IV CZ 13/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:C II 1223/33 C II 2515/34 I CKN 21/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 13/07
POSTANOWIENIE
Dnia 25 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. G.
przeciwko L.D.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 kwietnia 2007 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny, działając na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c., odrzucił skargę
kasacyjną powoda z powodu jej niedopuszczalności będącej następstwem
prawidłowego określenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Uznał, że wartość ta
wynosi w istocie 43.544 zł, ponieważ taką kwotę należności głównej dochodzono
pozwem oraz taką kwotą określono wartość przedmiotu zaskarżenia w apelacji
wywiedzionej przez powoda.
W zażaleniu na powyższe postanowienie odrzucające skargę kasacyjną
powód wywodzi, że określił wartość przedmiotu „... sporu...” na 50.001 zł, a co
więcej od takiej kwoty wniósł opłatę od skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Bezspornym i prawidłowym jest ustalenie Sądu drugiej instancji, że kwota
43.554 zł stanowiła zarówno określenie w pozwie wartości przedmiotu sporu (k. 2),
jak również określenie w apelacji powoda wartości przedmiotu zaskarżenia (k. 402
akt). W orzecznictwie już od dawna ugruntowane jest stanowisko, że wartość
przedmiotu zaskarżenia decydująca o dopuszczalności dawniej kasacji, a obecnie
skargi kasacyjnej, nie może być wyższa od wartości przedmiotu sporu
(por. z okresu przedwojennego orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia
1934 r., C. II. 1223/33, Zb. Urz. 1935, poz. 47, oraz z dnia 15 lutego 1935 r., C II.
2515/34, RPEiS 1936 r., nr 1 s. 161, a także późniejsze postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 grudnia 1996 r., I CKN 21/96, OSNC 1997 r. Nr 4, poz. 42).
W tej sytuacji, w niniejszej sprawie o prawa majątkowe odrzucenie skargi
kasacyjnej, jako niespełniającej ustawowego wymogu dopuszczalności w postaci
minimalnej wartości przedmiotu zaskarżenia, było rozstrzygnięciem prawidłowym.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. G.
przeciwko L.D.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 kwietnia 2007 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny, działając na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c., odrzucił skargę
kasacyjną powoda z powodu jej niedopuszczalności będącej następstwem
prawidłowego określenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Uznał, że wartość ta
wynosi w istocie 43.544 zł, ponieważ taką kwotę należności głównej dochodzono
pozwem oraz taką kwotą określono wartość przedmiotu zaskarżenia w apelacji
wywiedzionej przez powoda.
W zażaleniu na powyższe postanowienie odrzucające skargę kasacyjną
powód wywodzi, że określił wartość przedmiotu „... sporu...” na 50.001 zł, a co
więcej od takiej kwoty wniósł opłatę od skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Bezspornym i prawidłowym jest ustalenie Sądu drugiej instancji, że kwota
43.554 zł stanowiła zarówno określenie w pozwie wartości przedmiotu sporu (k. 2),
jak również określenie w apelacji powoda wartości przedmiotu zaskarżenia (k. 402
akt). W orzecznictwie już od dawna ugruntowane jest stanowisko, że wartość
przedmiotu zaskarżenia decydująca o dopuszczalności dawniej kasacji, a obecnie
skargi kasacyjnej, nie może być wyższa od wartości przedmiotu sporu
(por. z okresu przedwojennego orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia
1934 r., C. II. 1223/33, Zb. Urz. 1935, poz. 47, oraz z dnia 15 lutego 1935 r., C II.
2515/34, RPEiS 1936 r., nr 1 s. 161, a także późniejsze postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 grudnia 1996 r., I CKN 21/96, OSNC 1997 r. Nr 4, poz. 42).
W tej sytuacji, w niniejszej sprawie o prawa majątkowe odrzucenie skargi
kasacyjnej, jako niespełniającej ustawowego wymogu dopuszczalności w postaci
minimalnej wartości przedmiotu zaskarżenia, było rozstrzygnięciem prawidłowym.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.