II CNP 124/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 124/08
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 grudnia 2008 r.,
skargi B. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego w K. z dnia 9 lipca 2008 r., sygn. akt VII Cz (…)
wydanego w sprawie z wniosku B. S.
przeciwko (…) Spółdzielni Mieszkaniowej "P.(…)" w K. o zobowiązanie do złożenia
oświadczenia woli,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wniesiona przez powódkę B. S. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 lipca 2008 r. podlegała
odrzuceniu.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem w
części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
2
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Należy podkreślić, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną lub skargę o
wznowienie postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub
uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
orzeczenia (Zob. J. Gudowski w: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego,
Część pierwsza - Postępowanie rozpoznawcze, Część druga – Postępowanie
zabezpieczające, wyd. 2, tom 2, red. T. Ereciński, Warszawa 2007, s. 327).
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi
„wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić i przedstawić w
skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości oraz w drodze
stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco uzasadnić. Zawarte w
niniejszej skardze stwierdzenia nie poparte wskazaniem przepisów prawa nie mogą być
uznane za prawidłowe (wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c.
Stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. jednym z wymogów prawidłowego
sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
jest wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne
(powinno to nastąpić w wydzielonej części redakcyjnej skargi). W niniejszej skardze
powołano jej podstawy, nie wskazano natomiast przepisu prawa, z którym
kwestionowane orzeczenie ma być sprzeczne. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że
mimo popełnionych uchybień prawnych ostateczna treść wyroku sądu może
odpowiadać prawu. Dlatego też ustawodawca uznał, że wskazanie przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest, zdaniem autora skargi, niezgodne należeć powinno,
do tzw. konstrukcyjnych wymagań skargi.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Na tej podstawie orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 grudnia 2008 r.,
skargi B. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego w K. z dnia 9 lipca 2008 r., sygn. akt VII Cz (…)
wydanego w sprawie z wniosku B. S.
przeciwko (…) Spółdzielni Mieszkaniowej "P.(…)" w K. o zobowiązanie do złożenia
oświadczenia woli,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wniesiona przez powódkę B. S. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 lipca 2008 r. podlegała
odrzuceniu.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem w
części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
2
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Należy podkreślić, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną lub skargę o
wznowienie postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub
uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
orzeczenia (Zob. J. Gudowski w: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego,
Część pierwsza - Postępowanie rozpoznawcze, Część druga – Postępowanie
zabezpieczające, wyd. 2, tom 2, red. T. Ereciński, Warszawa 2007, s. 327).
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi
„wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić i przedstawić w
skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości oraz w drodze
stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco uzasadnić. Zawarte w
niniejszej skardze stwierdzenia nie poparte wskazaniem przepisów prawa nie mogą być
uznane za prawidłowe (wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c.
Stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. jednym z wymogów prawidłowego
sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
jest wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne
(powinno to nastąpić w wydzielonej części redakcyjnej skargi). W niniejszej skardze
powołano jej podstawy, nie wskazano natomiast przepisu prawa, z którym
kwestionowane orzeczenie ma być sprzeczne. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że
mimo popełnionych uchybień prawnych ostateczna treść wyroku sądu może
odpowiadać prawu. Dlatego też ustawodawca uznał, że wskazanie przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest, zdaniem autora skargi, niezgodne należeć powinno,
do tzw. konstrukcyjnych wymagań skargi.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Na tej podstawie orzeczono jak w sentencji.