I UZ 48/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 48/06
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z odwołania H. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lutego 2007 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 26 września 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 września 2006 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę kasacyjną ubezpieczonego H. P. od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie o prawo do renty z
tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że została wniesiona pod rządami
obowiązującej od dnia 2 marca 2006 r. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398), a w związku z tym –
zgodnie z art. 35 ustawy – podlega opłacie podstawowej w kwocie 30 złotych.
Nieopłacenie skargi spowodowało jej odrzucenie – w myśl art. 1302
§ 3 k.p.c. – bez
wzywania pełnomocnika ubezpieczonej do uiszczenia opłaty.
2
W zażaleniu pełnomocnik ubezpieczonego, wnosząc o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,
podkreślił, że w art. 11 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zawarto
rozłączny katalog opłat, dzieląc je na trzy rodzaje: opłaty stałe, stosunkowe i
podstawowe. W skład opłat w wysokości stałej wchodzą wyłącznie opłaty stałe,
natomiast nie jest opłatą stałą opłata podstawowa, w związku z czym art. 1302
§ 3
k.p.c. nie ma zastosowania do pism podlegających opłacie podstawowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zważywszy, że jednym z celów nowej ustawy o kosztach sądowych oraz
zmian wprowadzonych do kodeksu postępowania cywilnego w zakresie skutków
niezachowania wymagań formalnych pism procesowych (m.in. art. 1302
i 1303
oraz
art. 370, 3701
, 3986
i 4246
) było przyspieszenie i usprawnienie postępowania, nie
ma żadnych argumentów dla twierdzenia, iż ustawodawca chciał wyłączyć sankcję
przewidzianą w art. 1302
k.p.c. w odniesieniu do uchybień w zakresie uiszczenia
przez zawodowych pełnomocników opłaty podstawowej, której wysokość jest stała.
W uchwale z dnie 21 listopada 2006 r., III CZP 109/06 (Biuletyn Sądu
Najwyższego 2006 nr 11, s. 13), Sąd Najwyższy, używając argumentów seman-
tycznych i logicznych uznał za oczywiste, że opłata „w wysokości stałej” to opłata
wyrażona wielkością o niezmiennej (niezmieniającej się) wartości, określonej w
sposób arytmetyczny jest opłatą o stałej wysokości i stwierdził, że opłata
podstawowa określona w art. 14 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych jest opłatą w wysokości stałej w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. (por.
także postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2006 r., I CZ 23/06 i z dnia
2 czerwca 2006 r., II UZ 14/06, niepublikowane).
W konsekwencji należy uznać, że wezwanie do uiszczenia opłaty, której
wysokość wynika z przepisu (jest określona kwotowo lub stosunkowo) kieruje się
tylko do strony działającej bez adwokata lub radcy prawnego (art. 130 § 1 k.p.c.),
natomiast profesjonalny pełnomocnik ma obowiązek jej uiszczenia bez wezwania.
Podnieść trzeba także, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu
uchwały z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 6/06 (Biuletyn Sądu Najwyższego 2006 nr
3
2, s. 5), że prawodawca, nakładając na profesjonalnych pełnomocników zaostrzone
wymagania w zakresie spełniania stawianych przez ustawę wymagań formalnych
oraz oczekując od nich spełniania wysokich standardów zawodowych, za
elementarne zadanie warsztatowe uznaje prawidłowe od strony formalnej
sporządzanie pism procesowych, w tym środków odwoławczych i środków
zaskarżenia, oraz uiszczanie należnych, określonych przez ustawę opłat. Pogląd
ten Sąd Najwyższy podtrzymał w uchwale z dnia 26 września 2006 r., II UZP 11/06
(BSN 2006 nr 9 s. 15) stwierdzając, że art. 1302
§ 3 k.p.c. stosuje się do środków
odwoławczych i środków zaskarżenia podlegających opłacie podstawowej, o której
mowa w art. 35 i 36 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji (39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z odwołania H. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lutego 2007 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 26 września 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 września 2006 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę kasacyjną ubezpieczonego H. P. od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie o prawo do renty z
tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że została wniesiona pod rządami
obowiązującej od dnia 2 marca 2006 r. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398), a w związku z tym –
zgodnie z art. 35 ustawy – podlega opłacie podstawowej w kwocie 30 złotych.
Nieopłacenie skargi spowodowało jej odrzucenie – w myśl art. 1302
§ 3 k.p.c. – bez
wzywania pełnomocnika ubezpieczonej do uiszczenia opłaty.
2
W zażaleniu pełnomocnik ubezpieczonego, wnosząc o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,
podkreślił, że w art. 11 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zawarto
rozłączny katalog opłat, dzieląc je na trzy rodzaje: opłaty stałe, stosunkowe i
podstawowe. W skład opłat w wysokości stałej wchodzą wyłącznie opłaty stałe,
natomiast nie jest opłatą stałą opłata podstawowa, w związku z czym art. 1302
§ 3
k.p.c. nie ma zastosowania do pism podlegających opłacie podstawowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zważywszy, że jednym z celów nowej ustawy o kosztach sądowych oraz
zmian wprowadzonych do kodeksu postępowania cywilnego w zakresie skutków
niezachowania wymagań formalnych pism procesowych (m.in. art. 1302
i 1303
oraz
art. 370, 3701
, 3986
i 4246
) było przyspieszenie i usprawnienie postępowania, nie
ma żadnych argumentów dla twierdzenia, iż ustawodawca chciał wyłączyć sankcję
przewidzianą w art. 1302
k.p.c. w odniesieniu do uchybień w zakresie uiszczenia
przez zawodowych pełnomocników opłaty podstawowej, której wysokość jest stała.
W uchwale z dnie 21 listopada 2006 r., III CZP 109/06 (Biuletyn Sądu
Najwyższego 2006 nr 11, s. 13), Sąd Najwyższy, używając argumentów seman-
tycznych i logicznych uznał za oczywiste, że opłata „w wysokości stałej” to opłata
wyrażona wielkością o niezmiennej (niezmieniającej się) wartości, określonej w
sposób arytmetyczny jest opłatą o stałej wysokości i stwierdził, że opłata
podstawowa określona w art. 14 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych jest opłatą w wysokości stałej w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. (por.
także postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2006 r., I CZ 23/06 i z dnia
2 czerwca 2006 r., II UZ 14/06, niepublikowane).
W konsekwencji należy uznać, że wezwanie do uiszczenia opłaty, której
wysokość wynika z przepisu (jest określona kwotowo lub stosunkowo) kieruje się
tylko do strony działającej bez adwokata lub radcy prawnego (art. 130 § 1 k.p.c.),
natomiast profesjonalny pełnomocnik ma obowiązek jej uiszczenia bez wezwania.
Podnieść trzeba także, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu
uchwały z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 6/06 (Biuletyn Sądu Najwyższego 2006 nr
3
2, s. 5), że prawodawca, nakładając na profesjonalnych pełnomocników zaostrzone
wymagania w zakresie spełniania stawianych przez ustawę wymagań formalnych
oraz oczekując od nich spełniania wysokich standardów zawodowych, za
elementarne zadanie warsztatowe uznaje prawidłowe od strony formalnej
sporządzanie pism procesowych, w tym środków odwoławczych i środków
zaskarżenia, oraz uiszczanie należnych, określonych przez ustawę opłat. Pogląd
ten Sąd Najwyższy podtrzymał w uchwale z dnia 26 września 2006 r., II UZP 11/06
(BSN 2006 nr 9 s. 15) stwierdzając, że art. 1302
§ 3 k.p.c. stosuje się do środków
odwoławczych i środków zaskarżenia podlegających opłacie podstawowej, o której
mowa w art. 35 i 36 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji (39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c.).