III KRS 7/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Wyrok z dnia 15 lipca 2009 r.
III KRS 7/09
Kandydat na stanowisko sędziego nie ma roszczenia o nabór do służby.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Małgorzata
Gersdorf (sprawozdawca), Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lipca 2009 r. sprawy z
odwołania Małgorzaty R. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa [...] z dnia 8 paź-
dziernika 2008 r., w sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia
urzędu sędziego
o d d a l i ł odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Skarżąca Małgorzata R. zgłosiła swą kandydaturę na wolne stanowisko sę-
dziego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w W., obwieszczone w Monitorze
Polskim z dnia 27 marca 2008 r. Na 5 wolnych stanowisk zgłoszone zostało, łącznie
ze skarżącą, 12 kandydatur.
Sprawozdanie w przedmiocie kwalifikacji i przydatności skarżącej na stanowi-
sko sędziego zawierało ocenę bardzo dobrą. Kolegium WSA w W. na posiedzeniu w
dniu 19 czerwca 2008 r. jednogłośnie oceniło skarżącą na ocenę wyróżniającą. Na
posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego Sędziów WSA w W. w dniu 26 czerwca 2008 r.
skarżąca otrzymała 5 głosów poparcia na 78 osób uczestniczących w głosowaniu,
znacznie mniej niż pozostali kandydaci.
Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą [...] z dnia 8 października 2008 r. posta-
nowiła, że kandydatura skarżącej nie zostanie przedstawiona Prezydentowi RP z
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu sędziego WSA w W. W uzasadnieniu
uchwały wskazano, że skarżąca - w przeciwieństwie do innych kandydatów - nie zo-
stała obdarzona zaufaniem środowiska sędziowskiego. Ponadto, zdaniem Rady,
2
skarżąca - jakkolwiek posiada ugruntowaną wiedzę - to jednak nie w zakresie przy-
datnym do pracy w WSA.
W skardze na tę uchwałę Małgorzata R. podniosła naruszenie art. 2 ust. 1 pkt
2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz.
1082 ze zm.- zwana dalej ustawa o KRS) oraz wydanego na tej podstawie stanowi-
ska Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 12 stycznia 2005 r. w sprawie zasad doko-
nywania ocen kandydatów na stanowiska sędziowskie w wojewódzkich sądach ad-
ministracyjnych w związku z art. 7, 32 ust. 1 i 2 oraz art. 60 Konstytucji RP, przez
rozpatrzenie kandydatury skarżącej z naruszeniem zasad równości podmiotów i sto-
sowaniem niekonstytucyjnych przesłanek oceny kandydatów, art. 2 ust. 1 pkt 3
ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, z powodu niezastosowania tego przepisu i
nieprzedstawienia kandydatury skarżącej do pełnienia urzędu sędziego a także art.
24 § 4 pkt 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyj-
nych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.), przez przyjęcie, że pomimo przedstawienia
przez Zgromadzenie Ogólne WSA kandydatury skarżącej, jej kandydatura nie zo-
stała rozpatrzona pozytywnie, a także naruszenie § 20 ust. 1 rozporządzenia Prezy-
denta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowe-
go trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą
(Dz.U. Nr 219, poz. 1623) z powodu podjęcia uchwały bez wszechstronnej oceny
wszystkich okoliczności sprawy, a także art. 13 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Są-
downictwa, z powodu wad uzasadnienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istota wszystkich podniesionych w skardze zarzutów sprowadza się do osądu
kryteriów, jakie zadecydowały o odmowie przedstawienia kandydatury skarżącej do
nominacji sędziowskiej.
Na wstępie należy zauważyć, że zakres kognicji Sądu Najwyższego co do
oceny uchwał Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje - zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa - wyłącznie badanie, czy
uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem. Sąd Najwyższy nie ma natomiast
kompetencji do merytorycznego badania kwalifikacji kandydata na sędziego. Analizie
podlega zatem - co do zasady - procedura podejmowania przez KRS rozstrzygnięcia.
Za takim pojmowaniem roli Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie przemawia sta-
3
nowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27
maja 2008 r. w sprawie SK 57/06. W punkcie 5 uzasadnienia Trybunał Konstytucyjny
wskazuje, że prawo do kontroli postępowania w przedmiocie obsadzenia stanowiska
sędziowskiego polega na weryfikacji zgodności z prawem zastosowanej procedury
kwalifikacyjnej kandydata. „Poddanie kontroli sądowej wyników postępowania przed
KRS w indywidualnej sprawie nie może znaczyć, że sąd uczestniczyłby w decydo-
waniu o obsadzie określonego stanowiska sędziowskiego” (pkt 5 in fine uzasadnienia
wyroku Trybunału). Kandydat na stanowisko sędziego nie ma roszczenia o nabór do
służby lecz jedynie roszczenie o sprawiedliwe procedowanie. Z uwagi na powyższe
Sąd Najwyższy może oceniać tylko kwestie proceduralne w zakresie owego „spra-
wiedliwego procedowania”, a KRS została wyposażona przez ustawodawcę w prawo
swobodnej oceny kandydata, która może być podważona tylko w sytuacji przekro-
czenia zakresu swobodnego uznania.
Krajowa Rada Sądownictwa w zaskarżonej uchwale zaprezentowała powody,
dla których zdecydowała się odmówić przedstawienia skarżącej jako kandydata do
nominacji sędziowskiej. Określone zostały elementy, które wzięto pod uwagę przy
podejmowaniu decyzji, przy czym decydujące znaczenie uzyskało poparcie Zgroma-
dzenia Ogólnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Trudno przyjąć, że ele-
ment ten nie ma znaczenia w procesie oceny kandydata, skoro ustawodawca prze-
widuje głosowanie przez ten organ nad kandydaturami, którego wyniki przekazane
zostają Krajowej Radzie Sądownictwa (art. 58 § 2 i 3 u.s.p. w związku z art. 29
p.u.s.a.). Kryterium to było dla Krajowej Rady Sądownictwa decydujące, czego Sąd
Najwyższy z uwagi na założenia generalne i zakres swej kognicji zakwestionować
nie może. Pozbawione podstawy prawnej są zatem zarzuty nieuwzględnienia przez
Krajową Radę Sądownictwa wysokich kwalifikacji zawodowych skarżącej. Element
ten był bowiem także brany pod uwagę przez Krajową Radę Sądownictwa przy kwa-
lifikowaniu kandydatki, co wynika z uzasadnienia uchwały KRS. Nie przyznano mu
jednak oczekiwanego przez skarżąca znaczenia.
Nieuzasadniony całkowicie jest także stawiany przez skarżącą zarzut narusze-
nia art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i wydanego na jej pod-
stawie stanowiska Rady z dnia 12 stycznia 2005 r. Stanowisko to nie ma aktualnie
znaczenia. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK
57/06 utracił moc przepis art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy, stanowiący podstawę do wyda-
wania takiego stanowiska w formie uchwały Krajowej Rady Sądownictwa. De lege
4
lata wcześniej podjęte uchwały w tym przedmiocie nie mogą zatem stanowić jakiej-
kolwiek podstawy normatywnej.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================
III KRS 7/09
Kandydat na stanowisko sędziego nie ma roszczenia o nabór do służby.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Małgorzata
Gersdorf (sprawozdawca), Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lipca 2009 r. sprawy z
odwołania Małgorzaty R. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa [...] z dnia 8 paź-
dziernika 2008 r., w sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia
urzędu sędziego
o d d a l i ł odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Skarżąca Małgorzata R. zgłosiła swą kandydaturę na wolne stanowisko sę-
dziego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w W., obwieszczone w Monitorze
Polskim z dnia 27 marca 2008 r. Na 5 wolnych stanowisk zgłoszone zostało, łącznie
ze skarżącą, 12 kandydatur.
Sprawozdanie w przedmiocie kwalifikacji i przydatności skarżącej na stanowi-
sko sędziego zawierało ocenę bardzo dobrą. Kolegium WSA w W. na posiedzeniu w
dniu 19 czerwca 2008 r. jednogłośnie oceniło skarżącą na ocenę wyróżniającą. Na
posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego Sędziów WSA w W. w dniu 26 czerwca 2008 r.
skarżąca otrzymała 5 głosów poparcia na 78 osób uczestniczących w głosowaniu,
znacznie mniej niż pozostali kandydaci.
Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą [...] z dnia 8 października 2008 r. posta-
nowiła, że kandydatura skarżącej nie zostanie przedstawiona Prezydentowi RP z
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu sędziego WSA w W. W uzasadnieniu
uchwały wskazano, że skarżąca - w przeciwieństwie do innych kandydatów - nie zo-
stała obdarzona zaufaniem środowiska sędziowskiego. Ponadto, zdaniem Rady,
2
skarżąca - jakkolwiek posiada ugruntowaną wiedzę - to jednak nie w zakresie przy-
datnym do pracy w WSA.
W skardze na tę uchwałę Małgorzata R. podniosła naruszenie art. 2 ust. 1 pkt
2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz.
1082 ze zm.- zwana dalej ustawa o KRS) oraz wydanego na tej podstawie stanowi-
ska Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 12 stycznia 2005 r. w sprawie zasad doko-
nywania ocen kandydatów na stanowiska sędziowskie w wojewódzkich sądach ad-
ministracyjnych w związku z art. 7, 32 ust. 1 i 2 oraz art. 60 Konstytucji RP, przez
rozpatrzenie kandydatury skarżącej z naruszeniem zasad równości podmiotów i sto-
sowaniem niekonstytucyjnych przesłanek oceny kandydatów, art. 2 ust. 1 pkt 3
ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, z powodu niezastosowania tego przepisu i
nieprzedstawienia kandydatury skarżącej do pełnienia urzędu sędziego a także art.
24 § 4 pkt 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyj-
nych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.), przez przyjęcie, że pomimo przedstawienia
przez Zgromadzenie Ogólne WSA kandydatury skarżącej, jej kandydatura nie zo-
stała rozpatrzona pozytywnie, a także naruszenie § 20 ust. 1 rozporządzenia Prezy-
denta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowe-
go trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą
(Dz.U. Nr 219, poz. 1623) z powodu podjęcia uchwały bez wszechstronnej oceny
wszystkich okoliczności sprawy, a także art. 13 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Są-
downictwa, z powodu wad uzasadnienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istota wszystkich podniesionych w skardze zarzutów sprowadza się do osądu
kryteriów, jakie zadecydowały o odmowie przedstawienia kandydatury skarżącej do
nominacji sędziowskiej.
Na wstępie należy zauważyć, że zakres kognicji Sądu Najwyższego co do
oceny uchwał Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje - zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa - wyłącznie badanie, czy
uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem. Sąd Najwyższy nie ma natomiast
kompetencji do merytorycznego badania kwalifikacji kandydata na sędziego. Analizie
podlega zatem - co do zasady - procedura podejmowania przez KRS rozstrzygnięcia.
Za takim pojmowaniem roli Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie przemawia sta-
3
nowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27
maja 2008 r. w sprawie SK 57/06. W punkcie 5 uzasadnienia Trybunał Konstytucyjny
wskazuje, że prawo do kontroli postępowania w przedmiocie obsadzenia stanowiska
sędziowskiego polega na weryfikacji zgodności z prawem zastosowanej procedury
kwalifikacyjnej kandydata. „Poddanie kontroli sądowej wyników postępowania przed
KRS w indywidualnej sprawie nie może znaczyć, że sąd uczestniczyłby w decydo-
waniu o obsadzie określonego stanowiska sędziowskiego” (pkt 5 in fine uzasadnienia
wyroku Trybunału). Kandydat na stanowisko sędziego nie ma roszczenia o nabór do
służby lecz jedynie roszczenie o sprawiedliwe procedowanie. Z uwagi na powyższe
Sąd Najwyższy może oceniać tylko kwestie proceduralne w zakresie owego „spra-
wiedliwego procedowania”, a KRS została wyposażona przez ustawodawcę w prawo
swobodnej oceny kandydata, która może być podważona tylko w sytuacji przekro-
czenia zakresu swobodnego uznania.
Krajowa Rada Sądownictwa w zaskarżonej uchwale zaprezentowała powody,
dla których zdecydowała się odmówić przedstawienia skarżącej jako kandydata do
nominacji sędziowskiej. Określone zostały elementy, które wzięto pod uwagę przy
podejmowaniu decyzji, przy czym decydujące znaczenie uzyskało poparcie Zgroma-
dzenia Ogólnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Trudno przyjąć, że ele-
ment ten nie ma znaczenia w procesie oceny kandydata, skoro ustawodawca prze-
widuje głosowanie przez ten organ nad kandydaturami, którego wyniki przekazane
zostają Krajowej Radzie Sądownictwa (art. 58 § 2 i 3 u.s.p. w związku z art. 29
p.u.s.a.). Kryterium to było dla Krajowej Rady Sądownictwa decydujące, czego Sąd
Najwyższy z uwagi na założenia generalne i zakres swej kognicji zakwestionować
nie może. Pozbawione podstawy prawnej są zatem zarzuty nieuwzględnienia przez
Krajową Radę Sądownictwa wysokich kwalifikacji zawodowych skarżącej. Element
ten był bowiem także brany pod uwagę przez Krajową Radę Sądownictwa przy kwa-
lifikowaniu kandydatki, co wynika z uzasadnienia uchwały KRS. Nie przyznano mu
jednak oczekiwanego przez skarżąca znaczenia.
Nieuzasadniony całkowicie jest także stawiany przez skarżącą zarzut narusze-
nia art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i wydanego na jej pod-
stawie stanowiska Rady z dnia 12 stycznia 2005 r. Stanowisko to nie ma aktualnie
znaczenia. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK
57/06 utracił moc przepis art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy, stanowiący podstawę do wyda-
wania takiego stanowiska w formie uchwały Krajowej Rady Sądownictwa. De lege
4
lata wcześniej podjęte uchwały w tym przedmiocie nie mogą zatem stanowić jakiej-
kolwiek podstawy normatywnej.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================