Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 121/07
POSTANOWIENIE
Dnia 26 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Strus
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z wniosku A., R. G. i Z. N. spółka jawna
w K.
w przedmiocie zatwierdzenia układu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 lipca 2007 r.,
skargi kasacyjnej dłużnika od postanowienia Sądu Okręgowego w O.
z dnia 21 grudnia 2006 r.,
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy odrzucił - złożoną przez A., R. G. i Z. N. Spółka jawna –
apelację, od postanowienia odmawiającego zatwierdzenia układu jako złożoną po
terminie.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd drugiej instancji oddalił zażalenie
wnioskodawczyni wskazując, że postanowienie odmawiające zatwierdzenia układu
podlegało zaskarżeniu zażaleniem wniesionym w terminie tygodniowym liczonym
od doręczenia skarżącej odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem.
Wnioskodawczyni zaskarżyła to postanowienie apelacją wniesioną po upływie
terminu przewidzianego do złożenia właściwego środka odwoławczego w postaci
zażalenia.
Skargę kasacyjną złożyła wnioskodawczyni A., R. G. i Z. N. - Spółka jawna.
Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 11 § 2 prawa układowego w zw. z art. 13 § 1 i 2
prawa o postępowaniu układowym w zw. z art. 13 § 1 i 2 prawa o postępowaniu
układowym w zw. z art. 2 Konstytucji oraz art. 13 Europejskiej Konwencji Praw
Człowieka poprzez przyjęcie, że środek odwoławczy został złożony po terminie
albowiem powinien być wniesiony w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia z
pisemnym uzasadnieniem.
Wskazując na powyższe skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego jej
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymaga -
ze względu na miejsce jakie Konstytucja zajmuje w hierarchii aktów normatywnych
(art. 8 ust. 1 i 87 ust. 1) rozważenia w pierwszej kolejności. Stosownie do tego
przepisu Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym,
urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. W systemie norm
konstytucyjnych, wewnętrznie hierarchicznym, powołana norma ma charakter
3
zasadniczy, wyróżniający się nadrzędnością treściową w stosunku do innych norm
oraz szczególną rolą i doniosłością społeczną. Z konstytucyjnej zasady
demokratycznego państwa prawnego Trybunał Konstytucyjny wywiódł szereg
zasad prawnych w tym zasadę zaufania, na którą powołali się skarżący w złożonej
skardze kasacyjnej. Naruszenie zaufania do stanowionego prawa i jego pewności
skarżący upatrują w wadliwym stanowisku Sądu pierwszej instancji co do biegu
terminu do złożenia środka odwoławczego, które zostało skorygowane przez Sąd
odwoławczy. Skoro skarga kasacyjna przysługuje od orzeczenia tego właśnie Sądu
i zmierza do jego eliminacji z obrotu prawnego, to odwoływanie się do podważenia
czy zachwiania zasady zaufania - w oparciu o orzeczenie Sądu I instancji można
określić jako zbędną relację i mnożenie nieistotnych dla zasadności skargi
kasacyjnej wątpliwości. Bogata treść art. 2 Konstytucji, szeroko omówiona
w literaturze przedmiotu i orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, do którego
w sposób ogólny odwołali się skarżący nie podważa stanowiska wyrażonego przez
Sąd Okręgowy w zaskarżonym orzeczeniu. Nie pozostaje ono w kolizji
z wartościami konstytucyjnymi wyrażanymi wprost w art. 2 Konstytucji ani też
z katalogiem zasad z tego przepisu wywiedzionych. Brak argumentacji w skardze
kasacyjnej w omawianym zakresie i elementów budujących zasadę ochrony
zaufania obywatela do państwa, sprzeciwia się podzieleniu wysuniętego wniosku
o naruszeniu art. 2 Konstytucji.
W myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1998 r., III CZ
114/98 (OSNC 1992, nr 2, poz. 42) jeżeli strona korzysta nieprawidłowo
z przysługującego jej prawa do zaskarżenia orzeczenia sądowego i w związku
z tym spotyka się zasadnym odrzuceniem wniesionego przez nią środka, to nie
może skutecznie odwoływać się do art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, jak też do art. 6
ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej
w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) dla
wykazania, że została pozbawiona możliwości sprawiedliwego rozpatrzenia jej
sprawy przez wyższą instancję sądową. Powyższe stanowisko odnieść należy do
powołanego w skardze kasacyjnej art. 131
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka.
W myśl artykułu 13 prawa o postępowaniu układowym jeżeli prawo niniejsze
nie stanowi inaczej, na postanowienie sądu pierwszej instancji służy zażalenie.
4
Zażalenie jest zatem podstawowym środkiem zaskarżenia w postępowaniu
układowym. Przysługuje ono na postanowienie sądu rejonowego wszędzie tam,
gdzie przepisy szczególne wyraźnie zażalenia nie wykluczają. Zasadność – w tym
zakresie stanowiska Sądu Okręgowego – wyraża się w kategoriach oczywistości.
Zażalenie wnosi się do sądu okręgowego za pośrednictwem sądu rejonowego,
który wydał zaskarżone postanowienie, w terminie tygodniowym (art. 394 § 2 k.p.c.
w zw. z art. 7 pr. ukł.), liczonym w zależności od sytuacji procesowej – od
doręczenia lub ogłoszenia postanowienia albo od obwieszczenia sentencji
postanowienia (w tym zakresie przepisy k.p.c. nie znajdują zastosowania).
Nie wymaga dowodzenia powinność respektowania przez sąd przepisów
ustawy (art. 178 ust. 1 Konstytucji) oraz domniemania zgodności ustawy
z Konstytucją, co zwalnia od rozważania zarzutów i wywodów skargi kasacyjnej,
wskazującej na walory środka odwoławczego jakim jest apelacja.
Skarga kasacyjna jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlega
oddaleniu (art. 39814
k.p.c.).

V CSK 121/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia