III CZ 29/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 29/09
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie ze skargi „R." sp. z o.o.
o wznowienie postępowania,
w sprawie z powództwa „O." sp. z o.o.
przeciwko „R." sp. z o.o.
o zakazanie naruszania praw do znaków towarowych, zakazanie czynów
nieuczciwej konkurencji oraz naprawienie szkody,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 sierpnia 2009 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie i zasądza od pozwanego na rzecz powoda
1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
R. sp. z o.o. wniosła o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa O.
sp. z o.o. przeciwko R. sp. z o.o. o zakazanie naruszania praw do znaków
towarowych, zakazanie czynów nieuczciwej konkurencji oraz naprawienie szkody
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 7 listopada
2007 r.
Skarżąca podniosła, że 3 grudnia 2008 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej
Polskiej wydał decyzje unieważniające prawa ochronne na znaki towarowe, które to
prawa stanowiły podstawę rozstrzygnięć Sądów orzekających w sprawie. Jej
zdaniem wydanie decyzji stanowiło podstawę wznowienia postępowania wskazaną
w art. 403 § 2 k.p.c. oraz podstawę do zmiany wydanych w sprawie wyroków
i oddalenia powództwa, gdyż były to okoliczności faktyczne i środki dowodowe
mające istotny wpływ na wynik sprawy, a skarżąca nie mogła z nich skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
Postanowieniem z dnia 30 marca 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę o
wznowienie postępowania. Wskazał, że podstawą wznowienia postępowania
określoną w art. 403 § 2 k.p.c. nie mogą być dowody, które powstały po
prawomocnym zakończeniu postępowania.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie. W zażaleniu
zarzucała naruszenie art. 410 § 1 i 403 § 2 k.p.c. oraz art. 5 i 354 k.c. W konkluzji
wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i wznowienie postępowania zgodnie
z wnioskiem skarżącej lub uchylenie skarżonego postanowienia w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Wbrew podnoszonym zarzutom, dla uznania
dopuszczalności skargi nie wystarcza wskazanie jako podstawy wznowienia
późniejszego wykrycia okoliczności lub środków dowodowych, należy ponadto
wykazać, że są to okoliczności lub środki dowodowe istniejące przed wydaniem
prawomocnego wyroku. Walor nowości, o jakim mowa w art. 403 § 2 k.p.c. dotyczy
takich okoliczności faktycznych, które istniały już przed wydaniem wyroku,
a o których strona nie wiedziała, albo nawet wiedziała, ale nie mogła powołać
3
mającego je wykazać środka dowodowego nie dlatego, że wówczas nie istniał, lecz
dlatego, że jego istnienie wykryła później. Zarówno podnoszona obecnie
okoliczność faktyczna jak i środek dowodowy musiały istnieć jeszcze przed
wydaniem zaskarżonego skargą o wznowienie wyroku, bowiem tylko wtedy
mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżąca wskazywała jako wykryty później
środek dowodowy decyzje Urzędu Patentowego unieważniające prawa ochronne
do znaków towarowych G. i C., wydane po uprawomocnieniu się wyroku.
Wyjaśniano wielokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że środek dowodowy,
który powstał po uprawomocnieniu się wyroku, nie stanowi podstawy wznowienia
postępowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c. (por. m.in. uchwałę z dnia
21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, OSNC 1969, nr 12, poz. 208, postanowienie z dnia
16 maja 2008 r., III CZ 20/08, niepubl.). Trafne jest twierdzenie, że decyzja
stwierdzająca nieważność wydanej uprzednio decyzji administracyjnej ma charakter
deklaratywny i wywiera skutek ex tunc. Trafność tego twierdzenia nie ma jednak
wpływu na zasadność zażalenia. Decyzje są ostateczne, jednak nie są
prawomocne wobec zaskarżenia ich do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Niezależnie jednak od tego, celem wznowienia postępowania nie jest
kontynuowanie postępowania, które zostało zakończone prawomocnym
orzeczeniem, a jedynie badanie, czy istniejąca uprzednio, lecz nieznana wówczas
stronie okoliczność faktyczna lub środek dowodowy, mogły wpłynąć na wynik
sprawy, gdyby zostały w procesie powołane. Decyzja stwierdzająca nieważność
prawa ochronnego ze znaku towarowego wywiera co prawda skutek ex tunc, ale –
jako wydana później – nie mogła wpłynąć na ustalenia faktyczne dokonane na
dzień zamknięcia rozprawy. Powołana w skardze podstawa wznowienia zatem nie
istnieje. Sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisowi
art. 403 § 2 k.p.c. nie oznacza bowiem jeszcze oparcia skargi na ustawowej
podstawie wznowienia, jeżeli z jej uzasadnienia wynika, że przytoczona podstawa
nie występuje (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca
2005 r., IV CZ 50/05, niepubl.).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie ze skargi „R." sp. z o.o.
o wznowienie postępowania,
w sprawie z powództwa „O." sp. z o.o.
przeciwko „R." sp. z o.o.
o zakazanie naruszania praw do znaków towarowych, zakazanie czynów
nieuczciwej konkurencji oraz naprawienie szkody,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 sierpnia 2009 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie i zasądza od pozwanego na rzecz powoda
1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
R. sp. z o.o. wniosła o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa O.
sp. z o.o. przeciwko R. sp. z o.o. o zakazanie naruszania praw do znaków
towarowych, zakazanie czynów nieuczciwej konkurencji oraz naprawienie szkody
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 7 listopada
2007 r.
Skarżąca podniosła, że 3 grudnia 2008 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej
Polskiej wydał decyzje unieważniające prawa ochronne na znaki towarowe, które to
prawa stanowiły podstawę rozstrzygnięć Sądów orzekających w sprawie. Jej
zdaniem wydanie decyzji stanowiło podstawę wznowienia postępowania wskazaną
w art. 403 § 2 k.p.c. oraz podstawę do zmiany wydanych w sprawie wyroków
i oddalenia powództwa, gdyż były to okoliczności faktyczne i środki dowodowe
mające istotny wpływ na wynik sprawy, a skarżąca nie mogła z nich skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
Postanowieniem z dnia 30 marca 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę o
wznowienie postępowania. Wskazał, że podstawą wznowienia postępowania
określoną w art. 403 § 2 k.p.c. nie mogą być dowody, które powstały po
prawomocnym zakończeniu postępowania.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie. W zażaleniu
zarzucała naruszenie art. 410 § 1 i 403 § 2 k.p.c. oraz art. 5 i 354 k.c. W konkluzji
wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i wznowienie postępowania zgodnie
z wnioskiem skarżącej lub uchylenie skarżonego postanowienia w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Wbrew podnoszonym zarzutom, dla uznania
dopuszczalności skargi nie wystarcza wskazanie jako podstawy wznowienia
późniejszego wykrycia okoliczności lub środków dowodowych, należy ponadto
wykazać, że są to okoliczności lub środki dowodowe istniejące przed wydaniem
prawomocnego wyroku. Walor nowości, o jakim mowa w art. 403 § 2 k.p.c. dotyczy
takich okoliczności faktycznych, które istniały już przed wydaniem wyroku,
a o których strona nie wiedziała, albo nawet wiedziała, ale nie mogła powołać
3
mającego je wykazać środka dowodowego nie dlatego, że wówczas nie istniał, lecz
dlatego, że jego istnienie wykryła później. Zarówno podnoszona obecnie
okoliczność faktyczna jak i środek dowodowy musiały istnieć jeszcze przed
wydaniem zaskarżonego skargą o wznowienie wyroku, bowiem tylko wtedy
mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżąca wskazywała jako wykryty później
środek dowodowy decyzje Urzędu Patentowego unieważniające prawa ochronne
do znaków towarowych G. i C., wydane po uprawomocnieniu się wyroku.
Wyjaśniano wielokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że środek dowodowy,
który powstał po uprawomocnieniu się wyroku, nie stanowi podstawy wznowienia
postępowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c. (por. m.in. uchwałę z dnia
21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, OSNC 1969, nr 12, poz. 208, postanowienie z dnia
16 maja 2008 r., III CZ 20/08, niepubl.). Trafne jest twierdzenie, że decyzja
stwierdzająca nieważność wydanej uprzednio decyzji administracyjnej ma charakter
deklaratywny i wywiera skutek ex tunc. Trafność tego twierdzenia nie ma jednak
wpływu na zasadność zażalenia. Decyzje są ostateczne, jednak nie są
prawomocne wobec zaskarżenia ich do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Niezależnie jednak od tego, celem wznowienia postępowania nie jest
kontynuowanie postępowania, które zostało zakończone prawomocnym
orzeczeniem, a jedynie badanie, czy istniejąca uprzednio, lecz nieznana wówczas
stronie okoliczność faktyczna lub środek dowodowy, mogły wpłynąć na wynik
sprawy, gdyby zostały w procesie powołane. Decyzja stwierdzająca nieważność
prawa ochronnego ze znaku towarowego wywiera co prawda skutek ex tunc, ale –
jako wydana później – nie mogła wpłynąć na ustalenia faktyczne dokonane na
dzień zamknięcia rozprawy. Powołana w skardze podstawa wznowienia zatem nie
istnieje. Sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisowi
art. 403 § 2 k.p.c. nie oznacza bowiem jeszcze oparcia skargi na ustawowej
podstawie wznowienia, jeżeli z jej uzasadnienia wynika, że przytoczona podstawa
nie występuje (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca
2005 r., IV CZ 50/05, niepubl.).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3
w związku z art. 39814
k.p.c.