II CSK 298/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CKN 1217/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 298/07
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz
w sprawie z powództwa Gminy Miejskiej T.
przeciwko Państwowemu Przedsiębiorstwu Użyteczności Publicznej
"P." w
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 sierpnia 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Powódka – Gmina Miejska T. wezwana do usunięcie braków skargi
kasacyjnej przez dołączenie dwóch jej odpisów, braków nie usunęła w terminie
i wniosła o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. Sąd Okręgowy w K.,
postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2007 r., uwzględnił wniosek i przywrócił termin.
W ocenie Sądu Najwyższego uczynił to niezasadnie.
Wezwanie do usunięcia braków prawidłowo wysłane zostało
do pełnomocnika powódki – radcy prawnego J.M. (art. 136 § 3 k.p.c.). W sytuacji,
gdy nie wskazał on adresu dla doręczeń, wezwanie skierowane zostało na adres
siedziby powódki, jako adres miejsca pracy pełnomocnika w rozumieniu art. 138 § 2
k.p.c. Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, wezwanie w dniu 14 marca
2007 r. odebrała R.R. – Inspektor w Biurze Obsługi Klienta powódki (k. 469).
Stosownie do art. 138 § 2 k.c. doręczenie to było skuteczne, jako dokonane do rąk
osoby upoważnionej do odbioru pism skierowanych na adres powódki. Błędne jest
przekonanie powódki, że R.R. nie była osobą uprawnioną do odbioru pism
przeznaczonych dla pełnomocnika procesowego powódki. Stanowisko powódki, że
skuteczność doręczenia wezwania temu pełnomocnikowi miałaby być uzależniona
od posiadania przez R.R. także upoważnienia do odbioru pism przeznaczonych dla
pełnomocnika, nie znajduje żadnego uzasadnienia, a przede wszystkim sprzeczne
jest z treścią przepisu art. 138 § 2 k.p.c. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 11 lutego 2000 r., III CKN 1217/99, LEX nr 51570). Oceny skuteczności
doręczenia nie zmienia okoliczność, że – gdyby była prawdziwa – wezwanie, co
wynika ze zmienionych twierdzeń powódki, w rzeczywistości odebrała w dniu 14
marca 2007 r. A.K. – Podinspektor d.s obsługi w Biurze Obsługi Klienta powódki,
gdyż i ona była osobą upoważnioną do odbioru pism skierowanych na adres
powódki.
Powódka nie wykazała żadnych przekonujących okoliczności, z których
mogłoby wynikać, że wezwanie do usunięcia braków zostało bez winy osoby, która
je otrzymała, przekazane pełnomocnikowi powódki w czasie uniemożliwiającym mu
na wykonanie wezwania w terminie w nim zakreślonym. Winę tej osoby należy zaś
3
traktować jak zawinienie samej strony, wobec czego nie było podstaw
do przywrócenia terminu uchybionego przez powódkę (art. 168 § 1 k.p.c.).
Skoro braki skargi kasacyjnej, wniesionej przez powódkę, nie zostały
usunięte w terminie, skarga, której nie odrzucił sąd drugiej instancji, podlega
odrzuceniu przez Sąd Najwyższy (art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz
w sprawie z powództwa Gminy Miejskiej T.
przeciwko Państwowemu Przedsiębiorstwu Użyteczności Publicznej
"P." w
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 sierpnia 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Powódka – Gmina Miejska T. wezwana do usunięcie braków skargi
kasacyjnej przez dołączenie dwóch jej odpisów, braków nie usunęła w terminie
i wniosła o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. Sąd Okręgowy w K.,
postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2007 r., uwzględnił wniosek i przywrócił termin.
W ocenie Sądu Najwyższego uczynił to niezasadnie.
Wezwanie do usunięcia braków prawidłowo wysłane zostało
do pełnomocnika powódki – radcy prawnego J.M. (art. 136 § 3 k.p.c.). W sytuacji,
gdy nie wskazał on adresu dla doręczeń, wezwanie skierowane zostało na adres
siedziby powódki, jako adres miejsca pracy pełnomocnika w rozumieniu art. 138 § 2
k.p.c. Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, wezwanie w dniu 14 marca
2007 r. odebrała R.R. – Inspektor w Biurze Obsługi Klienta powódki (k. 469).
Stosownie do art. 138 § 2 k.c. doręczenie to było skuteczne, jako dokonane do rąk
osoby upoważnionej do odbioru pism skierowanych na adres powódki. Błędne jest
przekonanie powódki, że R.R. nie była osobą uprawnioną do odbioru pism
przeznaczonych dla pełnomocnika procesowego powódki. Stanowisko powódki, że
skuteczność doręczenia wezwania temu pełnomocnikowi miałaby być uzależniona
od posiadania przez R.R. także upoważnienia do odbioru pism przeznaczonych dla
pełnomocnika, nie znajduje żadnego uzasadnienia, a przede wszystkim sprzeczne
jest z treścią przepisu art. 138 § 2 k.p.c. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 11 lutego 2000 r., III CKN 1217/99, LEX nr 51570). Oceny skuteczności
doręczenia nie zmienia okoliczność, że – gdyby była prawdziwa – wezwanie, co
wynika ze zmienionych twierdzeń powódki, w rzeczywistości odebrała w dniu 14
marca 2007 r. A.K. – Podinspektor d.s obsługi w Biurze Obsługi Klienta powódki,
gdyż i ona była osobą upoważnioną do odbioru pism skierowanych na adres
powódki.
Powódka nie wykazała żadnych przekonujących okoliczności, z których
mogłoby wynikać, że wezwanie do usunięcia braków zostało bez winy osoby, która
je otrzymała, przekazane pełnomocnikowi powódki w czasie uniemożliwiającym mu
na wykonanie wezwania w terminie w nim zakreślonym. Winę tej osoby należy zaś
3
traktować jak zawinienie samej strony, wobec czego nie było podstaw
do przywrócenia terminu uchybionego przez powódkę (art. 168 § 1 k.p.c.).
Skoro braki skargi kasacyjnej, wniesionej przez powódkę, nie zostały
usunięte w terminie, skarga, której nie odrzucił sąd drugiej instancji, podlega
odrzuceniu przez Sąd Najwyższy (art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.).