III CNP 1/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 1/09
POSTANOWIENIE
Dnia 9 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa R.W.
przeciwko P. S.A.
o ustalenie istnienia umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 kwietnia 2009 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt [...],
1. odrzuca skargę;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200
(jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania przed Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
2
Niniejsza skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia narusza art. 4245
§ 1 pkt 6 k.p.c., zgodnie z którym jednym
z niezbędnych elementów takiej skargi jest wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie jest środkiem prawnym (ani zwyczajnym, ani
nadzwyczajnym), który służyłby do kwestionowania prawomocnych orzeczeń
sądów II instancji i byłby surogatem skargi kasacyjnej w sprawach, w których
skarga kasacyjna nie przysługuje. Taką funkcję skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia zdaje się widzieć skarżący, czego dowodem
jest, że w analizowanej właśnie sprawie najpierw złożył skargę kasacyjną, a gdy
została ona odrzucona ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu sporu
(odrzucenie to zakwestionował zażaleniem, które Sąd Najwyższy oddalił), to
wystąpił właśnie z niniejszą skargą. Tymczasem skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie prowadzi w żadnym
wypadku do podważenia rozstrzygnięcia i ponownego merytorycznego
rozpatrywania sprawy. Zmierza ona wyłącznie do wydania przez Sąd Najwyższy
orzeczenia prejudycjalnego, umożliwiającego dochodzenie ewentualnego
odszkodowania od Skarbu Państwa za wadliwe orzeczenie sądowe. Konsekwencją
opisanego charakteru i celu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia są jej wymagania wskazane w art. 4245
§ 1 k.p.c.,
a wśród nich wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Choć zatem badana skarga zawiera tzw. „wnioski skargi”, to mimo, że mówią one
o żądaniu stwierdzenia niezgodności wyroku z prawem, to dalej występuje żądanie
uchylenia kwestionowanego wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania sądowi niższej instancji. W ten sposób jest to w istocie wniosek, jaki
można zawrzeć w skardze kasacyjnej, lecz nie w skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Nie jest bowiem możliwe,
nawet przy hipotetycznym przyznaniu racji skarżącemu, wydanie orzeczenia
zgodnego z jego wnioskiem, zatem z punktu widzenia art. 4245
§ 1 pkt 6 k.p.c.
należy przyjąć, że skarga nie zawiera niezbędnego wniosku o stwierdzenie
3
niezgodności orzeczenia z prawem, a jedynie pozór takiego wniosku. W takim
stanie rzeczy skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa R.W.
przeciwko P. S.A.
o ustalenie istnienia umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 kwietnia 2009 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt [...],
1. odrzuca skargę;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200
(jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania przed Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
2
Niniejsza skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia narusza art. 4245
§ 1 pkt 6 k.p.c., zgodnie z którym jednym
z niezbędnych elementów takiej skargi jest wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie jest środkiem prawnym (ani zwyczajnym, ani
nadzwyczajnym), który służyłby do kwestionowania prawomocnych orzeczeń
sądów II instancji i byłby surogatem skargi kasacyjnej w sprawach, w których
skarga kasacyjna nie przysługuje. Taką funkcję skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia zdaje się widzieć skarżący, czego dowodem
jest, że w analizowanej właśnie sprawie najpierw złożył skargę kasacyjną, a gdy
została ona odrzucona ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu sporu
(odrzucenie to zakwestionował zażaleniem, które Sąd Najwyższy oddalił), to
wystąpił właśnie z niniejszą skargą. Tymczasem skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie prowadzi w żadnym
wypadku do podważenia rozstrzygnięcia i ponownego merytorycznego
rozpatrywania sprawy. Zmierza ona wyłącznie do wydania przez Sąd Najwyższy
orzeczenia prejudycjalnego, umożliwiającego dochodzenie ewentualnego
odszkodowania od Skarbu Państwa za wadliwe orzeczenie sądowe. Konsekwencją
opisanego charakteru i celu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia są jej wymagania wskazane w art. 4245
§ 1 k.p.c.,
a wśród nich wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Choć zatem badana skarga zawiera tzw. „wnioski skargi”, to mimo, że mówią one
o żądaniu stwierdzenia niezgodności wyroku z prawem, to dalej występuje żądanie
uchylenia kwestionowanego wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania sądowi niższej instancji. W ten sposób jest to w istocie wniosek, jaki
można zawrzeć w skardze kasacyjnej, lecz nie w skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Nie jest bowiem możliwe,
nawet przy hipotetycznym przyznaniu racji skarżącemu, wydanie orzeczenia
zgodnego z jego wnioskiem, zatem z punktu widzenia art. 4245
§ 1 pkt 6 k.p.c.
należy przyjąć, że skarga nie zawiera niezbędnego wniosku o stwierdzenie
3
niezgodności orzeczenia z prawem, a jedynie pozór takiego wniosku. W takim
stanie rzeczy skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.