierdzenie Sądu drugiej instancji, że brak
wyraźnego wyłączenia w regulaminie wynagradzania możliwości przyznania pracow-
nikowi premii specjalnej w okresie niezdolności do pracy z powodu choroby powo-
duje konieczność uznania, iż przepisy o wynagradzaniu nie przewidują zmniejszenia
lub zawieszenia wypłaty tej należności w razie zajścia takiej sytuacji faktycznej.
W świetle powyższego, brak jest także przesłanek, ażeby zarzucać pracodaw-
cy ubezpieczonej przekazanie organowi rentowemu informacji niezgodnych z rze-
czywistością, co miałoby skutkować koniecznością zwrotu części wypłaconego wnio-
skodawczyni zasiłku chorobowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie wskazać należy, że zaskarżony wyrok zapadł 20 grudnia 2004 r., a
zatem przysługiwała od niego kasacja, do rozpoznania której zastosowanie znajdują
przepisy Kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem
6 lutego 2005 r. (art. 3 i art. 6 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy -
Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszech-
nych, Dz.U. Nr 13, poz. 98).
Kasacja ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem brak jest
podstaw do stwierdzenia naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego w
postaci art. 4 ust. 2, art. 36 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świad-
6
czeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267), jak również art. 84 ust. 6 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Z art. 36 ust. 1
ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa w brzmieniu obowiązującym do 7 lutego 2005 r. wynikało, że podsta-
wę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu
pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 6
miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność
do pracy. Przepis art. 36 ust. 3 tej ustawy regulował przypadki obliczania podstawy
wymiaru świadczenia w sytuacji, gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem
6 miesięcy zatrudnienia tego ubezpieczonego, przewidując ustalanie podstawy wy-
miaru w oparciu o przeciętne wynagrodzenie uzyskane za pełne miesiące kalenda-
rzowe ubezpieczenia. Natomiast art. 36 ust. 5 ustawy stanowił, że podstawę wymiaru
zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego w
okresie ubezpieczenia chorobowego, z tytułu którego przysługuje zasiłek. Skarżąca
nietrafnie zarzuca, że Sąd Okręgowy nieprawidłowo wyłożył ten ostatni przepis,
uznając że zawarte tam sformułowanie: „wynagrodzenie uzyskane w okresie ubez-
pieczenia chorobowego, z tytułu którego przysługuje zasiłek” oznacza wynagrodze-
nie uzyskiwane u aktualnego pracodawcy ubezpieczonego, niezależnie od tego, jak
długo trwa ten stosunek pracy. O ile bowiem zastosowanie wykładni językowej do
tłumaczenia tej normy prawnej nie daje jednoznacznych efektów, o tyle uwzględnie-
nie tak wykładni historycznej, jak i celowościowej prowadzi do wnisków świadczą-
cych o prawidłowości interpretacji dokonanej przez Sąd drugiej instancji. Omawiany
przepis jest odpowiednikiem obowiązującego w poprzednim stanie prawnym § 1 roz-
porządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 lutego 1995 r. w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru i obliczania zasiłków z ubezpie-
czenia społecznego (Dz.U. Nr 19, poz. 95 ze zm.) wydanego z mocy delegacji za-
wartej w ustawie z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpie-
czenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r.
Nr 30, poz. 143 ze zm.). Z przepisu tego wynikało zaś wyraźnie, że podstawę wymia-
ru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi w zakła-
dzie pracy, w którym przysługuje zasiłek chorobowy, a zatem nie było żadnych wąt-
pliwości, iż chodzi o aktualnego pracodawcę ubezpieczonego. Biorąc pod uwagę cel,
jakiemu służy zasiłek chorobowy polegający bez wątpienia na rekompensacie wyna-
7
grodzenia, które pracownik utracił z powodu niezdolności do pracy w związku z cho-
robą, również nie ma podstaw do stwierdzenia, iż na wysokość tego świadczenia
powinno mieć wpływ wynagrodzenie osiągane w ramach stosunków pracy zakoń-
czonych przed powstaniem niezdolności do pracy. Kompensowane z ubezpieczenia
społecznego może być bowiem to wynagrodzenie, którego faktycznie pracownik nie
uzyskuje w związku z chorobą, czyli należne od aktualnego pracodawcy, a nie takie,
które ubezpieczony osiągał w przeszłości, przed zajściem zdarzenia chronionego
ubezpieczeniem chorobowym.
Warto także porównawczo wskazać, że według aktualnego brzmienia art. 36
ust. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r., podstawę wymiaru zasiłku chorobowego
ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okre-
sie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała nie-
zdolność do pracy, bowiem zmiana ta również przemawia za koniecznością stwier-
dzenia, że intencją ustawodawcy nie było nałożenie obowiązku ustalania podstawy
wymiaru zasiłku chorobowego na podstawie wynagrodzenia uzyskiwanego u innego
pracodawcy, niż ten, z którym ubezpieczony pozostaje aktualnie w stosunku pracy.
Z tych względów brak jest podstaw do przypisania Sądowi Okręgowemu
uchybienia polegającego na naruszeniu art. 36 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macie-
rzyństwa, podobnie jak i art. 4 ust. 2 tej samej ustawy, który dotyczy jedynie zalicza-
nia do okresu ubezpieczenia chorobowego poprzednich okresów tego ubezpieczenia
i pozostaje bez związku ze sposobem ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobo-
wego, jak prawidłowo stwierdził Sąd drugiej instancji.
Nietrafnie także skarżąca zarzuca naruszenie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25
czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa, bowiem dokonana przez Sąd drugiej instancji wykładnia
tego przepisu również nie nasuwa zastrzeżeń.
Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na to, że w okresie niezdolności do
pracy z powodu choroby nie przysługuje wynagrodzenie za wykonywanie pracy. Pra-
cownik otrzymuje zaś świadczenia rekompensujące to wynagrodzenie, najpierw w
postaci wynagrodzenia chorobowego od pracodawcy, a następnie zasiłku chorobo-
wego. Zasady ustalania wysokości wynagrodzenia chorobowego są identyczne, jak
zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (art. 92 § 2 k.p.), a te
ostatnie reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
8
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Regułą jest, że pod-
stawa wymiaru zasiłku chorobowego odzwierciedla wynagrodzenie pracownika uzy-
skane u aktualnego pracodawcy przed datą powstania niezdolności do pracy jako
przeciętne z okresu wskazanego w tej ustawie. W okresie niezdolności do pracy z
powodu choroby nie przysługują bowiem takie składniki wynagrodzenia, których wy-
płacanie jest wprost związane z wykonywaniem pracy w danym czasie, a więc z ak-
tem jej świadczenia. Tego rodzaju składnikiem wynagrodzenia jest np. wynagrodze-
nie zasadnicze, które nie może być wypłacane w okresie choroby, a tym samym
twierdzenia skarżącej, iż interpretacja art. 41 ust. 1 ustawy w kierunku przyjętym
przez Sąd Okręgowy prowadziłaby do konieczności wyłączenia z podstawy wymiaru
zasiłku również tego składnika wynagrodzenia przy braku odpowiednich przepisów w
regulaminie, jest całkowicie nieuprawnione. Niektóre należności przyznawane pra-
cownikowi przez jego pracodawcę mogą mieć jednak taki charakter, iż ich wypłata w
okresie nieobecności pracownika z powodu choroby nie jest wykluczona. Do takich
należą na przykład nagrody (premie) o charakterze uznaniowym, a ich klasycznym
przykładem jest sporna w niniejszej sprawie premia specjalna za efekty pracy.
Świadczenie ma bowiem bez wątpienia charakter uznaniowy, a zatem jego przyzna-
nie oraz wysokość zależy wyłącznie od woli pracodawcy, a wskazane przykładowo w
§ 7 ust. 3 regulaminu osiągnięcia, mogące powodować taką wypłatą, nie pozwalają
wykluczyć możliwości jego uzyskania przez pracownika również w okresie nieobec-
ności w pracy. Istotne przyczynienie się np. do pozyskania ważnego klienta może
nastąpić bowiem w zupełnie innym czasie niż chwila, od której tego rodzaju efekt
pracy zostanie stwierdzony.
Przepis art. 41 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r.stanowiąc, że przy ustalaniu
podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się składników wynagrodze-
nia, jeżeli postanowienia układów zbiorowych pracy lub przepisy o wynagradzaniu
nie przewidują ich zmniejszania za okres pobierania zasiłku, ma zapobiec sytuacjom,
w których pracownik niezdolny do pracy otrzymywałby podwójnie tego rodzaju należ-
ność, tj. w postaci wypłaty dokonanej przez pracodawcę, a także „odtworzenia” jej w
podstawie wymiaru zasiłku chorobowego. Nie można przyjąć, że przepisy o wyna-
gradzaniu zawierają zasady zmniejszenia nagrody uznaniowej za okres choroby,
jeżeli te zasady nie zostały w tych przepisach w jakikolwiek sposób określone, np. w
postaci zmniejszenia procentowego, czy kwotowego. W takiej sytuacji nie jest bo-
wiem możliwe stwierdzenie, czy brak takiej nagrody, bądź jej wypłata w określonej
9
wysokości została spowodowana nieobecnością pracownika, czy też zupełnie innymi
względami. Należy przy tym wskazać, że Sąd Najwyższy zajmował się już tą proble-
matyką, uznając że do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego wlicza się tylko te
składniki wynagrodzenia, co do których z przepisów układów zbiorowych lub innych
aktów normatywnych dotyczących wynagradzania wynika, że podlegają one zmniej-
szeniu lub zawieszeniu w okresie pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego
(por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 maja 2005 r., III UK 33/05, OSNP 2005 nr 23,
poz. 382).
Tym samym brak jest podstaw do uznania za trafną odmiennej wykładni tego
przepisu prezentowanej przez skarżącą, wobec czego i ten zarzut nie znajduje
usprawiedliwionych podstaw.
W kasacji zarzucono naruszenie prawa materialnego w postaci powyżej przy-
toczonych przepisów nie tylko przez błędne rozumienie treści lub znaczenia tych
norm prawnych (błędną wykładnię), ale także przez błędne subsumowanie faktów
ustalonych w procesie pod stan faktyczny abstrakcyjnie określony w przepisie (nie-
właściwe zastosowanie). Każdy z tych rodzajów naruszeń rządzi się własnymi regu-
łami, a wzajemna między nimi relacja w aspekcie wpływu na wynik sprawy najczę-
ściej wyraża się stosunkiem zależności pomiędzy wadliwą interpretacją normy praw-
nej jako przyczyną a błędnym zastosowaniem normy prawnej jako skutkiem. Skoro
zatem brak jest przesłanek do uwzględnienia zarzutu błędnej wykładni art. 4 ust. 2,
art. 36 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, to nie można uznać
również, że Sąd Okręgowy naruszył te przepisy przez ich niewłaściwe zastosowanie.
Natomiast zarzut naruszenia art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998
r. o systemie ubezpieczeń społecznych wynikał wprost z twierdzenia o naruszeniu
przez Sąd drugiej instancji art. 41 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, a zatem również nie
może być uwzględniony, bowiem warunkująca go podstawa okazała się nieuspra-
wiedliwiona.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312
k.p.c. orzekł jak w
sentencji.
========================================