Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 czerwca 2006 r.
II PK 330/05
Pracownik, wnosząc pozew o przywrócenie do pracy, musi licząc się z
tym, że powództwo może zostać uwzględnione i wtedy odpadnie podstawa za-
płaty odprawy z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasa-
dach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących
zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.) a odpra-
wa wypłacona stanie się świadczeniem nienależnym.
Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk, Sędziowie: SN Andrzej Wróbel,
SA Romualda Spyt (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 czerwca
2006 r. sprawy z powództwa H.Z. Spółki z o.o. w E. przeciwko Krystynie M. o za-
płatę, na skutek skargi kasacyjnej pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu z dnia 17 czerwca 2005 r. [...]
1. o d d a l i ł skargę kasacyjną,
2. oddalił wniosek powoda o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu, uwzględniając w części apelację powoda,
zmienił wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu
z dnia 16 lipca 2004 r. [...] i zasądził od pozwanej Krystyny M. na rzecz powoda –
H.Z. Spółki z o.o. w E. kwotę 16.414 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca
2002 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie oddalił powództwo. Apelacja powo-
da w pozostałej części została oddalona, jak również Sąd Okręgowy oddalił apelację
pozwanej w całości.
W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy przywołał stan faktyczny ustalony
przez Sąd Rejonowy, który stwierdził, że pozwana była zatrudniona w H.Z. Spółce z
2
o.o. w E. W dniu 31 lipca 2001 r. umowa pracę rozwiązała się wobec nieprzyjęcia
przez pozwaną nowych warunków pracy i płacy. Pozwanej z tytułu rozwiązania
umowy o pracę przysługiwały dwie odprawy: pierwsza z art. 24 zakładowego układu
zbiorowego pracy z dnia 27 maja 1997 r. w związku z § 12 regulaminu w sprawie
zasad zwolnień grupowych dokonywanych u powoda, druga na podstawie art. 8
ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracow-
nikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.). W dniu 21 listopada 2001 r.
strony zawarły ugodę, na mocy której powód zobowiązał się wypłacić pozwanej od-
prawę (przysługującą jej w myśl art. 24 zakładowego układu zbiorowego pracy) w
kwocie netto 22.137,10 zł, płatną w ratach określonych ugodą. Realizując tę ugodę
powód wypłacił pozwanej kwotę 20.497,50 zł - w tym 50% kwoty objętej ugodą. Na
skutek odwołania złożonego przez pozwaną, Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Elblągu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2001 r. przywrócił pozwaną
do pracy. Na wezwanie powoda pozwana stawiła się do pracy w dniu 1 marca 2002
r. W dniu 31 maja 2002 r. umowa o pracę między stronami ponownie została rozwią-
zana wskutek nieprzyjęcia przez pozwaną nowych warunków pracy i płacy. W
związku z tym rozwiązaniem umowy o pracę wyrokiem z dnia 1 października 2002 r.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu zasądził od powoda
na rzecz pozwanej kwotę 26.888,13 zł tytułem odprawy przysługującej jej na podsta-
wie art. 8 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosun-
ków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w związku z regulaminem w spra-
wie zasad zwolnień grupowych dokonywanych u powoda. Pozwana wezwana zo-
stała przez powoda do zwrotu pierwszej „odprawy redukcyjnej”, którą pobrała w dniu
14 marca 2002 r. w łącznej kwocie 20.497,50 zł.
Rozważając zarzuty apelacyjne obu stron Sąd Okręgowy wskazał na trafność
stanowiska Sądu Rejonowego, iż pozwana zobowiązana jest do zwrotu odprawy
wypłaconej jej na podstawie art. 8 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania
stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Stwierdził, że pozwana,
składając do sądu pracy odwołanie od otrzymanego wypowiedzenia warunków pracy
i płacy, winna była liczyć się z możliwością uwzględnienia jej żądania, a tym samym
winna była liczyć się z tym, że przesłanki do spornego świadczenia odpadną z chwilą
przywrócenia jej do pracy, a w konsekwencji z koniecznością zwrotu kwot wypłaco-
nych tytułem „odprawy redukcyjnej”. Tym samym w sprawie znalazły zastosowanie,
3
poprzez art. 300 k.c., przepisy dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia. Stąd, bio-
rąc pod uwagę treść art. 409 k.c., podnoszone przez pozwaną wyzbycie się kwot
uzyskanych od powoda, jest bez znaczenia. Pozwana wyzbywając się korzyści po-
winna była liczyć się z obowiązkiem jej zwrotu. Co do rozstrzygnięcia Sądu Rejono-
wego odnośnie do odprawy wypłaconej pozwanej na podstawie art. 24 zakładowego
układu zbiorowego pracy w związku z § 12 regulaminu w sprawie zasad zwolnień
grupowych dokonywanych przez powoda, Sąd Okręgowy uznał je za błędne. Wy-
wiódł, że wbrew stanowisku Sądu Rejonowego ugoda z dnia 20 listopada 2001 r.
była dwustronną czynnością prawną. Jednocześnie nie była to czynność prawna
abstrakcyjna lecz kauzalna. Kauzą tej czynności było istniejące w dniu zawarcia
ugody prawo pozwanej do odprawy, prawo to następnie przestało istnieć w wyniku
przywrócenia pozwanej przez Sąd do pracy u powoda. Skoro odpadła podstawa do
ugodzonego świadczenia, stało się ono świadczeniem nienależnie pobranym (art.
410 k.c. w związku z art. 300 k.p.) i pozwana winna była liczyć się z obowiązkiem
jego zwrotu, podobnie jak w sytuacji odprawy pobranej na podstawie ustawy o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy. Na koniec Sąd Okręgowy stwierdził, że pozwana winna
zwrócić powodowi kwotę netto obu pobranych odpraw w wysokości 16.414 zł.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł pełnomocnik pozwanej za-
rzucając niewłaściwe zinterpretowanie i zastosowania art. 917 k.c. i art. 918 k.c. i cał-
kowite pominięcie regulacji wynikających z art. 56 k.c., 58 k.c., 60 k.c., 61 k.c., 65
k.c., a także niewłaściwe zastosowanie i zinterpretowanie art. 405 k.c., 410 § 2 k.c. i
art. 411 k.c. w związku z art. 300 k.p.; zarzucił również „błędną wykładnię, że odpa-
dła podstawa prawna do otrzymania odprawy”, naruszenie art. 9 k.p. poprzez pomi-
nięcie zakładowego układu zbiorowego pracy jako obowiązującego powoda źródła
prawa pracy. Wskazał także na naruszenie prawa procesowego - art. 213 § 2 k.p.c.,
poprzez pominięcie przez Sąd uznania roszczenia.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący wskazał na
zagadnienie prawne, występujące w sprawie, a mianowicie: „1) czy uznanie długu w
ugodzie pozasądowej i złożenie oświadczenia woli zgodnie z art. 60 k.c. oraz brak
odwołania tego oświadczenia po wypłacie należności daje podstawę do zwrotu kwoty
objętej ugodą, 2) czy uznanie długu jest czynnością prawną jednostronną czy dwu-
stronną, 3) czy ugoda pozasądowa pracownika z pracodawcą daje możliwość do-
chodzenia na drodze sądowej zwrotu należności wypłaconej z ugody, 4) czy pracow-
4
nik szczególnie chroniony - działacz związkowy - zwolniony z naruszeniem przepi-
sów, któremu z tego tytułu wypłacono odprawę - przy braku jakichkolwiek środków
do życia - winien liczyć się z obowiązkiem zwrotu świadczenia, 5) czy po przywróce-
niu do pracy odpada podstawa prawna do otrzymania odprawy, gdy zwolnienie
szczególnie chronionego pracownika nastąpiło z rażącym naruszeniem przepisów
prawa pracy, 6) czy pracodawca miał podstawę prawną do dochodzenia zwrotu od-
prawy jako świadczenia nienależnego na podstawie art. 405 k.c., art. 410 k.c. w
związku z art. 300 k.p., jeżeli w spółce obowiązywał Zakładowy Układ Zbiorowy
Pracy, który na podstawie art. 9 k.p. był źródłem prawa pracy”. Wskazując na powyż-
sze skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającego go wyroku
Sądu pierwszej instancji i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie
tych wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i o zasądzenie
kosztów procesu.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącej stwierdził, że wbrew
stanowisku Sądu Okręgowego, powołującego się na przepis art. 917 k.c. i 918 k.c.,
ugoda z dnia 11 listopada 2001 r. stanowiła jednostronną czynność prawną, jaką jest
uznanie długu i w ten sposób powinien ją zinterpretować Sąd, zgodnie z regułami
wynikającymi z art. 56 k.c.,58 k.c., 60 k.c., 61 k.c. i 65 k.c. Jego zdaniem Sąd jest
związany uznaniem powództwa (w myśl art. 213 k.p.c.), jeśli nie jest ono sprzeczne z
prawem lub zasadami współżycia społecznego, ewentualnie nie zmierza ono do
obejścia prawa i uznanie to wywołuje określone skutki procesowe jak i materialno-
prawne. W toku procesu powód nie kwestionował faktu zawarcia ugody i nie uchylił
się od skutków oświadczenia woli. Według pełnomocnika skarżącej stanowisko Sądu
Okręgowego, że dług nie istnieje, jest niezasadne, gdyż stanowisko pozwanej opie-
rało się na uznaniu długu i oświadczeniu woli powoda. Zdaniem pełnomocnika skar-
żącej nie odpadła również podstawa prawna ugody. W uzasadnieniu tej tezy powołał
się on na orzecznictwo sądów dotyczące możliwości uchylenia się od skutków
oświadczenia woli (zawartego w ugodzie) na podstawie art. 918 k.c. Stwierdził też,
że podstawa prawna ugody nie odpadła, bo powód nigdy jej nie kwestionował. Za-
rzucił, że Sąd Okręgowy, wydając rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, pominął
całkowicie fakt, że odprawa przysługiwała na podstawie art. 24 zakładowego układu
zbiorowego pracy, stanowiącego źródło praw i obowiązków dla stron stosunku pracy
w rozumieniu art. 9 k.p. Podniósł także, że pozwana nie jest już wzbogacona, gdyż
pobrane kwoty zużyła na bieżące potrzeby. Pełnomocnik skarżącej nie zgodził się
5
też z tym, że pracownik, któremu wypłacono „odprawę redukcyjną” i który jednocze-
śnie odwołał się od wypowiedzenia umowy o pracę, winien liczyć się z obowiązkiem
jej zwrotu, zwłaszcza w odniesieniu do pracownika szczególnie chronionego, zwol-
nionego bezprawnie z pracy i pozostającego bez środków do życia. Podniósł także,
że pozwana w wyniku dwukrotnego, bezprawnego zwolnienia z pracy poniosła straty
finansowe a obciążenie jej obowiązkiem zwrotu kwoty wynikającej z zaskarżonego
wyroku wraz z odsetkami stanowi karę za działalność związkową i swoistą premię
dla pracodawcy za zachowania sprzeczne z obowiązującymi normami i zasadami
współżycia społecznego, co w przekonaniu pozwanej narusza jej konstytucyjne
prawa człowieka i obywatela.
W odpowiedzi na skargę pełnomocnik powoda zawarł jedynie wniosek o jej
oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastęp-
stwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. W pierwszej kolejno-
ści, odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa procesowego - naruszenia art. 213 §
2 k.p.c., poprzez pominięcie przez Sąd uznania roszczenia - wskazać należy, że nie
przystaje on do okoliczności niniejszej sprawy. Zarzut taki jest bezzasadny w sytu-
acji, w której to jego autor reprezentuje stronę pozwaną, która nigdy roszczenia, bę-
dącego przedmiotem sporu, nie uznała i co więcej skarżąc wyrok skargą kasacyjną,
nie zgadza się z uwzględnieniem tego roszczenia przez Sąd. Taka podstawa kasa-
cyjna miałaby sens wtedy, gdyby wskazywała ją strona powodowa, podnosząc, że
Sąd nie uwzględnił powództwa, mimo jego uznania przez stronę pozwaną. Z treści
skargi zdaje się wynikać, że pełnomocnik skarżącej, mówiąc o uznaniu powództwa
ma na myśli ugodę pozasądową zawartą między stronami procesu w dniu 11 listopa-
da 2001 r., w której powód występujący w niniejszym procesie zobowiązał się wy-
płacić pozwanej odprawę pieniężną w ratach. W takim znaczeniu ugoda pozasądowa
nie stanowi również uznania powództwa, bowiem do uznania powództwa, wywołują-
cego skutki prawne wynikające z treści art. 213 § 2 k.p.c., dochodzi przed sądem a
nie poza nim.
Nieuzasadnione są również zarzuty naruszenia prawa materialnego. Mylne
jest stanowisko, wyrażające się tym, że ugoda pozasądowa z dnia 11 listopada 2001
6
r. jest nią tylko z nazwy a w rzeczywistości stanowi jednostronne uznanie długu.
Przywołane w skardze przepisy ogólne, dotyczące czynności prawnych, które wedle
zarzutu miałby Sąd pominąć, jak wynika z uzasadnienia skargi, odnoszą się również
do tego zarzutu. Z treści postanowień powyższej ugody wynika, że powód stwierdza
prawo pozwanej do określonej odprawy wynikającej z zakładowego układu zbioro-
wego pracy w konkretnej wysokości i zobowiązuje się wypłacić ją w ratach i w okre-
ślonych terminach, a pozwana wyraża zgodę na taką formę płatności. Ugoda ta -
zgodnie z treścią art. 917 k.c. - była umową wzajemną i uregulowała prawa i obo-
wiązki stron w ramach istniejącego już między nimi stosunku prawnego, będącego
konsekwencją rozwiązania stosunku pracy. Pozwana w ugodzie zgodziła się na wy-
płacenie przysługującej jej odprawy w ratach (wynikających z tej ugody) tym samym
wyraziła zgodę na zmianę terminu wymagalności roszczenia. Zinterpretowanie po-
wyższej czynności prawnej przez Sąd Okręgowy jako ugody w rozumieniu art. 917
k.c., będącej czynnością prawną dwustronną nie narusza przepisu art. 56 k.c., zgod-
nie z którym czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz rów-
nież te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i ustalonych zwy-
czajów. Interpretacja ta nie narusza również art. 60 k.c., dotyczącego dokonania
czynności prawnej w sposób dorozumiany, ani art. 61 k.c., określającego moment
skutecznego złożenia oświadczenia woli oraz sposób jego odwołania oraz art. 65
k.c., nakazującego oświadczenie woli tłumaczyć, jak tego wymagają zasady współ-
życia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Natomiast przepis art. 58 k.c. dotyczy
nieważności czynności prawnej, która nie została stwierdzona przez Sąd Okręgowy,
jak też nie jest przedmiotem zarzutu kasacyjnego. W tym zakresie nieuzasadniony
jest więc zarzut niewłaściwego zastosowania przez Sąd drugiej instancji przepisu art.
917 k.c., natomiast przepis art. 918 k.c. nie został w ogóle zastosowany, gdyż nie
było ku temu podstaw, bowiem powód nigdy nie uchylał się od skutków prawnych
powyższej ugody. Powołanie tego ostatniego przepisu przez pełnomocnika skarżącej
odnosiło się zapewne do prezentowanego stanowiska, że dług istniał, wobec jego
uznania, ewentualnie, że nie odpadła podstawa prawna ugody i jedyną drogą uwol-
nienia się przez powoda z tego zobowiązania było uchylenie się od skutków oświad-
czenia woli, zawartego w ugodzie. Odnośnie twierdzeń skargi, że nie odpadła pod-
stawa prawna do otrzymania odprawy z zakładowego układu zbiorowego pracy, to
stwierdzić należy, że ugoda pozasądowa jest czynnością prawną kauzalną. Kauzą tej
czynności jest istniejący wcześniej stosunek prawny, który podlega modyfikacji w
7
ugodzie. Wynikające zaś z ugody zobowiązanie, zależy od późniejszego stanu praw-
nego, kształtowanego orzeczeniem sądowym, które ma wpływ na treść praw i obo-
wiązków ustalonych w ugodzie (art. 366 k.p.c.). Trafne jest stanowisko Sądu, że
przywrócenie pozwanej do pracy miało wpływ na realizację jej prawa wynikającego z
ugody, bowiem restytucja stosunku pracy spowodowała, że odpadła podstawa do
wypłaty odprawy i przestało istnieć zobowiązanie powoda do spełnienia tego świad-
czenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., I PR 351/90, OSP
1991 nr 7, poz. 169). Zatem sam fakt objęcia ugodą pozasądową odprawy przewi-
dzianej w art. 24 zakładowego układu zbiorowego pracy, czy też jak wywodzi pełno-
mocnik skarżącej - objęcie nią także i tej odprawy, która wynika z art. 8 ustawy o
szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn dotyczących
zakładu pracy, nie oznacza, że dług powoda wobec pozwanej istnieje ani też, że ist-
nieje nadal podstawa prawna do wypłaty odprawy.
Niezależnie od powyższego stanowiska co do interpretacji ugody z dnia 11 li-
stopada 2001 r. nawet jednostronne uznanie długu nie stanowi o jego bycie, gdyż
uznanie długu jest również czynnością prawną kauzalną a nie abstrakcyjną. Uznanie
długu opiera się na założeniu, że dług istnieje i dlatego zostaje uznany. Jeśli dług
przestaje istnieć, uznanie zostaje pozbawione podstawy.
Zarzut naruszenia art. 9 k.p. poprzez pominięcie zakładowego układu zbioro-
wego pracy jako obowiązującego źródła prawa pracy nie jest możliwy do oceny, gdyż
nie został rozwinięty przez autora skargi i nie wynika z niego, na czym polegać mia-
łoby to naruszenie, ani też jaki wpływ mogło mieć ono na wynik sprawy. Zarzutu tego
nie wyjaśnia powołanie się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1999 r., I
PKN 364/99 (OSNAPiUS 2001 nr 7, poz. 219), w którym zawarto tezę, iż pakt socjal-
ny zawarty przez zagraniczną i polską osobę prawną ze związkami zawodowymi
działającymi w tej ostatniej, wprowadzający dodatkową ochronę trwałości stosunku
pracy, który stanowi, że w razie powołania wspólnej joint venture układ zbiorowy
pracy obowiązujący u polskiego pracodawcy staje się integralną częścią takiego
paktu socjalnego, stanowi źródło prawa pracy w rozumieniu art. 9 k.p.
Przechodząc wreszcie do zarzutu niewłaściwego zastosowania art. 405 k.c. i
art. 410 § 2 k.c. i 411 k.c. stwierdzić należy, że stanowisko autora skargi odnośnie do
tego, że pozwana nie jest już wzbogacona, gdyż zużyła uzyskane kwoty na bieżące
potrzeby, nie ma wpływu na rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy w tej kwestii oparł się na
przepisie art. 409 k.c., do którego odsyła przepis art. 410 k.c. o nienależnym świad-
8
czeniu, w myśl którego obowiązek zwrotu korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa,
jeśli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbo-
gacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z
obowiązkiem zwrotu. Stwierdził też, że pozwana winna była liczyć się z obowiązkiem
zwrotu odprawy, więc fakt zużycia korzyści nie ma znaczenia. Nie można nie zauwa-
żyć, że skarżący nie powołał w podstawach kasacyjnych naruszenia art. 409 k.c.
Niemniej jednak, biorąc pod uwagę przedstawione (w pkt 4 uzasadnienia wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania) zagadnienie prawne, czy szczególnie
chroniony pracownik - działacz związkowy - bezprawnie zwolniony przez pracodaw-
cę, składając pozew o przywrócenie do pracy winien liczyć się z obowiązkiem zwrotu
wypłaconej odprawy mimo braku jakichkolwiek środków do życia, na tak postawione
pytanie trzeba odpowiedzieć twierdząco. Brak jakichkolwiek środków do życia ma
znaczenie przy ocenie czy ten, kto uzyskał korzyść jest nadal bezpodstawnie wzbo-
gacony, skoro korzyść przeznaczył na bieżące potrzeby. Liczenie się z obowiązkiem
zwrotu świadczenia dotyczy wiedzy o tym, że świadczenie stało się lub może się stać
nienależne. Pracownik wnosząc pozew o przywrócenie do pracy musi liczyć się z
tym, że powództwo może zostać uwzględnione i wtedy odpadnie podstawa do wy-
płaty odprawy a wypłacona odprawa stanie się świadczeniem nienależnym. Odprawa
pieniężna przysługuje pracownikowi zwolnionemu z pracy z przyczyn określonych w
ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z
przyczyn dotyczących zakładu pracy. Nie stanowi ona odszkodowania za wadliwe,
naruszające przepisy prawa rozwiązanie stosunku pracy. Jest ona rekompensatą za
utratę pracy, a skoro przywrócenie do pracy restytuuje stosunek pracy, staje się ona
świadczeniem nienależnym w rozumieniu 410 k.c. i podlegającym obowiązkowi
zwrotu według zasad wynikających z przepisu art. 409 k.c. Skoro pracownik nie go-
dzi się z rozwiązaniem umowy o pracę i przed sądem domaga się restytucji stosunku
pracy, winien liczyć się z tym, że w przypadku przywrócenia do pracy powstanie
obowiązek zwrotu wypłaconej odprawy. Co do innych zagadnień prawnych, sformu-
łowanych w pkt 1 - 3 oraz 6 uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, to odpowiedź na nie znajduje się we wcześniejszych rozważaniach
Sądu Najwyższego. Pytanie zawarte w pkt 5 bezzasadnie wiąże prawo do odprawy
pieniężnej z działaniem pracodawcy, rozwiązującym stosunek pracy, z naruszeniem
obowiązujących przepisów prawa, dotyczących ochrony trwałości stosunku pracy
działacza związkowego. Z tego tytułu pracownikowi przysługują inne roszczenia -
9
przywrócenie do pracy bądź odszkodowanie (art. 45 k.p., art. 47 k.p.). Te same
uwagi odnoszą się do stwierdzenia autora skargi, że zaskarżony wyrok stanowi karę
finansową dla pozwanej za jej działalność związkową i swoistą premię dla powoda za
sprzeczne z prawem działania, z tym jeszcze podkreśleniem natury ogólnej, że jakie-
kolwiek bezprawne działania jednej strony procesu nie legitymują pozbawionego
podstawy prawnej stanowiska drugiej strony.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c.
orzekł jak w sentencji wyroku. Wniosek powoda o zasądzenie kosztów postępowania
kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, nie został uwzględniony,
gdyż pismo procesowe, niezawierające jakiegokolwiek odniesienia do podstaw kasa-
cyjnych i twierdzeń skarżącego, które składa się wyłącznie z wniosku o oddalenie
skargi oraz wniosku o zasądzenie kosztów procesu, nie sposób zakwalifikować jako
odpowiedzi na skargę kasacyjną w rozumieniu art. 3987
§ 1 k.p.c., sporządzonej
przez profesjonalnego pełnomocnika.
========================================