I CZ 57/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 57/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie z powództwa F. Sp. z o.o. w W.
przeciwko Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 maja 2007 r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 marca 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 7 lutego 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powódki od wyroku tego Sądu z dnia 19 października 2006 r. oceniając,
że nie zawiera ona elementu konstrukcyjnego tj. wniosku o przyjęcie jej do
rozpoznania i jego uzasadnienia (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
W wyniku zażalenia powódki Sąd Apelacyjny uchylił je na podstawie art. 395
§ 2 k.p.c. postanowieniem z dnia 13 marca 2007 r.
Następnie postanowieniem z dnia 14 marca 2007 r. Sąd ten ponownie
odrzucił skargę kasacyjną wskazując, że zgodnie z art. 13 w zw. z art. 18 ust. 1 i 2
oraz art. 21 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sadowych w sprawach
cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm., dalej „u.k.s.c.”) opłata stosunkowa od
skargi kasacyjnej wynosiła 73 977 zł. Skoro więc powódka reprezentowana przez
radcę prawnego uiściła ją w zaniżonej wysokości bo w kwocie 73 976,15 (5% od
wartości przedmiotu zaskarżenia tj. od 1 479 522,90 zł) to podlega odrzuceniu na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c.
W zażaleniu pełnomocnik powódki wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W judykaturze wyjaśniono, że środek odwoławczy wniesiony przez
adwokata bez spełnienia obowiązku zaokrąglenia w górę końcówki uiszczonej
opłaty stosunkowej do pełnego złotego podlega odrzuceniu (por. uchwałę Sądu
Najwyższego z dnia 22 listopada 2006 r., III CZP 83/06, Wokanda 2006, nr 12,
poz. 12). Ustawowy obowiązek dopłaty wynikający z art. 21 u.k.s.c. jest
kontynuacją poprzedniego stanu prawnego, gdyż identyczne unormowanie zawierał
art. 26 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r., o kosztach sadowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze zm.) Opłata ta jest rzeczywiście
groszowa, lecz jest niewątpliwie ustawowym obowiązkiem, który musi respektować
strona i sąd orzekający. Artykuł 21 u.k.s.c. określa nie tylko sposób obliczenia
opłaty sądowej ale kształtuje także jej wysokość. Trzeba zgodzić się, ze
stanowiskiem zaprezentowanym w powołanej uchwale, że ustawowy przepis
3
nakładający na stronę publicznoprawny obowiązek fiskalny nie ma technicznego
charakteru lecz wprost nawiązuje do wymagania określonego w art. 84 Konstytucji,
nakazującego nałożenie ciężarów i świadczeń publicznych jedynie w drodze
ustawy, który to warunek w tym wypadku jest spełniony.
Skoro więc sporna należność jest elementem opłaty sądowej
a ustawodawca nie zróżnicował skutków uiszczenia opłaty w niepełnej wysokości
od tego czy jest to brak groszowy, czy też poważniejszej natury należało zgodzić
się z wykładnią zaprezentowaną w zaskarżonym postanowieniu. Jest ona bowiem
zsynchronizowana z innymi rozwiązaniami ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych w tym z unormowaniem zawartym w art. 13 u.k.s.c. Z kolei
rygor odrzucenia skargi kasacyjnej jest związany z wprowadzeniem przez
ustawodawcę, z dniem 2 marca 2006 r., zasady samoobliczania i samoopłacania
kosztów sądowych przez profesjonalnych pełnomocników. Trzeba zauważyć, że
obowiązek zaokrąglenia należności fiskalnych w górę do pełnego złotego jest
zasadą powszechnie obowiązującą na gruncie prawa podatkowego, a więc nie
można uznać, że jest sprzeczny z porządkiem prawnym.
Z tych względów zażalenie uległo oddaleniu (art. 39814
k.p.c. w zw. z art.
39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 30 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie z powództwa F. Sp. z o.o. w W.
przeciwko Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 maja 2007 r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 marca 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 7 lutego 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powódki od wyroku tego Sądu z dnia 19 października 2006 r. oceniając,
że nie zawiera ona elementu konstrukcyjnego tj. wniosku o przyjęcie jej do
rozpoznania i jego uzasadnienia (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
W wyniku zażalenia powódki Sąd Apelacyjny uchylił je na podstawie art. 395
§ 2 k.p.c. postanowieniem z dnia 13 marca 2007 r.
Następnie postanowieniem z dnia 14 marca 2007 r. Sąd ten ponownie
odrzucił skargę kasacyjną wskazując, że zgodnie z art. 13 w zw. z art. 18 ust. 1 i 2
oraz art. 21 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sadowych w sprawach
cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm., dalej „u.k.s.c.”) opłata stosunkowa od
skargi kasacyjnej wynosiła 73 977 zł. Skoro więc powódka reprezentowana przez
radcę prawnego uiściła ją w zaniżonej wysokości bo w kwocie 73 976,15 (5% od
wartości przedmiotu zaskarżenia tj. od 1 479 522,90 zł) to podlega odrzuceniu na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c.
W zażaleniu pełnomocnik powódki wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W judykaturze wyjaśniono, że środek odwoławczy wniesiony przez
adwokata bez spełnienia obowiązku zaokrąglenia w górę końcówki uiszczonej
opłaty stosunkowej do pełnego złotego podlega odrzuceniu (por. uchwałę Sądu
Najwyższego z dnia 22 listopada 2006 r., III CZP 83/06, Wokanda 2006, nr 12,
poz. 12). Ustawowy obowiązek dopłaty wynikający z art. 21 u.k.s.c. jest
kontynuacją poprzedniego stanu prawnego, gdyż identyczne unormowanie zawierał
art. 26 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r., o kosztach sadowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze zm.) Opłata ta jest rzeczywiście
groszowa, lecz jest niewątpliwie ustawowym obowiązkiem, który musi respektować
strona i sąd orzekający. Artykuł 21 u.k.s.c. określa nie tylko sposób obliczenia
opłaty sądowej ale kształtuje także jej wysokość. Trzeba zgodzić się, ze
stanowiskiem zaprezentowanym w powołanej uchwale, że ustawowy przepis
3
nakładający na stronę publicznoprawny obowiązek fiskalny nie ma technicznego
charakteru lecz wprost nawiązuje do wymagania określonego w art. 84 Konstytucji,
nakazującego nałożenie ciężarów i świadczeń publicznych jedynie w drodze
ustawy, który to warunek w tym wypadku jest spełniony.
Skoro więc sporna należność jest elementem opłaty sądowej
a ustawodawca nie zróżnicował skutków uiszczenia opłaty w niepełnej wysokości
od tego czy jest to brak groszowy, czy też poważniejszej natury należało zgodzić
się z wykładnią zaprezentowaną w zaskarżonym postanowieniu. Jest ona bowiem
zsynchronizowana z innymi rozwiązaniami ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych w tym z unormowaniem zawartym w art. 13 u.k.s.c. Z kolei
rygor odrzucenia skargi kasacyjnej jest związany z wprowadzeniem przez
ustawodawcę, z dniem 2 marca 2006 r., zasady samoobliczania i samoopłacania
kosztów sądowych przez profesjonalnych pełnomocników. Trzeba zauważyć, że
obowiązek zaokrąglenia należności fiskalnych w górę do pełnego złotego jest
zasadą powszechnie obowiązującą na gruncie prawa podatkowego, a więc nie
można uznać, że jest sprzeczny z porządkiem prawnym.
Z tych względów zażalenie uległo oddaleniu (art. 39814
k.p.c. w zw. z art.
39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db