V CZ 100/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 100/06
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Marek Sychowicz
w sprawie z powództwa M. S. i S. K.
przeciwko ING Bankowi Śląskiemu S.A. w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 8 grudnia 2006 r.,
zażalenia powoda M. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 sierpnia 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
powoda M. S. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd uznał, że do oceny
obowiązku wnoszenia od skargi kasacyjnej opłat sądowych mają zastosowanie
przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398). W związku z tym stwierdził, że w sytuacji gdy
powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika został zwolniony od
kosztów sądowych, to powinien bez osobnego wzywania uiścić opłatę stałą, o
której mowa w art. 100 ust. 2 i art. 14 ust. 2 wspomnianej wyżej ustawy. W
zażaleniu powód domaga się uchylenia tego postanowienia twierdząc, że brak
podstaw do stosowania w przypadku opłaty podstawowej rygoru przewidzianego w
art. 1302
§ 3 k.p.c. w odniesieniu do opłaty podstawowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Z przepisu art. 100 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
wynika w sposób jednoznaczny obowiązek uiszczenia przez stronę, której sąd
przyznał całkowite zwolnienie od kosztów sądowych, opłaty podstawowej, o której
mowa w art. 14 ust 2 tej ustawy. Obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej od
skargi kasacyjnej, w której zawarto wniosek o zwolnienie od kosztów, powstaje po
uwzględnieniu tego wniosku (podobnie w stosunku do opłaty od apelacji Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 7 grudnia 2006 r. III CZP 110/06). Jeżeli więc
profesjonalny pełnomocnik otrzymuje postanowienie o całkowitym zwolnieniu jego
mocodawcy od obowiązku ponoszenia kosztów sadowych, powinien zastosować
się do jednoznacznej dyspozycji art. 130 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych. W razie nieuiszczenia opłaty podstawowej niezwłocznie,
czyli najpóźniej w ciągu siedmiu dni od daty doręczenia mu postanowienia
o zwolnieniu od kosztów sądowych, należy uznać, że skarga kasacyjna nie została
należycie opłacona w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. i podlega odrzuceniu. Opłata
podstawowa jest specjalnym rodzajem opłaty stałej, którą ustawodawca ze względu
na jej charakter wyodrębnia pośród opłat stałych. W rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c.
należy wiec traktować tak samo brak opłacenia skargi kasacyjnej opłatą stałą,
3
stosunkową jak i opłatą podstawową. Obowiązek uiszczenia opłaty stałej od skargi
kasacyjnej, w której zawarto wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, powstaje
jednak nie z chwilą wniesienia tej skargi lecz niezwłocznie po otrzymaniu
postanowienia sądu o zwolnieniu od opłaty sądowej. Nie widać podstaw prawnych,
aby w sytuacji gdy obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej od pisma wynika
w sposób nie budzący wątpliwości z art. 100 ust. 2 i art. 14 ust. 2 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, traktować inaczej obowiązek
opłacania skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika, niż w przypadku
opłaty stałej i stosunkowej. Przy opłacie stałej brak jakiejkolwiek niepewności co do
tego w jakiej wysokości należy ją uiścić, dlatego skoro profesjonalny pełnomocnik
ma obowiązek opłacenia skargi kasacyjnej także opłatą stosunkową, którą musi
sam obliczyć, nie widać powodu dla którego o uiszczenie opłaty stałej powinien
wzywać go dodatkowo sąd.
Zarzuty dotyczące wysokości opłaty stałej i możliwości ponoszenia jej przez
podmiot wnoszący skargę kasacyjną nie podlegają ocenie sądu, zważywszy na
jednoznaczne i wbrew twierdzeniom skarżącego spójne, określenie obowiązku
ponoszenia takiej opłaty w art. 100 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, nawet w sytuacji całkowitego zwolnienia z obowiązku ponoszenia
kosztów sądowych.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Marek Sychowicz
w sprawie z powództwa M. S. i S. K.
przeciwko ING Bankowi Śląskiemu S.A. w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 8 grudnia 2006 r.,
zażalenia powoda M. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 sierpnia 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
powoda M. S. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd uznał, że do oceny
obowiązku wnoszenia od skargi kasacyjnej opłat sądowych mają zastosowanie
przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398). W związku z tym stwierdził, że w sytuacji gdy
powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika został zwolniony od
kosztów sądowych, to powinien bez osobnego wzywania uiścić opłatę stałą, o
której mowa w art. 100 ust. 2 i art. 14 ust. 2 wspomnianej wyżej ustawy. W
zażaleniu powód domaga się uchylenia tego postanowienia twierdząc, że brak
podstaw do stosowania w przypadku opłaty podstawowej rygoru przewidzianego w
art. 1302
§ 3 k.p.c. w odniesieniu do opłaty podstawowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Z przepisu art. 100 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
wynika w sposób jednoznaczny obowiązek uiszczenia przez stronę, której sąd
przyznał całkowite zwolnienie od kosztów sądowych, opłaty podstawowej, o której
mowa w art. 14 ust 2 tej ustawy. Obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej od
skargi kasacyjnej, w której zawarto wniosek o zwolnienie od kosztów, powstaje po
uwzględnieniu tego wniosku (podobnie w stosunku do opłaty od apelacji Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 7 grudnia 2006 r. III CZP 110/06). Jeżeli więc
profesjonalny pełnomocnik otrzymuje postanowienie o całkowitym zwolnieniu jego
mocodawcy od obowiązku ponoszenia kosztów sadowych, powinien zastosować
się do jednoznacznej dyspozycji art. 130 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych. W razie nieuiszczenia opłaty podstawowej niezwłocznie,
czyli najpóźniej w ciągu siedmiu dni od daty doręczenia mu postanowienia
o zwolnieniu od kosztów sądowych, należy uznać, że skarga kasacyjna nie została
należycie opłacona w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. i podlega odrzuceniu. Opłata
podstawowa jest specjalnym rodzajem opłaty stałej, którą ustawodawca ze względu
na jej charakter wyodrębnia pośród opłat stałych. W rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c.
należy wiec traktować tak samo brak opłacenia skargi kasacyjnej opłatą stałą,
3
stosunkową jak i opłatą podstawową. Obowiązek uiszczenia opłaty stałej od skargi
kasacyjnej, w której zawarto wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, powstaje
jednak nie z chwilą wniesienia tej skargi lecz niezwłocznie po otrzymaniu
postanowienia sądu o zwolnieniu od opłaty sądowej. Nie widać podstaw prawnych,
aby w sytuacji gdy obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej od pisma wynika
w sposób nie budzący wątpliwości z art. 100 ust. 2 i art. 14 ust. 2 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, traktować inaczej obowiązek
opłacania skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika, niż w przypadku
opłaty stałej i stosunkowej. Przy opłacie stałej brak jakiejkolwiek niepewności co do
tego w jakiej wysokości należy ją uiścić, dlatego skoro profesjonalny pełnomocnik
ma obowiązek opłacenia skargi kasacyjnej także opłatą stosunkową, którą musi
sam obliczyć, nie widać powodu dla którego o uiszczenie opłaty stałej powinien
wzywać go dodatkowo sąd.
Zarzuty dotyczące wysokości opłaty stałej i możliwości ponoszenia jej przez
podmiot wnoszący skargę kasacyjną nie podlegają ocenie sądu, zważywszy na
jednoznaczne i wbrew twierdzeniom skarżącego spójne, określenie obowiązku
ponoszenia takiej opłaty w art. 100 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, nawet w sytuacji całkowitego zwolnienia z obowiązku ponoszenia
kosztów sądowych.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.