Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 283/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
SSN Herbert Szurgacz
w sprawie z wniosku J. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanej "A.-I." Spółki z o.o. w W.
o odpowiedzialność członka zarządu za zobowiązania spółki z tytułu składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 maja 2008 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 kwietnia 2007 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 19
kwietnia 2007 r., uwzględnił apelację J. G. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z
dnia 26 września 2006 r. i zmienił wyrok tego Sądu oraz poprzedzającą go decyzję
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 grudnia 2004 r., w ten sposób, że
ustalił, iż J. G. nie odpowiada za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek wraz
z odsetkami zwłokę w łącznej kwocie 117.583,81 zł należnych od płatnika „A.- I."
Sp. z o.o.
W sprawie tej ustalono, że od sierpnia 1999 r. J. G. wchodził w skład zarządu
„A.-I." Spółki z o. o., pełniąc funkcję Prezesa Zarządu. W dniu 26 listopada 2002 r.,
działając w imieniu Spółki złożył w Sądzie Rejonowym wniosek o ogłoszenie
upadłości Spółki. Wniosek ten został przez Sąd zwrócony wobec nie usunięcia w
terminie jego braków formalnych. Postanowieniem z dnia 29 maja 2003 r. Naczelnik
Urzędu Skarbowego W., umorzył postępowanie egzekucyjne przeciwko „A.-I.",
prowadzone z wniosku wierzyciela - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na
podstawie tytułów egzekucyjnych: […]. W uzasadnieniu tego postanowienia
wskazano, że postępowanie egzekucyjne z rachunku bankowego firmy było
bezskuteczne z uwagi na brak środków oraz brak wpływów na rachunku, a ponadto
pod adresem wskazanym w tytułach wykonawczych firma nie prowadzi działalności
i nie pozostawiła również żadnego majątku mającego wartość egzekucyjną a
Spółka nie składa deklaracji podatkowych od września 2002 r.
W dniu 17 marca 2004 r. pomiędzy J. G. i P. K. a K. Al. P. doszło do
zawarcia umowy sprzedaży udziałów (w formie pisemnej z podpisami notarialnie
poświadczonymi): Na mocy tej umowy J. G. i P. K. sprzedali K. A. P. wszystkie
posiadane przez siebie udziały w „A.-I." Spółce z o. o.
Postanowieniem z dnia 23 września 2004 r. Komornik Sądowy Rewiru II
przy Sądzie Rejonowym […] wydanym w sprawie z wniosku wierzyciela - Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych przeciwko „A.-I." o świadczenie pieniężne umorzył
postępowanie egzekucyjne, wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.
Decyzją z dnia 30 grudnia 2004 r. organ rentowy obciążył J. G. Prezesa
Zarządu, odpowiedzialnością całym jego majątkiem zobowiązania Spółki z tytułu
nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne za okresy: […], ubezpieczenie
zdrowotne za okresy: […], Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
3
Pracowniczych za okresy: […], gdzie należność główna za te składki wynosi
67.123,11 zł, zaś odsetki za zwłokę obliczone do dnia 29 grudnia 2004 r. stanowią
kwotę 50.460,70 zł.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stwierdził, że zadłużenie
z tytułu nieopłaconych przez „A.-I." Spółkę z o.o., którym powód został obciążony
na mocy decyzji organu rentowego z dnia 30 grudnia 2004 r. powstało w okresie od
sierpnia 1999 r. do 2002 r., a więc w okresie, kiedy pełnił on funkcję Prezesa
Zarządu Spółki. W świetle art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz.U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm.), mającego z mocy art. 31
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.
z 1998 r. Nr 137, poz. 887 ze zm.), odpowiednie zastosowanie do należności z
tytułu składek, przesłanką odpowiedzialności członka zarządu spółki z o. o. z tytułu
nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne jest bezskuteczność egzekucji
przeciwko spółce, gdy członek zarządu nie wykazał, że we właściwym czasie
zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie
zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe), albo że
niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania
zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez
jego winy; albo też nie wskazał mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi
zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części. W świetle tego
przepisu dopiero po odpowiednim orzeczeniu organu podatkowego bądź innego
organu prowadzącego egzekucję, dopuszczalne jest wszczęcie postępowania w
sprawie odpowiedzialności członka zarządu. Bezskuteczność egzekucji przeciwko
„A.-I." Spółce z o.o. została stwierdzona postanowieniem komornika z dnia 23
września 2004 r. oraz postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29
maja 2003 r. Natomiast wniosek o ogłoszenie upadłości Spółki został przez Sąd
Gospodarczy zwrócony i nie wywołał żadnych skutków prawnych. Okoliczność ta
również nie zwalnia powoda od odpowiedzialności i zdaniem Sądu pierwszej
instancji niecelowe byłoby badanie, czy wniosek o ogłoszenie upadłości został
zgłoszony właściwym czasie. Z kolei możliwość uniknięcia jego odpowiedzialności
z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne przez wskazanie
majątku Spółki, z którego możliwa będzie egzekucja, nie miała w sprawie
4
zastosowania. Wobec powyższego Sąd Okręgowy uznał, że powód odpowiada za
zobowiązania Spółki z tytułu nieopłaconych składek wraz z odsetkami zwłokę w
łącznej kwocie 117.583,81 zł.
Sąd Apelacyjny uznał apelację wnioskodawcy od tego wyroku za zasadną,
stwierdzając, że zaskarżone orzeczenie zapadło w warunkach błędnego ustalenia
faktycznego, polegającego na przyjęciu, że egzekucja przeciwko Spółce okazała
się bezskuteczna, podczas gdy organ rentowy nie wykazał, że egzekucja z jego
wniosku została skierowana do całego majątku Spółki i tak prowadzona egzekucja
okazała się bezskuteczna. Art. 116 § ordynacji podatkowej określa tak pozytywne
przesłanki odpowiedzialności członka zarządu spółki za zaległości tej spółki, jak i
wyłączające taką odpowiedzialność. Ciężar wykazania przesłanek pozytywnych w
postaci pełnienia przez daną osobę obowiązków członka zarządu w czasie
powstania zaległości składkowych i wykazania bezskuteczni egzekucji, spoczywa
na organie rentowym. Ciężar dowodu w zakresie istnienia okoliczności
uwalniających od tej odpowiedzialności, spoczywa wnioskodawcy - członku
zarządu. W ocenie Sądu Apelacyjnego w aktualnym stanie sprawy brak jest
podstaw do stwierdzenia, że organ rentowy wykazał bezskuteczność egzekucji
wobec całego majątku Spółki. Postępowanie egzekucyjne, które zostało umorzone
postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 maja 2003 r., było
bowiem prowadzone jedynie z rachunku bankowego Spółki. Natomiast, wbrew
ustaleniom Sadu Okręgowego, postanowienie Komornika Sądowego Rewiru II z
dnia 23 września 2004 r. o umorzeniu egzekucji ze względu na to, że dłużna
Spółka nie prowadzi działalności pod wskazanym we wniosku egzekucyjnym
adresem i nie zdołano ustalić jej aktualnego adresu nie może być uznane za
ostatecznie przesądzające o bezskuteczności egzekucji skierowanej do całego
majątku Spółki. Stan majątkowy Spółki nie został wszak ustalony. Organ rentowy,
na którym spoczywa ciężar dowodu, nie ustalił czy Spółka ma np. inny rachunek
bankowy, czy też jakiekolwiek wierzytelności i ruchomości (co sugerował
apelujący), nieruchomości, papiery wartościowe itp. Mimo, że organ rentowy,
działający jako organ egzekucyjny ma możliwość, na podstawie art. 19 § 4 w
związku z art. 36 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) czynienia
5
stosownych ustaleń, nawet w oparciu o dane uzyskane od uczestników
postępowania. Organ rentowy nie skorzystał też z możliwości złożenia wniosku o
ujawnienie majątku przez dłużnika w trybie art. 913 § 2 i art. 194 § 1 k.c. w związku
z art. 71 § 1, 2 i 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym.
Sąd Apelacyjny podkreślił przy tym, że odpowiedzialność członków zarządu
spółki z o.o. wobec organu rentowego ma charakter subsydiarny w stosunku do
odpowiedzialności samej spółki i może ona wchodzić w rachubę dopiero pod
warunkiem bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce i to skierowanej do całego
jej majątku.
W świetle art. 232 k.p.c. rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu
uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych
pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do
przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności
istotnych dla rozstrzygnięcia spraw. Obowiązek przedstawienia dowodów
spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla
rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie,
która z faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).
Wobec tego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, należało uznać, że organ
rentowy jako strona sądowego postępowania odwoławczego, zgodnie z art. 116 § 1
ordynacji podatkowej w związku z art. 31 i 32 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych nie wykazał, aby egzekucja skierowana przeciwko całemu majątkowi
Spółki okazała się bezskuteczna i zmienić wyrok Sądu pierwszej instancji i
poprzedzającą go decyzję przez orzeczenie, że J. G., jako Prezes Zarządu „A.-I."
Spółki z o.o., nie odpowiada za zobowiązania tej Spółki z tytułu nieopłaconych
składek wraz z odsetkami za zwłokę.
W skardze kasacyjnej na ten wyrok pełnomocnik organu rentowego zarzucił
naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 116 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997
r. ordynacja podatkowa w związku z art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych przez jego błędną wykładnię polegającą na
przyjęciu, że członek zarządu nie odpowiada za zadłużenie spółki z o.o. ze względu
na brak bezskuteczności egzekucji, w sytuacji gdy postępowanie egzekucyjne
prowadzone przeciwko spółce zarówno w trybie egzekucji sądowej, jak i
6
administracyjnej, zostało umorzone prawomocnymi orzeczeniami właściwych
organów egzekucyjnych. Zrzucił też naruszenie przepisów postępowania tj. art. 328
§ 2 k.p.c. przez nie dokonanie przez Sąd Apelacyjny własnych ustaleń stanu
faktycznego, w sytuacji gdy zakwestionował przyjętą przez Sąd pierwszej instancji
podstawę faktyczną wyroku. Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi do
rozpoznania wskazano istnienie istotnego zagadnienia prawnego, polegającego na
ustaleniu kryteriów zakwalifikowania egzekucji prowadzonej przeciwko spółce
kapitałowej jako bezskutecznej w rozumieniu art. 116 § 1 ordynacji podatkowej.
Zgodnie z wykładnią gramatyczną art. 116 § 1 tej ustawy za
„bezskuteczność" należy uznać stan nie osiągnięcia zakładanego efektu w
następstwie podjętej czynności, którym w przypadku egzekucji jest pełne
zaspokojenie wierzyciela. Zdaniem skarżącego, bezskuteczność egzekucji będzie
miała miejsce, gdy jakakolwiek część wierzytelności poddanej przymusowemu
egzekwowaniu nie zostanie zaspokojona. W orzecznictwie sądów
administracyjnych przyjmuje się, że dla orzeczenia o odpowiedzialności członka
zarządu konieczne jest wszczęcie egzekucji przeciwko spółce oraz zakończenie
takiego postępowania formalnym aktem organu egzekucyjnego, potwierdzającym
bezskuteczność egzekucji. Z kolei organ egzekucyjny umarza egzekucję jako
bezskuteczną dopiero w przypadku, gdy nie zdoła ustalić składników majątku, jakie
mogłyby podlegać zajęciu. Przy czym do dokonania takich ustaleń organ
egzekucyjny jest uprawniony i jednocześnie zobowiązany, na podstawie art. 36
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym. Nie oznacza to jednak, że organ
egzekucyjny jest zmuszony do nieustannego podejmowania prób poszukiwania
majątku zobowiązanego, w sytuacji gdy okoliczności sprawy wskakują na
niecelowość takich czynności. Zwłaszcza w przypadku, gdy spółka nie prowadzi
działalności pod adresem ujawnionym w rejestrze, do jakiego jest wpisana,
uzasadnione jest ograniczenie postępowania egzekucyjnego do tych składników
majątku, jakie są znane organowi egzekucyjnemu. Zdaniem skarżącego
wywodzony z art. 116 § 1 ordynacji podatkowej wymóg skierowania egzekucji do
całego majątku dłużnika, dotyczy tylko tych jego składników, które są znane
organowi egzekucyjnemu, albo o których mógł on się dowiedzieć przy zachowaniu
należytej staranności. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, że w rozpoznawanej
7
sprawie organ rentowy miał status wierzyciela, a nie organu egzekucyjnego. Nie był
więc uprawniony do stosowania art. 36 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym, a
obowiązek ustalania składników majątkowych obciążał naczelnika urzędu
skarbowego. Wierzyciel obowiązany jest jedynie do należytej staranności w
prowadzeniu egzekucji, a tym samym do podejmowania działań racjonalnych w
świetle okoliczności danej sprawy, czyli stwarzających realną szansę na uzyskanie
choćby częściowego zaspokojenia swoich należności. Nie znajduje natomiast
podstawy normatywnej w art. 116 § 1 ordynacji podatkowej, wymóg podejmowania
działań mających na celu wyłącznie formalne wykazanie aktywności wierzyciela. W
szczególności w przypadku, gdy prowadzone przez uprawniony organ
postępowanie egzekucyjne zostało umorzone jako bezskuteczne, przy jednoczesnym
ustaleniu faktycznego ustania uczestnictwa spółki w obrocie gospodarczym, nie jest
uprawnione stawianie tezy o konieczności podejmowania dalszych czynności przez
wierzycielka publicznoprawnego.
Ponadto w toku postępowania zarówno przed Sądem Okręgowym, jak i
Sądem Apelacyjnym, nie ustalono faktu istnienia jakiegokolwiek składnika majątku
oprócz zajętego rachunku bankowego, do którego mogła być prowadzona
egzekucja. Nie można więc zarzucić organowi egzekucyjnemu uchybienia w
poszukiwaniu majątku dłużnika. W ocenie skarżącego wykładnia art. 116 § 1
ordynacji podatkowej powinna prowadzić do wniosku, że wymóg bezskuteczności
egzekucji jest spełniony w sytuacji, gdy postępowanie egzekucyjne zostało
umorzone, a w toku postępowania przed sądem ubezpieczeń społecznych nie
ustalono, że organ egzekucyjny bezpodstawnie odstąpił od zastosowania środka
egzekucyjnego.
Odnośnie naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. skarżący wskazał, że Sąd Apelacyjny
uznał za błędne ustalenia stanu faktycznego, przyjęte za podstawę wyrokowania
przez Sąd pierwszej instancji jednakże nie określił swoich własnych stanowczych
ustaleń, dotyczących wystąpienia bądź braku przesłanek odpowiedzialności członka
zarządu spółki, ani dowodów na których się oparł. Ograniczając się jedynie do
analizy czynności organu rentowego Sąd Apelacyjny uznał, że na etapie postępowania
poprzedzającego wydanie zaskarżonej decyzji, nie zostały one podjęte w zakresie
umożliwiającym ustalenie wystąpienia bezskuteczności egzekucji.
8
W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu
Apelacyjnego w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest usprawiedliwiona, ponieważ Sąd Apelacyjny błędnie
zinterpretował i zastosował art. 116 § 1 i 4 Ordynacji podatkowej w związku z art.
31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z zawartymi w tych
przepisach uregulowaniami, byli członkowie zarządu spółki handlowej odpowiadają
solidarnie całym swoim majątkiem za zaległości składkowe spółki, jeżeli egzekucja
z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek
zarządu nie wskazał mienia, z którego egzekucja umożliwiała zaspokojenie tych
zaległości w znacznej części. Oznacza to w szczególności, że przesłanką
uwolnienia się dłużnika od tej odpowiedzialności jest między innymi obowiązek
wskazania wierzycielowi mienia, z którego egzekucja umożliwiała zaspokojenie
tych zaległości w znacznej części (art. 116 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej), czego w
rozpoznawanej sprawie dłużnik nie uczynił w postępowaniu egzekucyjnym,
podnosząc dopiero w postępowaniu apelacyjnym zarzut, iż egzekucja nie była
skierowana do całego majątku spółki. Podzielając ten spóźniony i bezzasadny
zarzut, bo bezczynny dłużnik w postępowaniu egzekucyjnym nawet nie próbował
wskazać organowi ubezpieczeń społecznych mienia dłużnej spółki, z którego
egzekucja umożliwiała zaspokojenie zaległości składkowych w znacznej części,
Sąd Apelacyjny wyrokował reformatoryjnie, błędnie przyjmując, że ciężar dowodu,
iż egzekucja została skierowana do całego majątku dłużnej spółki i była
bezskuteczna obciąża wierzyciela (organ ubezpieczeń społecznych), a „rzeczą
Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń
stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też
Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających
do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy”. Tymczasem,
zważywszy że egzekucja ze znanych organowi ubezpieczeń społecznych
składników mienia dłużnej spółki okazała się bezskuteczna wskutek umorzenia
komorniczego i skarbowego postępowania egzekucyjnego z rachunku bankowego
spółki (z uwagi na brak na nim środków oraz brak jakichkolwiek wpływów), a także
ustalenia, że pod adresem wskazanym w tytułach wykonawczych Spółka nie
9
prowadzi działalności oraz nie pozostawiła żadnego majątku nadającego się do
egzekucji („mającego wartość egzekucyjną”), a od września 2002 r. nie składała
żadnych deklaracji podatkowych, Sąd pierwszej instancji - po ustaleniu, że
pozwany były członek zarządu dłużnej Spółki nie wskazał żadnego majątku, z
którego egzekucja umożliwiałaby zaspokojenie zaległości składkowych w znacznej
części - w sposób prawidłowy oddalił jego odwołanie. Oznacza to, że wykazanie
przesłanek zwalniających członka zarządu lub byłego członka zarządu do
odpowiedzialności za zaległości składkowe spółki obarcza zatem te podmioty
(członka lub byłego członka zarządu), a nie organ ubezpieczeń społecznych.
Przyjęte przez Sąd Apelacyjny stanowisko o zwolnieniu z obowiązku zarządzania
dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków
dowodowych pozwalających na ich udowodnienie byłoby przeto trafne w
odniesieniu do apelacyjnych zarzutów pozwanego dłużnika zaległości
składkowych, gdyby ten w odpowiednim czasie, tj. w postępowaniu egzekucyjnym
wskazywał inne mienie spółki, z którego była możliwa egzekucja należności
składkowych w znacznej części. Przeciwne stanowisko obarczające wierzyciela
(organ ubezpieczeń społecznych) obowiązkiem poszukiwania nieujawnionych przez
dłużnika składników mienia, z którego egzekucja umożliwiałaby zaspokojenie
należności składkowych w znacznej części, było chybione i bezpodstawne,
ponieważ art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej przenosi odpowiedzialność za
zaległości składkowe na członka lub byłego członka zarządu dłużnej spółki
handlowej, powstałe w okresie, w którym pełnili te funkcje, jeżeli egzekucja ze
znanego wierzycielowi majątku spółki okazała się w całości lub w części
bezskuteczna, a odpowiedzialny członek zarządu nie wskazał w postępowaniu
egzekucyjnym na inne mienie spółki, z którego egzekucja umożliwiała zaspokojenie
tych zaległości w znacznej części. Przepis ten nie został ustanowiony dla ochrony
dłużników, ale w celu zabezpieczenia należności składkowych wierzyciela (organu
ubezpieczeń społecznych), który dla odzyskania tych należności wskazuje na
bezskuteczność egzekucji skierowanej do znanych lub ujawnionych wierzycielowi w
postępowaniu egzekucyjnym składników majątku dłużnej spółki. Przepis ten nie
wymaga natomiast wykazania przez wierzyciela należności składkowych
bezskuteczności egzekucji kierowanej do całego majątku (podkreślenie SN) dłużnej
10
spółki, co przecież wymagałoby żmudnego poszukiwania lub domyślania się za
dłużnika jego potencjalnego majątku. Powyższe uzasadnia stanowisko, że
unormowania zawarte w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przenoszą odpowiedzialność za
zaległości składkowe spółki z o.o. na członka lub byłego członka zarządu dłużnej
spółki, powstałe w okresie, w którym pełnili te funkcje, jeżeli egzekucja ze znanego
organowi ubezpieczeń społecznych (wierzycielowi) majątku spółki okazała się w
całości lub w części bezskuteczna, a odpowiedzialni członkowie zarządu nie
wskazali w postępowaniu egzekucyjnym innego mienia spółki, z którego egzekucja
umożliwiała zaspokojenie tych zaległości w znacznej części. Przepisy te nie zostały
ustanowione dla ochrony dłużników, ale w celu zabezpieczenia należności
składkowych wierzyciela (organu ubezpieczeń społecznych), który dla odzyskania
tych należności wskazuje na bezskuteczność egzekucji skierowanej do znanych lub
ujawnionych wierzycielowi w postępowaniu egzekucyjnym składników majątku
dłużnej spółki.
Powyższe okoliczności uzasadniały także zarzut naruszenia art. 328 § 2 w
związku z art. 391 k.p.c., ponieważ Sąd Apelacyjny nie uzasadnił poglądu, jakoby
orzeczenie Sądu pierwszej instancji „zapadło w warunkach błędnego ustalenia
faktycznego przyjętego za podstawę wyrokowania”, skoro równocześnie we
własnych konstatacjach Sądu drugiej instancji zabrakło wykazania negatywnej
przesłanki zwalniającej pozwanego dłużnika od odpowiedzialności za zaległości
składkowe w rozumieniu art. 116 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w związku z art.
31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która wymagałaby stanowczego
ustalenia, że w postępowaniu egzekucyjnym pozwany były członek zarządu dłużnej
spółki wskazywał należące do niej inne mienie, z którego egzekucja umożliwiała
zaspokojenie tych zaległości w znacznej części.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy wyrokował na podstawie art. 39815
k.p.c.