Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 309/08
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 24 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie W. T.
skazanego z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i inne
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 24 października 2008 r.
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt […]
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w M. z dnia 12 listopada
2007 r., sygn. akt […]
na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
U Z A S A D N I E N I E
Kasacja uznana została za oczywiście bezzasadną, albowiem pod
pozorem kwestionowania prawidłowości zastosowania prawa materialnego
(zarzut obrazy art. 177 § 2 k.k. w związku z przepisami prawa o ruchu
drogowym) w istocie zmierza do poddania kontroli kasacyjnej poczynione
w sprawie ustalenia faktyczne. Tym samym skarżący domaga się
2
przeprowadzenia trójinstancyjnej kontroli odwoławczej, która nie jest
dopuszczalna w polskim procesie karnym. Jedynym zagadnieniem z punktu
widzenia prawidłowości zastosowania prawa materialnego jest podniesiona
w kasacji kwestia interpretacji przepisów ruchu drogowego odnośnie do
obowiązku stosowania przez kierującego pojazdem świateł drogowych.
Zgodnie z art. 51 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (tekst jednolity Dz. U, z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm. – dalej
w skrócie p.r.d.) w czasie od zmierzchu do świtu, na nieoświetlonych
drogach, zamiast świateł mijania lub łącznie z nimi, kierujący pojazdem
może używać świateł drogowych, o ile nie oślepi innych kierujących albo
pieszych poruszających się w kolumnie. Przepis ten, jak słusznie zauważył
w kasacji skarżący, nie nakłada na kierującego pojazdem obowiązku
stosowania świateł drogowych. Jednakże nie można go odczytywać w
oderwaniu od innych przepisów ruchu drogowego. Innymi słowy w
określonych okolicznościach wynikających z warunków ruch drogowego
stosowanie świateł drogowych będzie konieczne dla zapewnienia
bezpiecznego porusza się po drodze. Wskazać w zawiązku z tym należy na
przepis art. 19 ust. 1 p.r.d., który nakłada na kierującego pojazdem
obowiązek poruszania się z prędkością bezpieczną zapewniającą
panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się
odbywa, w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi (…). W
świetle tego przepisu prędkość pojazdu powinna zostać dostosowana m.in.
do widoczności drogi, co oznacza w konkretnych warunkach drogowych
związanych z porą nocną i możliwością poruszania się z większą
prędkością, konieczność stosowania świateł drogowych. Wówczas bowiem
wymaga tego zasada ostrożności (art. 3 ust. 1 p.r.d.), którą należy odczytać
jako nałożony na uczestnika ruchu obowiązek podjęcia wszelkich działań
zapewniających bezpieczeństwo ruchu drogowego. W realiach
rozpoznawanej sprawy, jak wynika z opinii biegłego do spraw ruchu
3
drogowego, oskarżony jechał z prędkością blisko 100 km/h., zaś
dozwolona prędkość administracyjna wynosiła 70 km/h. Z taką prędkością
oskarżony poruszał się w porze nocnej po drodze bez sztucznego
oświetlenia przy włączonych jedynie światłach mijania, choć nie było
żadnych przeszkód do użycia świateł drogowych. Z opinii biegłego wynika
również, że poruszając się z włączonymi światłami drogowymi oskarżony
miał możliwość podjęcia skutecznego manewru obronnego i uniknięcia
potrącenia nieprawidłowo poruszającego się pieszego, gdyby prowadził
pojazd z dozwoloną prędkością 70 km/h. Wskazane powyżej okoliczności
były przedmiotem rozważań Sądu odwoławczego w związku z zarzutem
apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego. Należy więc stwierdzić, że
kontrola odwoławcza przeprowadzona została prawidłowo zgodnie z
wymogiem przepisu art. 433 par. 1 i 2 k.p.k. Nie ulega też wątpliwości, że
pieszy poruszał się po drodze w sposób nieprawidłowy. Jednakże, jak
wynika z ustaleń faktycznych i oceny prawnej zachowania oskarżonego
przedstawionej przez Sąd Rejonowy i zaakceptowanej przez Sąd
Okręgowy, oskarżony kierując pojazdem, naruszył również przepisy ruchu
drogowego, co pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym
wypadkiem drogowym. Tym samym prawidłowo przypisano oskarżonemu
sprawstwo przestępstwa z art. 177 par. 2 k.k. w zw. z art. 178 par. 1 k.k.
Z tych wszystkich względów kasacja jako oczywiście bezzasadna
została oddalona, a na podstawie art. 636 par. 1 w zw. z art. 518 k.p.k.
obciążono skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.