Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 32/08
POSTANOWIENIE
Dnia 29 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Helena Ciepła (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa R. M. i M. M.
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych w W.
Oddziałowi Terenowemu w P.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 maja 2008 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 stycznia 2008 r., sygn. akt II Ca
(…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. odrzucił skargę kasacyjną
pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych w W. Oddział Terenowy w P., jako
niedopuszczalną ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia nieprzekraczającą
kwoty określonej w art. 3982
§ 1 k.p.c. W motywach stwierdził, że pełnomocnik pozwanej
oznaczył wartość przedmiotu zaskarżenia w apelacji na kwotę 30.000 (trzydziestu
tysięcy) zł i w tej samej wysokości oznaczył wartość przedmiotu zaskarżenia w skardze
kasacyjnej.
W zażaleniu na to postanowienie pozwana Agencja zakwestionowała zasadność
odrzucenia skargi, podnosząc, że sprawa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z
2
rzeczywistym stanem prawnym nie jest sprawą o świadczenie w rozumieniu art. 393 pkt
1 k.p.c., w związku z czym skarga w takiej sprawie jest, jej zdaniem, dopuszczalna bez
względu na wartość przedmiotu zaskarżenia. Na poparcie powyższego stanowiska
pozwana przytoczyła poglądy Sądu Najwyższego wyrażone w: postanowieniu z dnia 10
października 1997 r., II CZ 120/97; uchwale z dnia 21 października 1948 r., C 476/1948;
wyrokach z dnia 03 marca 2008 r., IV CSK 113/06 i z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN
1614/00.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.
Stanowisko Sądu Okręgowego o odrzuceniu skargi kasacyjnej nie może być
skutecznie zwalczane, bowiem znajduje uzasadnienie w art. 3982
§ 1 k.p.c.
Powołane przez Agencję m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
10 października 1997 r., II CZ 120/97, w którym stwierdzono, że sprawa o uzgodnienie
treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (art. 10 ust. 1 ustawy o
księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r.) nie jest sprawą o świadczenie w
rozumieniu art. 393 pkt 1 k.p.c., wydane zostało na podstawie stanu prawnego
ukształtowanego ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania
cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o
postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 43,
poz. 189). Ówczesny przepis art. 393 pkt 1 k.p.c. przewidywał niedopuszczalność
kasacji m.in. „w sprawach o świadczenie majątkowe, w których wartość przedmiotu
sporu jest niższa niż pięć tysięcy złotych". Tymczasem art. 3982
§ 1 k.p.c. (w nawiązaniu
do nieobowiązującego przepisu art. 3921
k.p.c.) stanowi wyraźnie o „sprawach o prawa
majątkowe".
Zgodnie bowiem z treścią art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest
niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych. Uzależnienie dopuszczalności
skargi kasacyjnej od wartości przedmiotu zaskarżenia wskazuje na to, że chodzi tu o
takie kategorie spraw, w których można określić wartość przedmiotu sporu. Sprawa
należy zatem do kategorii „spraw o prawa majątkowe", jeżeli sformułowane w niej
żądanie będzie miało charakter majątkowy.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że sprawa o uzgodnienie
treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (art. 10 ust. 1 ustawy o
3
księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r.) jest sprawą o prawa majątkowe w
rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 30
października 2002 r., II CZ 125/02 niepubl., z dnia 7 lutego 2003 r., III CZ 5/03, niepubl.,
z dnia 12 maja 2006 r., V CZ 27/06, niepubl., z dnia 15 grudnia 2006 r., III CZ 85/06
niepubl. i z dnia 16 stycznia 2008 r., IV CZ 115/07, niepubl.). Stanowisko to podziela
także Sąd Najwyższy w obecnym składzie.
Pozwana w skardze kasacyjnej oznaczyła wartość przedmiotu zaskarżenia na
kwotę 30.000 (trzydziestu tysięcy), zatem Sąd Okręgowy słusznie uznał ją za
niedopuszczalną w świetle art. 3982
§ 1 k.p.c. i odrzucił.
Z tych przyczyn zażalenie jako bezzasadne oddalono (art. 3941
§ 3 oraz art.
39814
k.p.c.).

II CZ 32/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia