IV CZ 39/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZ 82/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 39/09
POSTANOWIENIE
Dnia 13 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa W.Z.
przeciwko M.S., J.K., B.K. i „P.” Spółce z o.o.
o nakazanie dokonania naprawy i zapewnienie lokalu zamiennego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 maja 2009 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 4 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z dnia 4 marca 2009 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tegoż Sądu z dnia 30 października 2008 r. wskazując
na niedopuszczalność tej skargi z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą
niż pięćdziesiąt tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie powód wniósł o jego uchylenie
zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 3982
§ 1 w związku z art. 25 k.p.c.
przez jego błędne zastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Określenie wartości przedmiotu sporu następuje według sumy właściwej
w chwili wniesienia pozwu i tak określona wartość pozostaje niezmienna do końca
postępowania, chyba że w dalszym jego toku nastąpi zmiana powództwa
pociągająca za sobą zmianę wartości przedmiotu sporu (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 14 listopada 1997 r.. III CZ 82/97, nie publ.). Powód określił
wartość przedmiotu sporu w pozwie na kwotę 15.000 zł i nie została ona
zweryfikowana przez Sąd pierwszej instancji. Taką samą kwotą powód określił
wartość przedmiotu zaskarżenia w apelacji. Sąd drugiej instancji nie miał więc
podstaw do sprawdzenia tej wartości w oparciu o art. 25 w związku z art. 368 § 2
in fine k.p.c.
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, strona nie może w skardze
kasacyjnej podać wartości przedmiotu zaskarżenia wyższej niż wartość przedmiotu
sporu ani wartości przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu apelacyjnym.
Oczekiwane przez skarżącego sprawdzenie wartość przedmiotu zaskarżenia przez
Sąd drugiej instancji nie mogłoby zatem doprowadzić do ustalenia tej wartości na
poziomie przesądzającym o dopuszczalności wniesionej skargi kasacyjnej.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 13 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa W.Z.
przeciwko M.S., J.K., B.K. i „P.” Spółce z o.o.
o nakazanie dokonania naprawy i zapewnienie lokalu zamiennego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 maja 2009 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 4 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z dnia 4 marca 2009 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tegoż Sądu z dnia 30 października 2008 r. wskazując
na niedopuszczalność tej skargi z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą
niż pięćdziesiąt tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie powód wniósł o jego uchylenie
zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 3982
§ 1 w związku z art. 25 k.p.c.
przez jego błędne zastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Określenie wartości przedmiotu sporu następuje według sumy właściwej
w chwili wniesienia pozwu i tak określona wartość pozostaje niezmienna do końca
postępowania, chyba że w dalszym jego toku nastąpi zmiana powództwa
pociągająca za sobą zmianę wartości przedmiotu sporu (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 14 listopada 1997 r.. III CZ 82/97, nie publ.). Powód określił
wartość przedmiotu sporu w pozwie na kwotę 15.000 zł i nie została ona
zweryfikowana przez Sąd pierwszej instancji. Taką samą kwotą powód określił
wartość przedmiotu zaskarżenia w apelacji. Sąd drugiej instancji nie miał więc
podstaw do sprawdzenia tej wartości w oparciu o art. 25 w związku z art. 368 § 2
in fine k.p.c.
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, strona nie może w skardze
kasacyjnej podać wartości przedmiotu zaskarżenia wyższej niż wartość przedmiotu
sporu ani wartości przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu apelacyjnym.
Oczekiwane przez skarżącego sprawdzenie wartość przedmiotu zaskarżenia przez
Sąd drugiej instancji nie mogłoby zatem doprowadzić do ustalenia tej wartości na
poziomie przesądzającym o dopuszczalności wniesionej skargi kasacyjnej.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).