Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 8 stycznia 2007 r.
I UZP 5/06
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Krystyna
Bednarczyk (sprawozdawca), Józef Iwulski.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczy-
szyn, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2007 r. sprawy z odwołania
Krystyny N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w O. o wy-
sokość emerytury, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem
Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 31 października 2006 r. [...]
„Czy dodatkowe wynagrodzenie roczne (tzw. trzynastka) powinno być
uwzględnione przy obliczaniu podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie emerytal-
ne w myśl art. 15 ustawy z dnia 17 XII 1998 r.(Dz.U. nr 39 z 2004 poz. 353 ze zm.) o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - w roku faktycznej wy-
płaty tego wynagrodzenia, czy też - zgodnie z par. 6 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy eme-
rytur i rent (Dz.U. Nr 11 z 1989 r., poz. 63 ze zm.) - doliczone do wynagrodzenia z
tego roku, za który przysługuje ?”
p o d j ą ł uchwałę:
Przy obliczaniu podstawy wymiaru emerytury i renty w sposób określony
w art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353
ze zm.) dodatkowe wynagrodzenie roczne przewidziane w ustawie z dnia 12
grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jed-
nostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm.) dolicza się do wyna-
grodzenia z tego roku, za który przysługiwało (§ 6 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania pod-
stawy wymiaru emerytur i rent - jednolity tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 ze
zm.).
2
U z a s a d n i e n i e
Przedstawione zagadnienie prawne powstało w następującym stanie faktycz-
nym. Przy wyliczeniu wysokości emerytury wnioskodawczyni Krystyny N., przyznanej
decyzją z dnia 26 kwietnia 2006 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w O.
przyjął do podstawy wymiaru tego świadczenia oprócz innych składników wynagro-
dzenia dodatkowe wynagrodzenie roczne (trzynastkę), doliczając je do wynagrodze-
nia za ten rok, za który ono przysługiwało i ustalił wskaźnik wysokości podstawy wy-
miaru na 229,95%. Uwzględniając odwołanie wnioskodawczyni Sąd Okręgowy-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie wyrokiem z dnia 21 czerwca 2006 r.
zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał organ rentowy do ustalenia świadczenia
wnioskodawczyni wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 231,24%. Sąd ustalił,
że pracodawca wnioskodawczyni wypłacał należne jej dodatkowe wynagrodzenie
(trzynastkę) z opóźnieniem - za rok 1999 wypłacił w 2001 roku, za rok 2000 w 2002 r.
i za rok 2001 w 2003 r. We wniosku o emeryturę wnioskodawczyni wskazała jako
podstawę wymiaru świadczenia podstawę wymiaru składek za lata 1995 - 2004 i do
tej podstawy wliczone jest dodatkowe wynagrodzenie roczne, od którego istniał obo-
wiązek opłacania składki na ubezpieczenie społeczne. W ocenie Sądu Okręgowego
wynagrodzenie to, wypłacane zwykle w pierwszym kwartale następnego roku kalen-
darzowego powinno być uwzględnione w podstawie wymiaru składek w roku jej fak-
tycznej wypłaty, a nie w roku, za który przysługuje. Przepisy rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania pod-
stawy wymiaru emerytur i rent (jednolity tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 ze zm.),
a zwłaszcza jego przepis § 6 nie zmieniają powyższej oceny. Jeżeli dodatkowe wy-
nagrodzenie doliczy się do przychodu z lat, w których zostało faktycznie wypłacone,
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od obliczonego w zaskarżonej
decyzji.
Rozpoznając apelację organu rentowego od tego wyroku Sąd Apelacyjny-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku powziął wątpliwości co do tego, czy
przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury dodatkowe wynagrodzenie roczne doli-
cza się do przychodu z tego roku, w którym zostało wypłacone, czy też z roku, za
które to wynagrodzenie przysługiwało. Podstawą prawną przyznawania tego wyna-
grodzenia jest przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym
3
wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160,
poz. 1080 ze zm.), zgodnie z którym wynagrodzenie to ustala się w wysokości 8,5%
sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalenda-
rzowego, za który przysługuje. Od wynagrodzenia tego odprowadzono składki na
ubezpieczenie społeczne. W myśl art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004
r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona w myśl art.
4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie
kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20
lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek
o emeryturę lub rentę. W art. 18 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) sprecyzowano, iż podsta-
wę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, o któ-
rym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, a zgodnie z art. 4 ust. 9 przez przychód należy rozu-
mieć przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych,
między innymi w ramach zatrudnienia ze stosunku pracy. Definicja przychodu za-
warta jest w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który sta-
nowi, że przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w
roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych
świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis art. 12 tej ustawy
wymienia wypłaty (w tym wynagrodzenia) i inne świadczenia, które uważane są za
przychody ze stosunku pracy. Kontrowersje powstają na tle interpretacji art. 4 ust. 9
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w kontekście powołanych przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jej art. 11. Sąd
Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 16 marca 2005 r., III AUa 2121/04 (OSAB
2006 nr 1, poz. 58), wyraził pogląd, że przychodem są otrzymane lub pozostawione
do dyspozycji w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość
otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, nie zaś przy-
sługujące podmiotowi należności. We wcześniejszym jednak wyroku z dnia 12 kwiet-
nia 2001 r., III AUa 175/01 (OSA 2002 nr 12, poz. 42), Sąd Apelacyjny w Białymstoku
zajął stanowisko, że premia i nagroda z zysku pracownika podlegają uwzględnieniu
w podstawie wymiaru jego emerytury, niezależnie od terminu realizacji tych świad-
czeń, gdyż do ustalenia podstawy wymiary emerytury stosuje się w dalszym ciągu
4
przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szcze-
gółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent. Według unormowań
zawartych w tym rozporządzeniu wynagrodzenie lub składniki wynagrodzenia stano-
wiące podstawę wymiaru składek, wypłacone po upływie danego roku, należy doli-
czyć do wynagrodzenia za rok, za który przysługują. Realizacja (wypłata) należnych
nagród ma znaczenie przy ustalaniu dochodu za dany rok dla potrzeb rozliczenia
podatku dochodowego od osób fizycznych, nie może natomiast mieć znaczenia przy
ustalaniu podstawy emerytury i renty. Inna interpretacja tych przepisów stawiałaby
ubezpieczonych w niekorzystnej sytuacji, bo nagroda za ten rok nie byłaby uwzględ-
niona w podstawie wymiaru jego świadczenia. Pogląd ten oparty na treści § 6 rozpo-
rządzenia jest powszechnie przyjęty. W uchwale z dnia 29 maja 1987 r., III UZP
16/87 (OSNCP 1988 nr 9, poz. 116), Sąd Najwyższy zajął stanowisko, iż przy obli-
czeniu podstawy wymiaru emerytury premię bilansową dolicza się do wynagrodzenia
z tych miesięcy zatrudnienia, w których były prowadzone prace nad sporządzeniem
bilansu. Interpretując przepis § 6 rozporządzenia Sąd Najwyższy stwierdził, że o tym,
w jaki sposób przy obliczaniu podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych
należy uwzględniać premię bilansową, decyduje okoliczność, za jakie miesiące ten
składnik wynagrodzenia przysługuje. Za takim poglądem przemawiają podstawowe
zasady prawa pracy, zwłaszcza wyrażona w art. 13 k.p., że pracownikowi przysłu-
guje wynagrodzenie za pracę odpowiednio do jej rodzaju, ilości i jakości. Jak wyjaśnił
Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z
dnia 30 października 1985 r., III PZP 33/85 (OSNCP 1986 nr 5, poz.64), w świetle
zasad wyrażonych w tym przepisie istnieje związanie składników wynagrodzenia za
pracę z okresem rozliczeniowym, za który składniki te przysługują. To stanowisko w
sposób pośredni potwierdza tezę, że dodatkowe wynagrodzenie roczne powinno być
uwzględnione przy obliczaniu podstawy wymiaru składki za rok, za który przysługuje.
Nie jest jednak rozstrzygnięta kwestia, czy przepis § 6 rozporządzenia ma w sprawie
zastosowanie. Zgodnie z art. 194 ustawy o emeryturach i rentach pozostają w mocy
akty wykonawcze wydane przed wejściem w życie ustawy, jeżeli nie są sprzeczne z
jej przepisami. Istnieją poważne wątpliwości, czy przepis § 6 rozporządzenia nie po-
zostaje w sprzeczności z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Odpowiadając na przedstawione zagadnienie Sąd Najwyższy zważył, co na-
stępuje:
5
W sformułowaniu części wstępnej zagadnienia „czy dodatkowe wynagrodze-
nie roczne (tzw. trzynastka) powinno być uwzględnione przy obliczaniu podstawy
wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne” wystąpił błąd (prawdopodobnie pisar-
ski), gdyż w sprawie nie chodzi o podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie spo-
łeczne, lecz o podstawę wymiaru emerytury. Powołane w dalszej części zagadnienia
przepisy, których wykładnia budzi wątpliwości - art.15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998
r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i § 6 rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustala-
nia podstawy wymiaru emerytur i rent - regulują sposób ustalania podstawy wymiaru
emerytur i rent i nie dotyczą zasad ustalania podstawy wymiaru składek. W rzeczywi-
stości problem prawny dotyczy tego, czy przychód z tytułu dodatkowego wynagro-
dzenia, będący podstawą wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe,
uwzględnia się w podstawie wymiaru emerytury (renty) w roku, w którym został fak-
tycznie uzyskany, czy też w roku, za który wynagrodzenie to przysługiwało.
Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury i renty określone są w art. 15
ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z art. 15 ust. 1 podstawę tę stanowi prze-
ciętna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na
ubezpieczenie społeczne z okresu kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez
zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych. Powołując się na przeciętną
podstawę wymiaru składek przepis odsyła do regulacji dotyczącej podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenia zawartej w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o sys-
temie ubezpieczeń społecznych. Przepis art. 18 ust. 1 tej ustawy określa jako pod-
stawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników przy-
chód, o którym mowa w art. 4 ust. 9, a ten z kolei przepis odwołuje się do definicji
przychodu określonej w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych. Definicja zawarta w art. 11 tej ostatniej ustawy - przychodami są
otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pienią-
dze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych
nieodpłatnych świadczeń - ma zastosowanie do przychodu stanowiącego podstawę
wymiaru składki na ubezpieczenia pracowników w takim zakresie, w jakim określa on
jako przychód wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy wypłacone pra-
cownikowi. Nie są więc przychodami w rozumieniu zarówno tego przepisu, jak i prze-
pisu art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, wierzytelności, na-
6
wet jeżeli są wymagalne. Nie ma natomiast zastosowania do ustalania podstawy
wymiaru składek ta część definicji zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, w której jest mowa o przychodach w roku kalendarzowym. Doty-
czy ona podatku, który jest rozliczany za każdy rok kalendarzowy a nie dotyczy skła-
dek, które zgodnie z art. 41 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych rozliczane
są za każdy miesiąc kalendarzowy. Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe pracownika jest wypłacone mu w danym miesiącu kalendarzo-
wym wynagrodzenie wraz z tymi składnikami i świadczeniami, które z mocy § 2 roz-
porządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) nie są wyłączone z podstawy wy-
miaru składek. Wynagrodzenie wypłacone przez pracodawcę z opóźnieniem wyka-
zywane jest w raporcie za ten miesiąc, w którym zostało wypłacone i wówczas staje
się podstawą wymiaru składek. Jednakże okresy, z których przychody przyjmuje się
do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pra-
cowników, nie mają przełożenia na okresy, z których przychody przyjmowane są do
ustalania podstawy wymiaru emerytury i renty.
W powołanym na wstępie przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i ren-
tach za podstawę wymiaru emerytury i renty przyjmuje się podstawę wymiaru skła-
dek. Chodzi tu o te przychody, które objęte są obowiązkiem opłacania składek, na-
tomiast nie uwzględnia się przychodów wyłączonych z tego obowiązku. Dodatkowe
wynagrodzenie określone w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatko-
wym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej jest wli-
czane do przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składki, a zatem wlicza się je
do podstawy wymiaru emerytury (renty). Sposób ustalania podstawy wymiaru tych
świadczeń reguluje przepis art. 15 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z
tym przepisem oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek w okresie każdego
roku (oddzielnie) z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych, a
następnie oblicza się w procentach stosunek każdej z tych sum do rocznej kwoty
przeciętnego wynagrodzenia w danym roku kalendarzowym. Średnia arytmetyczna
tych procentów daje wskaźnik wysokości podstawy wymiaru. W przypadku pracowni-
ków podstawę wymiaru składek w każdym roku kalendarzowym stanowi wynagro-
dzenie za pracę i inne świadczenia ze stosunku pracy za dany rok kalendarzowy.
Powołany przepis nie daje odpowiedzi na pytanie, czy należne za dany rok wynagro-
7
dzenie wypłacone przez pracodawcę z opóźnieniem wlicza się do kwot podstaw
wymiaru składek za ten rok, w którym przysługiwało, czy też za rok, w którym zostało
wypłacone. Jednak przy przyjęciu ostatniej wersji wskaźnik wysokości podstawy wy-
miaru byłby wypaczony. W sytuacji, gdy pracodawca zalega z wypłatą wynagrodze-
nia przez wiele miesięcy w danym roku kalendarzowym stosunek podstawy wymiaru
składek do przeciętnego wynagrodzenia w danym roku będzie zaniżony. W przypad-
ku, gdyby wyrównanie wynagrodzenia nastąpiło w roku, w którym pracownik prze-
chodzi na emeryturę (lub w następnych latach), wynagrodzenie to nie byłoby wlicza-
ne do jej podstawy wymiaru, mimo że stanowiło podstawę wymiaru składek na ubez-
pieczenie emerytalne. Dodatkowe wynagrodzenie roczne określone w ustawie z dnia
12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jedno-
stek sfery budżetowej jest zawsze wypłacane w następnym roku kalendarzowym,
przypadającym po roku, w którym przysługuje. Podstawą ustalenia tego wynagro-
dzenia jest suma wynagrodzeń otrzymanych przez pracownika w ciągu całego roku
kalendarzowego (art. 4 ust. 1), nie może ono zatem zostać wyliczone przed końcem
danego roku. Zgodnie z art. 5 ust. 2 wynagrodzenie roczne wypłaca się nie później
niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po
roku, za który przysługuje to wynagrodzenie. Gdyby wynagrodzenie to było wliczane
do podstawy wymiaru za ten rok, w którym zostało wypłacone, dodatkowe wynagro-
dzenie za ostatni rok przed rokiem przejścia na emeryturę nie byłoby nigdy wliczane
do podstawy wymiaru emerytury. Nie miałoby to większego znaczenia dla pracowni-
ka, który był zatrudniony w sferze budżetowej przez okres dłuższy niż ostatnie 10 lat
kalendarzowych, gdyż dodatkowe wynagrodzenie za każdy rok byłoby uwzględniane
w podstawie wymiaru w roku następnym. Natomiast pracownik zatrudniony w sferze
budżetowej tylko przez część dziesięcioletniego okresu byłby pokrzywdzony, gdyż
dodatkowe wynagrodzenie za ostatni rok pracy, stanowiące z mocy prawa składnik
jego wynagrodzenia za pracę, od którego pracodawca odprowadził składkę, nie by-
łoby uwzględniane w podstawie wymiaru emerytury. Skoro w celu ustalenia podsta-
wy wymiaru emerytury lub renty porównuje się stanowiące podstawę wymiaru skła-
dek wynagrodzenie pracownika do przeciętnego wynagrodzenia pracowników, wy-
nagrodzenie ze wskazanego przez pracownika okresu musi być realne, niezależne
od tego kiedy pracodawca (płatnik) wskazał je jako podstawę wymiaru składek i
kiedy opłacił składkę.
8
Przepis art. 15 ustawy o emeryturach i rentach określa zasady ustalania pod-
stawy wymiaru emerytury i renty dla wszystkich ubezpieczonych nie uwzględniając
odrębności pracowniczego ubezpieczenia społecznego, w którym podstawa wymiaru
składek wskazywana jest przez pracodawcę. Szczegółowe zasady dla tej grupy
ubezpieczonych określone są w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia
1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent.
Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia podstawę wymiaru emerytur i rent ustala się od
wynagrodzenia z tytułu wykonywanej pracy w ramach stosunku pracy. Przepis jego §
6 stanowi, że składniki wynagrodzenia pobierane w odstępach czasu dłuższych niż
miesiąc oblicza się w stosunku miesięcznym i dolicza do wynagrodzenia z tych mie-
sięcy zatrudnienia, za które wynagrodzenie to przysługuje. Jeżeli nie można ustalić
okresu, za jaki składniki wynagrodzenia zostały wypłacone, dolicza się je do wyna-
grodzenia za miesiąc, w którym nastąpiła ich wypłata. Rozporządzenie zostało wy-
dane na podstawie ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) w czasie, kiedy podstawę
wymiaru emerytury i renty pracownika stanowiło przeciętne wynagrodzenie mie-
sięczne z ostatnich 12 miesięcy lub kolejnych 24 wybranych miesięcy kalendarzo-
wych (art. 16 tej ustawy). Dlatego przepis § 6 rozporządzenia nakazywał wliczanie
wypłacanego jednorazowo dodatkowego wynagrodzenia proporcjonalnie do wyna-
grodzenia w każdym miesiącu z okresu, za które przysługiwało. Obecnie przy ustala-
niu wskaźnika w stosunku rocznym nie ma potrzeby doliczania dodatkowego wyna-
grodzenia do wynagrodzenia za każdy miesiąc. Jednakże nadal obowiązuje zasada
uwzględniania w podstawie wymiaru emerytury i renty wynagrodzenia za ten okres,
za który ono przysługiwało, niezależnie od tego, kiedy zostało wypłacone. Wyjątek od
tej zasady występuje wówczas, gdy nie można ustalić okresu, za jaki dany składnik
wynagrodzenia został wypłacony. Wówczas dolicza się ten składnik do podstawy
wymiaru składek z okresu, w którym został wypłacony. W przypadku dodatkowego
rocznego wynagrodzenia w ustawie o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pra-
cowników jednostek sfery budżetowej jest dokładnie określony okres, za który przy-
sługuje to wynagrodzenie - miesiące przepracowane przez pracownika w danym
roku kalendarzowym. Stosując sposób obliczania podstawy wymiaru określony w art.
15 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach dodatkowe wynagrodzenie roczne należy
doliczać do kwot wynagrodzenia za rok kalendarzowy, za który wynagrodzenie to
przysługiwało. Regulacja zawarta w § 6 powołanego rozporządzenia, dotycząca
9
sposobu ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent ubezpieczonych będących pra-
cownikami, jest zgodna z zasadami określonymi w ustawie o emeryturach i rentach i
ma zastosowanie z mocy art. 194 tej ustawy.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy udzielił na przedstawione zagad-
nienie prawne odpowiedzi sformułowanej w sentencji uchwały.
========================================