I CZ 28/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 28/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi J. P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt V S (…)
wydanego w sprawie ze skargi J. P. na przewlekłość postępowania egzekucyjnego
prowadzonego przez Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym w
sprawie sygn. akt (...) KM (…),
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 4 stycznia
2008 r., sygn. akt V Wsc (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w W. w sprawie ze skargi J. P. o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego
w W. z dnia 7 września 2007 r. odrzucił zażalenie. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy
wskazał, że skarżący uiścił opłatę od zażalenia w znakach sądowych w wysokości 25 zł,
podczas, gdy należna opłata, zgodnie z art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 i art. 20
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, wynosiła 30
zł.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący podniósł, że uiścił opłatę w wysokości
30 zł za pomocą znaków opłaty sądowej, czego dowodem powinny być zachowane
2
ślady po brakującym znaku na zażaleniu. Ponadto wskazał, że Sąd Okręgowy nie
zwrócił mu wcześniej uiszczonej opłaty 30 zł od skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia, która została przez Sąd odrzucona. Z tego względu
– zdaniem skarżącego - kwota ta powinna zostać zaliczona przez Sąd na poczet
należnej opłaty od zażalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 1302
§ 3 k.p.c., sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty
pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego jak
również środki odwoławcze, w tym zażalenie, podlegające opłacie w wysokości stałej
lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia.
W sprawie skarżący działając osobiście jako radca prawny uiścił opłatę od
zażalenia w wysokości 25 zł za pomocą znaków opłaty sądowej umieszczonych na
zażaleniu. Zgodnie z art. 19 ust. 3 pkt 2 oraz 20 ustawy o kosztach sądowych opłata od
zażalenia wynosi piątą część opłaty, lecz nie może wynosić mniej niż 30 zł. Z tego
względu uiszczenie przez skarżącego kwoty 25 zł skutkowało zasadnie odrzuceniem
zażalenia. Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że uiścił jednak opłatę w
wysokości 30 zł, skoro z adnotacji na zażaleniu wynika, że przy wpłynięciu pisma do
Sądu skasowano znaki sądowe w wysokości 25 zł. Na piśmie tym brak też jakichkolwiek
śladów wskazujących na naklejenie na nim dodatkowych znaków opłaty sądowej.
Powołane przez skarżącego wnioski dowodowe są bezprzedmiotowe, gdyż to wyłącznie
skarżący ponosi ryzyko prawidłowego uiszczenia należnej opłaty sądowej, w chwili
wnoszenia pisma procesowego do sądu. Z akt sprawy wynika natomiast niewątpliwe, że
w chwili wniesienia pisma do Sądu pismo było opłacone nienależycie.
Nie można także zaakceptować twierdzenia skarżącego, że Sąd Okręgowy był
zobowiązany do zwrotu 30 zł wniesionej przez niego opłaty w postaci znaków sądowych
ze względu na odrzucenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, gdyż orzeczenie to nie było jeszcze prawomocne, a to w związku z
wniesionym przez samego skarżącego zażaleniem na jego odrzucenie.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi J. P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt V S (…)
wydanego w sprawie ze skargi J. P. na przewlekłość postępowania egzekucyjnego
prowadzonego przez Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym w
sprawie sygn. akt (...) KM (…),
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 4 stycznia
2008 r., sygn. akt V Wsc (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w W. w sprawie ze skargi J. P. o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego
w W. z dnia 7 września 2007 r. odrzucił zażalenie. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy
wskazał, że skarżący uiścił opłatę od zażalenia w znakach sądowych w wysokości 25 zł,
podczas, gdy należna opłata, zgodnie z art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 i art. 20
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, wynosiła 30
zł.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący podniósł, że uiścił opłatę w wysokości
30 zł za pomocą znaków opłaty sądowej, czego dowodem powinny być zachowane
2
ślady po brakującym znaku na zażaleniu. Ponadto wskazał, że Sąd Okręgowy nie
zwrócił mu wcześniej uiszczonej opłaty 30 zł od skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia, która została przez Sąd odrzucona. Z tego względu
– zdaniem skarżącego - kwota ta powinna zostać zaliczona przez Sąd na poczet
należnej opłaty od zażalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 1302
§ 3 k.p.c., sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty
pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego jak
również środki odwoławcze, w tym zażalenie, podlegające opłacie w wysokości stałej
lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia.
W sprawie skarżący działając osobiście jako radca prawny uiścił opłatę od
zażalenia w wysokości 25 zł za pomocą znaków opłaty sądowej umieszczonych na
zażaleniu. Zgodnie z art. 19 ust. 3 pkt 2 oraz 20 ustawy o kosztach sądowych opłata od
zażalenia wynosi piątą część opłaty, lecz nie może wynosić mniej niż 30 zł. Z tego
względu uiszczenie przez skarżącego kwoty 25 zł skutkowało zasadnie odrzuceniem
zażalenia. Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że uiścił jednak opłatę w
wysokości 30 zł, skoro z adnotacji na zażaleniu wynika, że przy wpłynięciu pisma do
Sądu skasowano znaki sądowe w wysokości 25 zł. Na piśmie tym brak też jakichkolwiek
śladów wskazujących na naklejenie na nim dodatkowych znaków opłaty sądowej.
Powołane przez skarżącego wnioski dowodowe są bezprzedmiotowe, gdyż to wyłącznie
skarżący ponosi ryzyko prawidłowego uiszczenia należnej opłaty sądowej, w chwili
wnoszenia pisma procesowego do sądu. Z akt sprawy wynika natomiast niewątpliwe, że
w chwili wniesienia pisma do Sądu pismo było opłacone nienależycie.
Nie można także zaakceptować twierdzenia skarżącego, że Sąd Okręgowy był
zobowiązany do zwrotu 30 zł wniesionej przez niego opłaty w postaci znaków sądowych
ze względu na odrzucenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, gdyż orzeczenie to nie było jeszcze prawomocne, a to w związku z
wniesionym przez samego skarżącego zażaleniem na jego odrzucenie.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).