Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2013r.

Sąd Rejonowy w Opolu w VII Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Adam Szokalski

Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Gajda

w obecności Prokuratora Prok. Rej.

po rozpoznaniu dnia 19.11.2012 r., 19.12.2012r.,

23.01.2013r., 6.03.2013r.,

sprawy P. Z. (1) s. A. i Z. zd. M. ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że w dniu 26 maja 2012 roku w sklepie (...) przy ul. (...) w O. bezpośrednio po zaborze w celu przywłaszczenia czterech sztuk kawy N. C. 200 g o łącznej wartości 85,96 złotych, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy użył przemocy wobec pracownicy sklepu (...) w ten sposób, iż popychał pokrzywdzoną a także zastosował wobec niej silny ucisk na ramię, działając na szkodę K. P. i sklepu (...), przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu z dnia 15 lutego 2006 roku, sygn. akt V1IK 1576/05 za przestępstwo z art. 278§1 k.k. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 16 maja 2010 roku do 16 lutego 2011 roku t. j. o czyn z art. 281 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. Z. (1) za winnego, popełniania zarzucanego mu czynu, to jest o przestępstwo z art. 281 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 283 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 826,56 zł. brutto tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego,

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt: VII K 1034/12

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. Z. (1) w dniu 26 maja 2012 roku w sklepie (...) znajdującym się w O. przy ul. (...) bezpośrednio po zaborze w celu przywłaszczenia czterech sztuk kawy N. C. 200g o łącznej wartości 85,96 zł, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy użył przemocy wobec pracownicy sklepu (...) w ten sposób, iż popychał pokrzywdzoną, a także zastosował wobec niej silny uścisk na ramię, działając na szkodę K. P. i sklepu (...). W dniu 26.05.2012r. około godz. 14.25 na teren sklepu (...) znajdującego się w O. przy ul. (...) przybył P. Z. (1). Będąc na terenie sklepu udał się do regałów, na których znajdowały się kawy i zaczął wkładać je do reklamówki. Sytuację tę zauważyła pracownica sklepu (...), a gdy oskarżony dostrzegł, iż został zdemaskowany udał się w kierunku wyjścia ze sklepu. K. P. udała się za oskarżonym, którego następnie wyprzedziła. Zapytała się czy oskarżony idzie do kasy zapłacić, na co oskarżony odpowiedział twierdząco, natomiast w dalszym ciągu udawał się w stronę wyjścia ze sklepu. Pracownica znajdując się przy drzwiach wejściowych do sklepu próbowała odebrać oskarżonemu reklamówkę, w której znajdowały się kawy, jednakże oskarżony P. Z. (1) w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych kaw użył przemocy wobec niej w ten sposób, iż popychał ją, a także zastosował wobec niej silny uścisk na ramię, powodujący jego zasinienie, który spowodował, iż K. P. puściła reklamówkę. Podczas szarpaniny uległy zniszczeniu dwa opakowania kawy. Następnie oskarżony wyszedł ze sklepu i uciekł.

/ dowody: zeznania świadka K. P. k. 6-7, 8-10, 26, 60-62

zeznania świadka S. K. k. 13-14, 130-131

zeznania świadka J. K. k. 2, 129-130

zeznania świadka B. P. k. 4-5

nagranie z monitoringu k. 24

dokumentacja fotograficzna k. 21-23 /

W swoich wyjaśnieniach oskarżony P. Z. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w części i wyjaśnił, że na teren sklepu udał się, aby dokonać zaboru rzeczy, które następnie miał zamiar sprzedać. Przyznał się, że dokonał przywłaszczenia kaw, jednakże zaprzeczył aby użył przemocy wobec pracownicy K. P. w celu utrzymania posiadania zagarniętych rzeczy, a reklamówki nie chciał oddać ponieważ znajdowały się tam także jego rzeczy osobiste. P. Z. (2) był wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

/ dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 60-61, 124-125

dane o karalności k. 24

dane o osobie k. 32-33 /

Sąd zważył co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony P. Z. (1) jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd czyniąc ustalenia faktyczne oparł się na materiale dowodowym zgromadzonym w toku przeprowadzonego postępowania. Ten materiał dowodowy pozwolił ustalić istotne okoliczności dotyczące przebiegu zdarzeń i odpowiedzialności oskarżonego.

W świetle zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, jak również w oparciu o pozostałe dowody, zarówno sprawstwo jak i wina P. Z. (1) co do zarzucanego mu czynu nie budzi, w ocenie Sądu, wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków K. P., S. K., J. K. oraz na dowodach z dokumentów przedłożonych do sprawy na okoliczność zarzucanego oskarżonemu czynu. Świadek K. P. zeznała na okoliczność dokonania kradzieży przedmiotowych kaw przez oskarżonego, a także zastosowania wobec niej przemocy w celu utrzymania ich w posiadaniu. Natomiast świadek S. K. oraz J. K. zeznały m.in. na okoliczność śladów na ciele K. P. po silnym uścisku jej ramienia przez oskarżonego, co świadczyło o życiu wobec niej przemocy fizycznej.

W ocenie Sądu zeznania w/w świadków przesłuchanych w sprawie są w pełni wiarygodne i pozwoliły na poczynienie, w zespół z dowodami z dokumentów, ustaleń stanu faktycznego. Dowody te, to jest zeznania świadków oraz dowody z dokumentów wykorzystane do ustaleń stanu faktycznego, wzajemnie ze sobą korespondują, potwierdzając się i uzupełniając. Nie zawierają one żadnych sprzeczności je dyskredytujących lub czyniących niewiarygodnymi lub nieprzydatnymi. W sposób tożsamy dowody te przedstawiają określone okoliczności wykorzystane przez Sąd. Świadkowie zeznawali przy tym szczerze, w sposób jasny, precyzyjny i spójny na temat zdarzeń im wiadomych i związanych z ich osobami. Zeznania tych osób potwierdzają się wzajemnie i w odpowiednim zakresie także uzupełniają. Ponadto powyższe dowody osobowe korespondują z dowodami z dokumentów uznanymi przez Sąd za wiarygodne i wykorzystanymi w sprawie. Dowody te także w sposób jednoznaczny potwierdzają się i uzupełniają, przedstawiają określone, istotne okoliczności sprawy w sposób jednakowy i tożsamy.

Świadek K. P., jako najistotniejsze źródło dowodowe w niniejszej sprawie, zeznawała na okoliczność zachowania się oskarżonego na terenie sklepu (...), składającego się na jego przestępczy proceder, jak również podała wszystkie okoliczności świadczące o zaistniałym czynie karalnym i go opisując. Świadek ten, zatem w sposób dokładny, szczegółowy i spójny, a zarazem jednoznaczny i pewny wskazał, na fakt pojawienia się oskarżonego w sklepie (...) przy ul. (...) w O.. Udania się oskarżonego w tę część sklepu gdzie znajdują się kawy, wkładania opakowań z kawą do reklamówki, ucieczki ze sklepu, a także użycia wobec niej przemocy w celu utrzymania zawłaszczonych rzeczy w posiadaniu gdy ona próbowała je oskarżonemu odebrać.

Świadkowie S. K. oraz J. K. jako pracownice sklepu (...), którym nie zależało w żaden sposób na wyniku toczącego się postępowania zeznawały, na okoliczność występowania, po próbie odebrania oskarżonemu reklamówki ze skradzionymi towarami, śladów na ciele pokrzywdzonej K. P. świadczących o użyciu wobec niej przemocy przez P. Z. (1). Świadek S. K. zeznała również, że widziała zaistniałą sytuację, gdyż w tamtym dniu pracowała jako kasjerka i w pełni potwierdziła zeznania K. P..

Sąd zatem uznał zeznania wymienionych wyżej świadków za w pełni wiarygodne nie znajdując żadnych okoliczności lub przesłanek wskazujących na fakt, iż przedstawiali oni nieprawdziwe fakty i zdarzenia. Zdaniem Sądu zeznania wymienionych świadków zasługują na wiarę, gdyż są one szczere. Jednocześnie składając zeznania świadek K. P. bardzo precyzyjnie opisała okoliczności zaistniałego przestępnego zdarzenia, w którym brała udział. Zeznania świadków nie odbiegają od siebie wzajemnie, a także nie są wewnętrznie i zewnętrznie sprzeczne. Są one przy tym spójne, jasne i logiczne oraz konsekwentne. Poszczególne osoby wskazywały okoliczności, które były im wiadome, w których uczestniczyli.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego i rozstrzygając w sprawie Sąd oparł się ponadto na dowodach z dokumentów zgromadzonych w toczącym się postępowaniu. Dowody te, w tym także w postaci danych o karalności i danych o osobie, pozwoliły na przyjęcie pełnego obrazu okoliczności zdarzenia. Dowody te w pełni zasługują na wiarę ze względu na ich sposób przeprowadzenia, organy i osoby je sporządzające w zakresie swoich kompetencji i umiejętności oraz powiązanie i spójność z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. Brak jest podstaw do ewentualnego kwestionowania wiarygodności lub rzetelności przeprowadzonych dowodów z dokumentów. W ocenie Sądu dowody te zasługują na wiarę.

Sąd nie przyjął natomiast za wiarygodne i przekonywujące wyjaśnienia oskarżonego, w części wskazującej na fakt niepopełnienia przez niego zarzucanego mu czynu przestępczego to jest co do użycia siły wobec ekspedientki. W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy wyraźnie i w sposób jednoznaczny wskazuje, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu karalnego. Ewentualne kwestionowanie przez oskarżonego jego sprawstwa i winy w ocenie Sądu jest jedynie i wyłącznie przyjętą przez niego linią obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. W ocenie Sądu jego twierdzenia i podnoszone okoliczności nie znajdują odzwierciedlenia i potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, pozostając z nim w sprzeczności. Z materiału tego bowiem wynika popełnienie przez P. Z. (1) zarzucanego mu czynu. Z uwagi zatem na fakt, iż zebrany materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i zebranych dowodów, to jest z dokumentów oraz nagrań z monitoringu, w sposób jednoznaczny wskazuje na fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, Sąd tłumaczenia i wyjaśnienia oskarżonego zmierzające do podważenia jego odpowiedzialności uznał za chybione.

Zasadą procesu karnego jest, iż organy procesowe kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych zgodnie z wnioskami stron dowodów, ocenianych swobodnie i z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). W zakresie wątpliwości, których usunąć się nie da ma zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd poczynił ustalenia, których jedyną logiczną konsekwencją jest uznanie sprawstwa oskarżonego odnośnie popełnienia zarzucanego mu czynu. Dowody zgromadzone w sprawie przemawiają za przyjęciem takich właśnie ustaleń.

Zachowanie oskarżonego P. Z. (1) wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 281 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. albowiem oskarżony w dniu 26 maja 2012r. w sklepie (...) znajdującym się w O. przy ul. (...) bezpośrednio po zaborze w celu przywłaszczenia czterech sztuk kawy N. C. 200g o łącznej wartości 85,96 zł, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy użył przemocy wobec pracownicy sklepu (...) w ten sposób, iż popychał pokrzywdzoną, a także zastosował wobec niej silny uścisk na ramię, działając na szkodę K. P. i sklepu (...).

Nie może, zatem w świetle zebranych w sprawie dowodów, budzić wątpliwości fakt, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu karalnego. Główny świadek w sprawie to jest K. P., która jest pracownicą sklepu (...), obserwowała poczynienia oskarżonego i opisała w sposób dokładny i logiczny, a także spójny i szczegółowy postępowanie oskarżonego wskazujące na jego sprawstwo. Świadek ten, wskazał i opisał fakt pojawienia się P. Z. (1) na terenie sklepu i sposób jego poruszania, co współgra z nagraniem z monitoringu znajdujących się w aktach niniejszej sprawy. Zeznała, że oskarżony ze sklepowej półki gdzie znajdują się kawy schował cztery sztuki, a następnie dokonał ich zaboru, a podczas próby odebrania ich przez w/w świadka użył wobec niego przemocy w celu utrzymania posiadania.

O powyższych okolicznościach, stanowią w sposób jednoznaczny, dowody w postaci zeznań przesłuchanych świadków, którym Sąd dał wiarę, oraz dowodom z dokumentów, a także nagrań z monitoringu.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzą okoliczności, które by wyłączałoby odpowiedzialności oskarżonego lub wskazywały, iż nie można mu postawić zarzutu popełnienia czynu lub jego zachowanie nie wyczerpało wszystkich znamion czynu zabronionego. Jak to przedstawiono wyżej działanie oskarżonego nosiło wszelkie cechy i znamiona zarzucanego przestępstwa.

Oskarżonemu zarzucić można stosunkowo duży stopień zawinienia w trakcie popełnienia czynu. Brak jest okoliczności go wyłączających Oskarżony jest osobą pełnoletnią i brak było podstaw do ewentualnego kwestionowania jego poczytalności. Nie zachodzą również inne przesłanki pozwalające wyłączyć winę oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu. Od oskarżonego można było wymagać zachowania zgodnego z prawem. Miał on pełną świadomość, iż popełnia czyn bezprawny. Wiedział, iż jego zachowanie jest działaniem niedozwolonym, niezgodnym z przyjętymi regułami postępowania. Oskarżony miał zatem świadomość bezprawności swojego działania. Pomimo to zachował się w sposób zabroniony, a więc naruszający określone normy prawne. Dlatego też uznać należy, iż oskarżonemu można przypisać winę popełnienia zrzucanego mu czynu.

Popełniony przez oskarżonego czyn przestępczy charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Na społeczną szkodliwość tego czynu ma wpływ fakt, iż oskarżony swoim działaniem godził w cudze mienie, popełniając czyn działał w sposób w pełni świadomy, z zamiarem pozbawienia innej osoby jej własności, a także w celu utrzymania posiadania skradzionych rzeczy użył wobec pracownika sklepu przemocy fizycznej.

Oskarżony działał umyślnie, to jest chciał popełnić zarzucany mu czyn. W pełni świadomie dokonał zaboru mienia należącego do sklepu (...), a także w pełni świadomie użył przemocy w celu utrzymania posiadania poprzez popychanie pracownicy oraz silny uścisk jej ramienia.

Wymierzając oskarżonemu karę za dokonane przestępstwo Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. Uwzględniono zatem rodzaj naruszonego dobra, stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i zawinienie sprawcy. Do okoliczności negatywnych mających wpływ na rodzaj i wymiar kary zaliczyć należy pełną rozmyślność działania, świadomość co do bezprawności podejmowanych decyzji, uprzednią karalność oskarżonego, sposób i okoliczności działania, brak skruchy po popełnieniu przestępstwa i kwestionowanie jego popełnienia, działanie w celu osiągnięcia łatwej i szybkiej korzyści majątkowej, jak również ze względu na ponowne umyślne popełnienie przestępstwa podobnego, za które został wcześniej skazany.

Sąd mając na uwadze stopień zawinienia oskarżonego, społeczną szkodliwość czynu, a także ze względu na właściwości i warunki osobiste sprawcy i charakter popełnionego przestępstwa skazał oskarżonego P. Z. (1) na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Nie budzi wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przedmiotowego występku w pełni świadomie i umyślnie.

Do okoliczności negatywnych mających wpływ na rodzaj i wymiar kary zaliczyć należy pełna świadomość działania. Działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działanie w sposób bardzo zuchwały, bezwzględny, skierowanie swojego działania przeciwko istotnym dobrom chronionym prawem.

W przedmiotowej sprawie brak jest pozytywnych okoliczności po stronie oskarżonego.

Sąd uznał, iż u oskarżonego występują słabe prognozy, by oskarżony w przyszłości nie zachował się podobnie i ponownie nie popełniał czynów karalnych. Brak jest wizji na poprawę postępowania oskarżonego. Świadczy o tym sposób działania oskarżonego, jego postępowanie, dotychczasowe życie oskarżonego. Wyrok wywiera również skutki w zakresie prewencji ogólnej, ma zatem oddziaływać na społeczeństwo. Dlatego też zdaniem Sądu kara pozbawienia wolności w orzeczonym wyroku wymiarze w pełni zaspokajają społeczne poczucie sprawiedliwości i wychodzą naprzeciw oczekiwaniom społecznym. Dodając do tego fakt, że czyn oskarżonego był bardzo poważny i dolegliwy, cechowała je brutalność i determinacja, jest bardzo negatywnie odbierane społecznie i cechuje je bardzo duża naganność, Sąd nie znalazł podstaw by wymierzyć karę niższa, korzystając przy tym z dobrodziejstwa jakim jest warunkowe zawieszenie wykonania kary. Wobec oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, warunkująca takie rozwiązanie. W ocenie Sądu tylko bezwarunkowa kara pozbawienia wolności może spowodować, że oskarżony zrozumie swoje błędne postępowanie i nie będzie więcej dopuszczał się popełniania tego typu przestępstw. Musi mieć on świadomość, że na dzień dzisiejszy każde jego przestępcze zachowanie będzie odpowiednio surowo karane. Z postępowania oskarżonego wynika, że wykazuje dużą łatwość i determinację w popełnianiu przestępstw. Dlatego kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oznaczałaby, że oskarżony poczułby się po prostu bezkarny i nie byłaby dla niego żadną specjalną dolegliwością.

W ocenie Sądu tylko bezwarunkowa kara pozbawienia wolności może spowodować, że oskarżony zrozumie swoje błędne postępowanie i nie będzie więcej dopuszczał się popełniania tego typu przestępstw. Jednocześnie tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak i do dużego zawinienia sprawcy i spełnia wszystkie stawiane przed nią cele kary, zarówno w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej.

Na poczet orzeczonej kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w ramach czasowych określonych w wyroku.

Wyrok wywiera również skutki w zakresie prewencji ogólnej, ma zatem oddziaływać na społeczeństwo. Dlatego też zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełni powyższe zadanie.

Całokształt przedstawionych okoliczności sprawił, iż Sąd orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku, uznając że orzeczona kara jest współmierna do stopnia szkodliwości społecznej tego czynu i stopnia zawinienia sprawcy. Wydane rozstrzygnięcie będzie skutecznym środkiem do zwalczania tego typu przestępczości, a indywidualnie wobec oskarżonego pozwoli na zrozumienie błędnego postępowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów.

Wyrok wywiera również skutki w zakresie prewencji ogólnej, ma zatem oddziaływać na społeczeństwo. Dlatego też, zdaniem Sądu, wymierzona oskarżonemu kara spełni powyższe zadanie, mając w szczególności na uwadze charakter popełnionego czynu, jego wagę oraz negatywny odbiór społeczny, a także zagrożenie społeczne związane z jego popełnieniem.

Całokształt przedstawionych okoliczności sprawił, że Sąd orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku uznając, iż orzeczona kara jest współmierna do społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy, a także będzie oddziaływała indywidualnie wobec oskarżonego i pozwoli mu na zrozumienie błędnego postępowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów.

Sąd zasadził od skarbu Państwa zwrot kosztów obrony z urzędu oskarżonego, która nie została opłacona, mając na uwadze ilość odbytych rozpraw oraz stawkę przewidziana za jedną rozprawe.

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w wyroku.