Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 115/06
POSTANOWIENIE
Dnia 21 czerwca 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Gerard Bieniek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Marian Kocon
w sprawie z wniosku Miasta Stołecznego Warszawy
przy uczestnictwie D. Ł.
o wpis,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 czerwca 2006 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 22 lipca 2005 r.,
oddala skargę kasacyjną i zasądza od wnioskodawcy na rzecz
uczestniczki postępowania kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu
kosztów postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w dniu 19.07.2004 r. dokonał w dziale I księgi wieczystej nr X.
obejmującej m.in. działkę o numerze ewidencyjnym 27/5, położoną w W. - gminie
R. przy ul. K., S. i C., o powierzchni 11 arów i 42 m2
wpisu dotyczącego
odłączenia tej nieruchomości i przyłączenia jej - na podstawie wniosku miasta
stołecznego Warszawy z dnia 19.12.2003 r. do księgi wieczystej nr Y.
Sąd Okręgowy - na skutek apelacji D. Ł. – zmienił to orzeczenie i wniosek
oddalił, nakazując Sądowi Rejonowemu wykreślenie zaskarżonego wpisu. Sąd ten
podniósł, że składając wniosek m.st. Warszawa nie złożyło ostatecznej decyzji
wywłaszczeniowej obejmującej działkę 27/5. Dołączenie do odpowiedzi na apelację
kserokopii decyzji wywłaszczeniowej nie może uzasadniać oddalenia apelacji,
skoro dokument ten powinien być złożony w oryginale.
Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną od tego orzeczenia. Zarzucił
naruszenia art. 382 i 6268
§ 2 k.p.c. co miało istotny wpływ na wynik sprawy oraz
w zakresie przepisów prawa materialnego naruszenie art. 23 ust. 1 i 2, 30 i 31
ustawy z dnia 12.03.1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości, art.
5 ust. 1 i 20 ust. 1 ustawy z dnia 10.05.1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę
o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, art. 20 ust.
1 ustawy o ustroju m.st. Warszawy, a także art. 31 ust. 2 ustawy o księgach
wieczystych i hipotece. Wnioskodawca kwestionuje stanowisko Sądu Okręgowego,
iż nie przedstawił oryginału decyzji wywłaszczeniowej w odniesieniu do spornej
działki. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Prawidłowe rozstrzygnięcie w przedmiocie rozpoznania wniosku o wpis
w postępowaniu wieczystoksięgowym wymaga uwzględnienia przede wszystkich
zakresu kognicji sądu wieczystoksięgowego określonego w art. 6268
§ 2 k.p.c.
Zgodnie z tym przepisem sąd – rozpoznając wniosek – bada jedynie treść i formę
wniosku, dołączone do wniosku dokumenty oraz treść księgi wieczystej.
Tak określona kognicja sądu wieczystoksięgowego dotyczy nie tylko postępowania
3
przy wpisie, lecz także przy rozpoznaniu apelacji od wpisu. Należy przy tym
zauważyć, że w obowiązującym stanie prawnym brak jest odpowiednika art. 48 ust.
2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Oznacza to, że obecnie każda
przeszkoda do dokonania wpisu uzasadnia oddalenie wniosku bez wzywania do jej
usunięcia, jak to miało miejsce poprzednio, kiedy to sąd mógł wyznaczyć
wnioskodawcy odpowiedni termin do usunięcia przeszkody, z ważnych powodów
termin przedłużyć i dopiero po bezskutecznym upływie terminu odmówić dokonania
wpisu.
Wychodząc z tych założeń stwierdzić należy, że wniosek złożony przez m.st.
Warszawę zmierzał do założenia nowej księgi wieczystej dla działki o numerze
ewidencyjnym 18/12 oraz m.in. do odłączenia z księgi wieczystej KW nr X. działki
ewidencyjnej nr 27/05, o powierzchni 1142 m2
, powstałą w wyniku podziału działki
27/2 i przyłączenie jej do nowo założonej księgi wieczystej dla działki 18/12 oraz
wpisanie w dziale II tej księgi wieczystej prawa własności na rzecz m.st. Warszawy.
Jako dokumenty uzasadniające ten wniosek przedłożono: decyzję
wywłaszczeniową z Urzędu Dzielnicowego z dnia 17.07.1975 r. decyzję
komunalizacyjną Wojewody Mazowieckiego z dnia 5.12.2000 r. oraz decyzję
Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 12.03.2003 r. w sprawie podziału
nieruchomości.
Badając – zgodnie z art. 6268
§ 2 k.p.c. treść tych dokumentów stwierdzić
należy co następuje: Z przedstawionej decyzji wywłaszczeniowej wynika,
że wywłaszczeniem objęto część działki o numerze ewidencyjnym 26,
o powierzchni 3054 m2
, która jest własnością nieustalonych osób i pozostaje we
władaniu S. M. i C. W. Decyzja komunalizacyjna dotyczy działki 27/2 o powierzchni
1445 m2
, objętej księgą wieczystą Kw nr X., natomiast decyzja podziałowa objęła
m.in. działkę 27/2, z której wyodrębniono działki nr 27/4 o powierzchni 108 m2
, nr
27/5 o powierzchni 1242 m2
oraz działkę 27/6 o powierzchni 195 m2
. Z treści tych
dokumentów, które miały uzasadniać żądanie wniosku, nie sposób wykazać
twierdzenia wnioskodawcy, że wskazana wyżej decyzja wywłaszczeniowa
dotycząca części działki ewidencyjnej nr 26, objęła także działkę nr 27/2, z której
wyodrębniono następnie działki 27/4, 27/5 i 27/6. Jeśli więc Sąd Okręgowy
stwierdza, że nie przedstawiono oryginału decyzji wywłaszczeniowej w odniesieniu
4
do działki 27/2 względnie do powstałej z jej podziału działki 27/5, to ma rację, gdyż
decyzja wywłaszczeniowa na którą powołuje się wnioskodawca dot. części działki
nr 26. Tej zasadniczej przeszkody nie eliminują też dalsze dokumenty
przedstawione przez wnioskodawcę. Z jednej strony z zaświadczenia (k. 92)
wynika, że działka nr 27/2 powstała z podziału działki nr 27, co wprowadzono do
ewidencji gruntów w 1996 r., natomiast z uwag geodety wniesionych na wyrysie z
mapy ewidencyjnej wynika, iż działki nr 26/1 i 27/2 stanowią część wywłaszczonej
działki nr 26. Jest to wiec zasadnicza rozbieżność, która winna być wyjaśniona i
odpowiednio udokumentowana przez wnioskodawcę przed wszczęciem
postępowania wieczystoksięgowego. Nie ma przy tym znaczenia, że w decyzji o
odszkodowaniu wymieniono część działki nr 26 i 27, skoro podstawą wpisu jest
decyzja wywłaszczeniowa, a nie decyzja o odszkodowaniu.
Mając na uwadze treść art. 6268
§ 2 k.p.c., z którego wynika
niedopuszczalność prowadzenia jakichkolwiek własnych dowodów i dokonywania
na ich podstawie ustaleń trzeba stwierdzić, że dołączone do wniosku dokumenty
nie stanowią podstawy wpisu żądanego przez wnioskodawcę. Z tego względu
skargę kasacyjną należało oddalić (art. 39814
k.p.c.).