I CZ 17/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 17/08
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z wniosku Banku (..) S.A. w W.
w postępowaniu upadłościowym K.(...) S.A. w upadłości w W.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 kwietnia 2008 r.,
zażalenia upadłego na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 30 sierpnia 2007
r., sygn. akt XXIII Gz (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2007 r. odrzucił zażalenie
upadłego – K.(...) S.A., wniesione od postanowienia tego Sądu z dnia 13 marca 2007 r.,
w którym odrzucono skargę kasacyjną upadłego (złożoną przez jego pełnomocnika ) na
postanowienie sądu Okręgowego z dnia 20 października 2006 r. Odrzucenie zażalenia
było spowodowane tym, że wniesione ono zostało - zdaniem Sądu Okręgowego - przez
osobę nieuprawnioną do reprezentowania upadłego. Sąd ten stwierdził, że radca
prawny E. K. przedłożyła pełnomocnictwo upoważniające do reprezentowania tylko
akcjonariusza upadłej spółki, a w dacie złożenia odrzuconego zażalenia nie była
upoważniona do reprezentowania upadłego. Nie wykazała też udzielenia jej
pełnomocnictwa do występowania w imieniu upadłego przez Sądem Najwyższym.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 30 sierpnia 2007 r. strona skarżąca
domagała się jego uchylenia i zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.
2
Dłuższy wywód uzasadnienia zażalenia poświęcony został wykazaniu tego,
że pełnomocnictwo radcy prawnego - wnoszącej zażalenie - do występowania w imieniu
upadłego (także przed Sądem Najwyższym) istniało i zostało wystarczająco wykazane.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia zażalenia ma stwierdzenie tego, czy
zostało ono wniesione przez radcę prawnego (E. K.) legitymującego się właściwym
pełnomocnictwem upadłego, mającego status spółki akcyjnej. Pełnomocnictwo to
powinno być udzielone przez zarząd spółki (art. 368 k.s.h.). Rzecz jasna, nie może
wchodzić tu w grę pełnomocnictwo procesowe udzielone przez jednego z akcjonariuszy
spółki i to niezależnie od ilości akcji, jakimi dysponuje ten wspólnik w chwili udzielania
umocowania.
Udzielone przez upadłego radcy prawnemu E. K. w dniu 20 grudnia 2005 r.
pełnomocnictwo procesowe nie może być uznane za prawidłowe z kilku przyczyn.
Po pierwsze, podpisane ono zostało przez członka zarządu (prezesa), który na
podstawie prawomocnego orzeczenia sądowego pozbawiony został prawa
wykonywania funkcji członka zarządu spółek handlowych. Z akt sprawy wynika, że na
podstawie art. 85 § 4 kodeksu handlowego z 1934 r. ustanowiono kuratora do
prowadzenia spraw upadłego. W tej sytuacji radca prawna E. K. powinna była
przedłożyć wraz z zażaleniem pełnomocnictwo procesowe pochodzące od organu
uprawnionego do reprezentowania upadłego (por. np. uchwała Sądu Najwyższego z
dnia 8 listopada 2007 r., III CZP 92/07, nieopubl.).
Po drugie, z treści pełnomocnictwa udzielonego w dniu 20 grudnia 2005 r. nie
wynika to, że przewidziane tam umocowanie odnosi się także do postępowania przed
Sądem Najwyższym (at. 871
§ 1 k.p.c.).
Po trzecie, wyrażona w art. 871
§ 1 k.p.c. reguła przymusu adwokacko-
radcowskiego ma charakter bezwględny w tym sensie, że przyczyny niewniesienia
środka odwoławczego do Sądu Najwyższego przez uprawniony podmiot (legitymujący
się wskazanym w tym przepisie statutem zawodowym i prawidłowym umocowaniem)
pozostają obojętne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2005 r.,
IV CZ 124/05, (nie publ.). Oznacza to, że art. 871
§ 1 k.p.c. wyklucza możliwość
stosowania art. 97 § 1 k.p.c. w zakresie wnoszenia środków odwoławczych (w tym –
zażalenia) do Sądu Najwyższego.
Brak prawidłowego umocowania procesowego radcy prawnego E. K. do
reprezentowania upadłej spółki, obejmującego wniesione zażalenie, powoduje
3
konieczność jego odrzucenia jako niedopuszczalnego (art. 370 k.p.c. w zw. z art. 3941
§
3 k.p.c. i w zw. z art. 39821
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z wniosku Banku (..) S.A. w W.
w postępowaniu upadłościowym K.(...) S.A. w upadłości w W.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 kwietnia 2008 r.,
zażalenia upadłego na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 30 sierpnia 2007
r., sygn. akt XXIII Gz (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2007 r. odrzucił zażalenie
upadłego – K.(...) S.A., wniesione od postanowienia tego Sądu z dnia 13 marca 2007 r.,
w którym odrzucono skargę kasacyjną upadłego (złożoną przez jego pełnomocnika ) na
postanowienie sądu Okręgowego z dnia 20 października 2006 r. Odrzucenie zażalenia
było spowodowane tym, że wniesione ono zostało - zdaniem Sądu Okręgowego - przez
osobę nieuprawnioną do reprezentowania upadłego. Sąd ten stwierdził, że radca
prawny E. K. przedłożyła pełnomocnictwo upoważniające do reprezentowania tylko
akcjonariusza upadłej spółki, a w dacie złożenia odrzuconego zażalenia nie była
upoważniona do reprezentowania upadłego. Nie wykazała też udzielenia jej
pełnomocnictwa do występowania w imieniu upadłego przez Sądem Najwyższym.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 30 sierpnia 2007 r. strona skarżąca
domagała się jego uchylenia i zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.
2
Dłuższy wywód uzasadnienia zażalenia poświęcony został wykazaniu tego,
że pełnomocnictwo radcy prawnego - wnoszącej zażalenie - do występowania w imieniu
upadłego (także przed Sądem Najwyższym) istniało i zostało wystarczająco wykazane.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia zażalenia ma stwierdzenie tego, czy
zostało ono wniesione przez radcę prawnego (E. K.) legitymującego się właściwym
pełnomocnictwem upadłego, mającego status spółki akcyjnej. Pełnomocnictwo to
powinno być udzielone przez zarząd spółki (art. 368 k.s.h.). Rzecz jasna, nie może
wchodzić tu w grę pełnomocnictwo procesowe udzielone przez jednego z akcjonariuszy
spółki i to niezależnie od ilości akcji, jakimi dysponuje ten wspólnik w chwili udzielania
umocowania.
Udzielone przez upadłego radcy prawnemu E. K. w dniu 20 grudnia 2005 r.
pełnomocnictwo procesowe nie może być uznane za prawidłowe z kilku przyczyn.
Po pierwsze, podpisane ono zostało przez członka zarządu (prezesa), który na
podstawie prawomocnego orzeczenia sądowego pozbawiony został prawa
wykonywania funkcji członka zarządu spółek handlowych. Z akt sprawy wynika, że na
podstawie art. 85 § 4 kodeksu handlowego z 1934 r. ustanowiono kuratora do
prowadzenia spraw upadłego. W tej sytuacji radca prawna E. K. powinna była
przedłożyć wraz z zażaleniem pełnomocnictwo procesowe pochodzące od organu
uprawnionego do reprezentowania upadłego (por. np. uchwała Sądu Najwyższego z
dnia 8 listopada 2007 r., III CZP 92/07, nieopubl.).
Po drugie, z treści pełnomocnictwa udzielonego w dniu 20 grudnia 2005 r. nie
wynika to, że przewidziane tam umocowanie odnosi się także do postępowania przed
Sądem Najwyższym (at. 871
§ 1 k.p.c.).
Po trzecie, wyrażona w art. 871
§ 1 k.p.c. reguła przymusu adwokacko-
radcowskiego ma charakter bezwględny w tym sensie, że przyczyny niewniesienia
środka odwoławczego do Sądu Najwyższego przez uprawniony podmiot (legitymujący
się wskazanym w tym przepisie statutem zawodowym i prawidłowym umocowaniem)
pozostają obojętne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2005 r.,
IV CZ 124/05, (nie publ.). Oznacza to, że art. 871
§ 1 k.p.c. wyklucza możliwość
stosowania art. 97 § 1 k.p.c. w zakresie wnoszenia środków odwoławczych (w tym –
zażalenia) do Sądu Najwyższego.
Brak prawidłowego umocowania procesowego radcy prawnego E. K. do
reprezentowania upadłej spółki, obejmującego wniesione zażalenie, powoduje
3
konieczność jego odrzucenia jako niedopuszczalnego (art. 370 k.p.c. w zw. z art. 3941
§
3 k.p.c. i w zw. z art. 39821
k.p.c.).