Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 13 września 2006 r.
II PK 357/05
1. Na podstawie art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu
Generalnego Inspektora Celnego, o zmianie ustawy o kontroli skarbowej oraz o
zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 89, poz. 804 ze zm.) Ministerstwo
Finansów nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania ze stosunków pracy
pracowników urzędów zlikwidowanej inspekcji celnej.
2. Sąd pracy nie może dokonać z urzędu wezwania do udziału w sprawie
pracodawcy, wbrew woli pracownika, który sprzeciwia się takiemu dopozwaniu
(art. 477 k.p.c.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka (spra-
wozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 wrze-
śnia 2006 r. sprawy z powództwa Kazimierza C. przeciwko Ministrowi Finansów o
zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Po-
znaniu z dnia 11 sierpnia 2005 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem
z dnia 11 sierpnia 2005 r. oddalił apelację powoda Kazimierza C. od wyroku Sądu
Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 23 marca
2005 r. wydanego w sprawie przeciwko Ministrowi Finansów o zapłatę, którym Sąd
umorzył postępowanie powyżej kwoty 51.096,39 zł, a w pozostałym zakresie po-
wództwo oddalił, obciążając powoda kosztami zastępstwa procesowego.
W sprawie tej ustalono, że od dnia 1 sierpnia 1995 r. powód był zatrudniony
w organach administracji celnej: w Głównym Urzędzie Ceł, Generalnym Inspekto-
racie Celnym, a od dnia 1 stycznia 2001 r. w Regionalnym Inspektoracie Celnym. Z
2
dniem 1 października 1998 r. powód został powołany na stanowisko Inspektora In-
spekcji Celnej. Dnia 1 lipca 2002 r. na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7
czerwca 2002 r. o zniesieniu Generalnego Inspektora Celnego, o zmianie ustawy o
kontroli skarbowej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 89, poz. 804 z ze zm.,
powoływanej dalej jako ustawa o zniesieniu GIC), powód został pracownikiem Urzędu
Kontroli Skarbowej w P. i z mocy art. 27 ust. 8 tej ustawy stał się inspektorem kon-
troli skarbowej. W Urzędzie Kontroli Skarbowej powód był zatrudniony do dnia 30
września 2002 r. Stosunek pracy wygasł zgodnie z art. 27 ust. 3 ustawy o zniesie-
niu GIC. Przepis art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o inspekcji celnej
(Dz.U. Nr 71, poz. 449 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o inspekcji celnej) prze-
widywał możliwość wypłaty nagród dla funkcjonariuszy, którzy przyczynili się bez-
pośrednio do uzyskania dodatkowych wpływów budżetowych lub ujawnienia prze-
stępstw. W dniu 19 lipca 2002r. został wydany Komunikat Generalnego Inspektora
Celnego w sprawie podziału nagród ze środków specjalnych Inspekcji Celnej. Komu-
nikat ten zawierał zasady podziału nagród określone w ustawie o inspekcji celnej i
zarządzeniu Nr 11 Ministra Finansów z dnia 10 lipca 1998 r. w sprawie sposobu roz-
dysponowania dodatkowych wpływów należności budżetowych uzyskanych w wyni-
ku kontroli przeprowadzonych przez Inspekcję Celną oraz wpływów z tytułu przepad-
ku rzeczy pochodzących z przestępstw ujawnionych przez Inspekcję Celną, zasad
przyznawania nagród funkcjonariuszom Inspekcji Celnej, którzy przyczynili się bez-
pośrednio do uzyskania dodatkowych wpływów budżetowych lub ujawnienia prze-
stępstw, a także rodzajów wpływów uznawanych za dodatkowe (Dz.Urz. MF Nr 15,
poz. 57 ze zm., powoływanego dalej jako zarządzenie Nr 11 Ministra Finansów). W
pozwie złożonym przeciwko Ministrowi Finansów powód domagał się zasądzenia
łącznej kwoty 58.245,68 zł tytułem niewypłaconej mu części nagród należnych funk-
cjonariuszom Generalnego Inspektora Celnego według art. 36 ust. 1 ustawy o in-
spekcji celnej.
Sąd Apelacyjny w pełni zaakceptował argumentację Sądu Okręgowego co do
interpretacji przepisu art. 26 ust 3 ustawy o zniesieniu GIC, który oddalając roszcze-
nie powoda uznał, że zostało ono skierowane przeciwko niewłaściwemu podmio-
towi. Powód bowiem od 1 stycznia 2005 r. był zatrudniony w Regionalnym Inspekto-
racie Celnym w P., który na mocy ustawy o zniesieniu GIC z dniem 1 lipca 2002 r.
został zlikwidowany. Jednocześnie na podstawie art. 27 ust. 1 tej ustawy powód stał
się z mocy prawa pracownikiem odpowiedniego urzędu kontroli skarbowej. Wobec
3
tego, w ocenie Sądu pierwszej instancji, wystąpiła sytuacja przewidziana przepi-
sem art. 231
k.p., a pracodawcą powoda stał się Urząd Kontroli Skarbowej w P.,
który powinien być pozwanym w rozpoznawanej sprawie. Stosunek pracy zachodzi
bowiem pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, zatem roszczenia z zakresu prawa
pracy mogą być dochodzone od pracodawcy, a nie innych podmiotów, chyba że wy-
raźny przepis wykluczałby odpowiedzialność pracodawcy. Sąd Apelacyjny nie zgodził
się z zarzutem naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 477 k.p.c., ponieważ redakcja
tego przepisu jednoznacznie wskazuje, że określone w nim wezwanie z urzędu do
udziału w sprawie nie jest obligatoryjne. Co więcej, Sąd pierwszej powinien
uwzględnić stanowisko strony powodowej, która decyduje w procesie cywilnym o
stronie pozwanej. Zastosowanie tego przepisu ma miejsce wówczas, gdy strona po-
wodowa z różnych względów nie jest zorientowana co do strony pozwanej, bądź też
jest nieporadna procesowo, co jednoznacznie prowadzi do jej pokrzywdzenia i po-
zbawienia ochrony prawnej. Tymczasem powód był reprezentowany przez pełno-
mocnika-radcę prawnego, który w piśmie procesowym z dnia 16 marca 2004 r.,
ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew, twierdził, że legitymowanym biernie
jest Minister Finansów. Stanowisko to zostało podtrzymane przez powoda w pi-
śmie procesowym z dnia 13 września 2004 r. i ostatecznie potwierdzone na roz-
prawie w dniu 2 lutego 2005 r., na której powód oświadczył, że sprzeciwia się we-
zwaniu do udziału w sprawie Urzędu Kontroli Skarbowej. Wolę pozwania Mini-
sterstwa Finansów potwierdził pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z dnia 7
lipca 2005 r. W tej sytuacji nie można skutecznie postawić Sądowi Okręgowemu
zarzutu, iż powinien z urzędu wezwać do udziału w sprawie pozwanego, gdyż
byłoby to sprzeczny z wolą powoda. Sąd pracy nie może bowiem „narzucać"
stronie powodowej podmiotu, z którym ma pozostawać w sporze sądowym. Sąd
Apelacyjny za nietrafny uznał również zarzut, iż Sąd Okręgowy zobligowany był do
pouczenia powoda o roszczeniach wynikających z przytoczonych faktów. Przede
wszystkim na Sądzie pierwszej instancji nie ciążył taki obowiązek z uwagi na treść
przepisu art. 5 k.p.c., mającego zastosowanie również w sprawach z zakresu prawa
pracy, skoro powód był reprezentowany przez radcę prawnego. Zdaniem Sądu,
obowiązek pouczenia określony w art. 477 k.p.c. dotyczy tylko tych sytuacji,
kiedy pracownik działa w procesie samodzielnie i wykazuje nieporadność przy for-
mułowaniu roszczeń.
4
Niesłuszny jest również pogląd powoda, jakoby Sąd Okręgowy błędnie wska-
zywał Urząd Kontroli Skarbowej jako stronę pozwaną, gdy powinien to być Dy-
rektor Urzędu. Pogląd ten jest sprzeczny zarówno z treścią art. 3 k.p., w którym usta-
wodawca za pracodawcę uznaje jednostkę organizacyjną, choćby nie posiadała
osobowości prawnej, a także ze stanowiskiem wypracowanym przez orzecz-
nictwo.
Sąd Apelacyjny uznał za błędne stanowisko powoda, jakoby przepis art.
26 ust. 3 ustawy o zniesieniu GIC przesądzał o przejęciu zobowiązań pracowni-
czych przez Ministra Finansów. Nie może przemawiać za takim poglądem to, że w
treści tego przepisu ustawodawca powołał jedynie na art. 231
§ 4 k.p. oraz to, że
gdyby zamiarem ustawodawcy było obciążenie zobowiązaniami nowego pracodaw-
cę, wówczas w art. 27 tejże ustawy odwołałby się do całości art. 231
k.p. Tymcza-
sem, w ocenie Sądu Apelacyjnego, twierdzenie takie nie uwzględnia treści art. 27
ustawy o zniesieniu GIC, który reguluje kwestię stosunków pracowniczych, i w któ-
rym ustawodawca jednoznacznie określił nowego pracodawcę powoda, czyli urząd
kontroli skarbowej. Takie rozwiązanie musi mieć swoje konsekwencje prawne w za-
kresie odpowiedzialności nowego pracodawcy uregulowanej w art. 231
k.p.
W skardze kasacyjnej skarżący podniósł naruszenie prawa materialnego
przez oczywiste naruszenie przepisów art. 26 i art. 27 ustawy o zniesieniu GIC, pole-
gające na przyjęciu przez Sąd Apelacyjny stanowiska, że wymienione przepisy nie stano-
wią podstawy do żądania zapłaty określonych świadczeń od pozwanego. Skarżący
powołał się również na naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art.
477 k.p.c., który powinien być stosowany bez względu na to, czy powód był repre-
zentowany przez fachowego pełnomocnika. Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie
skargi do rozpoznania wskazał istnienie potrzeby wykładni przepisów art. 26 i art. 27
ustawy z dnia 7 czerwca 2002 r. o zniesieniu GIC oraz wykładni przepisu art. 477 k.p.c.
Zdaniem skarżącego, Sąd Apelacyjny dokonał błędnej wykładni norm zawartych w
art. 26 ust. 3 i art. 27 ustawy o zniesieniu GIC, ponieważ przepis art. 27 ust. 1 tej ustawy
szczegółowo reguluje jedynie kwestie praw wynikających ze stosunku pracy i wynikają-
cych z nich konsekwencji. Przepis ten celowo pominął kwestie zobowiązań, o których
mowa w art. 231
§ 2 k.p., ponieważ zostały one uregulowane w art. 26 ust. 3 powołanej
ustawy. Zatem ustawa o zniesieniu GIC, stanowi w tym zakresie lex specialis w sto-
sunku do przepisów Kodeksu pracy. Kategoryczne brzmienie art. 26 ust. 3 tej ustawy
jednoznacznie wskazuje, iż „należności i zobowiązania Inspekcji Celnej stają się na-
5
leżnościami i zobowiązaniami Ministra właściwego do spraw finansów publicznych” .
Trudno znaleźć uzasadnienie dla poglądu przyjętego przez Sąd, iż przepis ten dotyczy
jedynie należności i zobowiązań Inspekcji Celnej związanych z nieruchomościami i
innym mieniem. Skarżący podkreślił, że nagrody, które otrzymywał, wynikały z art. 36
ustawy szczególnej, jaką była bezsprzecznie ustawa o Inspekcji Celnej. Warunki otrzy-
mania nagrody nie zostały określone w umowie o pracę, lecz zostały szczegółowo opi-
sane w zarządzeniu Nr 11 Ministra Finansów z dnia 10 lipca 1998 r. Przy czym nagrody
nie były ani ustalane, ani wypłacane przez pracodawcę skarżącego, lecz przez Gene-
ralnego Inspektora Celnego, a po jego zniesieniu (z dniem 1 lipca 2002 r.) przez Ministra
Finansów. Zatem były to „roszczenia” finansowe z tytułu niewypłaconych nagród w trakcie
pracy w Inspekcji Celnej, które nie miały jednak charakteru „roszczeniowego”, nie stano-
wiły składnika wynagrodzenia za pracę i dlatego nie mieściły się w pojęciu wynagrodze-
nia. Wobec tego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej, jako następca pracodawcy skar-
żącego (Regionalnego Inspektora Celnego w P.), nie mógł przejąć tych zobowiązań. Dodat-
kowo skarżący podkreślił, że jego roszczenie jest zobowiązaniem Inspekcji Celnej, a nie
Regionalnego Inspektora Celnego, który go bezpośrednio zatrudniał. Wynika to bezpo-
średnio z powołanego zarządzenia Nr 11 Ministra Finansów, na mocy którego Generalny
Inspektor Celny zarządzał środkiem specjalnym Inspekcji Celnej, przyznawał nagrody
funkcjonariuszom Inspekcji Celnej zatrudnionym w regionalnych inspektoratach celnych i
przekazywał środki na wypłaty tych nagród. On także pozbawił powoda 30% należnych
mu nagród. Regionalni Inspektorzy Celni nigdy nie mieli takich kompetencji. Dyrektor
Urzędu Kontroli Skarbowej przejął kompetencje i zadania Regionalnego Inspektora Celne-
go oraz pracowników Regionalnego Inspektoratu Celnego. Dyrektor Urzędu Kontroli
Skarbowej nie mógł jednak przejąć zobowiązań, których stroną nie był Regionalny In-
spektor Celny, lecz Generalny Inspektor Celny. Zgodnie bowiem z art. 1 ustawy o znie-
sieniu GIC nastąpiło przeniesienie zadań i kompetencji znoszonych organów Inspekcji
Celnej. Natomiast z opinii prawnej na temat rządowego projektu zniesienia General-
nego Inspektora Celnego wynika, że ustawa dotyczy przekazania konkretnych zadań i
kompetencji. Minister Finansów przejął zadania i kompetencje Generalnego Inspek-
tora Celnego oraz pracowników Generalnego Inspektoratu Celnego. Na podstawie art.
26 ust. 3 ustawy o zniesieniu GIC, Minister Finansów stał się następcą prawnym Ge-
neralnego Inspektora Celnego w zakresie zobowiązań i należności Inspekcji Celnej
(punkt 6 opinii prawnej). Tak więc nie Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P., jak
błędnie przyjął Sąd, ale Minister Finansów stał się zobowiązanym do zaspokojenia
6
roszczeń powoda wynikających z pozwu. Skarżący zaznaczył, że w prowadzonym
postępowaniu kwestionuje działania Generalnego Inspektora Celnego, a nie podle-
głego mu organu Regionalnego Inspektora Celnego, którego następcą prawnym
został Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P., wobec czego w ocenie skarżącego,
organem właściwym w przedmiotowej sprawie jest Minister Finansów a nie Dyrektor
Urzędu Kontroli Skarbowej w P.
Odnośnie do zarzutu naruszenia przepisu art. 477 k.p.c. skarżący stwierdził, że
obowiązek przewodniczącego określony w tym przepisie, wbrew wywodom Sądu, „ma cha-
rakter stanowczy, a brak odpowiednich wskazówek co do istniejących roszczeń będzie
zawsze stanowić istotne naruszenie przepisów postępowania”. Ponadto przepisy postępo-
wania określają, że pouczenie pracownika powinno nastąpić bez względu na to, czy jest on
reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, czy nie. Kwestia stosowania art. 5 k.p.c. w
postępowaniu przed sądem pracy nie może wykluczyć prawidłowego stosowania art. 477
k.p.c., który dotyczy obowiązku pouczania w ściśle określonej w tym przepisie sytuacji pro-
cesowej. W konsekwencji przepis art. 477 k.p.c. jest modyfikacją ogólnej reguły zawartej w
art. 5 k.p.c. i stosowany jest wyłącznie w postępowaniach w sprawach z zakresu prawa
pracy. Zatem brak pouczenia skarżącego o roszczeniach wynikających z przytoczonych
przez niego faktów jest naruszeniem przepisów postępowania.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, przekazanie sprawy
Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosz-
tach postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw prawnych. Oczywiście
bezzasadne są zarzuty naruszenia art. 26 i 27 ustawy o zniesieniu GIC. Artykuł 26 tej
ustawy wyraźnie odnosi się do nieruchomości pozostających w trwałym zarządzie
Inspekcji Celnej, które przeszły nieodpłatnie w trwały zarząd urzędu ministra właści-
wego do spraw finansów publicznych (§ 1), ta regulacja była stosowana odpowiednio
do innego mienia pozostającego w zarządzie i używaniu Inspekcji Celnej (§ 2) i tylko
w tych zakresach należności i zobowiązania Inspekcji Celnej stały się należnościami
i zobowiązaniami Ministra Finansów (§ 3). Poddany analizie przepis w żadnym razie
nie uregulował przejęcia innego rodzaju zobowiązań lub należności zlikwidowanych:
Generalnego Inspektoratu Celnego i regionalnych inspektoratów celnych, tj. w szcze-
7
gólności zobowiązań i należności ze sfery stosunków pracy pracowników tych urzę-
dów zlikwidowanej Inspekcji Celnej. Prowadziło to do przyjęcia, że skoro przepis ten
(art. 26 ust. 3 ustawy o zniesieniu GIC) nie unormował przejścia na Ministra Finan-
sów zobowiązań i należności ze stosunku pracy przysługujących pracownikom zli-
kwidowanych urzędów inspekcji celnej, to nie zawierał on regulacji szczególnej w
stosunku do przepisów Kodeksu pracy, także dlatego, że Generalny Inspektor Celny
nigdy nie był pracodawcą pracowników urzędów Inspekcji Celnej, a Minister Finan-
sów nie jest pracodawcą pracowników urzędów kontroli skarbowej, choćby tym orga-
nom przysługiwał niekiedy możliwość dokonywania czynności z zakresu prawa pracy
wobec pracowników tych urzędów (por. uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 24
listopada 1992 r., I PZP 59/92, OSNCP 1993 nr 4, poz. 49).
Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o zniesieniu GIC, z dniem wejścia w życie tej
ustawy pracownicy zatrudnieni w regionalnych inspektoratach celnych stali się pra-
cownikami urzędów kontroli skarbowej, właściwych miejscowo dla siedziby likwido-
wanego organu, a pracownicy zatrudnieni w Generalnym Inspektoracie Celnym stali
się pracownikami Ministerstwa Finansów. Na podstawie tego przepisu powód, po-
przednio zatrudniony w Regionalnym Inspektoracie Celnym w P., stał się pracowni-
kiem Urzędu Kontroli Skarbowej w P. i do tego pracodawcy powinien był kierować
roszczenia z tak przekształconego podmiotowo stosunku pracy, zważywszy że pra-
cownicy regionalnych inspektoratów celnych z mocy prawa stali się pracownikami
urzędów kontroli skarbowej, przeto te urzędy stały się pracodawcami z tytułu następ-
stwa prawnego zlikwidowanych regionalnych inspektoratów celnych w całej sferze
dotychczasowych stosunków pracy (art. 231
§ 1 k.p.). Wszystko to oznaczało, że Mi-
nister Finansów nie miał biernej legitymacji procesowej w rozpoznawanej sprawie,
wskutek czego kierowane przeciwko niemu roszczenia podlegały oddaleniu.
Oczywiście chybiony jest kasacyjny zarzut naruszenia art. 477 k.p.c., ponie-
waż Sąd pierwszej instancji zwracał powodowi uwagę, aby roszczenia ze stosunku
pracy kierował przeciwko aktualnemu pracodawcy, ale powód kategorycznie twier-
dził, że swoje roszczenia kieruje wyłącznie przeciwko Ministrowi Finansów. W szcze-
gólności w postępowaniu pierwszoinstancyjnym powód wyraźnie sprzeciwił się we-
zwaniu do udziału w sprawie zatrudniającego go Urzędu Kontroli Skarbowej w P.
Wprawdzie w apelacji powód utrzymywał, iż użyta w art. 477 k.p.c. „konstrukcja se-
mantyczna”, że w postępowaniu wszczętym z powództwa pracownika wezwania do
udziału w sprawie, o którym mowa w art. 194 §1 i 2, sąd może dokonać również z
8
urzędu oznacza obowiązek sądu działania z urzędu, to przeszkodą do takiego we-
zwania był kategoryczny sprzeciw powoda przeciwko dopozwaniu zatrudniającego
go Urzędu Kontroli Skarbowej w P. i takie stanowisko powód podtrzymywał korzy-
stając z zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika (będącego radcą
prawnym). Oznaczało to, że na podstawie art. 477 k.p.c. w postępowaniu wszczętym
z powództwa pracownika sąd pracy nie może z urzędu dokonać wezwania do udziału
w sprawie (o którym mowa w art. 194 § 1 i 2 k.p.c.), pracodawcy wbrew woli pracow-
nika, który kategorycznie sprzeciwił się takiemu dopozwaniu (volenti non fit iniuria).
W postępowaniu wszczętym przez pracownika sąd pracy ma obowiązek informowa-
nia pracownika o skutkach prawnych pozwania podmiotu, który nie ma biernej legi-
tymacji procesowej do występowania w sprawie, ale nie jest uprawniony do narzuca-
nia pracownikowi podmiotu, z którym pracownik nie chce pozostawać w sporze są-
dowym. Dopozwanie pracodawcy powoda było niedopuszczalne w postępowaniu
apelacyjnym, w którym nie stosuje się art. 194 k.p.c. (art. 391 k.p.c.), ani w postępo-
waniu kasacyjnym, w którym zresztą skarżący nadal podtrzymywał oczywiście chy-
bione stanowisko o wyłącznej biernej legitymacji procesowej Ministra Finansów.
Dodatkowo Sąd Najwyższy miał na uwadze, że dochodzone przez powoda
roszczenia o wyrównanie wysokości nagród indywidualnych przyznanych mu i wy-
płaconych ze środków specjalnych odnosiły się do należności pochodzących z fun-
duszu specjalnego tworzonego z części wpływów uzyskanych przez Skarb Państwa
tytułem przepadku rzeczy pochodzących z ujawnionych przez Inspekcję Celną prze-
stępstw. Były to nagrody indywidualne przyznawane przez Generalnego Inspektora
Celnego, a po jego zniesieniu przez Ministra Finansów. Wbrew stanowisku skarżą-
cego, jakoby nagrody te „nie miały charakteru roszczeniowego, nie stanowiły składni-
ka wynagrodzenia za pracę”, były to należności ze stosunku pracy związane z przy-
czynianiem się przez wykonywanie obowiązków pracowniczych do uzyskania dodat-
kowych wpływów budżetowych lub ujawnienia przestępstw celnych. Takie świadcze-
nia po podjęciu decyzji o ich przyznaniu mogły być dochodzone od pracodawcy.
Wprawdzie sporne nagrody indywidualne przyznawał funkcjonariuszom Inspekcji
Celnej Generalny Inspektor Celny, z własnej inicjatywy lub na wniosek bezpośred-
nich przełożonych lub regionalnych inspektoratów celnych, ale przysługiwały one z
tytułu określonego sposobu wykonywania obowiązków służbowych po podjęciu de-
cyzji o ich przyznaniu według określonych w zarządzeniu Nr 11 Ministra Finansów
sposobów rozdysponowywania środków finansowych oraz zasad przyznawania tych
9
nagród. Oznaczało to, że prawo podmiotowe powoda do uzyskania tych świadczeń
ze stosunku pracy było co do zasady uzależnione od określonego sposobu i efektów
wykonywania obowiązków służbowych, ale także od podjęcia decyzji przez organ
przyznający te nagrody indywidualne. Zostały one przyznane powodowi w określonej
wysokości, wynikającej z przyjęcia w komunikacie z dnia 19 lipca 2000 r. uprawnio-
nego sposobu rozdysponowania i zasad przydziału nagród ze środków specjalnych.
Uprawnione było przyznanie i wypłacenie powodowi nagród indywidualnych w okre-
ślonej decyzjami uprawnionego podmiotu wysokości (od 70% środków zgromadzo-
nych na koncie funduszu specjalnego), co wcale nie oznaczało pozbawienia go
spornej części odnoszonej do 30% środków tego funduszu specjalnego, które zostały
przeznaczone stosownie do § 5 ust. 2 zarządzenia Nr 11 Ministra Finansów dla funk-
cjonariuszy inspekcji celnej, którzy nadzorowali lub koordynowali czynności opera-
cyjno-rozpoznawcze, kontrolne lub inne, które miały bezpośredni wpływ na efektyw-
ność działań funkcjonariuszy, którzy bezpośrednio przyczynili się do uzyskania do-
datkowych wpływów budżetowych lub ujawnienia przestępstw (§ 5 ust. 1 tego zarzą-
dzenia). Dalsze rozwijanie tego wątku rozważań nie było potrzebne ani możliwe wo-
bec związania granicami i podstawami skargi kasacyjnej, która podlegała oddaleniu z
powodu oczywistego braku biernej legitymacji procesowej pozwanego Ministra Fi-
nansów.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy wyrokował w zgodzie z art. 39814
k.p.c.
========================================