Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 222/07
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 lutego 2008 r.
skargi D. Ł.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G. z dnia 29 czerwca 2007 r., sygn. akt V Ca (...) upr.
wydanego w sprawie z powództwa D. Ł.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej w W. Oddział w S.
o zapłatę,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 28 marca 2007 r. Sąd Rejonowy w G. uwzględnił powództwo D.
Ł. i zasądził na jej rzecz od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń S.A. w W. Oddział w S.
kwotę 1.390 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 maja 2006 r. tytułem świadczenia
należnego z ubezpieczenia zaopatrzenia dzieci.
W wyniku apelacji pozwanego Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z 29 czerwca 2007
r. zmienił powyższy wyrok obniżając zasądzoną na rzecz powódki kwotę do 940 zł z
ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2007 r., a w pozostałej części powództwo
oddalił. Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu
Okręgowego w części oddalającej jej powództwo.
Zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać:
2
1) oznaczenie orzeczenia, od którego została wniesiona ze wskazaniem czy
jest ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę
wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i w skardze muszą być wypełnione
wszystkie, każdy z nich bowiem ma charakter samodzielny. Skarga nie zawierająca
któregokolwiek z tych elementów jest odrzucana a limine, gdyż są to braki istotne,
uznawane za niepodlegające naprawie w sposób przewidziany dla usuwania braków
formalnych pism procesowych.
W art. 4245
§ 1 k.p.c. wyraźnie odróżniono podstawy skargi od wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Nie budzi więc
wątpliwości, że są to dwa niezależne od siebie elementy skargi. W postanowieniu z dnia
27 stycznia 2006 r. (III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140) Sąd Najwyższy podkreślił, że
odpowiada to założeniom skargi jako instytucji prawnej ustanowionej dla umożliwienia
realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust.
1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone
przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Jest zatem
konieczne aby już na etapie wnoszenia skargi jasno określone zostało z którym
przepisem skarżone orzeczenie jest niezgodne. Ponadto „wady postępowania
poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie
zawsze powodują niezgodność orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet
tak się dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być -
i często nie są - tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest
niezgodne”. Akceptując przytoczone stanowisko stwierdzić należy, że skarga powódki
zawiera jedynie wskazanie podstaw skargi (zarzut naruszenia prawa materialnego – art.
art. 805, 811, i 481 k.c. przez ich niezastosowanie oraz art. 3851
§ 2 k.c. przez błędną
wykładnię i błędne zastosowanie), nie sposób natomiast znaleźć w niej jednostki
3
redakcyjnej zawierającej wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie
jest sprzeczne. W orzecznictwie (por. np. wyżej powołane postanowienie) przyjmuje się,
że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia, tym bardziej zaś nie spełnia ich
potraktowanie obydwu elementów skargi jako jednego.
Skarżąca nie wykazała również w sposób należyty, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Z
ustabilizowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że wymaganie to jest
spełnione, gdy w skardze zamieszczony zostanie wywód, wykazujący, nie tylko, że w
sprawie nie jest dopuszczalna skarga kasacyjna, ale także, że nie ma podstaw lub
możliwości wniesienia skargi o wznowienie postępowania (tak np. postanowienie z dnia
17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006/1/17), ani innych „narzędzi procesowych”
(tytułem przykładu wskazano powództwo przeciwegzekucyjne czy specjalne środki
funkcjonujące w postępowaniu nieprocesowym), a wywód taki jest zbędny jedynie
wtedy, gdy skarżący dołączy do skargi odpisy orzeczeń dowodzących, że uruchomienie
innych środków procesowych okazało się nieskuteczne (por. cytowane wcześniej
postanowienie z 26 stycznia 2006 r.). Tymczasem skarżąca w skardze zawarła jedynie
lapidarne stwierdzenie, że zaskarżony wyrok jest prawomocny, a z uwagi na niską
wartość przedmiotu wniesienie skargi kasacyjnej było niedopuszczalne, a więc nie
wypełniła w sposób należyty wymagania stawianego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przytoczonych względów skarga powódki podlega odrzuceniu na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.

II CNP 222/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia