Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 11/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
Protokolant Bożena Kowalska
w sprawie z powództwa W.P.
przeciwko Skarbowi Państwa - Urzędowi Celnemu, Agencji Celnej sp. z o.o. i
Składom Celnym sp. z o.o.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 19 sierpnia 2009 r.,
skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację
w stosunku do pozwanych Skarbu Państwa - Urzędu Celnego
oraz Agencji Celnej sp. z o.o. oraz w części orzekającej o
kosztach procesu (pkt 1 in fine i pkt 2) i w tym zakresie
przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania kasacyjnego, zaś w pozostałej części oddala
skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Powód W.P. właściciel „P.” wniósł o zasądzenie kwoty 880 000 zł z
ustawowymi odsetkami i kosztami procesu od pozwanych Skarbu Państwa –
Naczelnika Urzędu Celnego, Agencji Celnej sp. z o.o. oraz Składy Celne sp. z o.o.
Wskazał, że pozwani zaniedbali swoje obowiązki i nie dopełnili staranności w
wykonywaniu swoich czynności zawodowych. Naczelnikowi Urzędu Celnego
zarzucił, że ten udzielił pozwolenia na wydanie osobie nieuprawnionej ze składu
celnego przedmiotów stanowiących własność powoda, a Składom Celnym, że te
wydały osobie nieuprawnionej przedmioty należące do powoda. Agencji Celnej
zarzucił, że nie przekazała do Urzędu Celnego wniosku spółki „G.” o przeniesienie
praw i obowiązków z procedury składu celnego.
Wyrokiem z dnia 5 listopada 2007 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił powództwo.
Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i oceny prawne.
W dniu 27 października 2004 r. W.P. zawarł z „G.” Sp. z o.o. w likwidacji
umowę sprzedaży 4 400 sztuk urządzeń typu Netbox i TV firmy Netgem za kwotę
880 000 zł. Strony ustaliły, że cena za 3000 sztuk będzie rozliczona w ramach
kompensaty z wierzytelnościami powoda w stosunku do spółki na sumę 600 000 zł,
natomiast za pozostałe 1400 sztuk powód zapłaci w terminie 14 dni od ich
sprzedaży. Towar znajdował się w składzie celnym. G. sp. z o. o. jako importer
towaru posiadała pozwolenie na korzystanie z procedury składu celnego wydane
przez Urząd Celny na podstawie umowy składu celnego z dnia 8 czerwca 2001 r.
W dniu 18 listopada 2004 r. G. Sp. z o.o. wystąpiła do Urzędu Celnego z
wnioskiem o obniżenie wartości celnej towaru, w którym zawarta była informacja o
umowie sprzedaży z 27 października 2004 r. Likwidator Spółki uzasadnił wniosek
tym, że ze względu na upływ 3 lat od momentu sprowadzenia urządzeń do kraju i
brak specjalistycznego oprogramowania, koniecznego do ich eksploatacji, wartość
urządzeń drastycznie spadła, a towar stał się praktycznie niezbywalny. W tym
samym dniu likwidator Spółki złożył w Agencji Celnej sp. z o.o. wniosek o
przeniesienie praw i obowiązków wynikających z procedury składu celnego.
Wniosek nie dotarł do Urzędu Celnego. Wniosek o obniżenie wartości celnej towaru
3
z powodu nie uzupełnienia braków został rozpatrzony negatywnie w dniu 25 lutego
2005 r.
Pismem z dnia 16 maja 2005 r. powód wystąpił do Urzędu Celnego o
rozpoznanie wniosku o przeniesienie praw i obowiązków wynikających z procedury
składu celnego. Do pisma dołączył kserokopię wniosku z załącznikami, w tym
umowę sprzedaży z dnia 27 października 2004 r. wraz z fakturami. W dniu 6
czerwca 2005 r. ponownie złożył wniosek. Urząd Celny wezwał powoda do
uzupełnienia wniosku przez przedłożenie pozwolenia na procedurę składu celnego
wydanego dla „P.t” – W.P. i załączenie opłaty skarbowej od wniosku w terminie 7
dni. Termin na wniosek powoda przedłużono do 30 lipca 2005 r.
W dniu 13 lipca 2005 r. powód skierował do Urzędu Celnego pismo z
żądaniem wyjaśnienia dlaczego zakupiony przez niego od G. sp. z o.o. towar został
wyprowadzony ze składu celnego bez jego zgody i wiedzy. Przeprowadzona
kontrola wykazała, że towar został wydany ze Składy Celne sp. z o.o. na podstawie
pisemnej dyspozycji z dnia 18 czerwca 2005 r. wydanej przez P.S. Towar wydano
na podstawie dyspozycji podmiotu, który wprowadził go do składu i posiadał
stosowne pozwolenie na korzystanie z procedury składu celnego.
Powód nie uzupełnił wniosku o przeniesienie praw i obowiązków
wynikających z procedury składu celnego. Postanowieniem z dnia 3 sierpnia
2005 r., na które powód nie wniósł zażalenia, Naczelnik Urzędu Celnego pozostawił
wniosek bez rozpoznania.
Sąd Okręgowy uznał, że powód nabył własność towaru znajdującego się
w składzie celnym, jednak nie dopełnił warunków przeniesienia praw i obowiązków
celnych. Według procedury stosowanej przez organy Skarbu Państwa własność
towaru i obowiązki korzystającego z procedury składu celnego to dwa niezależne
od siebie elementy, gdyż nabywając prawo własności nie nabywa się jednocześnie
prawa do korzystania z procedury składu celnego.
W ocenie Sądu Okręgowego, roszczenia powoda nie były uzasadnione.
Skarb Państwa wykonywał swoje obowiązki prawidłowo, stosując wymagania
obowiązującego prawa celnego. Sąd nie stwierdził okoliczności wskazujących na
niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariuszy celnych. Podkreślił, że decyzja
4
o przeniesieniu praw i obowiązków wynikających z procedury składu celnego musi
zostać poprzedzona uzyskaniem pozwolenia na procedurę składu celnego, której to
warunkiem jest zawarcie umowy składu celnego. Powód nie posiadał takiej umowy,
a zatem nie mógł dysponować składowanym towarem. Sąd Okręgowy uznał,
że Agencja celna nie ponosi odpowiedzialności, gdyż otrzymała od G. sp. z o.o.
nieprawidłowy wniosek. Odpowiedzialności nie ponosi również Składy Celne sp. z
o.o., gdyż nie dysponowała dokumentami świadczącymi o zmianie właściciela
składowanego towaru.
Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
powoda.
Sąd Apelacyjny uznał, że umowa sprzedaży z dnia 27 października 2004 r.
nie doprowadziła do przeniesienia na powoda własności urządzeń. W ocenie Sądu,
przedmiotem umowy były rzeczy oznaczone co do gatunku, wobec czego
konieczne było przeniesienie posiadania rzeczy, do którego w szczególnych
okolicznościach sprawy nie doszło. Sprzedająca nie mogła bowiem sama
przekazać faktycznej władzy do dysponowania tymi urządzeniami, gdyż możliwość
taka uzależniona była od pozytywnej decyzji Urzędu Celnego w przedmiocie
przeniesienia praw i obowiązków z procedury celnej ze sprzedającej na
kupującego. Skoro taka nie została wydana, to faktyczne władztwo nad rzeczami
sprawowała cały czas sprzedająca, która ostatecznie wyprowadziła je ze składu
celnego.
Przyjąwszy, że własność urządzeń nie przeszła na powoda, Sąd Apelacyjny
stwierdził po jego stronie brak szkody w rozumieniu art. 415 i 417 k.c., której
źródłem byłaby utrata towaru na skutek czynów niedozwolonych pozwanych.
W ocenie Sądu nie mogło być mowy o stracie, gdyż powód nie zapłacił za
przedmiotowe urządzenia. Nie można było również mówić o utraconych
korzyściach, ze względu na to, że urządzenia w chwili sprzedaży nie posiadały
wartości rynkowej odpowiadającej ich pierwotnemu przeznaczeniu, co stawiało pod
znakiem zapytania ewentualną możliwość ich odsprzedaży z zyskiem.
Brak szkody po stronie powoda powiązanej przyczynowo z działaniami
pozwanych Sąd Apelacyjny uznał za wystarczającą przesłankę oddalenia
5
powództwa i w konsekwencji apelacji powoda. Wskazał ponadto, że w stosunku do
przedmiotowego towaru wszelkie regulacje celne zostały zachowane.
Od wyroku Sądu Apelacyjnego powód wniósł skargę kasacyjną. W skardze,
opartej na obu podstawach kasacyjnych (art. 3983
§ 1 k.p.c.), zarzucał naruszenie:
1) art. 155 § 2 k.c. poprzez uznanie, że będące przedmiotem umowy urządzenia
były rzeczami oznaczonymi co do gatunku; 2) art. 361 § 2 k.c. poprzez uznanie,
że szkoda w postaci uszczerbku w majątku, a zwłaszcza dyferencyjna metoda
obliczania tej szkody, wymaga zapłaty za towar, który wchodzi do majątku
poszkodowanego, a który później jest z niego bezprawnie wyprowadzony; 3) art.
415 k.c. poprzez uznanie, że działania pozwanych Agencji Celnej sp. z o.o. i
Składów Celnych sp. z o.o. nie wypełniały przesłanek czynu niedozwolonego; 4)
art. 417 k.c. poprzez uznanie, że działania i zaniechania pracowników Urzędu
Celnego nie spowodowały i nie przyczyniły się do powstania szkody w majątku
powoda.
W ramach drugiej podstawy kasacyjnej zarzucał naruszenie art. 85
Wspólnotowego Kodeksu Celnego poprzez uznanie, że na przeniesienie na swoją
osobę praw i obowiązków z procedury składu celnego powód powinien mieć
pozwolenie na procedurę składu celnego oraz naruszenie art. 328 w zw. z art. 233
i w zw. z art. 271 k.p.c. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nie są zasadne zarzuty podniesione w ramach drugiej podstawy kasacyjnej.
Przede wszystkim, z uwagi na treść art. 3983
§ 3 k.p.c., w postępowaniu
kasacyjnym nie może być brany pod uwagę zarzut naruszenia art. 233 k.p.c.,
motywowany dowolną oceną zgromadzonych w sprawie dowodów (por. m.in. wyrok
SN z dnia 8 czerwca 2008 r., V CSK 579/07, niepubl.). Z tych samych względów nie
można podzielić zarzutu naruszenia art. 272 k.p.c. przez odmowę przeprowadzenia
konfrontacji pomiędzy świadkami, których zeznania były sprzeczne. Zarzut ten
w istocie zmierza bowiem do zakwestionowania dokonanej w sprawie oceny
dowodów, która kontroli kasacyjnej nie podlega. Jeżeli zaś chodzi o zarzut
6
naruszenia art. 85 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, należy zwrócić uwagę,
że przepis ten w sprawie nie miał bezpośrednio zastosowania. Towar, będący
przedmiotem postępowania, został bowiem wprowadzony na polski obszar celny
przed dniem wstąpienia Polski do Unii Europejskiej i z tej przyczyny podlegał
wyłącznie krajowej procedurze celnej. Wobec tego zaś, że towar ten sprowadzono
do Polski w latach 2001-2002, nie podlega również procedurom określonym
w ustawie z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622 ze zm.),
a to z uwagi na treść art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Przepisy
wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. nr 68, poz. 623), zgodnie z którym
przepisy dotychczasowe stosuje się do spraw dotyczących długu celnego, jeżeli
dług celny powstał przed dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską
członkostwa w Unii Europejskiej. Dług celny powstaje w chwili wprowadzenia
towaru na obszar celny, zatem zastosowanie w postępowaniu go dotyczącym miały
przepisy poprzedniej ustawy, tj. ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny
(jedn. tekst Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802, z późn. zm.; dalej – kodeks celny) oraz
wydane na jej podstawie przepisy wykonawcze, z zastrzeżeniem wszakże
wynikającym z art. 25, 36 i 37 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo
celne, powołanej wyżej. Kwestia zaś, jakie warunki skarżący winien spełnić
skarżący, by mógł otrzymać zezwolenie na przeniesienie praw i obowiązków
wynikających z procedury składu celnego, regulowana jest przepisami prawa
materialnego.
Jeżeli chodzi o zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego, wymagają
wyjaśnienia następujące kwestie. Trafnie zarzucał skarżący naruszenie prawa
materialnego poprzez wadliwą wykładnię art. 155 § 2 k.c., prowadzącą do uznania,
że towar złożony w składzie celnym nie stał się własnością skarżącego, bowiem do
przeniesienia własności rzeczy oznaczonych co do gatunku niezbędne jest ich
wydanie nabywcy, co w sprawie nie nastąpiło. Zarówno w literaturze prawniczej jak
i w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. tezę 10 uchwały całej Izby cywilnej
Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1988 r., III CZP 48/88, OSNCP z 1989 r.,
nr 3, poz. 36) przyjmuje się zasadnie, że w wypadku zindywidualizowania
przedmiotu sprzedaży poprzez określenie jego niepowtarzalnych cech, oznaczeń
czy poprzez określenie miejsca, w którym określone konkretnie rzeczy się znajdują,
7
uzyskują one przymiot rzeczy oznaczonych indywidualnie, a nie tylko co do gatunku
i niejako tracą przymiot zastępowalności. W rezultacie takiego zindywidualizowania
rzeczy do przeniesienia ich własności wystarczy zawarcie umowy zobowiązująco-
rozporządzającej (art. 155 § 1 k.c.) bez potrzeby przeniesienia również posiadania.
Z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, że przedmiotem umowy sprzedaży była
określona ilość urządzeń Netbox, sprowadzonych w określonej dacie do Polski
i znajdujących się w konkretnie oznaczonym składzie celnym. Strony umowy
niewątpliwie zindywidualizowały jej przedmiot w taki sposób, że spośród wielu
rzeczy tego samego gatunku chodziło o rzeczy konkretnie określone, znajdujące
się we wskazanym miejscu, a nie o żadne inne, wykluczając w ten sposób cechę
zastępowalności. Wbrew zatem dokonanej przez Sąd Apelacyjny ocenie, skarżący
stał się ich właścicielem z mocy samej umowy. Nawet zresztą gdyby uznać za
prawidłową dokonaną przez ten Sąd wykładnię (do czego jednak nie ma podstaw),
to i tak nie uwzględnia ona przepisu art. 350 k.c. i faktu, że rzeczy te znajdowały się
w dzierżeniu osoby trzeciej, a w takim wypadku przeniesienie posiadania
samoistnego na nabywcę następuje poprzez umowę sprzedaży i zawiadomienie
dzierżyciela. Zawiadomienie przechowawcy o zawarciu umowy sprzedaży miało
zaś bezspornie miejsce.
Rozważając zarzuty dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej
pozwanych, należy zwrócić uwagę na następujące kwestie. W sprawie zostało
ustalone, że objęty przedmiotem sporu towar został poddany procedurze składu
celnego, a uprawnionym z tej procedury był nabywca towaru, który wprowadził go
na polski obszar celny. Nabywcą tym była spółka z o.o. G. Zgodnie z art. 104 § 2
kodeksu celnego, korzystającym ze składu celnego może być wyłącznie osoba, na
rzecz której dokonano zgłoszenia do procedury składu celnego, lub osoba, na którą
przeniesiono prawa i obowiązki korzystającego ze składu celnego. Z kolei art. 96 tej
ustawy stanowił, ze prawa i obowiązki osoby uprawnionej do korzystania z
gospodarczej procedury celnej mogły być zgodnie z warunkami określonymi przez
organ celny i za zgodą tego organu przeniesione na osobę spełniającą warunki do
korzystania z tej procedury. Błędne jest uznanie, że przeniesienie uprawnień i
obowiązków wynikających z gospodarczej procedury celnej mogło nastąpić
wyłącznie na rzecz osoby, której już uprzednio udzielono zgody na korzystanie z
8
takiej procedury. Decyzja w przedmiocie przeniesienia tych praw i obowiązków
oznaczała bowiem właśnie udzielenie zgody na korzystanie z takiej procedury.
Tymczasem, zarówno funkcjonariusze urzędu celnego, jak i Sąd Apelacyjny uznali,
że powód musiał w istocie legitymować się dwoma decyzjami, z których pierwsza
uprawniała go do korzystania z procedury składu celnego, a druga do korzystania z
takiej procedury w stosunku do towaru złożonego w składzie celnym przez
uprawnioną do korzystania z procedury składu celnego spółkę G. Istota
postępowania o przeniesienie uprawnień i obowiązków wynikających z takiej
procedury polega zaś na tym, że funkcjonujące już w obrocie zezwolenie przenosi
się z jednego podmiotu na drugi, a celem postępowania jest sprawdzenie, czy ten
drugi podmiot spełnia warunki do objęcia go taką procedurą. Zbędne zatem i
nieprawidłowe było uzależnianie decyzji w przedmiocie przeniesienia na
skarżącego praw i obowiązków spółki G. od złożenia przez niego decyzji o
zezwoleniu na korzystanie przez niego z procedury składu celnego. Przeniesienie
praw i obowiązków wynikających z procedury celnej wymaga bowiem wydania nie
dwóch, ale tylko jednej decyzji. Zachowanie zatem funkcjonariuszy Urzędu
Skarbowego było obiektywnie wadliwe. Odpowiedzialność odszkodowawcza może
jednak wchodzić w grę jedynie wówczas, gdy takie wadliwe działanie było źródłem
powstania szkody. Należy zwrócić uwagę, że zarówno pod rządem poprzednio
obowiązującego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 listopada 2003 r. w
sprawie gospodarczych procedur celnych (Dz. U. Nr 201, poz. 1955, zob. § 9), jak i
przepisów obowiązujących obecnie (art. 90 Wspólnotowego Kodeksu Celnego),
przeniesienie praw i obowiązków do korzystania z gospodarczej procedury celnej
wymagało zgody podmiotu korzystającego korzystającego procedury i wniosku
podmiotu, na rzecz którego miało nastąpić przeniesienie, i to wniosku
sporządzonego według określonego wzoru. Skarżący tymczasem takiego wniosku
nie złożył, jak bowiem ustalono w sprawie, jedynie spółka G. wnosiła o
przeniesienie praw i obowiązków obowiązków procedury składu celnego na rzecz
skarżącego. Wniosek ten został złożony do Agencji Celnej i nigdy do Urzędu
Celnego nie wpłynął. Dopiero w piśmie z dnia 18 maja 2005 r., skierowanym do
Urzędu Celnego skarżący wnosił o rozpoznanie wniosku spółki G. z dnia 17
listopada 2004 r. (złożonego nie do Urzędu Celnego, ale do Agencji Celnej).
9
Wymaga ustalenia, czy pismo to mogło być potraktowane jako wniosek skarżącego
i czy przy prawidłowym działaniu, a więc przy braku żądania złożenia przez
skarżącego zezwolenia na korzystanie z procedury składu celnego, decyzja w
przedmiocie tego wniosku mogła zostać wydana w takim czasie, aby możliwe stało
się zapobieżenie przez skarżącego wyprowadzeniu towarów ze składu celnego
przez spółkę G. Brak na obecnym etapie postępowania bowiem podstaw do
jednoznacznej oceny istnienia bądź braku związku przyczynowego, a zatem
przesłanki odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa, określonej w art. 417
k.c. Gdy chodzi zaś o określenie wysokości ewentualnej szkody, podzielić należy
wyrażoną przez Sąd drugiej instancji ocenę, że należy uwzględniać zasadę
compensatio lucri cum damno. Wbrew zarzutom podnoszonym w skardze, z
dokonanych w sprawie ustaleń wyraźnie wynika, że powód nie dokonał kompensaty
należności za towar z wierzytelnościami przysługującymi mu wobec spółki G., ani
za ten towar nie zapłacił, a ustalenia te są dla Sądu Najwyższego wiążące. Nie
oznacza to jednak, jak to przyjął Sąd drugiej instancji, że w ogóle nie ma podstaw
do ustalenia, że szkoda powstała. Szkoda może bowiem zaistnieć nawet w sytuacji,
w której nie zapłacono ceny za towar, nie można wykluczyć chociażby obowiązku
zapłaty w razie żądania ze strony sprzedawcy towary, mogą istnieć również inne
koszty obciążające skarżącego. Rozważanie tych kwestii i związanych z nimi
zarzutów skarżącego jest jednak przedwczesne, skoro – jak wyżej wskazano – nie
została wyjaśniona kwestia istnienia związku przyczynowego pomiędzy działaniem
funkcjonariuszy pozwanego Skarbu Państwa z ewentualną szkodą.
Nie można odeprzeć zarzutów skarżącego odnoszących się do
rozstrzygnięcia dotyczącego pozwanej Agencji Celnej sp. z o.o. z tego względu, że
w sprawie nie poczyniono w istocie żadnych ustaleń dotyczących zakresu jej
obowiązków. Orzekające w sprawie Sądy ograniczyły się do ustalenia, że spółka G.
w listopadzie 2004 r. złożyła do tej Agencji wniosek o przeniesienie jej praw i
obowiązków wynikających z procedury składu celnego na rzecz skarżącego, oraz,
że wniosku tego Agencja nie przekazała Urzędowi Celnemu. Takie ustalenia nie
pozwalają na kontrolę kasacyjną rozstrzygnięcia w tym zakresie, w szczególności
zaś, czy prawidłowe jest uznanie, że w działaniach tego podmiotu nie ma znamion
czynu niedozwolonego, statuującego odpowiedzialność na podstawie art. 415 k.c.,
10
skoro nie wiadomo, jaki był zakres obowiązków tego pozwanego i podstawa
prawna działania tego podmiotu. Ustalenia w tym zakresie wymagają uzupełnienia.
Rozstrzygnięcie natomiast uznać należy za prawidłowe w tej części, w jakiej
dotyczy żądania skierowanego przeciwko pozwanemu Składy Celne sp. z o.o. Sąd
Apelacyjny niewadliwie uznał, że w działaniu tego podmiotu nie można się
doszukać znamion czynu niedozwolonego. Pozwany ten wydał towar złożony w
składzie celnym na wniosek spółki G., która towar ten złożyła, a więc, osobie, z
którą zawarł umowę przechowania. Wydanie nastąpiło na podstawie stosownego
zwolnienia towaru przez Urząd Celny. Jak trafnie uznał Sąd Apelacyjny, sam fakt
uzyskania przez tego pozwanego wiedzy o umowie sprzedaży na rzecz skarżącego
nie obligował pozwanego do zatrzymania towaru. Warunkiem zwolnienia towaru
było uzyskanie stosownego zezwolenia wydanego przez Urząd Celny, a takie
zezwolenie przedłożyła spółka G., będąca jedynym uprawnionym do korzystania
wobec tego towaru z procedury składu celnego. W tym zatem zakresie oddalenie
apelacji było uzasadnione, a zarzuty podnoszone w skardze kasacyjnej okazały się
chybione.
Wobec powyższego orzeczono, jak w sentencji, na podstawie art. 39814
k.p.c. w części, w jakiej skarga kasacyjna została oddalona, oraz art. 39815
k.p.c.
w części, w jakiej ją uwzględniono.