Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 3 czerwca 2008 r.
I UK 405/07
Osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy nie przysłu-
guje świadczenie rehabilitacyjne także wówczas, gdy prawo do renty (wypłaty
tego świadczenia) zostało zawieszone na podstawie art. 104 ust. 7 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) w związku z
osiągnięciem przychodu w kwocie wyższej niż 130% przeciętnego miesięcz-
nego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Pre-
zesa GUS (art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pie-
niężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jedno-
lity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Romualda Spyt, Jolanta
Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 czerwca
2008 r. sprawy z odwołania Augustyna M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Spo-
łecznych-Oddziałowi w K. o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego i zwrot nienależ-
nie pobranego świadczenia, na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku
Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 27
czerwca 2007 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 3 października 2006 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej
Huty-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie zmienił zaskarżoną decyzję
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w K. z dnia 21 lutego 2006 r. w ten
sposób, że przyznał odwołującemu Augustynowi M. prawo do świadczenia rehabilita-
cyjnego na okres od 23 sierpnia 2005 r. do 19 maja 2006 r. oraz zwolnił go z obo-
2
wiązku zwrotu tego świadczenia wypłaconego za okres od 23 sierpnia 2005 r. do 31
stycznia 2006 r. w kwocie 20.768,46 zł wraz z odsetkami w wysokości 618,50 zł.
Sąd ustalił, że w dniu 3 sierpnia 2005 r. Augustyn M. wystąpił z wnioskiem o
przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. Decyzją z dnia 16 września 2005 r. organ
rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do tego świadczenia na okres sześciu mie-
sięcy, tj. od 23 sierpnia 2005 r. do 18 lutego 2006 r., a po rozpoznaniu kolejnego
wniosku z dnia 11 stycznia 2006 r., przedłużył prawo do świadczenia o dalsze trzy
miesiące. W dniu 13 lutego 2006 r., na skutek analizy akt rentowych wnioskodawcy,
stwierdzono, że jest on uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku
z chorobą zawodową przyznanej okresowo do maja 2006 r., której wypłata została
zawieszona od sierpnia 2005 r. w związku z uzyskiwaniem przez odwołującego przy-
chodów w wysokości powodującej taki skutek ustawowy. Odwołujący pobrał świad-
czenie rehabilitacyjne za okres od 23 sierpnia 2005 r. do 31 stycznia 2006 r. w łącz-
nej kwocie 20.768,46 zł.
Sąd Rejonowy wskazał, że na podstawie art. 18 ust. 1 i 7 ustawy z dnia 25
czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.)
świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu za-
siłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja
lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Prawo do świadczenia rehabilitacyj-
nego nie przysługuje natomiast, między innym, osobie uprawnionej do renty z tytułu
niezdolności do pracy. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że tylko przesłanka w
postaci efektywnego pobierania świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do
pracy stanowi o pozbawieniu ubezpieczonego świadczenia rehabilitacyjnego. Od-
wołujący nie pobierał natomiast świadczenia rentowego, bowiem prawo do renty zo-
stało zawieszone na podstawie art. 104 ust. 7 ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze
zm.) w związku z osiąganym przychodem i tym samym był uprawniony do świadcze-
nia rehabilitacyjnego w spornym okresie, a wypłacona mu z tego tytułu łącznie z od-
setkami kwota 21.386,96 zł nie może być uznana za nienależnie pobraną w znacze-
niu nadanym przez przepisy art. 84 ust. 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych.
Sąd Okręgowy-Sąd Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie, rozpoznając
sprawę na skutek apelacji organu rentowego, przeprowadził uzupełniające postępo-
3
wanie dowodowe i poczynił własne ustalenia, z których wynikało, że decyzją organu
rentowego z dnia 8 marca 2000 r. odwołującemu przyznano prawo do renty z tytułu
częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na okres od 1
grudnia 1999 r. do 28 lutego 2001 r., a następnie na dalsze okresy, aż do 31 maja
2006 r. Ponadto Sąd ustalił, że odwołujący posiada wyższe wykształcenie techniczne
inżyniera budowlanego, a po uzyskaniu prawa do renty z tytułu częściowej niezdol-
ności do pracy pozostawał w zatrudnieniu. Z powodu złamania lewej piszczeli, któ-
rego doznał na skutek upadku w czasie jazdy na nartach, wnioskodawca był niezdol-
ny do pracy z prawem do zasiłku chorobowego od 22 lutego do 22 sierpnia 2005 r. W
dniu 2 sierpnia 2005 r. odwołujący złożył wniosek o zawieszenie prawa do renty z
uwagi na osiąganie przychodu przekraczającego 130% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy. Następnego dnia, 3 sierpnia 2005 r., złożył
wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, umieszczając we wniosku informację, że nie
jest osobą uprawnioną do renty, ani też nie jest choćby częściowo niezdolny do
pracy. Orzeczeniem z dnia 30 sierpnia 2005 r. lekarz orzecznik uznał, że odwołujący
jest nadal niezdolny do pracy zarobkowej, ale rokuje odzyskanie takiej zdolności po
dalszym leczeniu. Organ rentowy decyzją z dnia 16 września 2005 r. przyznał odwo-
łującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres sześciu miesięcy, od 23
sierpnia 2005 r. do 18 lutego 2006 r. W dniu 11 stycznia 2006 r. odwołujący złożył
kolejny wniosek o przedłużenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy
okres i również w tym wniosku nie podał, że ma ustalone prawo do renty i że został
uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy. Na obu wnioskach znajduje się po-
uczenie, iż świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do renty z
tytułu niezdolności do pracy.
Sąd drugiej instancji stwierdził, że wnioskodawca zarówno w dniu składania
wniosków o świadczenie rehabilitacyjne, jak i w dniu wydania decyzji przyznającej
prawo do tego świadczenia miał ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdol-
ności do pracy w związku z chorobą zawodową, mimo że faktycznie renty tej nie po-
bierał. Jednakże, zdaniem Sądu odwoławczego, inaczej niż przyjął Sąd pierwszej
instancji, uprawnienie do świadczenia rentowego, jakim legitymował się odwołujący,
stanowi wystarczającą przesłankę do pozbawienia go prawa do świadczenia rehabi-
litacyjnego niezależnie od tego, czy świadczenie to było faktycznie przez niego po-
bierane, czy też nie. Tym samym Sąd drugiej instancji uznał za słuszne zarzuty ape-
4
lującego o naruszeniu zaskarżonym wyrokiem art. 18 ust. 7 ustawy o świadczeniach
pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa.
Sąd Okręgowy wskazał ponadto, że wnioskodawca świadomie wprowadził w
błąd organ rentowy, składając niezgodne z prawdą oświadczenia, skoro w dwóch
kolejnych wnioskach zawarł informację, że nie ma prawa do renty oraz że nie jest
częściowo niezdolny do pracy, choć świadczenia rentowe były mu wypłacane już od
grudnia 1999 r. i był wielokrotnie badany przez komisje lekarskie pod kątem niezdol-
ności do pracy, były mu także doręczane decyzje ZUS. W ocenie Sądu treść po-
uczenia na wnioskach była czytelna, jasna i zrozumiała. Wnioskodawca wypełniał
wnioski samodzielnie, a ich podpisanie musi być uznane za równoznaczne z wpro-
wadzeniem organu rentowego w błąd w celu uzyskania świadczenia. W takiej sytua-
cji pobrane przez odwołującego świadczenie rehabilitacyjne było świadczeniem nie-
należnym i podlegającym zwrotowi zgodnie z art. 84 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy-Sąd Ubezpieczeń Społecznych
w Krakowie wyrokiem z dnia 27 czerwca 2007 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu
Rejonowego w Krakowie z dnia 3 października 2006 r. i odwołanie Augustyna M.
oddalił.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wywiódł odwołujący, który zaskarżając go w
całości, zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 18 ust. 7
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przez błędną jego wykładnię i niewła-
ściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że świadczenie rehabilitacyjne nie
przysługuje osobie, w stosunku do której ustalono prawo do renty, lecz renty tej nie
pobiera w związku z jej zawieszeniem na podstawie art. 104 ust. 7 ustawy o z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), a także naruszenie prawa
procesowego, to jest art. 328 § 2 k.p.c., poprzez pominięcie w treści uzasadnienia
wyjaśnienia przyjętej podstawy prawnej wyroku, skutkującej brakiem możliwości
ustosunkowania się do motywów rozstrzygnięcia. Opierając skargę na takich pod-
stawach, odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach Sądowi drugiej instancji,
ewentualnie o zmianę tego wyroku poprzez oddalenie apelacji strony pozwanej i
zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu.
5
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, że sam
fakt, iż odwołujący był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy pozbawia
go możliwości nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w sytuacji, gdy jego
prawo do renty było zawieszone na podstawie art. 104 ust. 7 ustawy o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i efektywnie świadczenia tego nie
pobierał. Zdaniem skarżącego, dokonana przez Sąd Okręgowy wykładnia art. 18 ust.
7 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa jest sprzeczna z ratio legis tego przepisu i w sposób nieuzasadniony
pozbawia odwołującego prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Motywując zarzut
naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., skarżący wskazał natomiast, że Sąd uchybił obowiąz-
kowi należytego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części dotyczącej wyjaśnienia
podstawy prawnej wyroku, bowiem nie wskazał, na czym polega błąd w wykładni
dokonanej przez sąd pierwszej instancji skutkującej zmianą zaskarżonej decyzji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Z utrwalonego orzecz-
nictwa Sądu Najwyższego wynika, że naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. może stanowić
uzasadnioną podstawę skargi kasacyjnej o tyle, o ile uzasadnienie zaskarżonego
orzeczenia nie pozwala na kontrolę kasacyjną tego orzeczenia. Tylko bowiem w ta-
kim wypadku uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ
na wynik sprawy. Zarzut skarżącego w tym zakresie ogranicza się do rzekomego
braku w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego wyjaśnienia przyjętej podstawy
prawnej wyroku. Nie można jednak uznać go za uzasadniony, skoro w motywach
swojego orzeczenia Sąd drugiej instancji przywołał zarówno art. 18 ust. 7 ustawy z
dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia o
prawie do świadczenia rehabilitacyjnego, dokonując jednocześnie jego wykładni,
kwestionowanej skargą kasacyjną, jak i art. 84 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych co do orzeczenia o nienależnym charakterze
pobranego przez wnioskodawcę świadczenia i obowiązku jego zwrotu. Nie ma zatem
przesłanek do stwierdzenia, ażeby uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji w tym
zakresie dotknięte było brakami uniemożliwiającymi kontrolę kasacyjną zaskarżone-
6
go orzeczenia, a tym samym zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. nie może być
uwzględniony.
Nie ma też podstaw do uznania za trafny zarzutu naruszenia art. 18 ust. 7
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Świadczeniem rehabilitacyjnym chro-
niona jest czasowa niezdolność do pracy dotychczasowej. Przysługuje ono bowiem
ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do
pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do
pracy (art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Jest to zatem świadczenie przewidziane „na
dokończenie leczenia”, a więc ma na celu zapewnienie pracownikowi materialnego
zabezpieczenia na okres prowadzonego nadal leczenia lub rehabilitacji. Świadczenie
rehabilitacyjne, zapewniając pracownikowi środki utrzymania w okresie po wyczer-
paniu prawa do zasiłku chorobowego, ale przed stwierdzeniem niezdolności do pracy
uzasadniającej prawo do renty jest więc swego rodzaju świadczeniem przejściowym
pomiędzy zasiłkiem chorobowym a rentą, a jego zadaniem - zapewnienie w tym
okresie ubezpieczonemu środków utrzymania. Stąd tego rodzaju ochrona ubezpie-
czeniowa nie przysługuje wówczas, gdy dana osoba w tym czasie, który jest jej jesz-
cze niezbędny do kontynuowania leczenia lub przeprowadzenia rehabilitacji jest
materialnie zabezpieczona, bo ma uprawnienie do emerytury lub renty z tytułu nie-
zdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub do
świadczenia przedemerytalnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia (art. 18 ust.
7 ustawy zasiłkowej).
Nie ma przy tym racji skarżący, że zawieszenie prawa do renty z tytułu nie-
zdolności do pracy w związku z osiąganiem określonych ustawą przychodów pozba-
wia go przymiotu osoby uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy w rozu-
mieniu art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej. Tego rodzaju rozumowanie nie znajduje
oparcia ani w wykładni językowej, ani też funkcjonalnej analizowanego przepisu.
Ustawodawca posługuje się w nim bowiem pojęciem „osoby uprawnionej” do renty z
tytułu niezdolności do pracy, które nie jest tożsame z pojęciem: „osoby pobierającej”
aktualnie takie świadczenie. Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998
r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst:
Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), powoływanej dalej jako; „ustawa o emerytu-
rach i rentach”, prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego powstaje z dniem
spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Ustalenie
7
prawa do świadczenia wymaga jednakże deklaratywnej decyzji organu rentowego
indywidualizującej to prawo (art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74
ze zm.), wydawanej na wniosek osoby zainteresowanej (art. 116 ust. 1 ustawy o
emeryturach i rentach odnośnie do renty z tytułu niezdolności do pracy). Uprawnio-
nym do renty z tytułu niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ubezpieczenio-
wych jest zatem ten, kto spełnił wymagane ustawą warunki, co zostało potwierdzone
decyzją organu rentowego, wydaną na wniosek osoby zainteresowanej. Nie budzi
wątpliwości, że sytuacja skarżącego odpowiada opisanej powyżej, skoro spełnił wa-
runki uprawniające go do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą
zawodową, co znalazło odzwierciedlenie w stosownej decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. Jest więc osobą uprawnioną do renty z tytułu niezdolności do pracy w
myśl art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej, czego nie może zmienić okoliczność, iż przez
pewien czas świadczenia tego nie pobierał w związku z osiąganiem określonych
ustawą o emeryturach i rentach przychodów. Zawarte w art. 104 ust. 7 ustawy o
emeryturach i rentach sformułowanie o zawieszeniu prawa do emerytury, renty z ty-
tułu niezdolności do pracy oraz renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna
osoba, w razie osiągania przychodu w kwocie wyższej niż 130 % przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Pre-
zesa Głównego Urzędu Statystycznego, nie oznacza bowiem pozbawienia (nawet
przejściowo) uprawnienia do tego świadczenia, a jedynie de facto wstrzymanie jego
wypłaty na pewien czas.
Wbrew twierdzeniom skarżącego, takiej interpretacji art. 18 ust. 7 ustawy za-
siłkowej nie stoi też na przeszkodzie ratio legis tego przepisu, którym jest pozbawie-
nie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego takich ubezpieczonych, którzy posiadają
określone w nim środki materialne, pozwalające utrzymać się w okresie niezbędnym
do kontynuowania leczenia lub prowadzenia rehabilitacji.
Prawo do emerytur i rent (według sformułowania ustawowego, a właściwie
prawo do realizacji - wypłaty - przyznanych świadczeń) ulega zawieszeniu lub świad-
czenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 104 -106 ustawy o
emeryturach i rentach. Wskazane wyżej przepisy stanowią po pierwsze, że prawo do
świadczeń powstaje z mocy prawa - po spełnieniu warunków określonych w przepi-
sach, a po drugie, że realizacja tego prawa (wypłata) ulega zawieszeniu lub świad-
czenia te ulegają zmniejszeniu (na zasadach określonych w ustawie) w razie osiąga-
8
nia przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia spo-
łecznego. Przesłanką zawieszenia prawa do (wypłaty) świadczenia - emerytury, renty
z tytułu niezdolności do pracy lub renty rodzinnej dla jednego uprawnionego - jest
osiągnięcie przychodu w kwocie wyższej niż 130% przeciętnego miesięcznego wy-
nagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Główne-
go Urzędu Statystycznego (kwota graniczna górna). W razie osiągania przychodu w
kwocie przekraczającej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał
kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystyczne-
go, nie wyższej jednak niż 130% tej kwoty (kwota graniczna dolna), świadczenie
ulega zmniejszeniu o kwotę przekroczenia.
Instytucja zawieszania prawa do świadczenia została wprowadzona do pol-
skiego porządku prawnego ustawą z dnia 28 marca 1958 r. o zmianie przepisów o
rentach i zaopatrzeniach (Dz.U. Nr 21, poz. 93) i wyrażała, podobnie jak i późniejsza
ustawa z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pra-
cowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 3, poz. 6) ogólną zasadę, że renta starcza (emerytu-
ra) ulega zawieszeniu na czas wykonywania zatrudnienia lub posiadania dochodów z
innych źródeł. Ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pra-
cowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) stopniowo rozluźniała tę zasa-
dę. Początkowo prawo do świadczenia ulegało zawieszeniu w razie wykonywania za-
trudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy (art. 81 pkt 1), by przejść przez art. 24
ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach
ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze
zm.) do zawieszenia prawa do emerytury lub renty w razie osiągania określonych
dochodów. Ogólnie rzecz ujmując, można powiedzieć, że do dnia 31 grudnia 1998 r.
- data wejścia w życie obecnie obwiązującej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - spowodowane to było
osiąganiem wynagrodzenia lub dochodu w określonej wysokości z tytułu wykonywa-
nia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo pozarolniczej działalności gospo-
darczej. Przepisy te służą wyeliminowaniu równoczesnego pobierania w pełnej wy-
sokości dwu świadczeń - emerytury czy renty i wynagrodzenia za pracę. Zawieszenie
prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu osiągnięcia określonego pu-
łapu przychodów z innej działalności można zatem uznać za równoznaczne ze
stwierdzeniem, iż wypłacone do chwili zawieszenia w danym roku kalendarzowym
świadczenia z ubezpieczenia społecznego stanowią wraz z dodatkowymi przycho-
9
dami kwotę co najmniej odpowiadającą tej kwocie, którą otrzymałby ubezpieczony,
gdyby jedyne źródło jego utrzymania stanowiła renta z tytułu niezdolności do pracy.
Poziom jego zabezpieczenia materialnego nie jest zatem niższy od tego, który za-
pewniałoby wypłacanie świadczenia z ubezpieczenia społecznego przez cały rok
kalendarzowy. Inaczej rzecz ujmując, sytuacja finansowa takiej osoby nie jest gorsza
niż tej, która środki do życia czerpie wyłącznie z renty z tytułu niezdolności do pracy.
Nie ma więc żadnych powodów do stwierdzenia, że pozbawienie prawa do świad-
czenia rehabilitacyjnego osoby, której prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
(jego wypłata) zostało zawieszone z powodu osiągania dodatkowych przychodów
pozostaje w sprzeczności z celem, któremu służyć ma to świadczenie, a polegają-
cym na zabezpieczeniu bytu materialnego przez czas niezbędny do odzyskania
zdolności do pracy. Ubezpieczony w takiej sytuacji ma bowiem zapewnione środki
utrzymania przynajmniej takie, jakie by uzyskał, pobierając wyłącznie rentę przez
cały rok kalendarzowy.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi
kasacyjnej i z mocy art. 39814
k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================